Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego VAT od wydatków poniesionych w związku z nabyciem, leasingiem i eksploatacją samochodów osobowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: spółka) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów podatkiem dochodowym od osób prawnych. Spółka wybrała opodatkowanie zgodne z rozdziałem 6b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dalej: ustawa CIT) tzw. CIT estońskim. Spółka spełnia podstawowe warunki ustawowe, aby móc skorzystać z prawa do opodatkowania ryczałtem od przychodów spółek. Spółka nie prowadzi działalności na terenie specjalnych stref ekonomicznych. Spółka nie dokonała w ostatnich latach żadnych przekształceń ani restrukturyzacji. Spółka jest również czynnym podatnikiem podatku VAT.

Rok obrotowy spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Spółka sporządza sprawozdanie finansowe w oparciu o ustawę o rachunkowości. PKD głównie Spółki to 41.20.Z - roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych.

Spółka nie posiada udziałów ani akcji w kapitale jakiejkolwiek innej spółki, nie posiada tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym lub w instytucji wspólnego inwestowania, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną. Nie posiada też innych praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciel (fundator) lub beneficjent fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym.

Spółka zajmuje się wznoszeniem konstrukcji stalowych w postaci: konstrukcji hal różnego przeznaczenia, peronów, wiat oraz zadaszeń. Miejsca montażu konstrukcji znajdują się na terenie całej Polski, prace budowlane trwają w tych miejscach nawet latami. Spółka wysyła w te miejsca swoich pracowników wraz z wstępnie przygotowanymi konstrukcjami stalowymi. Miejsca montażu są często oddalone od siedziby Spółki nawet o kilkaset kilometrów. Zatem miejsce świadczenia pracy przez pracowników Spółki nie wiąże się w żaden sposób z miejscem siedziby Spółki. Pracownicy wykonują dla Spółki czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Spółka posiada flotę samochodów osobowych o masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, które są do dyspozycji brygad pracowników budowlanych wysyłanych na dane miejsca montażu. Samochody te nie posiadają konstrukcji wykluczającej ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, tzn. nie są pojazdami dostawczymi w myśl art. 86a ust. 9 pkt 1-3 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa VAT). Przedmiotowe pojazdy nie są również busami, tj. nie są konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób.

Samochody są wyposażone w system lokalizacji GPS, którego odczyty są na bieżąco sprawdzane przez kierownictwo Spółki. Spółka będzie otrzymywać faktury związane z nabyciem, leasingiem oraz eksploatacją pojazdów firmowych, których rozliczanie przez Spółkę jest przedmiotem wniosku. Spółka wprowadziła regulamin używania pojazdów służbowych, który wprowadza bezwzględny zakaz użytkowania samochodu do celów prywatnych pracowników. Naruszenie tego zakazu jest traktowane jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych i może stanowić podstawę do zastosowania wobec pracownika odpowiedzialności dyscyplinarnej opartej o Kodeks pracy w postaci upomnienia, nagany lub nawet zwolnienia dyscyplinarnego. Regulamin dopuszcza również obciążenia pracownika roszczeniem odszkodowawczym na zasadach wynikających z prawa cywilnego.

Regulamin stanowi, że za pojazd jest odpowiedzialny brygadzista przydzielony do danego zespołu pracowników budowlanych. Brygadzista pobiera samochód z siedziby Spółki i jest odpowiedzialny za dowiezienie pracowników na miejsce montażu. Po powrocie do siedziby Spółki brygadzista jest zobowiązany do niezwłocznego zdania pojazdu kierownictwu Spółki. Ponadto w zakresie obowiązków brygadzisty będącego użytkownikiem pojazdu służbowego, mieści się m.in.: obowiązek dbałości o sprawność techniczną pojazdu służbowego, zgłoszenia awarii, zgłaszanie szkód komunikacyjnych. Zachowanie trzeźwości, prawidłowe eksploatowanie pojazdu i właściwe zabezpieczenie po zakończeniu jazdy.

System pracy brygad przedstawia się następująco: pracownicy pracują na placach budowy od poniedziałku rano do piątku po południu. Jeśli pracownicy nie stawią się na placu budowy w poniedziałek rano, Spółka naraża się na kary umowne, które zgodnie z podpisanymi umowami może nałożyć na nią kontrahent. Aby móc rozpocząć pracę w poniedziałek rano w miejscach oddalonych czasami o kilkaset kilometrów od siedziby Spółki oraz miejsc zamieszkania pracowników, pracownicy wyruszają w podróż w niedzielę po południu. W niedzielę biuro w siedzibie Spółki nie pracuje. Brygadzista w celu oszczędzenia czasu pracowników, odbiera ich z miejsc zamieszkania i w trakcie powrotu odwozi ich do domów. Brygadzista zatem pobiera samochód firmowy w takim terminie, aby móc terminowo rozpocząć pracę. W powyższych przypadkach zaparkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania pracownika jest uzasadnione koniecznością realizacji czynności służbowych i ze względu na oszczędność czasową w dotarciu do/z miejsc uczestnictwa w czynnościach służbowych.

Brygadzista jest również zobowiązany do obierania jak najkrótszych tras odbierania i odwożenia pracowników z miejsc ich zamieszkania. Dzięki takiemu rozwiązaniu organizacja pracy w Spółce jest czasowo efektywniejsza, gospodarczo uzasadniona, a zapewnienie pracownikom środka transportu jest związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Pracownicy wszystkie podróże służbowe odbywają grupowo.

Regulamin również wskazuje, gdzie samochód będzie parkowany poza siedzibą firmy oraz pod jakimi adresami mieszkają pracownicy delegowani do danego miejsca montażu.

Pracownik wykorzystujący wzmiankowane pojazdy jest zobowiązany do złożenia oświadczenia, w którym deklaruje zapoznanie się z regulaminem oraz zapoznanie się z konsekwencjami w przypadku użycia do celów prywatnych pojazdu służbowego, przeznaczonego wyłącznie do celów służbowych, gdyby pracownicy mieli pobierać w poniedziałek rano służbowy samochód w celu wyjechania kilkaset kilometrów do miejsca montażu i zdać ten samochód na koniec dnia pracy w siedzibie Spółki straciliby cały dzień na dojazd i powrót, co w efekcie spowodowałoby w najgorszym scenariuszu w ogóle brak świadczenia pracy, ponieważ cały dzień pracy byłby spędzony na dojazdach, a spółka byłaby obciążona karami umownymi za niedotrzymanie terminów robót. W konsekwencji dojazdy pracowników do miejsca montażu we własnym zakresie lub za pomocą samochodu firmowego pobieranego codziennie z siedziby Spółki, naraziłoby Spółkę na konsekwencje finansowe i doprowadziło do ewentualnej niewypłacalności, nie wspominając o tym, że spędzenie całego dnia roboczego pracowników w drodze do i z miejsca montażu zamiast przy wykonywaniu czynności związanych z działalnością gospodarczą jest gospodarczo i logicznie nieuzasadnione.

Regulamin przewiduje nadzorowanie wykorzystania pojazdów w następujący sposób:

1)poprzez weryfikację zapisów na urządzeniu GPS przez kierownictwo Spółki lub wyznaczonych pracowników

2)pisemne potwierdzenie zapoznania się z regulaminem przez pracownika,

3)pracownicy są zobligowani do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, która potem jest porównywana z zapisami GPS,

4)Spółka złożyła informację VAT-26 w ustawowym terminie,

5)paliwo jest tankowane tylko do samochodów będących w użyciu przez upoważnionego pracownika, na fakturach za paliwo jest zawarty numer rejestracyjny tankowanego auta,

6)auta są tankowane tylko na stacjach benzynowych, z którymi Spółka ma podpisane umowy flotowe. Tankowania pojazdów służbowych poza wyznaczonymi stacjami jest możliwe tylko po uprzednim wyrażeniu zgody przez kierownictwo Spółki,

7)auta mogą być parkowane w uprzednio uzgodnionymi z kierownictwem Spółki miejscach,

8)cele wyjazdów są sprecyzowane poprzez podanie miejsca montażu konstrukcji stalowych,

9)użytkowanie przez pracowników pojazdów służbowych powinno odbywać się w sposób ekonomiczny, z troską i dbałością o bezpieczeństwo (w tym, gdzie to możliwe, parkowanie pojazdu w strzeżonych miejscach),

10)samochody firmowe są przypisane do poszczególnych brygadzistów,

11)brygadzista jest objęty bezwzględnym zakazem powierzania samochodu innym osobom,

12)pracownik ponosi odpowiedzialność materialną za powierzony samochód,

13)pracownicy zostali przeszkoleni z zasad prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu oraz z sankcji wynikających z przepisów podatkowych oraz kodeksu karnego skarbowego.

Samochody firmowe nie będą wykorzystywane do innych czynności niż działalność gospodarcza Spółki. Spółka nie świadczy usług zwolnionych lub niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tylko i wyłącznie do usług objętych podatkiem VAT.

Pytanie

Czy sposób użytkowania samochodu służbowego przez pracownika Spółki opisany w niniejszym wniosku oznacza, że Spółka będzie wykorzystywała go wyłącznie do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie, czy Spółka ma prawo do odliczenia od podatku naliczonego 100% podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki związane z nabyciem, leasingiem i eksploatacją ww. samochodu służbowego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT:

1. art. 86a (podatek naliczony przy nabyciu pojazdów samochodowych):

• w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1)wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Z kolei ust. 2 ww. artykułu ustawy VAT stanowi katalog wydatków, od których podatnikowi przysługuje odliczenie podatku VAT naliczonego w wartości 50%.

2. art. 86a (podatek naliczony przy nabyciu pojazdów samochodowych):

• do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1)nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;

2)używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową inne niż wymienione w pkt 3;

3)nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Ust. 3 i 4 ww. artykułu konstytuuje wyjątki od tej zasady:

Art. 86a (podatek naliczony przy nabyciu pojazdów samochodowych)

3. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1)w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:

a)wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub

b)konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

2)do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

4. Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1)sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub

2)konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Dochowanie należytej staranności.

Dyspozycja art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy jest bardzo ogólnikowa i nie precyzuje sposobu, w jaki podatnik ma wykluczyć ich użycie do celów „niezwiązanych z działalnością gospodarczą” pozostawiając tę kwestię w gestii podatnika.

Podatnik w tym celu ma dochować należytej staranności aby móc przeciwdziałać użyciu „prywatnemu”. W orzecznictwie sądowym ukształtował się pogląd, że taką należytą starannością może być wprowadzenie regulaminów, umów lub zarządzeń oraz podjęcie działań zapewniających egzekwowanie ich zapisów.

Na ten temat wypowiedział się przykładowo WSA w Poznaniu w wyroku z 3 września 2015 r. sygn. I SA/Po 410/15 w sprawie skargi podatnika na interpretację indywidualną sygn. ILPP2/443-506/14-4/SJ (stanowisko WSA zostało utrzymane przez NSA w wyroku sygn. I FSK 2151/15 z 23 czerwca 2017 r. Po oddaleniu skargi przepisy ustawy nie określają jednak w jaki sposób podatnik ma zapewnić w swojej firmie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Wskazać jednak należy, że przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Obowiązkiem podatnika jak wynika z cytowanego przepisu jest ustalenie takich zasad używania pojazdów, które wykluczą ich użycie do użytku prywatnego i muszą jednocześnie istnieć zabezpieczenia gwarantujące ich przestrzeganie.

Podobne stanowisko odnośnie należytej staranności zajął WSA w Krakowie w wyroku z 20 stycznia 2015 roku sygn. I SA/Kr 1834/14 (będącym skargą na interpretację indywidualną), WSA w Opolu w wyroku z 15 grudnia 2021 r., sygn. I SA/Op 376/21 (będącym skargą na interpretację indywidualną), WSA w łodzi w wyroku z 7 listopada 2015 r. sygn. I SA/Łd 880/15 (uwzględniającym skargę podatnika na interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi), WSA w Rzeszowie w wyroku z 2 czerwca 2020 r., sygn. I SA/Rz 266/20 (będącym skargą na interpretację indywidualną) podtrzymanym w wyroku NSA i FSK 1175/20 oraz w wyroku I SA/Rz 767/15 podtrzymanym przez NSA w wyroku I FSK 234/16, WSA w Poznaniu w wyroku z 16 lipca 2015 r. sygn. I SA/Po 1203/14 (będącym skargą na interpretację indywidualną), WSA w Szczecinie w wyroku z 3 grudnia 2015 r. sygn. I SA/Sz 1089/15 (będącym skargą na interpretację indywidualną), NSA w wyroku z 21 lutego 2017 r. sygn. I FSK 1200/15 (będącym oddaleniem skargi kasacyjnej Ministra Finansów złożonej na wyrok WSA we Wrocławiu sygn. I SA/Wr 35/15 z 10 marca 2015 r.), WSA w Warszawie w wyroku z 27 listopada 2015 r. sygn. III SA/Wa 232/15 (będącym skargą na interpretację indywidualną sygn. IPPP1/443-747/141/MPE).

Samo Ministerstwo Finansów w broszurze pt: „Nowe zasady odliczania podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi” opublikowanej na stronie MF 1 kwietnia 2014 r. stwierdza na stronie 7, że: „przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów.

Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów, np. przez pracowników (przykładowo celem dojazdu do swojego miejsca zamieszkania).

Okolicznościami potwierdzającymi obiektywnie brak możliwości użytku prywatnego może być przykładowo:

• obowiązek zostawiania po godzinach pracy na parkingach przedsiębiorstwa pojazdów używanych przez pracowników, bez możliwości ich pobrania poza tymi godzinami, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie działalność przedsiębiorstwa,
• nadzór nad używaniem pojazdów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, przykładowo za pomocą GPS,
• w przypadku nabywania pojazdów przez podatnika, którego przedmiotem działalności jest odprzedaż tych pojazdów - brak rejestracji tych pojazdów, uniemożliwiający ich poruszanie się po drogach, a w przypadku ich rejestracji - brak możliwości użycia tych pojazdów na cele prywatne; nie mogą to być zatem, np. samochody demonstracyjne używane przez pracownika dealera do dojazdów do pracy;
• w przypadku nabywania pojazdów przez podatnika, którego przedmiotem działalności jest wynajem tych pojazdów,
• określenie reguł wykluczających użytek prywatny,
• używanie (w przypadku pojazdów tzw. lotniskowych) przez służby lotniska pojazdów do przemieszczania się po płycie lotniska bez możliwości opuszczania przez te pojazdy terenu lotniska."

Podobne stanowisko wyraził WSA w Łodzi w wyroku z 17 listopada 2015 r. sygn. I SA/Łd 880/15: „sporządzenie stosownego regulaminu obwarowanego sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w nim zawartych. Zapoznanie z nim użytkowników pojazdów, Kontrola okresowa oraz kontrola w czasie rzeczywistym stanowią wystarczające i obiektywne środki dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów ww. działalności gospodarczej.”

Przykładowo: WSA we Wrocławiu sygn. I SA/Wr 35/15: „z przedstawionego opisu sprawy wynika, że wnioskodawca podjął działania zmierzające do wyeliminowania możliwości używania samochodu na potrzeby inne niż związane z prowadzoną działalnością gospodarczą potwierdzające brak wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego pracownika. Okoliczności te to m.in. zamontowany system GPS, wprowadzenie regulaminu używania samochodów służbowych. Zainteresowany nadzoruje użytkowanie ww. samochodu wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Przejawia się to weryfikacją ewidencji przebiegu pojazdu, przez bezpośredniego przełożonego i użytkowaniem systemu GPS.

Istnieje nadzór nad używaniem pojazdu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych w postaci GPS. Spółka dokłada należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych o czym świadczą ww. okoliczności.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję przebiegu samochodu, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT.

NSA w wyroku sygn. I FSK 1200/15: „Wobec tego naczelny sąd administracyjny uznał, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku o interpretację spółka wskazała na mechanizmy i zasady używania samochodów służbowych przez przedstawicieli handlowych, które wykluczają użycie tych samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, co umożliwia spółce dokonywanie odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego związanego z wydatkami poniesionymi na zakup paliwa i eksploatację samochodów. Tym samym w sprawie nie znajdzie zastosowania art. 86a ust. 1 ustawy o VAT.”

WSA w Łodzi w wyroku sygn. I SA/Łd 435/15: „wydaje się zatem, że sporządzenie stosownych umów określających warunki, zasady i opłaty dotyczące korzystania z pojazdów, wprowadzenie zasad używania samochodów do celów służbowych oraz nałożenie na pracowników obowiązku dokonywania wpisów w ewidencji przebiegu pojazdu, zawierającej dane wymagane ustawą o VAT oraz monitorowanie przez spółkę ilości zużytego paliwa - mogą stanowić wystarczające i obiektywne środki dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów działalności gospodarczej.

Kwestią natomiast jest ocena treści wymienionych dokumentów, która może zostać dokonana dopiero w postępowaniu wymiarowym.

WSA w Poznaniu w wyroku sygn. I SA/Po 2089/15: „Istotne jest bowiem, aby zapewnić stosowne procedury mające na celu wyeliminowanie opisanego powyżej niebezpieczeństwa, z art. 86a ust. 4 u.p.t.u. wynika wprost, że jednym z warunków dokonywania pełnych odliczeń podatku od towarów i usług jest, aby sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, określony w ustalanych przez niego zasadach, wykluczał użycie tych samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazane zostało, że spółka wdrożyła regulamin korzystania z pojazdów służbowych, który na podstawie powyższych wywodów powinien - zdaniem zarówno sądów administracyjnych, jak i samego Ministerstwa Finansów - zostać uznany jako wystarczający mechanizm zapewniający kontrolę nad wykorzystaniem pojazdów tylko do działalności gospodarczej.

Wprowadzony regulamin użytkowania pojazdów służbowych jest dostosowany do specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej. Wyposażenie samochodów w urządzenia GPS również daje możliwość kierownictwu spółki weryfikacji, czy pojazdy nie są wykorzystywane przez pracowników w celach prywatnych.

Możliwość zaparkowania pod domem pracownika.

W uzasadnieniach interpretacji indywidualnych wydanych dotychczas w podobnych stanach faktycznych panuje pogląd, iż sama możliwość zaparkowania pojazdu służbowego pod domem pracownika już konstytuuje „użytek prywatny” wykluczający możliwość zastosowania art. 86a ust. 4 ustawy VAT. Z tym poglądem nie można się zgodzić. Analizując specyfikę prowadzonej przez spółkę działalności, gdzie pracownicy muszą się przemieścić czasami kilkaset kilometrów na plac budowy. W takiej sytuacji, gdy pracownicy wyjeżdżają na budowę we wczesnych godzinach porannych w poniedziałki lub nawet w niedzielę wieczorem ekonomicznie i gospodarczo nie jest uzasadnionym, aby wcześniej stawiali się w siedzibie Spółki celem pobrania samochodu rozpoczynając trasę często poza godzinami pracy siedziby Spółki. równie nieuzasadnione ekonomicznie jest zwracanie kosztów paliwa pracownikom, którzy mieliby na place budowy dojechać własnymi samochodami w sytuacji, gdy pracownicy jeżdżą w brygadach składających się z kilku osób. Spółka w takiej sytuacji poniosłaby znacznie wyższe koszty paliwa niż transportując pracowników jednym samochodem.

Dodatkowo należy wskazać, iż pracownik budowlany w czasie świadczenia swojej pracy na placu budowy, który ze swojej natury jest miejscem niebezpiecznym, naraża się na potencjalny wypadek przy pracy związany ze zmęczeniem po wielogodzinnym prowadzeniu samochodu z domu na miejsce budowy co potencjalnie mogłoby skutkować dodatkowymi kosztami ponoszonymi przez Spółkę z tytułu świadczeń związanych z ewentualnym wypadkiem przy pracy lub opóźnieniami w budowie związanymi ze zmęczeniem i mniej efektywną pracą pracowników.

Samą okoliczność parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika sądy administracyjne uznają za niewystarczającą do zanegowania dyspozycji art. 86a ust. 4 ustawy VAT. przykładowo takie stanowisko zajął WSA w Krakowie w wyroku z 6 kwietnia 2023 r. sygn. I SA/Kr 53/23 będącym uwzględnieniem skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.434.2022.2.KK: „Tymczasem okoliczności parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika, rozumiana jako przesłanka wykluczająca możliwość przyjęcia, że samochód może być wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej jest zbyt daleko idącą a przede wszystkim nie znajduje odzwierciedlenia w art. 86a ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. zgodnie z tym przepisem „pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, „jeżeli sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą”.

Tak sformułowany przepis pozwala na jego elastyczne stosowanie w zróżnicowanych stanach faktycznych związanych ze sposobem wykorzystania pojazdów samochodowych w zależności od obiektywnych potrzeb pracodawcy wynikających przede wszystkim z rodzaju działalności gospodarczej i obowiązków różnych kategorii pracowników.”

Podobnie teza wyroku WSA w Warszawie, sygn. I SA/Wa 232/15: „Parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, została określona w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą.”

Również NSA w wyroku sygn. I FSK 790/16 opowiada się za tezą, że samo parkowanie pod domem pracownika nie jest wystarczającym argumentem do uznania, że samochód firmowy jest użytkowany w sposób mieszany wykluczający odliczenie 100% VAT od wydatków związanych z pojazdem: „w kontekście powyższego naczelny sąd administracyjny uznał, że sąd pierwszej instancji zasadnie potraktował za nieprawidłowe stanowisko organu, że przyjęcie w organizacji pracy przedstawicieli handlowych możliwości parkowania przez nich samochodów służbowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej skarżącej w miejscu ich zamieszkania, skąd zaczynają pracę, oznacza automatycznie użycie tych samochodów do celów mieszanych.”

Podobne stanowisko wyraził WSA w Rzeszowie w wyroku z 19 października 2015 r. sygn. I SA/Rz 767/15: „chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych).”

NSA ponownie zajął stanowisko w jednym z świeższych wyroków sygn. I FSK 1175/20 z 17 lipca 2024 r. „zdaniem naczelnego sądu administracyjnego nie można przyjąć za zasadną generalną ocenę okoliczności parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika jako przesłanki wykluczającej możliwość przyjęcia, że samochód może być wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Przeciwne stanowisko jest zbyt daleko idące, a przede wszystkim nie znajduje odzwierciedlenia w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.”

WSA w Szczecinie w wyroku I SA/Sz 1089/15 wskazuje, że najważniejszym czynnikiem umożliwiającym parkowanie samochodów pod domem pracownika jest dogłębna analiza specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej: „W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, skarżąca w sposób racjonalny i uzasadniony specyfiką prowadzonej działalności gospodarczej wskazała również powody wykorzystania innych miejsc parkowania samochodów służbowych, poza parkingiem firmowym. Podała m.in., że ze względu na specyfikę pracy pracowników używających samochodów służbowych, w tym konieczność stałej gotowości do podjęcia działań (w zależności od potrzeb również z godzinach nocnych i w weekendy), a także miejsca ich wykonywania (tekst jedn.: pola oraz gospodarstwa rolne, nierzadko oddalone o kilkadziesiąt kilometrów od lokalnych biur lub oddziałów spółki), na podstawie ustaleń ze spółką pracownicy mają obowiązek parkować samochody w rejonie zamieszkania oraz wykorzystywać samochody do przejazdów bezpośrednio pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania czynności służbowych.”

Postanowienia wewnętrznego regulaminu.

Uzasadnienia wydanych dotychczas interpretacji indywidualnych w podobnych stanach faktycznych koncentrują się na tezie, iż samo wprowadzenie regulaminu korzystania z pojazdów. zamontowanie urządzeń GPS, prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu oraz sankcjonowanie przez Spółkę użytku pojazdów niezgodnego z regulaminem jest niewystarczające, żeby wyeliminować użytek prywatny pojazdów. Teza ta była wielokrotnie obalana przez sądy administracyjne, przykładowo w tezie wyroku z 17 listopada 2015 r. WSA w Łodzi, sygn. I SA/Łd 880/15 uwzględniającym skargę podatnika na interpretację indywidualną wydaną przez dyrektora izby skarbowej w Łodzi: „1. przepisy u.p.t.u. nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w swojej firmie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów.

2. sporządzenie stosownego regulaminu obwarowanego sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w nim zawartych, zapoznanie z nim użytkowników pojazdów, kontrola okresowa oraz kontrola w czasie rzeczywistym stanowią wystarczające i obiektywne środki dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów ww. działalności gospodarczej.”

Podobne stanowisko wyraził WSA w Warszawie w wyroku sygn. III SA/Wa 232/15 (skarga na interpretację indywidualną sygn. IPPP1/443-747/14-4/MPE), którego uzasadnienie zostało podtrzymane przez NSA w wyroku z 6 marca 2018 r., sygn. I FKS 790/16 oddalającym skargę kasacyjną Szefa KAS).

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanych do tej pory interpretacjach indywidualnych zdaje się pomijać wprowadzone regulaminy, forsując tezę, że samo parkowanie samochodu firmowego pod domem stwarza potencjalną możliwość użytku prywatnego przez pracownika i żaden regulamin nie jest w stanie tego wyeliminować. Słusznie podsumował ten tok myślenia WSA w Rzeszowie w wyroku sygn. I SA/Rz 266/20: „w ocenie organu samo parkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania (przed rozpoczęciem i po zakończeniu podróży służbowej) co do zasady pozwala pracownikowi na potencjalne wykorzystanie samochodu do celów prywatnych. W żaden sposób nie zmienia tego wprowadzony w wewnętrznym zarządzeniu zapis, że „osoba kierująca zobowiązuje się do używania pojazdu wyłącznie w celu wykonywania obowiązków służbowych i do dokonywania wpisów w ewidencji przebiegu pojazdu dostarczonej przez spółkę zgodnie z obowiązującymi przepisami. Pracownik oświadcza, że jest świadomy, że naruszenie jego obowiązków wynikających z niniejszych zasad może skutkować m.in. nałożeniem na pracodawcę grzywny, za którą pracownik może zostać pociągnięty do odpowiedzialności materialnej. Kontrola danych z systemu kart flotowych potwierdza jedynie informacje w momencie tankowania pojazdu, brak natomiast weryfikacji tego, co dzieje się z pojazdem między tymi zdarzeniami, a więc w dniach przed i po zakończeniu podróży służbowej. Zdaniem sądu, argumentacja organu w tej kwestii jest niespójna i wadliwa. Zgodnie ze wspomnianym wyżej art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT (nie ma wątpliwości, że pkt 2 tego przepisu nie ma w niniejszej sprawie zastosowania), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób ich wykorzystania zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych. Z przedstawionego przez skarżącą zdarzenia wynika, że spółka podjęła działania zmierzające do wyeliminowania możliwości używania samochodów służbowych na potrzeby inne niż związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (...). Organ w zaskarżonej interpretacji nie wyjaśnił dlaczego uważa, że przedstawiony przez skarżącą spółkę sposób użytkowania samochodów nie wyklucza możliwości wykorzystania go do celów prywatnych, skoro skarżąca prowadzi ewidencję użytkowanych pojazdów zgodnie z wymogami ustawy o VAT, w wewnętrznym zarządzeniu oraz jako załącznik do prowadzonej ewidencji określiła zasady co do korzystania z przedmiotowych samochodów. Za chybiony trzeba uznać argument organu, że samo parkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania, co do zasady pozwala pracownikowi na potencjalne wykorzystanie samochodu do celów prywatnych. Dopóki bowiem mamy do czynienia z tzw. „czynnikiem ludzkim” dopóty istnieje zagrożenie, że dany pojazd może potencjalnie zostać wykorzystany do celów innych niż związane z działalnością gospodarczą podatnika. Może to mieć miejsce również w sytuacji, gdy pojazd nie jest parkowany w miejscu zamieszkania pracownika. Okoliczności tej nie da się całkowicie wyeliminować. Chodzi zatem jedynie o stworzenie takich mechanizmów i wprowadzenie takich zasad używania pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania ich wyłącznie w działalności gospodarczej podatnika. Skarżąca spółka chcąc się zabezpieczyć przed taką ewentualnością zamierza wprowadzić takie zasady użytkowania pojazdów służbowych (regulamin, oświadczenia, kontrola), które wyeliminują możliwość niekontrolowanego użytkowania pojazdów służbowych do celów prywatnych.

W ocenie sądu, podjęte przez Skarżącą spółkę działania, należało uznać za obiektywnie wystarczające dla zabezpieczenia wykorzystania pojazdów dla celów działalności gospodarczej, a tym samym wykluczające ich użycie dla celów niezwiązanych z tą działalnością.”

Zdaniem WSA w Szczecinie (I SA/Sz 1089/15), również wprowadzone i egzekwowane procedury kontrolne są wystarczającym środkiem do uznania, że samochód spełnia tylko funkcje służące działalności gospodarczej. Zdaniem sądu, ustalone przez skarżącą zasady korzystania z pojazdów służbowych, prowadzenie szczegółowej ewidencji ich przebiegu oraz ustalone procedury kontrolne wskazują, że pojazdy te wykorzystywane są i będą wyłącznie do działalności gospodarczej. Nie można sprowadzać zasad określających prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego, do konieczności zrealizowania bliżej nieokreślonych warunków, niemożliwych do spełnienia, a wydana interpretacja zdaje się takie warunki aprobować.

Z doświadczenia życiowego i zawodowego wynika przecież, że często najlepsze procedury i systemy zabezpieczeń, nie gwarantują w pełni realizacji zamierzonych celów. Z perspektywy art. 86a ust. 4 pkt 1 u.p.t.u., wykluczenie (wyeliminowanie) użycia pojazdów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą należy postrzegać jako ustalenie i wprowadzenie takich mechanizmów i zasad używania pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania ich wyłącznie w działalności gospodarczej podatnika. Takie też zasady zdaniem sądu, zostały ustalone i wdrożone w skarżącej spółce.”

Podobne stanowisko zajął WSA w Rzeszowie w wyroku I SA/Rz 767/15, utrzymane potem w wyroku NSA sygn. I FSK 234/16 oddalającym skargę kasacyjną Szefa KAS: „organ stwierdzając ogólnikowo, że w przedstawionej przez wnioskodawcę sytuacji nie ma obiektywnych możliwości wyeliminowania użycia samochodów do użytku prywatnego nie wskazuje konkretnie jakie jeszcze, inne niż opisane przez spółkę środki zabezpieczające i procedury. winny być podjęte przez podatnika dla wyeliminowania możliwości użycia samochodów do użytku prywatnego. Jednocześnie interpretacja wskazana przez organ powoduje, jak słusznie zarzuca to skarżąca, że sporne zapisy ustawy podatkowej nigdy nie mogłyby zostać zastosowane. Rację ma bowiem skarżąca spółka podnosząc, że dopóki mamy do czynienia z tzw. „czynnikiem ludzkim” zawsze istnieje potencjalne zagrożenie, że dany pojazd może zostać wykorzystany do celów innych niż związane z działalnością gospodarczą spółki. Okoliczności tej nie da się całkowicie wyeliminować. chodzi zatem jedynie o stworzenie takich mechanizmów i wprowadzenie takich zasad używania pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania ich wyłącznie w działalności gospodarczej podatnika. Wydaje się zatem, że sporządzenie stosownego regulaminu obwarowanego sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w nim zawartych, zapoznanie z nim użytkowników pojazdów, kontrola okresowa oraz kontrola w czasie rzeczywistym stanowią wystarczające i obiektywne środki dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów działalności gospodarczej.”

Jeżeli w Spółce funkcjonuje i jest egzekwowany regulamin korzystania z pojazdów służbowych nie można w ocenie Spółki podejść do oceny dyspozycji z art. 86a ust. 4 ustawy VAT w oderwaniu od istniejących w Spółce regulacji zakładając a priori, że pracownik wykaże się złą wolą i definitywnie skorzysta z możliwości użytku prywatnego samochodu służbowego. Takie rozumowanie jest krzywdzące zarówno dla Spółki, której dochowanie należytej staranności zostaje całkowicie pominięte oraz dla pracownika, któremu od razu narzuca się złą wolę. Takie przyjęte założenie jest niezgodne z art. 42 ust. 3 Konstytucji RP, gdzie jest zapis, że każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie udowodniona. Założenie z góry, że pracownik będzie winny użytkowaniu samochodu niezgodnie z regulaminem Spółki ponieważ tylko ma taką możliwość, jawnie przeczy tej konstytucyjnej zasadzie. Nie można również dopuścić do sytuacji, w której Spółka - w imię literalnego stosowania wykładni przepisu prezentowanej przez organy skarbowe - ponosi straty zarówno finansowe, jak i w czasie pracy pracowników.

3. Pracownik mobilny

Na gruncie prawa podatkowego nie został zdefiniowany tzw. pracownik mobilny. Przepisy podatkowe nadal odnoszą się do sytuacji, gdy pracownik przychodzi do pracy do siedziby firmy lub innego miejsca prowadzenia działalności. W obecnych czasach często pracownicy są rekrutowani z innych regionów Polski, niż znajduje się siedziba firmy głównie dla celów rozszerzenia działalności na inne obszary lub pozyskanie bardziej wykwalifikowanych pracowników. Taki pracownik wykonuje pracę na rzecz działalności gospodarczej Spółki nie przebywając fizycznie w siedzibie Spółki.

W stanie faktycznym dokładnie taka sytuacja ma miejsce. Pracownicy budowlani nie świadczą swojej pracy w siedzibie Spółki tylko w miejscach delegowanych znajdujących często kilkaset kilometrów od ich miejsc zamieszkania oraz siedziby Spółki, zaś brygadziści - ze względu na swoje kompetencje - są pozyskiwani z regionów również sąsiadujących z siedzibą Spółki. W siedzibie Spółki, w której oprócz pomieszczeń biurowych znajduje się hala produkcyjna pracują jedynie pracownicy zatrudnieni na stanowiskach spawaczy, którzy przygotowują konstrukcje stalowe. Zatem pracownicy budowlani mogą być uznani za pracowników mobilnych i chociaż pracownik mobilny nie został dotychczas zdefiniowany w polskim ustawodawstwie to przyjmuje się, że to jest pracownik, który pracuje w terenie.

WSA we Wrocławiu (I SA/Wr 35/15) zauważył również, że dyspozycja art. 86a ust. 4 ustawy VAT nigdy nie mogłaby być zastosowania w przypadku tzw. pracowników mobilnych: „jednocześnie interpretacja wskazana przez organ powoduje, że sporne zapisy ustawy podatkowej nigdy nie mogłyby zostać zastosowane do tej kategorii pracowników u żadnego pracodawcy. Zauważyć należy, że dopóki mamy do czynienia z tzw. „czynnikiem ludzkim” zawsze istnieje potencjalne zagrożenie, że dany pojazd może zostać wykorzystany do celów innych niż związane z działalnością gospodarczą spółki. Okoliczności tej nie da się całkowicie wyeliminować, chodzi zatem jedynie o stworzenie takich mechanizmów i wprowadzenie takich zasad używania pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania ich wyłącznie w działalności gospodarczej podatnika.”

Na ten temat wypowiedział się za to Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 listopada 2017 sygn. I FSK 234/15: „pojazd samochodowy powierzony tzw. pracownikowi mobilnemu (np. przedstawicielowi handlowemu) w celu realizacji zadań służbowych, w tym m.in. przejazdów do klientów oraz powrotu do miejsca zamieszkania, należy uznać za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 u.p.t.u., o ile określone przez podatnika zasady jego używania, dodatkowo potwierdzone prowadzoną przez podatnika dlatego pojazdu ewidencją przebiegu pojazdu, wykluczają jego użycie do innych celów, niezwiązanych z działalnością gospodarczą.”

Podobne stanowisko NSA wyraził w wyroku sygn. I FSK 790/16 oraz I FSK 234/16: „tym samym należy stwierdzić, że pojazd samochodowy powierzony tzw. pracownikowi mobilnemu (np. przedstawicielowi handlowemu) w celu realizacji zadań służbowych, w tym m.in. przejazdów do klientów oraz powrotu do miejsca zamieszkania, należy uznać za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT uwzględniając, że spółka wprowadziła ścisłe zasady ich używania, potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tego pojazdu ewidencją przebiegu pojazdu, jak również wiele dodatkowych, opisanych we wniosku rygorów zapobiegających możliwości użycia samochodów do innych celów.”

Również w najświeższym orzecznictwie pogląd ten się nie zmienił (por. NSA I FSK 1175/20): „w aktualnym orzecznictwie dotyczącym prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z korzystaniem przez pracowników z pojazdów samochodowych, o którym mowa w wymienionych wyżej przepisach ustawy, wypracowany został pogląd, który skład orzekający w tej sprawie podziela, wyrażony w formie tezy w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 234/15 (opubl. cbosa), że pojazd samochodowy powierzony tzw. pracownikowi mobilnemu, (np. przedstawicielowi handlowemu) w celu realizacji zadań służbowych, w tym m.in. przejazdów do klientów oraz powrotu do miejsca zamieszkania, należy uznać za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w zw. z art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, o ile określone przez podatnika zasady jego używania, dodatkowo potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tego pojazdu ewidencją przebiegu pojazdu wykluczają jego użycie do innych celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny nie zgodził się ze stanowiskiem, które także prezentowane jest przez organ w niniejszej sprawie, że zawsze dojazd z miejsca pracy do miejsca zamieszkania pracownika i z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, oznacza brak działalnością gospodarczą, gdyż ułatwienia, które z takiego dojazdu wynikają dla pracownika nie stanowią konsekwencji stosunku pracy.

WSA we Wrocławiu w wyroku z 10 marca 2015 roku sygn. I SA/Wr 35/15 będącym skargą podatnika na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej wskazał, że przepisy prawa podatkowego należy interpretować z uwzględnieniem charakteru prowadzonej działalności oraz zasad logiki, a wskazywanie, że sama możliwość parkowania samochodu służbowego pod domem pracownika zasadom logiki przeczy.

Przy interpretacji przepisów prawa podatkowego należy przyjmować pewne zasady doświadczenia życiowego oraz zasady logiki. Profil działalności spółki, jak również profil wykonywanej pracy przez jej pracowników (praca w terenie polegająca na wyszukiwaniu potencjalnych klientów dla produktów, które oferuje spółka) nie pozwala zaakceptować tezy,że wykorzystanie samochodu przez przedstawicieli handlowych do dojazdu z/do pracy jest wykorzystaniem samochodu na cele prywatne.”

NSA w wyroku z 17 lipca 2024 r. sygn. I FSK 1175/20 zwraca uwagę, że nawet najbardziej skrupulatne regulaminy nie są w stanie w 100% zapobiec wykorzystaniu samochodu przez pracownika prywatnie: zestawienie tak skonstruowanej normy prawnej z pragmatyką życia gospodarczego pozwala na stwierdzenie, że nawet najbardziej skrupulatnie określone przez podatnika zasady użytkowania jego pojazdów przez pracowników, które mają wykluczyć ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą nie są w stanie temu zapobiec, o ile osoba dysponująca takim pojazdem nie dostosuje się do tych zasad.

Trafnie przy tym stwierdzono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 lipca 2017 r., sygn. akt I SA/Wr 415/17, że gdyby faktycznie ustawodawcy chodziło o wyeliminowanie nawet potencjalnej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych to również taka potencjalna możliwość zachodzi w przypadku używania pojazdów samochodowych określonych w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT, tzn. których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, a pomimo tego zdecydowano, że użycie ich do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, które ma charakter nieistotny, nie pozbawia podatnika pełnego prawa do odliczenia vat od wydatków związanych z tymi pojazdami (art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. b) i art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT).

i (…)

3.5. nie można się zgodzić z autorem skargi kasacyjnej - w okolicznościach podanych we wniosku o interpretację - że okoliczność używania przedmiotowych samochodów służbowych przez pracowników, wskazuje na użycie tych pojazdów do celów prywatnych. We wniosku o interpretację strona wskazywała, że ze specyfiki jej działalności wynika, że zaparkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania lub zakwaterowania jest uzasadnione koniecznością realizacji zadań służbowych i ze względu na oszczędność czasową. Trafnie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 2017 r. sygn. akt I FSK 1180/15, stwierdzono że oczywistym pozostaje, że w sytuacji powierzenia pracownikowi samochodu istnieje możliwość użycia go na cele prywatne.

Możliwość taka jednak w sensie obiektywnym (hipotetycznym) istnieje prawie zawsze. Przyjąć można bowiem założenie, że niezależnie od systemu wdrożonych zabezpieczeń, użytkownik pojazdu może postąpić wbrew intencjom ich wprowadzenia. Parkowanie auta w siedzibie firmy zamiast pod domem tej osoby, nie miałoby tu wtedy znaczenia, gdyż w każdym czasie, a więc również w ramach wykonywania obowiązków służbowych dojść może do wykorzystania samochodu dla realizacji potrzeb prywatnych. W sytuacji więc, gdy mamy do czynienia z „czynnikiem ludzkim” istnieje ryzyko użycia samochodu niezgodnie z jego deklarowanym dla celów podatkowych przeznaczeniem. Rzecz jednak w tym, aby ryzyko to jak najbardziej zminimalizować, a co za tym idzie wprowadzić zasady korzystania z pojazdu oraz zabezpieczenia gwarantujące ich przestrzegania, które wykluczą użycie auta w celach prywatnych.”

Przedsiębiorca nie jest w stanie przewidzieć zachowania pracownika w odniesieniu do wykorzystania składnika majątku firmy, ta zasada ma zastosowanie nie tylko do pojazdów ale również przykładowo do maszyn i w przypadku innych składników majątku ustawodawca nie ogranicza prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, o tyle w przypadku samochodów osobowych wprowadza regulacje, którym sprostanie w praktyce gospodarczej nie jest w 100% możliwe.

4. Pogląd na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT), ukształtował się pogląd interpretacyjny, że parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie służy osobistym celom pracownika, lecz jest wykorzystaniem samochodu w celach służbowych, zatem na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy PIT, nie można uznać takiej możliwości za nieodpłatne świadczenie będące przychodem ze stosunku pracy (por. WSA we Wrocławiu z 10 marca 2015 sygn. I SA/Wr 35/15):

„zdaniem sądu nie ma żadnych przeszkód ku temu, by kwestie te podobnie rozumieć na gruncie ustawy o VAT. Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych).”

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przez ostatnią dekadę ukształtował się pogląd, że jeśli podatnik dochowuje należytej staranności w celu wyeliminowania użytku prywatnego samochodów służbowych, to taka okoliczność jest wystarczająca do uznania tych pojazdów jako wykorzystywanych tylko do działalności gospodarczej i spełniających dyspozycję art. 86a ust. 4 ustawy VAT.

5. Orzecznictwo unijne.

Rozpatrując kwestię prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od samochodów parkowanych pod domem pracownika, należy również oprzeć się o orzecznictwo unijne, skoro sporny artykuł jest implementacją art. 1 ust. 3 decyzji wykonawczej Rady UE z dnia 17 grudnia 2023 (2013/805/UE). I tak w wyroku TRUSE w sprawie C-258/95 Julius Fillibeck Sóhne Gmbh&Co z 16 października 1997 roku stwierdzono, że: „artykuł 6 (2) VI dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że transport z miejsca zamieszkania do miejsca pracy zapewniany nieodpłatnie pracownikom przez pracodawcę przy użyciu pojazdu firmowego służy zasadniczo do prywatnych celów pracowników i tym samym służy do celów innych niż jego działalność gospodarcza. Jednak przepis ten nie odnosi się do sytuacji, gdy ze względu na określone okoliczności, takie jak utrudnienia w znalezieniu innych odpowiednich środków transportu lub zmienność miejsca pracy, wymogi przedsiębiorstwa czynią koniecznym dla pracodawcy zapewnienie transportu pracownikom, w którym to przypadku świadczenie usług transportowych służy celom związanym z prowadzoną działalnością.”

Jak wskazał NSA w wyroku z 21 lutego 2017 r. sygn. I FSK 1200/15: „podkreślenia wymaga, że zaakceptowane przez trybunał odstępstwo od przedstawionej powyżej zasady związane jest ze specyfiką stanu faktycznego sprawy, która była przedmiotem oceny trybunału, tj. charakteru prowadzonej działalności (budownictwo) oraz wynikającego z federalnego układu zbiorowego obowiązku pracodawcy zapewnienia pracownikom transportu do miejsca pracy (przy przekroczeniu pewnej minimalnej odległości od miejsca pracy do miejsca zamieszkania).”

W wyroku z 10 września 2015 r. C-266/14 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej dokonał wykładni art. 2 pkt 1 Dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz. U. l 299, s. 9). „zgodnie z tym przepisem „czas pracy” oznacza każdy okres, podczas którego pracownik pracuje, jest do dyspozycji pracodawcy oraz wykonuje swoje działania lub spełnia obowiązki, zgodnie z przepisami krajowymi lub praktyką krajową. Zdaniem Trybunału artykuł ten należy interpretować w ten sposób, że w przypadku pracowników, którzy nie mają stałego lub zwykłego miejsca pracy, czas dojazdu, który pracownicy ci poświęcają na codzienne przejazdy między ich miejscem zamieszkania, a siedzibami pierwszego i ostatniego klienta, wskazanymi przez ich pracodawcę, stanowi czas pracy w rozumieniu tego przepisu. Mając na uwadze, że obowiązki pracownicze tzw. pracownika mobilnego (przedstawiciela handlowego) nie zaczynają się zasadniczo z chwilą rozpoczęcia wizyty u pierwszego klienta i nie kończą wizytą u ostatniego z nich.

Stanowisko to potwierdza, że w przypadku przedstawicieli handlowych, czas ich przejazdów do klientów oraz powrotu do miejsca zamieszkania jest ściśle związany z charakterem ich pracy, a tym samym pozostaje w ścisłym związku z działalnością gospodarczą podatnika, na rzecz którego świadczą pracę.”

Reasumując:

Spółka posiadając tzw. pracowników mobilnych, jakimi bez cienia wątpliwości w przypadku spółki są pracownicy budowlani, jest zobowiązana zapewnić transport do znacznie oddalonych od ich miejsc zamieszkania placów budowy. W związku z tym, aby minimalizować koszty takiego transportu oddaje im do dyspozycji samochód służbowy. Brygadzista, będący osobą odpowiedzialną za pojazd, zostaje zapoznany ze wszystkimi wewnętrznymi regulacjami związanymi z użytkowaniem samochodu firmowego, zaś kierownictwo spółki nadal kontroluje wykorzystywanie pojazdów poprzez monitoring GPS. Zatem możliwość parkowania samochodu w miejscu zamieszkania brygadzisty lub odbieranie pracowników mobilnych z ich miejsc zamieszkania, nie stoi w sprzeczności z art. 86a ust. 4 ustawy VAT i nie przekreśla z góry możliwości rozliczania wydatków związanych z tymi pojazdami jako służącymi wyłącznie działalności gospodarczej. Taki pogląd został ugruntowany w orzecznictwie sądowo-administracyjnym i w obecnych czasach oraz charakteru rynku gospodarczego przedstawione w uzasadnieniu tezy wydają się być zdroworozsądkowe. A skoro art. 1 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowi, iż prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi normuje postępowanie sądowe w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach, do których jego przepisy stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy sądowo-administracyjne), to orzecznictwa zarówno NSA, jak i WSA powinny być traktowane wyżej, iż interpretacje indywidualne dyrektora krajowej informacji skarbowej i uznane jako wiążącą linię orzeczniczą, ponieważ zgodnie z art. 14a par. 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna powinna zostać wydana z uwzględnieniem orzecznictwa sądów.

Zatem Spółka stoi na stanowisku, iż w odniesieniu do samochodów wyposażonych w monitorowanie GPS, oddanych w użytkowanie pracownikom mobilnym ma prawo do odliczenia 100% podatku vat naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją auta na podstawie art. 86a ust. 3 w zw. z art. 86a ust. 4 ustawy VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Jak wynika z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Podatnik posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Należy wskazać, że kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy:

Stosownie do treści art. 86a ust. 2 ustawy:

Zatem zgodnie z powyższymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Od wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy zasady przewidziano wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy:

Według art. 86a ust. 4 ustawy:

Na mocy art. 86a ust. 5 ustawy:

Zgodnie z art. 86a ust. 6 ustawy:

W myśl art. 86a ust. 7 ustawy:

W art. 86a ust. 12 ustawy wskazano, że:

Należy podkreślić, że z regulacji art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z pojazdami samochodowymi w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Do celów pełnego odliczenia podatku, fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych.

Co do zasady, w celu dokonania pełnego odliczenia muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, musi wykluczać ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z interpretacją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN przez pojęcie „wyłącznie” należy rozumieć „tylko” oraz „jedynie”. Przy definiowaniu słowa „wyłącznie” mogą być również pomocne synonimy tego słowa, wśród których wskazuje się: absolutnie; bezwzględnie; całkowicie; jedynie; tylko; zupełnie.

W rozpatrywanej sprawie istotne są zwłaszcza przepisy art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z treści tych regulacji wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdu samochodowego w sytuacji, gdy pojazd ten jest wykorzystywany wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach, dotyczących wydatków związanych z pojazdami samochodowymi dotyczy tylko tych pojazdów, które przeznaczone są jedynie do wykonywania czynności służbowych, tym samym nie są wykorzystywane, choćby przejściowo, w inny sposób.

W tym miejscu wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Dla celów pełnego odliczania VAT, fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Zatem podatnicy użytkujący samochody osobowe w działalności gospodarczej mają ograniczone prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków poniesionych na ich zakup, eksploatację i bieżące użytkowanie. W sytuacji, gdy przedsiębiorca zdecyduje się na pełne odliczenie VAT, jest zobowiązany wykazać, że pojazd jest użytkowany wyłącznie w celach prowadzonej działalności gospodarczej.

Analiza przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że opisana przez Państwa procedura nie wyklucza użycia samochodów służbowych do celów niezwiązanych z Państwa działalnością gospodarczą. Mimo, że prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu, wprowadzono regulamin w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych, w ramach których ustalono obowiązki pracowników/użytkowników samochodów, wyposażono samochody w system lokalizacji satelitarnej (GPS) oraz wprowadzono procedury zawierające bezwzględny zakaz używania samochodów do jakichkolwiek celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, to jednak dopuszczenie możliwości parkowania samochodów służbowych przez delegowanych pracowników w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników, a więc poprzez ich bezpośrednią dostępność, stwarza możliwość wykorzystania tych samochodów do celów prywatnych. Wprowadzenie przez Państwa regulaminu korzystania z pojazdów samochodowych, nie jest równoznaczne ze stworzeniem przez Państwa stosownej procedury użytkowania tych pojazdów, która wykluczy ich potencjalne użycie do celów prywatnych. Wprowadzone przez Państwa zasady nie wykluczają obiektywnie prywatnego użytku tych pojazdów. Dodatkowo, jak Państwo wskazali, Spółka wprowadziła w regulaminie używania pojazdów służbowych bezwzględny zakaz użytkowania samochodu do celów prywatnych pracowników. Naruszenie tego zakazu jest traktowane jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych i może stanowić podstawę do zastosowania wobec pracownika odpowiedzialności dyscyplinarnej. Regulamin dopuszcza również obciążenia pracownika roszczeniem odszkodowawczym na zasadach wynikających z prawa cywilnego. A zatem przypuszczają Państwo, że jest prawdopodobieństwo użycia samochodów do celów niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków przez pracowników.

Podjęte przez Państwa działania, wykluczające użycie samochodów służbowych przez pracowników do celów innych niż działalność gospodarcza, tj. uchwalenie ww. regulaminu, do którego przestrzegania są zobowiązani pracownicy; prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu, wprowadzony regulamin, monitoring systemu GPS, nie potwierdzają obiektywnie, że samochody służbowe o których mowa we wniosku, są wykorzystywane wyłącznie do prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej, bez możliwości ich użycia do celów prywatnych, w sytuacji gdy są parkowane przez delegowanych pracowników w pobliżu ich miejsca zamieszkania. Należy bowiem zauważyć, że samo parkowanie pojazdu pod adresem zamieszkania pracowników delegowanych do danego miejsca montażu, co do zasady, pozwala pracownikom na potencjalne wykorzystanie samochodu do jego celów prywatnych. Przy czym - jak wyżej wskazano - użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Z uwagi na powyższe nie można uznać, że samochody osobowe parkowane w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników delegowanych do danego miejsca montażu - wykonywania prac budowlanych, są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej.

Odnosząc się do powołanego przez Państwa wyroku z 10 września 2015 r. C-266/14 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzić należy, że konkluzje wynikające z ww. wyroku nie potwierdzają słuszności Państwa stanowiska w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego VAT od wydatków poniesionych w związku z nabyciem, leasingiem i eksploatacją samochodów osobowych. Należy podkreślić, że wyrok ten nie dotyczy wykładni przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1 ze zm.), a wykładni art. 2 pkt 1 Dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz. U. L 299, s. 9), zgodnie z którym:

Wskazane przez Państwa orzeczenie zapadło przed TSUE w związku z tzw. pytaniem prejudycjalnym sądu hiszpańskiego, a pytanie związane było z wykładnią art. 2 pkt 1 dyrektywy 2003/88/WE. Sąd stwierdził, iż powyższy przepis należy interpretować w ten sposób, że w przypadku pracowników, którzy nie mają stałego lub zwykłego miejsca pracy, czas dojazdu, który pracownicy ci poświęcają na codzienne przejazdy między ich miejscem zamieszkania a siedzibami pierwszego i ostatniego klienta, wskazanymi przez ich pracodawcę, stanowi czas pracy w rozumieniu tego przepisu.

Natomiast wskazany przez Państwa wyrok w sprawie C-258/95 Julius Fillibeck Sóhne Gmbh&Co z 16 października 1997 roku, dotyczący innej kwestii niż będąca przedmiotem sporu, a mianowicie opodatkowania usług świadczonych na rzecz pracowników. Trybunał rozpatrując kwestię uznania usług transportu pracowników z domu do miejsca pracy jako usług świadczonych za wynagrodzeniem w rozumieniu przepisu art. 6 ust. 2 szóstej Dyrektywy stwierdził, że w zwykłych okolicznościach (w sytuacji gdy pracownik może skorzystać ze zwykłych środków transportu) usługi transportowe świadczone na rzecz pracowników służą prywatnym celom pracowników i objęte są zakresem art. 6 ust. 2 szóstej Dyrektywy. Jednakże w szczególnych okolicznościach tej sprawy kiedy jedynie pracodawca jest w stanie zapewnić transport lub że miejsce pracy nie jest stałe lecz może się zmieniać, oznacza, że pracodawca jest zobowiązany zapewnić transport swoim pracownikom. W takiej sytuacji transport jest organizowany przez pracodawcę dla celów związanych z prowadzoną działalnością. Korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa (pkt 29, 30 wyroku).

We wskazanych wyrokach Trybunał potwierdził, że po pierwsze transport z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca pracy powinien być wliczany do czasu pracy. Po drugie w szczególnych okolicznościach, w których jedynie pracodawca jest w stanie zapewnić transport lub że miejsce pracy nie jest stałe lecz może się zmieniać, to w takiej sytuacji transport jest organizowany przez pracodawcę dla celów związanych z prowadzoną działalnością. Natomiast TSUE nie rozstrzygnął kwestii będącej przedmiotem sporu w niniejszej interpretacji, tj. z orzeczeń tych nie można wyciągnąć wniosku, że czas w którym samochód pozostaje do dyspozycji pracownika pomiędzy wyjazdami, może również zostać uznany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Tym samym błędnie Państwo wyciągają wniosek, że w sytuacji parkowania pojazdu w miejscu zamieszkania nie ma potencjalnej możliwości użycia go do celów prywatnych i w związku z tym należy uznać, że samochód ten w tym czasie jest również wykorzystywany do działalności gospodarczej, co uprawnia do odliczenia podatku VAT w 100%.

Tym samym, nie mają Państwo prawa do odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego dotyczącej wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, udostępnianymi delegowanym pracownikom, w tym wydatków związanych z nabyciem, leasingiem i eksploatacją ww. samochodów służbowych, gdyż pojazdy o których mowa we wniosku nie spełniają warunków, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1.

A zatem opisany we wniosku sposób użytkowania samochodów służbowych przez Państwa pracowników nie pozwala na stwierdzenie, że Spółka będzie wykorzystywała je wyłącznie do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy.

W konsekwencji, przysługuje Państwu prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego od wydatków związanych z nabyciem, leasingiem i eksploatacją ww. samochodów służbowych. Prawo to przysługuje z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Zatem Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnej oraz wyroków sądów administracyjnych należy zaznaczyć, że każde rozstrzygnięcie dotyczy unikalnego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i w zasadzie wyłącznie do niego się ogranicza. Ocena omawianej kwestii, tj. prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego VAT od wydatków poniesionych w związku z nabyciem, leasingiem i eksploatacją samochodów osobowych, nie jest kwestią uniwersalną dającą się odnieść do ogólnych okoliczności w analizowanych sprawach, lecz opiera się na wielu przesłankach podnoszonych wyżej przez organ podatkowy i powinna być dokonywana z punktu widzenia każdego odrębnego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Należy zwrócić uwagę na to, że we wskazanej interpretacji oraz wyrokach zakres okoliczności faktycznych nie jest tożsamy do sprawy będącej przedmiotem wydanego rozstrzygnięcia. Ponadto specyfika działalności podmiotów jest na tyle różnorodną, że niekiedy nawet podobne pozornie okoliczności faktyczne nie spowodują analogicznych konsekwencji dla przedsiębiorcy, a tym samym nie mogą być tożsamo traktowane.

Zatem z uwagi na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw, powołana przez Państwa interpretacja indywidualna oraz wyroki nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w rozpatrywanej sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

• Zgodnie z art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.