Interpretacja indywidualna z dnia 09.12.2020, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.661.2020.2.KP, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Opodatkowania przychodów z najmu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 23 września 2020 r. (data wpływu 29 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nakładów na dzierżawionej nieruchomości w postaci domku letniskowego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny uzupełniony pismem z 27 listopada 2020 r. (data wpływu 2 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nakładów na dzierżawionej nieruchomości w postaci domku letniskowego.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania: ()
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: ()

przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcy (osoby fizyczne, małżeństwo, wspólność majątkowa) z dniem 1 stycznia 2009 r. zostali stroną umowy z dnia 26 lutego 2008 r. zawartą pomiędzy Gminą a matką jednego z Wnioskodawców (zwaną dalej pierwszym dzierżawcą), stając się jedynymi dzierżawcami części nieruchomości gruntowej położonej w Ośrodku Wypoczynkowym w S. (zwanym dalej również Ośrodkiem Wypoczynkowym) o powierzchni zabudowanej ze środków własnych dzierżawcy 41,40 m² oraz niezabudowanej 25,20 m².

Z dniem 1 kwietnia 1992 r. pierwszy dzierżawca zawarł z Radą Miejską umowę dzierżawy, dotyczącą przedmiotowej nieruchomości. W momencie zawarcia umowy, Rada Miejska oddała pierwszemu dzierżawcy w użytkowanie opisywaną nieruchomość, z przeznaczeniem na cele rekreacyjno-wypoczynkowe, wówczas powierzchnia nieruchomości była określana następująco: zabudowana 32,20 nr; niezabudowana 136,80 m².

Umowa pozwalała pierwszemu dzierżawcy na budowę nowych obiektów, rozbudowę i przebudowę już istniejących, za zgodą wydzierżawiającego, tj. Rady Miejskiej. Umowa została zawarta na okres 10 lat i ulegała dalszemu przedłużeniu. Pierwszy dzierżawca uiszczał z tytułu zawartej umowy dzierżawy, czynsz dzierżawny, ustalany w skali rocznej.

Pierwszemu dzierżawcy przysługiwało prawo korzystania nieodpłatnie z infrastruktury Ośrodka Wypoczynkowego. Umowa zawierała również zapis, że w razie zamiaru zbycia przez dzierżawcę obiektów rekreacyjno-wypoczynkowych posadowionych na dzierżawionym gruncie (tj. domku posadowionego na przedmiotowej nieruchomości), wydzierżawiającemu przysługiwało prawo pierwokupu.

Kolejna umowa dotycząca przedmiotowej nieruchomości została zawarta między Gminą oraz pierwszym dzierżawcą z dniem 26 lutego 2007 r., stanowiąc kontynuację umowy z kwietnia 1992 r.

Z dniem 1 stycznia 2009 r. Burmistrz Gminy wyraził zgodę na przejście wszystkich praw i obowiązków dzierżawcy wynikających z umowy zawartej z pierwszym dzierżawcą na Wnioskodawców, którzy od tej pory stali się jedynymi dzierżawcami.

Obecnie Wnioskodawców łączy z Gminą umowa z dnia 30 stycznia 2019 r., dotycząca przedmiotowej nieruchomości. Zgodnie więc ze stanem faktycznym, rodzina Wnioskodawców, korzysta z nieruchomości i położonego na niej domku letniskowego, nieprzerwanie od kwietnia 1992 roku.

Na dzierżawionej nieruchomości wzniesiono domek letniskowy, który według umowy dzierżawy stanowi nakłady poczynione na dzierżawionej nieruchomości ze środków własnych dzierżawców. Wnioskodawcy mogą rozporządzać nakładami, jednakże wydzierżawiającemu przysługuje w tym zakresie prawo pierwokupu, określone w umowie. Co więcej, w przypadku zbycia przez Wnioskodawców nakładów, ich nabywca wstępuje we wszelkie prawa Wnioskodawców wynikające z umowy dzierżawy zawartej z Gminą.

Nakłady na dzierżawionej nieruchomości stanowi murowany domek letniskowy, posadowiony na fundamentach, o powierzchni 41.40 m². Domek ten jest połączony z trzema innymi domkami, będąc częścią zabudowy szeregowej.

Wedle najlepszej wiedzy Wnioskodawców, w Ośrodku Wypoczynkowym powszechny jest model prawny korzystania z domków letniskowych taki, jak w przypadku Wnioskodawców, tj. posiadanie nakładów na dzierżawionym od gminy gruncie.

Wnioskodawcy zamierzają zbyć opisywane nakłady, w wyniku czego również prawa i obowiązki wynikające z umowy dzierżawy przejdą na nabywcę i powzięli wątpliwość, o konieczności uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty uzyskanej za planowane zbycie domku letniskowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z planowanym zbyciem nakładów na dzierżawionej nieruchomości w postaci domku letniskowego w Ośrodku Wypoczynkowym, w wyniku czego również prawa i obowiązki wynikające z umowy dzierżawy przejdą na nabywcę, Wnioskodawcy będą zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od uzyskanej w związku z tą sprzedażą kwoty?

Zdaniem Wnioskodawców nie będą oni zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty uzyskanej ze zbycia nakładów na dzierżawionej nieruchomości w postaci domku letniskowego w Ośrodku Wypoczynkowym, w wyniku czego również prawa i obowiązki wynikające z umowy dzierżawy przejdą na nabywcę.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Na wstępie, Wnioskodawcy ponownie podkreślają, że na terenie Ośrodka Wypoczynkowego, powszechnie domki letniskowe funkcjonują na zasadach dzierżawy gruntu oraz wybudowanych na tym gruncie domków letniskowych. Taka konstrukcja prawna wynika z faktu, że Ośrodek Wypoczynkowy funkcjonował jeszcze przed transformacją ustrojową, w momencie, kiedy obowiązywało zupełnie inne prawo i system własności. Mimo upływu czasu sytuacja prawna dzierżawców w ośrodku wypoczynkowym nie została uregulowana w taki sposób, w jaki by wymagały tego okoliczności, a Gmina nie stworzyła możliwości na wykupienie gruntu, na którym posadowiony jest domek letniskowy, mimo że rodzina Wnioskodawców używa domku od kilkudziesięciu lat.

Wnioskodawcy uważają, że posadowiony na gruncie Ośrodka Wypoczynkowego domek letniskowy oraz jego zbycie, powinno zostać zakwalifikowane bądź na zasadach zbycia nieruchomości, a jeżeli taka interpretacja jest niemożliwa do przyjęcia, jako zbycie innych rzeczy, a kwota uzyskana ze zbycia, nie powinna zostać opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawcy zdają sobie sprawę, że grunt, na którym posadowiony jest budynek, nie stanowi ich własności, ale stanowi własność Gminy. Niemniej jednak domek letniskowy, posadowiony na dzierżawionym gruncie, niewątpliwe jest traktowany przez Wnioskodawców jako ich własność, którą mogą rozporządzać. Zbycie domku letniskowego pociąga za sobą wstąpienie we wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umowy dzierżawy. Zdaniem Wnioskodawców, na potrzeby planowanej sprzedaży domku letniskowego, powinien znaleźć zastosowanie taki sam reżim, jak dla sprzedaży nieruchomości, tj. Wnioskodawcy nie powinni być zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od kwoty uzyskanej ze sprzedaży domku, gdyż posiadają go stycznia 2009 r. (art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT). Zdaniem Wnioskodawców, takie podejście powinno zostać zastosowane ze względu na zasadę równości opodatkowania. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreśla się, że poszczególne kategorie podmiotów winny być traktowane równo (tzn. według jednakowej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących), gdy u podłoża określonych regulacji prawnych leży ich jednakowa sytuacja faktyczna [Orzeczenie TK z 29 maja 1996 r. (K 22/95)].

Zdaniem Wnioskodawców, jeżeli dochód ze zbycia domku letniskowego miałby być traktowany nie na zasadach zbycia nieruchomości, byłoby to niezgodne ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego i prowadziło do nieuzasadnionego rozróżnienia na niekorzyść Wnioskodawców. Podatnik, który sprzedawałby domek letniskowy używany w podobnych warunkach, gdzie jednak gmina dążyłaby do korzystnej zmiany systemu funkcjonowania na terenie ośrodka i zezwoliła na wykupienie gruntu, na którym od kilkudziesięciu lat jest posadowiony domek letniskowy, nie byłby zobowiązany do zapłaty podatku od kwoty uzyskanej ze zbycia tegoż domku. Wnioskodawcy podnoszą, że ponoszą oni niekorzystne konsekwencje pominięcia przy przełomie transformacji ustrojowej kwestii związanych z własnością domków w ośrodku wypoczynkowym.

Wnioskodawcy alternatywnie wskazują, że jeżeli dla organu podatkowego nie do zaakceptowania jest potraktowanie zbycia domku letniskowego na zasadzie analogii, jako zbycie nieruchomości, zbycie tegoż domku powinno stanowić, chociażby dochód ze zbycia innych rzeczy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy PIT i z tego względu nie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż Wnioskodawcy posiadają domek znacznie dłużej niż pół roku.

Wnioskodawcy wskazują w tej sytuacji na podobieństwo między sytuacją dzierżawców domków letniskowych położonych na terenie Ośrodka Wypoczynkowego, a sytuacją posiadaczy domków na terenach rodzinnych ogródków działkowych. Podobnie jak w przypadku Wnioskodawców, posiadacze domków zlokalizowanych na terenach rodzinnych ogródków działkowych, o których mowa w ustawie z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (dalej, jako ustawa ROD), do czasów wejścia w życie ustawy ROD, byli zmuszeni odprowadzać podatek od dochodów ze zbycia posadowionych na terenach gmin domków, altan itp. Jednak po wprowadzeniu w ustawie ROD przepisu art. 30 ust. 2, który stanowi, że nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na działce, wykonane lub nabyte ze środków finansowych działkowca, stanowią jego własność, wyroki sądów oraz interpretacje indywidualne przyznają rację podatnikom, że sprzedaż nakładów poczynionych na działkach ROD stanowi dochód ze zbycia innych rzeczy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy PIT, tak np. pismo z dnia 12 września 2017 r.. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, ITPB4/4511-46/16/17-S/MK.

Istotnie sytuację Wnioskodawców oraz działkowiczów ROD różni zapis dokonany w ustawie ROD, niemniej jednak sytuacja prawna podatników jest do siebie podobna. W obydwu przypadkach chodzi zasadniczo o zbycie nakładów poczynionych zgodnie z umową, na dzierżawionym gruncie od jednostki samorządu terytorialnego (gminy). Rozróżnianie tych dwóch kategorii podmiotów, gdzie w gruncie rzeczy mamy do czynienia z jednakową sytuacją, prowadzi do nieuzasadnionego różnicowania skutków zbycia nakładów poczynionych na nieruchomościach należących do jednostek samorządu terytorialnego.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawców, nie powinni oni być zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od sprzedaży domku letniskowego, posadowionego na gruncie gminnym, znajdującym się w Ośrodku Wypoczynkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni oraz jej mąż (dalej: Zainteresowany niebędący stroną postępowania) z dniem 1 stycznia 2009 r. zostali stroną umowy, zawartej pomiędzy Gminą a matką jednego z Zainteresowanych, stając się jedynymi dzierżawcami części nieruchomości gruntowej położonej w Ośrodku Wypoczynkowym. Z dniem 1 stycznia 2009 r. Burmistrz Gminy wyraził zgodę na przejście wszystkich praw i obowiązków dzierżawcy wynikających z pierwotnej umowy na Wnioskodawczynię oraz Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania, którzy od tej pory stali się jedynymi dzierżawcami. Na dzierżawionej nieruchomości wzniesiono domek letniskowy, który według umowy stanowił nakłady poczynione na dzierżawionej nieruchomości ze środków własnych dzierżawców. Wnioskodawczyni i Zainteresowany niebędący stroną postępowania mogą rozporządzać nakładami, jednak wydzierżawiającemu przysługuje w tym zakresie prawo pierwokupu, które zostało określone w umowie. W przypadku zbycia nakładów poczynionych na nieruchomości, nabywca wstępuje we wszelkie prawa wynikające z umowy dzierżawy zawartej przez Wnioskodawczynię i Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania. Wnioskodawczyni i Zainteresowany niebędący stroną postępowania zamierzaj zbyć opisane nakłady.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy: dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: źródłami przychodów są:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
2. działalność wykonywana osobiście;
3. pozarolnicza działalność gospodarcza;
4. działy specjalne produkcji rolnej;
5. (uchylony);
6. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
7. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
8. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
   1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   4. innych rzeczy,
   jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

• 8a. działalność prowadzona przez zagraniczną jednostkę kontrolowaną;
• 8b. niezrealizowane zyski, o których mowa w art. 30da;

1. inne źródła.

W myśl art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte powyżej wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie w szczególności. Przyjęcie przez ustawodawcę otwartego katalogu tych przychodów pozwala na zaliczenie do tej kategorii wszystkich innych przychodów z praw majątkowych, w tym także z odpłatnego zbycia praw majątkowych jakimi są nakłady poniesione na zakup domku znajdującego się na cudzym gruncie.

Z uwagi na brak definicji nieruchomości i rzeczy w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odwołać się do odpowiednich regulacji zawartych w prawie cywilnym.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.): nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 45 Kodeksu cywilnego, rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości w myśl zasady wyrażonej w art. 48 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tą zasadą wszystko, co jest trwale związane z gruntem stanowi jego część składową i nie może być odrębnym przedmiotem obrotu prawnego. Nieruchomości budynkowe stanowią natomiast budynki trwale z gruntem związane, które na podstawie przepisów szczególnych są odrębnym od gruntu przedmiotem własności. Przepisy szczególne określają przy tym relację tego prawa, do prawa do nieruchomości, na której budynek został wzniesiony. Ze względu na treść art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.

W myśl zaś art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333 z późn. zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o budynku należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego: częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych (art. 47 § 3 ww. Kodeksu).

Pojęcie trwałego związania z gruntem nie zostało uściślone przez ustawodawcę w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z treścią art. 47 § 2 i 3 Kodeksu cywilnego, o trwałym złączeniu z gruntem można mówić w sytuacji, w której budynki czy też inne urządzenia złączone są z gruntem fizycznie i funkcjonalnie oraz trwale. Należy mieć także na uwadze, że przez pojęcie połączenia fizycznego i funkcjonalnego należy rozumieć połączenie na tyle stałe i mocne, że przedmiot nie może być odłączony bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. W związku z powyższym połączenie trwałe to takie, które nie jest przeznaczone do przemijającego użytku.

Ponadto w literaturze powszechnie akceptuje się definicję rzeczy rozumianą w ten sposób, że rzeczami są materialne części przyrody w stanie pierwotnym lub przetworzonym, na tyle wyodrębnione (w sposób naturalny lub sztuczny), że w stosunkach społeczno-gospodarczych mogą być traktowane jako dobra samoistne (J. Wasilkowski, Zarys prawa rzeczowego, Warszawa 1963, s. 8). Na pojęcie rzeczy składają się więc dwie cechy o charakterze konstytutywnym: materialny ich charakter i wyodrębnienie z przyrody (Z. Radwański, J. Olejniczak, Prawo cywilne, 2011, s. 112; M. Bednarek, Mienie. Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego, Kraków 1997, s. 45 i n.), czyli muszą mieć samodzielny byt materialny. Kodeks cywilny nie zawiera natomiast definicji ruchomości. Zatem ruchomościami są te rzeczy, które nie są nieruchomościami, określonymi w cytowanym powyżej przepisie art. 46. Cechami wyodrębniającymi ruchomości z pojęcia rzeczy są ich samodzielność fizyczna względem innych rzeczy i przenaszalność (tak orzeczenie SN z dnia 15 lutego 1961 r., 2 CR 596/59, OSPiKA 1962, z. 2, poz. 45, z aprobującą glosą A. Ohanowicza; bliżej W.J. Katner, Umowne nabycie własności ruchomości, Warszawa 1995, s. 70-73).

W niniejszej sytuacji nie można powiedzieć, że domek letniskowy jest samodzielną rzeczą, której sprzedaż można rozpatrywać w kategorii powstania przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Domek ten jest bowiem murowany, połączony z gruntem, stoi na fundamentach oraz jest połączony z trzema innymi domkami, będącymi częścią zabudowy szeregowej. Nie można zatem uznać, że domek ten jest rzeczą ruchomą w rozumieniu Kodeksu cywilnego.

Ponadto w wyniku planowanego zbycia domku letniskowego przez Wnioskodawczynię i Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania nie nastąpi przeniesienie na rzecz nabywcy własności domku letniskowego, gdyż Wnioskodawczyni i Zainteresowanemu niebędącemu stroną postępowania takie prawo nie przysługiwało. Wynika to stąd, że teren, na którym znajduje się domek był dzierżawiony od gminy, a więc Wnioskodawczyni i Zainteresowany niebędący stroną postępowania byli jedynie jego dzierżawcami. Wnioskodawczyni i Zainteresowany niebędący stroną postępowania nie byli właścicielami ani wieczystymi użytkownikami gruntu. W tej sytuacji nie doszło zatem do odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy również podkreślić, że w niniejszej sytuacji nie można przez analogię stosować przepisów ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2176 z późn. zm.). Przepisy tej ustawy są bowiem przepisami szczególnymi i regulują zasady zakładania, funkcjonowania i likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych oraz prawa i obowiązków działkowców.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w niniejszej sytuacji sprzedaż nakładów w postaci domku letniskowego znajdującego się na cudzym gruncie będzie stanowić sprzedaż prawa majątkowego określonego w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując zbycie nakładów na dzierżawionej nieruchomości w postaci domku letniskowego, będzie stanowić źródło przychodu z praw majątkowych określone w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym Wnioskodawczyni oraz Zainteresowany niebędący stroną postępowania będą zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z ww. tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej