Czy podatek od nieruchomości oraz opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu winny zwiększać wartość inwestycji w nieruchomość zgodnie z prezentacją księgową oraz w świetle art. 15 ustawy o PDOP stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu jako część amortyzacji, która rozpocznie się po zakończeniu prac oraz przyjęciu lokali w użytkowanie?

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 marca 2022 r. za pośrednictwem ePUAP wpłynął Państwa wniosek z 29 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków z tytułu podatku od nieruchomości oraz opłat za wieczyste użytkowanie gruntu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego  

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) została powołana do realizacji projektu inwestycyjnego jako spółka celowa. Podstawową i jedyną zakładaną działalnością Spółki jest czerpanie korzyści finansowych z przychodów z wynajmu.

Spółka nabyła prawo wieczystej dzierżawy gruntu usytuowanego w (…). Aktualnie prowadzone są prace przygotowawcze w tym np. niedawno ukończone prace archeologiczne w związku ze znaleziskami historycznymi. Spółka planuje budowę wielokondygnacyjnego budynku o charakterze hotelowym, handlowym, konferencyjnym i biurowym oraz parkingi podziemne.

W świetle Krajowego Standardu Rachunkowości Nr 8 „Działalność deweloperska”, która jest bardzo zbliżona do inwestowania w nieruchomości czytamy: „VII 7.6 Podatek od nieruchomości lub opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu, na którym posadowiona jest nieruchomość stanowiąca przedmiot przedsięwzięcia deweloperskiego, poniesione po dniu rozpoczęcia przedsięwzięcia deweloperskiego, aż do dnia jego zakończenia, mogą być zaliczone do kosztu wytworzenia przedsięwzięcia deweloperskiego. Podatek od nieruchomości i opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu poniesione przed dniem rozpoczęcia przedsięwzięcia deweloperskiego obciążają koszty i wynik finansowy okresu ich poniesienia”.

W świetle art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: „ust. 1. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.” „Ust. 4d Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”.

Pytania

Czy podatek od nieruchomości oraz opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu winny zwiększać wartość inwestycji w nieruchomość zgodnie z prezentacją księgową oraz w świetle art. 15 ustawy o PDOP stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu jako część amortyzacji, która rozpocznie się po zakończeniu prac oraz przyjęciu lokali w użytkowanie?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od nieruchomości oraz opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu winny zwiększać wartość inwestycji w nieruchomość zgodnie z prezentacją księgową oraz w świetle art. 15 ustawy o PDOP stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu jako część amortyzacji, która rozpocznie się po zakończeniu prac oraz przyjęciu lokali w użytkowanie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej „updop”):

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 updop, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

•bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c updop),

•inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 15 ust. 4d-4e updop).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 4 updop:

Zasada potrącalności kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami zawarta w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, stanowi, że są one potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e updop:

Określona grupa wydatków, w tym związana z finansowaniem środków trwałych (ich nabyciem czy wytworzeniem) może być zaliczana do kosztów uzyskania przychodów tylko poprzez odpisy amortyzacyjne. Wynika to z art. 15 ust. 6 updop, który stanowi,

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost czym jest amortyzacja, tym niemniej wskazać należy, iż amortyzacja jest pojęciem związanym z aktywami trwałymi - odpisów amortyzacyjnych dokonujemy bowiem od pozycji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co potwierdzają, m.in. przepisy art. 16a i art. 16b tej ustawy.

W znaczeniu ekonomicznym amortyzacja oznacza zmniejszenie lub utratę wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej na skutek ich zużycia w wyniku normalnego używania, korzystania z nich. Istotą amortyzacji jest rozłożenie w czasie jednorazowego wydatku poniesionego na zakup, czy wytworzenie danego środka trwałego. Podstawę odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, a wysokość tych odpisów uzależniona jest m.in. od przewidywanego okresu użytkowania danego środka trwałego. Za pomocą amortyzacji nakłady na zakup bądź wytworzenie środka trwałego są stopniowo, w formie odpisów, zaliczane w koszty poszczególnych okresów, przy czym odpisy - jak wskazano wyżej - dokonywane zgodnie z regulacjami updop mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 updop:

Zgodnie z art. 16a ust. 1 updop:

W myśl art. 16f ust.1 updop:

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 updop:

W myśl art. 16g ust. 4 updop:

Cytowana definicja ma charakter otwarty. Ustawodawca obejmuje pojęciem kosztu wytworzenia środka trwałego wszelkie koszty, których poniesienie jest związane bezpośrednio z realizacją inwestycji. Oceniając dany wydatek pod kątem możliwości uznania go za element wartości początkowej wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego, należy zatem zbadać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika.

W szczególności, do wartości składających się na koszt wytworzenia środka trwałego należą:

- wartość - w cenie nabycia - rzeczowych składników majątku zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. przede wszystkim materiałów, z których został wykonany środek trwały,

- wartość - w cenie nabycia - wykorzystanych usług obcych zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. zarówno usług polegających na samym wytwarzaniu środka trwałego, czyli przede wszystkim jego budowie, jak i innych usług niezbędnych do wytworzenia i uczynienia tego składnika majątku zdatnym do używania, np. kosztów prac geologicznych niezbędnych do uzyskania pozwolenia na budowę, usług projektowych, usług inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanego z prowadzoną inwestycją, kosztów sporządzenia dokumentacji przetargowej, kosztów niezbędnych ekspertyz obiektów budowlanych,

- koszty wynagrodzeń wraz z pochodnymi, tj. przede wszystkim koszty wynagrodzeń dla pracowników zatrudnionych przy realizacji inwestycji.

Użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się także „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. Zatem, powyższy zwrot oznacza wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są koszty, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego. Do kosztów wytworzenia należy zaliczyć również wydatki poniesione we wczesnym stadium procesu inwestycyjnego w celu stworzenia warunków do prowadzenia inwestycji, bez których nie doszłoby do wytworzenia środka trwałego.

Z powyższego wynika, że decydujące znaczenie dla zaliczenia określonego wydatku jako kosztu wytworzenia środka trwałego ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym przedsięwzięciem inwestycyjnym, czyli wytwarzanym, czy ulepszanym środkiem trwałym. Wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem/ulepszeniem środka trwałego mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka została powołana do realizacji projektu inwestycyjnego. Podstawową i jedyną zakładaną działalnością Spółki jest czerpanie korzyści finansowych z przychodów z wynajmu. Spółka nabyła prawo wieczystej dzierżawy gruntu. Spółka planuje budowę wielokondygnacyjnego budynku o charakterze hotelowym, handlowym, konferencyjnym i biurowym oraz parkingi podziemne.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia ustalenia, czy podatek od nieruchomości oraz opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu winny zwiększać wartość inwestycji w nieruchomość zgodnie z prezentacją księgową oraz w świetle art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu jako część amortyzacji, która rozpocznie się po zakończeniu prac oraz przyjęciu lokali w użytkowanie.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że wydatki dotyczące podatku od nieruchomości oraz opłat za wieczyste użytkowanie gruntu bez wątpienia będą stanowić koszt uzyskania przychodu, ponieważ będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodu Wnioskodawcy, a co więcej - nie są wskazane w katalogu kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Jakkolwiek bowiem przedmiotowe wydatki nie będą bezpośrednio związane z przychodem uzyskiwanym z tytułu realizacji inwestycji budowlanej, lecz dotyczą ogólnej działalności Wnioskodawcy, to wskazać należy, że Wnioskodawca nie będzie ponosił ich w oderwaniu od chęci uzyskania przychodu. Wprost przeciwnie - przedmiotowe wydatki przyczynią się do uzyskiwania przychodu z ogólnej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Rozstrzygnięcia wymaga natomiast określenie momentu ujęcia wskazanych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów w rozliczeniach Wnioskodawcy. Jak już wskazywano, moment ten będzie uzależniony od kwalifikacji powyższych wydatków.

W przedmiotowej sprawie wydatki związane z zapłatą podatku od nieruchomości oraz opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu nie stanowią kosztu wytworzenia lub nabycia środka trwałego (a tym samym - nie zwiększają jego wartości początkowej), mogą być uznane za koszty pośrednie.

Należy przy tym podkreślić, że kosztami wytworzenia środka trwałego, zwiększającymi jego wartość początkową, są koszty, które bezpośrednio wpływają na jego wytworzenie (kluczowa jest wówczas możliwość powiązania tego wydatku z wytwarzanym środkiem trwałym), zaś kosztami nabycia środka trwałego są wydatki związane z tym nabyciem. Natomiast w przypadku, gdy takiego związku nie ma, ponoszone wydatki są pośrednimi kosztami uzyskania przychodu, a co za tym idzie - nie zwiększają wartości początkowej środka trwałego (gdyż nie mieszczą się w definicji kosztu wytworzenia lub ceny nabycia środka trwałego).

Zauważyć przy tym należy, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1170 ze zm.),

Obowiązek uiszczania tego podatku jest więc związany z posiadaniem odpowiedniego, określonego w ustawie władztwa tytułu prawnego (m.in. do) nieruchomości i jest uiszczany niezależnie od tego, czy należność ta generuje, czy też nie przychody i niezależne od sposobu wykorzystania nieruchomości.

Innymi słowy, Wnioskodawca jest obowiązany uiszczać koszty podatku od nieruchomości na podstawie odrębnych przepisów z uwagi na sam fakt posiadania przedmiotowej nieruchomości. Oznacza to, że koszty te Wnioskodawca ponosiłby także wówczas, gdyby na przedmiotowej nieruchomości w ogóle nie doszło do realizacji inwestycji budowlanej.

Również opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu wynikają z samego faktu posiadania nieruchomości przez Spółkę i należy klasyfikować je jako element kosztów stałych. Wnioskodawca nie ponosi ww. opłat w celu wytworzenia środka trwałego i niezależnie od tego, czy podejmie decyzję o rozpoczęciu prowadzenia procesu inwestycyjnego, jest obowiązany do uiszczania ich w związku z posiadanym przez niego gruntem.

Wymienione koszty podatku od nieruchomości oraz opłat za wieczyste użytkowanie gruntu, charakteryzują się tym, że:

- mają pośredni związek z wytwarzanym lub nabywanym środkiem trwałym, w szczególności

- ich poniesienie nie warunkuje realizacji inwestycji budowlanej, a zatem

- dotyczą ogólnej działalności Wnioskodawcy, a w związku z tym nie można ich kwalifikować jako kosztów bezpośrednio związanych ze środkiem trwałym, zwiększających jego wartość początkową.

Tym samym w ocenie Organu wydatki związane z zapłatą podatku od nieruchomości oraz opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu uznać należy za koszty pośrednie.

Co więcej, należy zaakcentować, że za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia, przy czym przez koszt wytworzenia należy rozumieć wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi oraz innych kosztów dających się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Jakkolwiek definicja ta ma charakter otwarty, to niepodobna uznać, iż w jej zakres wchodzą wydatki z tytułu podatku od nieruchomości czy też opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu. Nie powinno bowiem ulegać wątpliwości, iż takie wydatki nie mają wpływu na wytworzenie środka trwałego (tu: środka trwałego w postaci inwestycji budowlanej), gdyż nie da się ich powiązać z tymże wytwarzaniem środka trwałego.

Widoczny jest tu zatem brak bezpośredniego związku pomiędzy kosztami podatku od nieruchomości oraz opłatami za wieczyste użytkowanie gruntu a procesem wytwarzania Inwestycji budowlanej (związek ten ma charakter jedynie pośredni).

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, iż omawiane tu wydatki nie powinny zwiększać wartości początkowej środka trwałego w postaci inwestycji budowlanej, a co za tym idzie - powinny zostać uznane za koszty pośrednie.

Zatem, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).