Temat interpretacji
Wydanie interpretacji indywidualnej dot. ustalenia, czy wartość podatku u źródła zapłaconego przez Spółkę w 2021 r. w następstwie przeprowadzonej kontroli celno-skarbowej (dot. lat 2016-2018), może zostać rozpoznana przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów w 2021 r.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
19 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy wartość podatku u źródła zapłaconego przez Spółkę w 2021 r. w następstwie przeprowadzonej kontroli celno-skarbowej (dot. lat 2016-2018), może zostać rozpoznana przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów w roku 2021. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 8 lipca 2022 r. (wpływ 14 lipca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawca (Spółka) jest osobą prawną, zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz będącą polskim rezydentem podatkowym. Głównym przedmiotem działalności prowadzonej przez Spółkę jest produkcja aparatury rozdzielczej i sterowniczej energii elektrycznej.
Dnia (...) 2009 r. Spółka zawarła umowę licencyjną (dalej jako: „Umowa”) ze spółką (...) z siedzibą w Stanach Zjednoczonych (dalej jako „Kontrahent”). W Umowie Spółka występuje jako licencjobiorca, a Kontrahent jako licencjodawca. Na podstawie Umowy Kontrahent udzielił Spółce licencji na produkowanie, używanie i sprzedawanie licencjonowanych produktów (bliżej określonych w Umowie) w Polsce. W zamian za udzielone prawa, Spółka zobowiązała się dokonywać na rzecz Kontrahenta opłat licencyjnych (dalej jako: „Opłaty”) w określonej w Umowie wysokości.
Niniejszy wniosek dotyczy Opłat dokonywanych na rzecz Kontrahenta w latach 2016-2018. W tych latach Spółka przy uiszczaniu Opłat na rzecz Kontrahenta stosowała 5% stawkę podatku u źródła, która wynika z Konwencji między RP a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 13 lutego 2013 r. (dalej jako: „Konwencja z 2013 r.”).
Na podstawie przeprowadzonej w Spółce kontroli celno-skarbowej w 2021 r. okazało się, że Spółka błędnie stosowała Konwencję z 2013 r., gdyż ona nigdy rzeczywiście nie weszła w życie i nie obowiązuje. Zgodnie z wnioskami płynącymi z kontroli, Spółka powinna była stosować zapisy Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 8 października 1974 r. (dalej jako: „Umowa z 1974 r.”). Zgodnie z Umową z 1974 r., stawka podatku u źródła, który dotyczy przedmiotowych płatności wynosi 10% (przy posiadaniu przez Spółkę certyfikatu rezydencji Kontrahenta).
W związku z powyższym, Spółka po zakończonej kontroli celno-skarbowej, dokonała w 2021 r. zapłaty z własnych środków zaległości podatkowej w podatku u źródła za lata 2016-2018 wraz z odsetkami za zwłokę. Spółka dokonała ponadto korekt odpowiednich deklaracji i informacji podatkowych za lata 2016-2018. Spółka nie dochodziła i nie będzie dochodzić zwrotu zapłaconej zaległości podatkowej od Kontrahenta. Przedmiotowy wydatek został ujęty przez Spółkę w księgach rachunkowych w 2021 r. Zapłata zaległości została we właściwy sposób udokumentowana, m.in. na wyciągu z rachunku bankowego Spółki.
Spółka zaznaczyła, że niniejszy wniosek i zadane pytania nie dotyczą odsetek za ww. zaległości podatkowe, a jedynie kwot samych zapłaconych zaległości w podatku u źródła opisanych wyżej.
W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że umowa licencyjna zawarta z kontrahentem nie zawierała klauzuli ubruttowienia (klauzuli gross up).
Pomimo braku zawarcia w umowie licencyjnej klauzuli ubruttowienia, wartość podatku u źródła zapłaconego przez Spółkę – jest kosztem poniesionym w celu zachowania źródła przychodów. Kontrahent Spółki (...) jest kluczowym kontrahentem Spółki. Spółka z powodu popełnionego przez siebie błędu stosowała nieprawidłową stawkę podatku u źródła przy wypłacie należności na rzecz kontrahenta (zostało to bliżej opisane we wniosku o interpretację). Obciążenie kontrahenta zaległym podatkiem, którego brak zapłaty wynikał z niedopatrzenia Spółki, a nie kontrahenta – mógłby spowodować pogorszenie wzajemnych relacji, a powtarzające się sytuacje tego typu mogłyby nawet spowodować zaprzestanie współpracy. Stąd Spółka uważa, że opłacając zaległy podatek z własnych środków działa w celu zachowania swego źródła przychodów (kluczowego źródła przychodów).
Pytanie
Czy wartość podatku u źródła zapłaconego przez Spółkę w 2021 r. w następstwie przeprowadzonej kontroli celno-skarbowej (dot. lat 2016-2018), może zostać rozpoznana przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów w roku 2021?
Państwa stanowisko w sprawie
Państwa zdaniem, wartość podatku u źródła zapłaconego przez Spółkę w 2021 r. w następstwie przeprowadzonej kontroli celno-skarbowej (dot. lat 2016-2018), może zostać rozpoznana przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów w roku 2021.
Uzasadnienie:
Definicja kosztów uzyskania przychodów została zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w myśl którego kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Z treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga również wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony.
W związku z powyższym, kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:
- poniesiony został przez podatnika w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- został właściwie udokumentowany,
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
W niniejszej sprawie spełnione są wszystkie wyżej wymienione przesłanki, co szczegółowo opisano w stanie faktycznym wniosku, a więc Spółka ma prawo zaliczyć poczynione w 2021 r. wydatki w koszty podatkowe.
Co istotne, wydatki te będą zaliczone przez Spółkę w koszty podatkowe roku 2021, gdyż wydatek został ujęty przez Spółkę w księgach rachunkowych w 2021 r. Wspomniane koszty należy bowiem uznać za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e CIT, są one potrącalne w dacie ich poniesienia, tj. w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).
Podsumowując, wartość podatku u źródła zapłaconego przez Spółkę w 2021 r. w następstwie przeprowadzonej kontroli celno-skarbowej (dot. lat 2016-2018), może zostać rozpoznana przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów w roku 2021.
Podobnie uznał m.in. Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z (...) 2021 r., znak: (...).
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):
Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W myśl art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:
Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.
Stosownie do postanowień art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:
Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:
1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
– ustala się w wysokości 20% przychodów; (…).
Przepis art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, stanowi, że:
Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
W art. 21 ustawy o CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.
Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.):
Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, czyli:
- został poniesiony przez podatnika,
- jest definitywny, a więc bezzwrotny,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,
- nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
- został właściwie udokumentowany.
Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.
W tym miejscu wskazać należy, że istnieją potencjalnie dwa warianty uregulowania ubruttowienia podatku u źródła, tj.:
- obowiązek ubruttowienia kwoty należności wynika z postanowień umownych (umowna klauzula o ubruttowieniu), lub
- Spółka dokonuje ubruttowienia dobrowolnie, bez wyraźnego nałożenia na niego takiego obowiązku w umowie.
Do kosztów uzyskania przychodów płatnik może zaliczyć wydatek obejmujący uregulowanie za kontrahenta zagranicznego podatku u źródła w sytuacji, gdy obowiązek pokrycia przez płatnika wynika z postanowień umowy łączącej strony. Natomiast brak klauzuli umownej o ubruttowieniu wynikającej z umowy łączącej strony nie wyklucza możliwości zaliczenia kwoty podatku u źródła (tj. kwoty ubruttowienia) do kosztów uzyskania przychodów, niemniej jednak w takich przypadkach konieczne jest wykazanie spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Należy zauważyć, że art. 15 ust. 1 wyraźnie wskazuje, że wydatki muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Oznacza to, że płatnik jest zobowiązany wykazać, że dokonane przez niego ubruttowienie służyło uzyskaniu przychodów, zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.
Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, że zaliczanie do kosztów kwoty podatku u źródła w przypadku, gdy w umowie nie jest zawarta klauzula ubruttowienia nie powinno następować automatycznie, lecz powinno mieć ono uzasadnienie w świetle ogólnych przesłanek zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów.
Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że zapłata podatku u źródła po kontroli celno-skarbowej, który nie zostanie Państwu zwrócony spełnia przesłanki zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, ponieważ Państwa kontrahent jest kluczowym kontrahentem Spółki. Państwo, z powodu popełnionego przez siebie błędu, stosowali nieprawidłową stawkę podatku u źródła przy wypłacie należności na rzecz kontrahenta. Obciążenie kontrahenta zaległym podatkiem, którego brak zapłaty wynikał z Państwa niedopatrzenia, a nie z winy kontrahenta mogłoby spowodować pogorszenie wzajemnych relacji, a powtarzające się sytuacje tego typu mogłyby nawet spowodować zaprzestanie współpracy. Stąd Państwo, opłacając zaległy podatek z własnych środków działają w celu zachowania swego źródła przychodów (kluczowego źródła przychodów).
W świetle powyższego, kwota podatku u źródła zapłaconego przez Państwo z własnych środków na skutek przeprowadzonych kontroli celno-skarbowych za lata 2016-2018 stanowi koszt prowadzonej działalności gospodarczej, który może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Odnosząc się z kolei do momentu zaliczenia tego wydatku do kosztu wskazać należy, że ustawa o CIT uzależnia sposób i moment rozpoznania kosztów uzyskania przychodu od tego, czy są to koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty bezpośrednie), czy koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).
Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:
Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.
Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:
Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Z powyższych przepisów wynika więc, że jeżeli nie można przypisać kosztu do konkretnego przychodu, mamy do czynienia z kosztami pośrednimi. Zapłatę podatku u źródła po kontroli celno-skarbowej należy uznać za koszty inne niż bezpośrednio związany z przychodami, gdyż nie można ustalić, w jakim okresie i w jakiej wysokości wygenerowano powiązane z nimi przychody.
Jednocześnie na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:
Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
Zgodnie więc z powyższym przepisem należy uznać, że dzień poniesienia kosztu z tytułu zapłaty podatku u źródła po kontroli celno-skarbowej stanowi dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Odnosząc się do przywołanej przez Państwo interpretacji indywidualnej wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).