Czy Wnioskodawca w związku z nabyciem Lokali mieszkalnych przed dniem 1 stycznia 2022 roku, po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych oraz przyjęcia ich do używania będzie mieć prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodu, proporcjonalnie do swojego udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od Lokali mieszkalnych aż do dokonania ich pełnej amortyzacji, tj. w roku 2022 i w latach następnych, na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2022 roku.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 października 2022 r. za pośrednictwem operatora Poczty Polskiej wpłynął Państwa wniosek z 12 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca w związku z nabyciem Lokali mieszkalnych przed dniem 1 stycznia 2022 roku, po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych oraz przyjęcia ich do używania będzie mieć prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodu, proporcjonalnie do swojego udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od Lokali mieszkalnych aż do dokonania ich pełnej amortyzacji, tj. w roku 2022 i w latach następnych, na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2022 roku.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego  

Spółka z ograniczona odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) jest wspólnikiem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce jawnej (dalej: „Spółka”), zobowiązanym do uwzględnienia w podatku dochodowym przychodów i kosztów Spółki w proporcji do posiadanego przez siebie udziału, którego wartość wynosi 1% całkowitego udziału w zyskach Spółki. Spółka nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”) na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 t.j. z dnia 17 września 2021 r. ze zm.; dalej: Ustawa CIT). W ramach prowadzonej działalności Spółka posiada tytuły własności różnych nieruchomości będących przedmiotem inwestycji.

Zaistniałe zdarzenie przyszłe:

Dnia (...) października 2021 roku na postawie umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego doszło do nabycia przez Spółkę nieruchomości stanowiących dwa lokale mieszkalne o nr (...) oraz o nr (...) zlokalizowane w jednym budynku (dalej: „Lokal mieszkalny”, a razem „Lokale mieszkalne”). Umowa sprzedaży została zawarta w wykonaniu przedwstępnej umowy sprzedaży, objętej aktem notarialnym z dnia (...) października 2019 roku (odnośnie Lokalu mieszkalnego nr (...)) oraz z dnia (...) listopada 2019 roku (odnośnie Lokalu mieszkalnego nr (...)).

Lokale mieszkalne składają się z pokoju z aneksem kuchennym, pokoju, łazienki z WC i przedpokoju. W akcie notarialnym, Lokale mieszkalne zostały sklasyfikowane odpowiednio jako lokal mieszkalny nr (...) i lokal mieszkalny nr (...).

Do dnia złożenia wniosku, powyższych Lokali mieszkalnych nie wpisano do ewidencji środków trwałych i nie rozpoczęto ich amortyzacji, jednakże pełne przeniesienie własności na Spółkę nastąpiło przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Lokale mieszkalne zostały przez Spółkę nabyte z przeznaczeniem na krótkotrwały najem zbiorowy o charakterze turystycznym, w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Spółka w przyszłości planuje wykazywać nabyte Lokale mieszkalne w swojej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz wykorzystywać je w celach komercyjnych. W konsekwencji Wnioskodawca planuje zaliczać do kosztów uzyskania przychodu proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od Lokali mieszkalnych w roku 2022 i latach następnych aż do dokonania ich pełnej amortyzacji.

Pytanie       

Czy Wnioskodawca w związku z nabyciem Lokali mieszkalnych przed dniem 1 stycznia 2022 roku, po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych oraz przyjęcia ich do używania będzie mieć prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodu, proporcjonalnie do swojego udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od Lokali mieszkalnych aż do dokonania ich pełnej amortyzacji tj. w roku 2022 i w latach następnych, na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2022 roku?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, Wnioskodawca będzie mieć możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Lokali mieszkalnych nabytych przed dniem 1 stycznia 2022 roku oraz zaliczania tych odpisów do kosztów uzyskania przychodu proporcjonalnie do swojego udziału w zysku Spółki na zasadach obowiązujących do 31 grudnia 2021 roku, aż do pełnego ich zamortyzowania, tj. w roku 2022 i w latach następnych, po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych oraz przyjęciu ich do używania.

Pomimo tego, że spółka nieposiadająca osobowości prawnej nie jest podatnikiem podatku dochodowego odrębnym od jej wspólników, to jednak jest ona samodzielnym przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (dalej: „Prawo przedsiębiorców”). To oznacza, że w przypadku nabycia składników majątku podlegających amortyzacji prawo do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych „przechodzi” na jej wspólników, tzn. wspólnicy rozpoznają przychody, koszty ich uzyskania i dochód proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku.

Przechodząc natomiast na grunt opodatkowania wspólników, zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem CIT jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b Ustawy CIT, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl natomiast art. 5 ust. 1 Ustawy CIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 5 ust. 2 Ustawy CIT, zasady dotyczące prawa do udziału w zyskach stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, jak również do ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną. Takie uregulowanie wynika z faktu, że na gruncie Ustawy PIT i Ustawy CIT spółki bez osobowości prawnej (w tym spółka jawna) określone w art. 4a pkt 14 Ustawy CIT (analogicznie art. 5a ust. 1 pkt 26 Ustawy PIT), nie posiadają statusu podatnika w rozumieniu Ustawy PIT i CIT (są transparentne podatkowo). Dochody tej spółki nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki jawnej.

Sposób opodatkowania dochodu z udziału w tej spółce uzależniony jest od opodatkowania podatkiem dochodowym danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki jawnej jest osoba prawna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, w spółkach nieposiadających osobowości prawnej, podatnikami są wspólnicy spółki posiadający prawo do udziału w jej zyskach, które stosuje się również do uprawnień związanych z możliwością rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16c pkt 2a Ustawy CIT, będącym w mocy od 1 stycznia 2022 r., „Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.’’

Znowelizowany przepis w powyższym brzmieniu wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2022 r. na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105) o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (dalej: „Ustawa zmieniająca”).

Zgodnie z art. 71 ust. 2 Ustawy zmieniającej: „Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r, zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.”

Brzmienie powyższego przepisu wskazuje na ograniczenie możliwości amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych od 1 stycznia 2023 roku. Zastosowanie się do niego w dosłownym brzmieniu oznaczałoby, że podatnicy mają możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych, które zostały oddane do użytkowania do dnia 31 grudnia 2021 roku na zasadach obowiązujących do końca roku 2021 r. tylko do 31 grudnia 2022 roku.

Jednakże w przypadku Wnioskodawcy należy wskazać, że zgodnie z dyspozycją przepisu przejściowego cytowanego powyżej, Wnioskodawca będzie mieć możliwość zaliczać do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne od Lokali mieszkalnych nabytych przed 1 stycznia 2022 r. począwszy od miesiąca następującego po miesiącu przyjęcia ich (tu: Lokali mieszkalnych) do używania. Należy przyjąć jednoznacznie, iż Ustawodawca formułując przepis przejściowy w obowiązującym brzmieniu, wskazuje na nieruchomości nabyte lub wytworzone przed dniem 1 stycznia 2022 r., tak więc pozostawia poza orbitą rozważań konieczność wprowadzenia ich (tu: Lokali mieszkalnych) przez podatnika do ewidencji środków trwałych oraz wartości materialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2022 r. i rozpoczęcia ich używania.

W tym miejscu należy ponadto przywołać również przepis art. 16a Ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym zarówno przed 1 stycznia 2022 roku jak i po 1 stycznia 2022 roku:

„Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.”

Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że czynnością warunkującą prawo podatnika do dokonywania amortyzacji jest nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środka trwałego. To od tego momentu, po spełnieniu dodatkowych, niejako czysto technicznych, warunków, jak przyjęcie do używania środka trwałego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, biegnie termin umożliwiający dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Tak więc kluczowe na potrzeby prawa do dokonywania amortyzacji jest nabycie lub wytworzenie środka trwałego, czego wyraz Ustawodawca dał konstruując przepisy Ustawy CIT, jak również przepisy przejściowe obowiązujące po 1 stycznia 2022 roku.

Kontynuując, należy zwrócić również uwagę na art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Z artykułu wywodzi się kolejne, niewyrażone expressis verbis zasady, w tym m.in. zasadę ochrony praw nabytych, która, jak wyrażono w wyroku Trybunały Konstytucyjnego z dnia 22 czerwca 1999 r. o sygn. akt K 5/99 „zakazuje arbitralnego znoszenia lub ograniczania praw podmiotowych przysługujących jednostce lub innym podmiotom prywatnym występującym w obrocie prawnym. Zasada ochrony praw nabytych zapewnia ochronę praw podmiotowych – zarówno publicznych jak i prywatnych. Poza zakresem stosowania tej zasady znajdują się natomiast sytuacje prawne, które nie mają charakteru praw podmiotowych ani ekspektatyw tych praw.”

Kolejną zasadą wywodzoną z art. 2 Konstytucji, jest zasada ochrony interesów w toku. Zasada ta jest naruszona, gdy wcześniej obowiązujące przepisy prawa wyznaczyły określony horyzont czasowy dla przedsięwzięć rozłożonych w czasie, a jednostka na gruncie tych przepisów przystąpiła do realizacji tego przedsięwzięcia, po czym nastąpiła w sposób zaskakujący dla niej zmiana tych przepisów.

Zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych nieruchomości mieszkalnych jest prawem, które Wnioskodawca posiadał przed wejściem w życie przepisu i którego dalszego posiadania (tj. do dokonania pełnej amortyzacji) oczekiwała.

Powyższą zasadę oraz jej kształt potwierdził m.in. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 25 listopada 1997 r. o sygn. akt K 26/97:

„Legislacja podatkowa zawsze podlegać więc musi starannej ocenie z punktu widzenia dochowania tych proceduralnych wymagań. Skoro bowiem jej efekty dla obywatela przybierają konkretny wymiar finansowy i często łączą się z uszczupleniem jego dochodów, ustawodawca musi kształtować nowe regulacje podatkowe z uwzględnieniem faktu, że podatnik - zakładając stabilność wcześniejszych przepisów - zaplanował pewne posunięcia ekonomiczne, a różne jego interesy znajdować się mogą w toku. (...) W każdym jednak razie w sytuacjach, gdy przepisy prawa wyznaczały pewien horyzont czasowy dla zaplanowania i przeprowadzenia określonego przedsięwzięcia finansowego czy gospodarczego, nie można zmieniać takich „reguł gry” przed upływem okresu czy terminu, który przewidział sam ustawodawca. Skoro bowiem, w zaufaniu do obowiązującego prawa, zostało już rozpoczęte określone przedsięwzięcie, a prawo przewidywało, iż będzie się ono realizować w pewnym okresie czasu, to - wyjąwszy sytuacje szczególne - obywatel powinien mieć pewność, że będzie mógł ten okres czasu bezpiecznie wykorzystać. Rozpoczęcie przedsięwzięcia finansowego czy gospodarczego wiąże się z reguły z dokonaniem pierwszych nakładów, a nagła zmiana ram prawnych takiego przedsięwzięcia może narazić obywatela na poważne straty.”

Wnioskodawca planując inwestycję w 2019 roku, a realizując ją w pełni formalnie i ekonomicznie (tj. płacąc cenę nabycia nieruchomości i nabywając ich własność) w 2021 roku, nie spodziewał się i nie miał podstaw spodziewać się, że kształt tego prawa (tu: prawa ochrony praw nabytych i ochrony interesów w toku w odniesieniu do amortyzacji Lokali mieszkalnych) zostanie Mu ograniczony, a nawet odebrany. Spółka w 2019 roku jak również i w 2021 roku, dokonując nabycia przedmiotowych Lokali mieszkalnych, przewidywała, że będzie mieć możliwość amortyzowania apartamentów, ta możliwość amortyzacji wpływała na ocenę opłacalności tej inwestycji, jej skutków finansowych i była istotnym elementem przy podejmowaniu decyzji o nabyciu. Co należy również podkreślić, przedmiotowa transakcja obciążyła Spółkę ekonomicznie przed wejściem niekorzystnych przepisów. Tak więc, odebranie prawa do amortyzacji Lokali mieszkalnych de facto bezpodstawnie (wbrew zasadom konstytucyjnym) ingeruje w rentowność projektów inwestycyjnych czynionych przez Wnioskodawcę (jako wspólnika Spółki).

Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodu, proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od Lokali mieszkalnych do dokonania ich pełnej amortyzacji.

Ponadto z uwagi na fakt, że odpisy amortyzacyjne nieruchomości są rozłożone w czasie, Wnioskodawca przystępując w przyszłości do wykonywania swojego prawa, ma podstawy oczekiwać, iż kształt tego prawa w dniu nabycia Lokali mieszkalnych (tj. przed 1 stycznia 2022) nie zostanie ograniczony. Gdyby przyjąć za obowiązującą zasadę zwerbalizowaną w art. 71 ust. 2 Ustawy zmieniającej, powyższe zasady zostałyby względem Wnioskodawcy naruszone. Należy więc przyjąć jedyną wykładnię przepisów umożliwiającą zrealizowanie konstytucyjnych zasad demokratycznego państwa prawnego oraz ochrony interesów w toku - tj. taką, że Wnioskodawca będzie mieć możliwość (po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych oraz przyjęcia ich do używania) amortyzowania Lokali mieszkalnych do czasu dokonania ich pełnej amortyzacji, albowiem budynki te zostały nabyte przez Wnioskodawcę przed dniem 31 grudnia 2021 roku.

Nowe regulacje prawne, w związku z fundamentalną zasadą ochrony praw nabytych, powinny chronić uzyskane prawo oraz ekspektatywę nabycia tego prawa. Oznacza to, że uzyskane przez Wnioskodawcę prawo nie powinno zostać mu odebrane lub w niekorzystny sposób zmienione. W przedmiotowej sytuacji ustawodawca dokonuje zmiany prawa z pominięciem konstytucyjnej zasady ochrony praw nabytych, która powinna być przez niego respektowana.

Ustawodawca nie powinien po nabyciu przez podatnika składników majątku podlegających amortyzacji zmieniać zasad polegających na wykluczeniu z obiektów podlegających amortyzacji składnika majątku, którego cenę nabycia lub koszt wytworzenia już poniesiono, a więc obciążyły one podatnika ekonomicznie. Sytuacja prawna podmiotów dotkniętych nową regulacją powinna być poddana takim przepisom przejściowym, by podmioty mogły dokończyć swoje przedsięwzięcia podjęte na podstawie wcześniejszej regulacji w uzasadnionym przeświadczeniu, że regulacje te są i pozostaną stabilne (zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 28 stycznia 2003 r., sygn. akt SK 37/01 i wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 10 lutego 2015 r., sygn. akt P 10/11 pkt 4.2).

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca ma prawo „dokończyć” swoje przedsięwzięcie inwestycyjne na zasadach obowiązujących w dniu nabycia Lokali mieszkalnych, tj. przed 1 stycznia 2022 roku. Wnioskodawca wskazując na odległość czasową (2 lata) pomiędzy zawiązaniem umowy przedwstępnej ze sprzedającym, a dokonaniem nabycia Lokali mieszkalnych, pozostawał w przeświadczeniu, że regulacje prawne związane z amortyzacją budynków mieszkalnych pozostaną stabilne i nie zostaną tak istotnie zmienione.

Warto dodać, że sam ustawodawca w innych nowelizacjach zajmował (prawidłowo) stanowisko, zgodnie z którym ochrona wartości konstytucyjnych wymaga umożliwienia podatnikom „pełnego” rozpoznania skutków podatkowych przedsięwzięć będących w toku w momencie wprowadzania zmian dla podatników niekorzystnych. Jako przykład przywołać można wprowadzenie art. 16 ust. 1 pkt 49a Ustawy CIT, ograniczającego wysokość wydatków na opłaty wynikające z umów leasingu lub najmu samochodów osobowych. Przepis ten został dodany przez art. 2 pkt 6 lit. a tiret piąte ustawy z dnia 23 października 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159); (dalej: „Nowelizacja 2019”) zmieniającej Ustawę CIT z dniem 1 stycznia 2019 r.; art. 8 ust. 1 tejże ustawy stanowił jednak, że „do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu dotychczasowym”, tj. nie przewidujące „limitowania” wydatków na ten cel w kosztach uzyskania przychodów.

W pierwotnym projekcie Nowelizacji 2019 (numer projektu z wykazu prac Rządowego Centrum Legislacji: UC135) projektowano wprowadzenie podobnego do 71 ust. 2 Ustawy zmieniającej przepisu określającego „datę graniczną” (31 grudnia 2020 r.) rozpoznawania w kosztach uzyskania przychodów wydatków wynikających z umów zawartych przed 1 stycznia 2019 r. Jednak w toku konsultacji publicznych strony wnoszące uwagi podnosiły, że ustanowienie takiego ograniczenia byłoby niezgodne z zasadą ochrony praw nabytych (tak dokument „Projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (UC135) - konsultacje publiczne (24 sierpnia 2018 r.)”, uwaga 1 do art. 13, cyt. „wart. 13 Projektu zawarte są przepisy przejściowe odnośnie umów leasingowych. Brak jest jednak jakiegokolwiek uzasadnienia do przyjęcia wyznaczonej przez Projekt daty 31 grudnia 2020 r. jako końca okresu ochrony prawnej wynikającej z praw nabytych w obecnym stanie prawnym. Zdaniem Wnioskodawcy, zasada ochrony praw nabytych sprzeciwia się wyznaczeniu daty granicznej dla umów leasingowych zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. Uważamy, iż jedynym warunkiem korzystania z dotychczasowego brzmienia przepisów powinno być zawarcie umowy leasingowej przed 1 stycznia 2019 r. bez wyznaczania jakichkolwiek innych ram czasowych.”

Ustawodawca uwzględnił zasadność uwagi, czemu dano wyraz w komentarzu do niej („Projektodawca odstąpi od wprowadzania daty granicznej obowiązania dotychczasowej regulacji w odniesieniu do samochodów osobowych oddanych w leasing przed 1 stycznia 2019 r.”) oraz w faktycznym odstąpieniu od wprowadzania takiego przepisu.

Analogicznie jak prawo do rozpoznawania jako kosztów uzyskania przychodów wydatków wynikających z umów zawartych przed wejściem w życie zmian dla podatników niekorzystnych należy traktować uprawnienie do rozpoznawania jako kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątku nabytych przed wejściem w życie takich niekorzystnych zmian. Obie te sytuacje dotyczą bowiem tej samej materii (uprawnienie do rozpoznawania określonego wydatku w kosztach uzyskania przychodów); jeżeli występują między nimi różnice, to należy uznać, że przemawiają one nawet w większym stopniu za ochroną prawa do „amortyzacji” (jest to ochrona rozpoznania „podatkowych” skutków wydatku już w sensie ekonomicznym poniesionego, a nie tylko umowy obligującej podatnika do poniesienia wydatku w przyszłości).

Konkludując, mając na względzie powołane wyżej przepisy, praktykę interpretacyjną oraz treść wniosku, stwierdzić należy że Wnioskodawca będzie mieć możliwość amortyzowania Lokali mieszkalnych do czasu dokonania ich pełnej amortyzacji, tj. w roku 2022 i w latach następnych, po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych oraz przyjęcia do używania, albowiem Lokale mieszkalne zostały nabyte przez Wnioskodawcę przed dniem 31 grudnia 2021 roku (na zasadach obowiązujących do 31 grudnia 2021 roku). Stanowisko odmienne stałoby w sprzeczności z podstawowymi zasadami konstytucyjnymi, tj. zasadą ochrony interesów w toku oraz ochrony praw nabytych.