Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 maja 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do zastosowania stawki 0% VAT na fakturze sprzedaży wyrobów stalowych do Norwegii, prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, wynikającego z faktur zakupu tych wyrobów od polskich producentów oraz prawa do wykazania tych transakcji w deklaracji VAT-7 i ubiegania się o zwrot nadwyżki VAT. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwania – pismami z 17 i 18 czerwca 2025 r. oraz pismem z 23 czerwca 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą na terenie Polski. Do tej pory zajmował się Pan głównie eksportem usług, natomiast planuje Pan rozszerzenie działalności o eksport wyrobów stalowych (konstrukcji stalowych) do kontrahentów z Norwegii.

Towary te będzie Pan kupował od polskich producentów. Na fakturach zakupowych będzie naliczany 23% VAT.

Następnie towary będą eksportowane poza terytorium Unii Europejskiej – do Norwegii – i sprzedawane norweskiemu kontrahentowi z zastosowaniem stawki 0% VAT.

Eksport będzie fizycznie realizowany przez firmę transportową, a potwierdzeniem wywozu będzie dokument celny IE-599, uzyskiwany po zakończeniu procedury eksportowej. Będzie Pan również posiadał dokumenty przewozowe (CMR).

Zaznaczył Pan, że w ramach prowadzonej działalności wystawia obecnie tylko jedną fakturę sprzedażową miesięcznie z VAT 23% dla polskiej firmy, jednak docelowo zamierza Pan skupić się wyłącznie na eksporcie towarów poza Unię Europejską, objętym stawką 0%.

W uzupełnieniu wskazał Pan, że jest czynnym podatnikiem VAT od (…) r. Rejestracja nastąpiła w związku z rozpoczęciem świadczenia usług na rzecz polskiego kontrahenta, z planem rozszerzenia działalności o eksport usług oraz towarów. Jestem Pan także zarejestrowanym i aktywnym podatnikiem VAT-UE.

Na terytorium Polski dokonuje/będzie dokonywał Pan czynności opodatkowanych. Obecnie wystawia Pan faktury z 23% VAT dla jednego polskiego kontrahenta. Współpraca ta potrwa do końca (…) roku i nie będzie kontynuowana. Równolegle, od (…) r., planuje Pan rozpocząć sprzedaż towarów (wyrobów stalowych) do Norwegii. Będzie to czynność opodatkowana stawką 0% VAT jako eksport towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 oraz art. 41 ust. 4 ustawy o VAT. Po zakończeniu współpracy z polskim kontrahentem, Pana działalność będzie skoncentrowana wyłącznie na transakcjach eksportowych.

Prowadzi Pan działalność wyłącznie na terytorium Polski. Nie posiada Pan stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poza jej granicami.

Kontrahent z Norwegii to zarejestrowany norweski podatnik VAT, posługujący się numerem MVA (norweski odpowiednik NIP). Numer ten będzie widoczny na fakturze i w dokumentach eksportowych. Jest Panu znany, ale nie podaje go Pan z uwagi na ochronę danych kontrahenta. W przyszłości możliwe są również dostawy do innych norweskich odbiorców będących podatnikami VAT.

Towar będzie wysyłany bezpośrednio z zakładu produkcyjnego polskiego producenta do kontrahenta z Norwegii. Pan organizuje transport, jako nabywca towaru od producenta i sprzedawca dla kontrahenta zagranicznego. Umowa z firmą transportową będzie zawarta przez Pana, a jej zadaniem będzie dostarczenie towaru z Polski bezpośrednio do odbiorcy końcowego w Norwegii. W transporcie tym nie wystąpią pośrednie magazyny ani dodatkowe miejsca przeładunku poza niezbędnymi punktami tranzytowymi. Będzie Pan dysponował dokumentami przewozowymi (CMR) oraz dokumentem IE-599 potwierdzającym wywóz towaru poza terytorium UE.

Odbiorca końcowy (kontrahent z Norwegii) będzie Panu znany przed rozpoczęciem wysyłki towarów z Polski. Towary będą sprzedawane bezpośrednio temu konkretnemu kontrahentowi, przed ich wywozem poza terytorium UE. Nie dokonuje Pan wywozu „na własną rzecz” w celu późniejszej odsprzedaży w Norwegii – odbiorca zagraniczny jest znany i określony już na etapie zawierania transakcji zakupu towaru w Polsce i organizacji transportu.

Pan będzie organizatorem transportu. Umowę z firmą transportową zawrze Pan osobiście. Transport będzie realizowany na Pana rzecz, a jego koszt zostanie wliczony w cenę sprzedaży dla norweskiego kontrahenta.

Polski producent przenosi na Pana prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium Polski, w momencie wydania towaru do transportu. Od tego momentu towar staje się Pana własnością. Następnie Pan, jako właściciel, przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na kontrahenta z Norwegii na terytorium Norwegii, po dostarczeniu towaru do miejsca docelowego. Do momentu dostawy towaru pozostaje Pan jego właścicielem. Transport towarów z Polski do Norwegii organizuje Pan samodzielnie, we własnym imieniu i na własny koszt. Umowa z firmą transportową zawierana jest przez Pana. Odbiorca końcowy (kontrahent z Norwegii) jest Panu znany przed rozpoczęciem wysyłki.

W związku z powyższym, w rozumieniu art. 22 ust. 2 i 2a ustawy o VAT, wysyłka towarów przyporządkowana jest dostawie dokonanej przez polskiego producenta do Pana – co oznacza, że Pan dokonuje eksportu towarów z Polski do Norwegii, i ma Pan prawo do zastosowania stawki 0% VAT pod warunkiem posiadania wymaganych dokumentów celnych, tj. m.in. komunikatu IE-599.

Wywóz towarów nastąpi w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze. Od momentu odbioru towaru od producenta w Polsce aż do dostarczenia go do kontrahenta w Norwegii transport będzie przebiegał bez przerw niezwiązanych bezpośrednio z jego organizacją. Towary nie będą przechowywane ani zatrzymywane w żadnym innym miejscu poza koniecznymi przystankami logistycznymi (np. związanymi z odprawą celną lub przesiadkami w ramach transportu międzynarodowego). Transport będzie zorganizowany bezpośrednio do miejsca docelowego w Norwegii.

Towary nabywane przez Pana w Polsce będą przeznaczone do wykonywania czynności opodatkowanych na terytorium Norwegii – konkretnie do dalszej odsprzedaży norweskiemu kontrahentowi w ramach eksportu towarów. Towary te będą następnie wykorzystywane przez kontrahenta w realizowanych przez niego projektach. Pan nie wykorzystuje ich we własnych usługach ani działalności w Norwegii — prowadzi Pan handel towarami.

Będzie Pan posiadał komplet dokumentów potwierdzających związek między zakupem towarów w Polsce a ich eksportem do Norwegii. Będą to m.in. faktury zakupu od polskich producentów, faktury sprzedaży wystawione norweskiemu kontrahentowi, dokumenty przewozowe (np. CMR) oraz dokument celny IE-599 potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Dokumentacja ta będzie jednoznacznie potwierdzała przeznaczenie zakupów do działalności opodatkowanej poza terytorium kraju. Towary nie będą wykorzystywane do innych czynności – ich przeznaczeniem jest wyłącznie dalsza odsprzedaż w ramach eksportu.

W deklaracji celnej (dokument IE-599) będzie Pan występował jako nadawca (eksporter) towarów. To Pan zleca transport, posiada prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w momencie rozpoczęcia eksportu oraz wystawia fakturę sprzedaży kontrahentowi z Norwegii. W związku z tym to Pan jestem eksporterem w rozumieniu przepisów celnych.

Zamierza Pan każdorazowo uzyskiwać dokument IE-599 potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy. Dokument ten będzie podstawą do zastosowania stawki 0% VAT zgodnie z przepisami ustawy o VAT.

Pytania

1.Czy w opisanym przypadku ma Pan prawo zastosować stawkę 0% VAT na fakturze sprzedaży wyrobów stalowych do Norwegii (eksport poza UE)?

2.Czy w opisanym przypadku ma Pan prawo odliczyć w całości 23% VAT naliczony wynikający z faktur zakupu tych wyrobów od polskich producentów — mimo braku sprzedaży opodatkowanej na terytorium Polski?

3.Czy w opisanym przypadku ma Pan prawo wykazać te transakcje w deklaracji VAT-7 i ubiegać się o zwrot nadwyżki VAT (w standardowym trybie 60 dni)?

Pana stanowisko w sprawie

1.Ma Pan prawo zastosować 0% VAT przy sprzedaży eksportowej do Norwegii, ponieważ będą spełnione warunki określone w art. 41 ust. 4–11 ustawy o VAT (wywóz poza UE potwierdzony dokumentem celnym IE-599).

2.Przysługuje Panu prawo do pełnego odliczenia VAT naliczonego od faktur zakupowych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, nawet jeśli nie występuje sprzedaż opodatkowana VAT-em krajowym — ponieważ eksport (stawka 0%) daje prawo do odliczenia na równi ze sprzedażą krajową.

3.Ma Pan prawo ująć sprzedaż eksportową w deklaracji VAT-7 oraz ubiegać się o zwrot nadwyżki VAT naliczonego (art. 87 ustawy o VAT).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

W oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy:

Z powołanych przepisów prawa wynika, że aby dostawę towarów uznać za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

‒musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel,

‒towar będący przedmiotem dostawy musi zostać wysłany lub przetransportowany z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej,

‒wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej musi być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Definiując pojęcie eksportu towarów, ustawodawca dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy dostawca lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Jak stanowi art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy:

Zgodnie z art. 22 ust. 2a ustawy:

Przy czym, art. 22 ust. 2e ustawy stanowi, że:

Zatem, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”. Przy czym, w przypadku gdy towar transportowany jest przez pierwszego dostawcę, transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcucha dostaw). Z kolei gdy towar transportowany jest przez ostatniego nabywcę, transport towarów należy przyporządkować dostawie dla tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

Jednocześnie jak stanowi art. 22 ust. 3 ustawy::

W myśl tego przepisu wszystkie transakcje realizowane przed dostawą ruchomą (do której przypisano wysyłkę lub transport towaru) będą opodatkowane w państwie, z którego towar jest wysyłany lub transportowany. Natomiast wszystkie dostawy mające miejsce po transakcji ruchomej będą opodatkowane w państwie przeznaczenia towaru. Transakcja ruchoma stanowi dla dostawcy eksport lub wewnątrzwspólnotową dostawę towaru, a dla nabywcy import lub wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy:

Przy czym, w myśl art. 41 ust. 6 ustawy:

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy:

Według art. 41 ust. 7 ustawy:

Jednocześnie stosownie do art. 41 ust. 11 ustawy:

Z powołanych przepisów prawa wynika, że zastosowanie stawki 0% w eksporcie towarów jest możliwe pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, a w przypadku eksportu pośredniego dokument, który potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, i z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przykładowy katalog takich dokumentów wymieniony został w art. 41 ust. 6a ustawy. Przy tym, zauważyć należy, że nie jest to katalog zamknięty, na co wskazuje użyty w tym przepisie zwrot „w szczególności”.

Niemniej jednak, pomimo tego, że katalog dokumentów wymienionych w art. 41 ust. 6a ustawy ma charakter otwarty, nie można przyjąć, że mogą to być inne dowody niż dokumenty „urzędowe”, w których właściwe organy celne (polskie lub z innych państw członkowskich UE) potwierdziły wywóz towarów poza terytorium UE.

W tym miejscu wskazać należy, że do dnia 31 października 2024 r. co do zasady zgłoszenia wywozowe towarów z obszaru celnego UE składane były w formie elektronicznej z wykorzystaniem Automatycznego Systemu Eksportu (AES). Zgłoszenie celne (wywozowe) w postaci komunikatu IE 515 były składane przez zgłaszającego do właściwego urzędu wywozu. Z kolei urząd wyprowadzenia, tj. urząd celny graniczny, przez który towar opuszcza obszar celny Unii Europejskiej niezwłocznie po tym, jak towar opuścił obszar celny UE przesyłał do urzędu wywozu (urzędu, w którym zostało złożone zgłoszenie celne) komunikat IE 518 zawierający wyniki kontroli przeprowadzonej w urzędzie wyprowadzenia. Po otrzymaniu przez urząd wywozu komunikatu IE 518 system AES generował automatycznie komunikat IE 599 i przesyłał go zgłaszającemu. Komunikat IE 599 był dokumentem celnym potwierdzającym, także dla celów podatkowych, wywóz towarów poza terytorium UE przez wskazanego w zgłoszeniu wywozowym eksportera.

Należy dodatkowo zaznaczyć, że komunikat IE 599 mógł być wydany nie tylko przez administrację celną krajową, ale także przez inne unijne organy celne, jeśli odprawa celna wywozowa (eksportowa) miała miejsce na terenie innego państwa członkowskiego.

Zatem, dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium UE był:

‒elektroniczny komunikat IE 599 otrzymany w systemie AES,

‒wydruk ww. komunikatu potwierdzony przez właściwy organ celny,

‒elektroniczny komunikat IE 599 otrzymany poza systemem AES, jeżeli jego autentyczność jest zapewniona.

Nadmieniam także, że od dnia 31 października 2024 r. nastąpiło ogólnopolskie uruchomienie systemu AES/ECS2 PLUS, w którym nie funkcjonuje już komunikat IE 599. W związku z tym, na terytorium Polski nie jest już wydawany komunikat IE 599, gdyż został on zastąpiony komunikatem CC599C, który pełni jednak taką samą rolę jak jego poprzednik, tj. jest dokumentem celnym stanowiącym potwierdzenie wywozu towaru.

Dokumentem, o którym mowa w art. 41 ust. 6a ustawy uprawniającym do zastosowania stawki 0% przy eksporcie będzie również zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym lub kopia takiego zgłoszenia potwierdzona przez właściwy urząd celny. We wszystkich ww. przypadkach są to dokumenty o charakterze „urzędowym” wygenerowane w systemie AES (AES/ECS2 PLUS) lub potwierdzone przez właściwy urząd celny.

Z powyższego wynika więc, że pomimo tego, że katalog dokumentów wymienionych w art. 41 ust. 6a ustawy jest katalogiem otwartym, nie można zastosować stawki VAT w wysokości 0% względem eksportu towarów na podstawie dowodów innych niż dokumenty „urzędowe”, w których właściwe organy celne (polskie lub z innych państw członkowskich UE) potwierdziły wywóz towarów poza terytorium UE.

Z treści wniosku wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą na terenie Polski. Nie posiada Pan stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poza jej granicami. Jest Pan czynnym podatnikiem VAT od (…) r. oraz zarejestrowanym i aktywnym podatnikiem VAT-UE. Planuje Pan rozszerzenie działalności o eksport wyrobów stalowych (konstrukcji stalowych) do kontrahentów z Norwegii. Towary te będzie Pan kupował od polskich producentów. Na fakturach zakupowych będzie naliczany 23% VAT. Następnie towary będą eksportowane poza terytorium Unii Europejskiej – do Norwegii – i sprzedawane norweskiemu kontrahentowi. Kontrahent z Norwegii to zarejestrowany norweski podatnik VAT, posługujący się numerem MVA (norweski odpowiednik NIP). Numer ten będzie widoczny na fakturze i w dokumentach eksportowych. Odbiorca końcowy (kontrahent z Norwegii) będzie Panu znany przed rozpoczęciem wysyłki towarów z Polski. Towary będą sprzedawane bezpośrednio temu konkretnemu kontrahentowi, przed ich wywozem poza terytorium UE. Nie dokonuje Pan wywozu „na własną rzecz” w celu późniejszej odsprzedaży w Norwegii.

Towar będzie wysyłany bezpośrednio z zakładu produkcyjnego polskiego producenta do kontrahenta z Norwegii. Pan organizuje transport, jako nabywca towaru od producenta i sprzedawca dla kontrahenta zagranicznego. Umowa z firmą transportową będzie zawarta przez Pana, a jej zadaniem będzie dostarczenie towaru z Polski bezpośrednio do odbiorcy końcowego w Norwegii. Transport będzie realizowany na Pana rzecz, a jego koszt zostanie wliczony w cenę sprzedaży dla norweskiego kontrahenta. W transporcie tym nie wystąpią pośrednie magazyny ani dodatkowe miejsca przeładunku poza niezbędnymi punktami tranzytowymi.

Polski producent przenosi na Pana prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium Polski, w momencie wydania towaru do transportu. Od tego momentu towar staje się Pana własnością. Następnie Pan, jako właściciel, przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na kontrahenta z Norwegii na terytorium Norwegii, po dostarczeniu towaru do miejsca docelowego. Do momentu dostawy towaru pozostaje Pan jego właścicielem. Wywóz towarów nastąpi w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze. Od momentu odbioru towaru od producenta w Polsce aż do dostarczenia go do kontrahenta w Norwegii transport będzie przebiegał bez przerw niezwiązanych bezpośrednio z jego organizacją. Towary nie będą przechowywane ani zatrzymywane w żadnym innym miejscu poza koniecznymi przystankami logistycznymi (np. związanymi z odprawą celną lub przesiadkami w ramach transportu międzynarodowego). Transport będzie zorganizowany bezpośrednio do miejsca docelowego w Norwegii.

Będzie Pan posiadał komplet dokumentów potwierdzających związek między zakupem towarów w Polsce a ich eksportem do Norwegii. Będą to m.in. faktury zakupu od polskich producentów, faktury sprzedaży wystawione norweskiemu kontrahentowi, dokumenty przewozowe (np. CMR) oraz dokument celny IE-599 potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. W deklaracji celnej (dokument IE-599) będzie Pan występował jako nadawca (eksporter) towarów. To Pan zleca transport, posiada prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w momencie rozpoczęcia eksportu oraz wystawia fakturę sprzedaży kontrahentowi z Norwegii. W związku z tym to Pan jestem eksporterem w rozumieniu przepisów celnych. Zamierza Pan każdorazowo uzyskiwać dokument IE-599 potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy.

Pana wątpliwości dotyczą ustalenia czy ma Pan prawo zastosować stawkę 0% VAT na fakturze sprzedaży wyrobów stalowych do Norwegii (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że jak wynika z powołanych przepisów prawa, w przypadku transakcji, w ramach których towar jest wysyłany lub transportowany z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę dokonującego również jego dostawy (podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar), natomiast towar jest przemieszczany bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy – transport (wysyłkę) przyporządkowuje się dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Przy czym, założenie to może zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

W tym miejscu należy odnieść się do wyroku z 16 grudnia 2010 r. w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV, w którym TSUE wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę. W wyroku tym TSUE stwierdził: „Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego (…).”

Jednocześnie, w wyroku z 26 lipca 2017 r. sygn. C-386/16 w sprawie Toridas UAB, TSUE stwierdził, że: „(…) W odniesieniu do transakcji tworzących (…) łańcuch dwóch następujących po sobie dostaw, w ramach których ma miejsce tylko jeden transport wewnątrzwspólnotowy, z orzecznictwa Trybunału wynika, po pierwsze, że ów transport może być przypisany tylko jednej z tych dwóch dostaw, która zatem - jako jedyna - zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 138 ust. 1 dyrektywy VAT (zob. podobnie wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r., EMAG Handel Eder, C 245/04, EU:C:2006:232, pkt 45). Po drugie, w celu ustalenia, do której z tych dwóch dostaw należy przypisać transport wewnątrzwspólnotowy, należy dokonać całościowej oceny wszystkich szczególnych okoliczności sprawy (zob. podobnie wyroki: z dnia 16 grudnia 2010 r., Euro Tyre Holding, C-430/09, EU:C:2010:786, pkt 27; z dnia 27 września 2012 r., VSTR, C 587/10, EU:C:2012:592, pkt 32). Na podstawie tej oceny należy w szczególności ustalić, w którym momencie doszło do drugiego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na rzecz końcowego nabywcy. W rzeczywistości bowiem w sytuacji, w której drugie przeniesienie tego prawa, czyli druga dostawa, miało miejsce przed transportem wewnątrzwspólnotowym, transport ten nie może zostać przypisany pierwszej dostawie na rzecz pierwszego nabywcy (zob. podobnie wyrok z dnia 27 września 2012 r., VSTR, C 587/10, EU:C:2012:592, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo). W przypadku dwóch następujących po sobie dostaw, w ramach których ma miejsce tylko jeden transport wewnątrzwspólnotowy, w celu ustalenia, do której z tych dwóch dostaw należy przypisać transport wewnątrzwspólnotowy, należy zbadać, czy do wskazanego transportu doszło po drugiej dostawie. Gdyby tak było, jedynie druga dostawa powinna zostać uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę i w danym przypadku korzystałaby ona ze zwolnienia przewidzianego w art. 138 ust. 1 dyrektywy VAT.”

Powyższe orzeczenia dotyczą wprawdzie spraw, w których w ramach transakcji łańcuchowej była realizowana wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, niemniej jednak zasady określania dostawy „ruchomej”, tj. dostawy, do której przyporządkowuje się transport, należy stosować również w odniesieniu do transakcji, w ramach których dochodzi do wywozu towarów poza terytorium UE.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że będzie kupował Pan towar (wyroby stalowe) od polskiego producenta, a następnie sprzedawał ten towar kontrahentowi z Norwegii. Towar będzie wywożony bezpośrednio od producenta z Polski do kontrahenta w Norwegii, w ramach transportu zorganizowanego przez Pana. Jednocześnie, Pan będzie uzyskiwał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w Polsce i przeniesie to prawo na kontrahenta w kraju docelowym. Niemniej jednak z przedstawionych warunków dostawy wynika, że w tym konkretnym przypadku, transport towarów należy przyporządkować dostawie realizowanej przez Pana na rzecz kontrahenta w Norwegii, a nie dostawie realizowanej przez polskiego producenta na Pana rzecz. Jak Pan wskazał, nie posiada Pan stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poza terytorium Polski, a nabywając towar od producenta otrzyma Pan fakturę z naliczonym podatkiem VAT, w związku z czym należy przyjąć, że polski producent traktuje dostawę towarów dokonywaną na Pana rzecz jako sprzedaż krajową. Pan będzie odpowiadał także za odprawę celną towaru w Polsce i w dokumentach celnych będzie występował jako eksporter towarów. Zatem, pomimo, że wskazał Pan, że przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel przechodzi na kontrahenta w kraju docelowym, to wystawiona przez Państwa faktura i przedłożona na moment dokonania odprawy celnej świadczy o tym, że miejscem dostawy towarów dokonanej przez Pana na rzecz kontrahenta z Norwegii jest terytorium kraju. Tym samym dostawę towarów dokonaną przez Pana na rzecz kontrahenta z Norwegii należy uznać za „dostawę ruchomą”, zgodnie z art. 22 ust. 2a ustawy.

Jednocześnie, dostawa towarów realizowana przez Pana na rzecz kontrahenta z Norwegii będzie spełniała definicję „eksportu bezpośredniego” określoną w art. 2 pkt 8 lit. a) ustawy, stanowiąc dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz, w przypadku której wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Przy tym, jak zostało wskazane w opisie sprawy, w związku z dokonaną dostawą każdorazowo przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie posiadał Pan dokument IE-599, który spełnia rolę dokumentu, o którym mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy, potwierdzającego wywóz towaru z terytorium kraju. Z posiadanych przez Pana dokumentów będzie wynikała tożsamość towarów będących przedmiotem dostawy i wywozu.

Zatem, skoro będzie Pan posiadać dokumenty potwierdzające wywóz towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej, o których mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy, będzie miał Pan prawo do opodatkowania dostawy towarów dokonanej na rzecz kontrahenta z Norwegii, stanowiącej eksport towarów, stawką VAT w wysokości 0%.

Tym samym Pana stanowisko w zakresie pytania 1 jest prawidłowe.

Pana wątpliwości dotyczą również prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur zakupowych otrzymanych od polskiego producenta oraz wykazania transakcji w deklaracji VAT-7 i możliwości ubiegania się o zwrot nadwyżki podatku VAT w standardowym trybie 60 dni (pytanie nr 2 i 3).

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur zakupowych otrzymanych od polskiego producenta, należy wskazać, że w myśl art. 86 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy:

Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

We wniosku wskazał Pan, że jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce, a nabywając towar od producenta otrzyma Pan fakturę z naliczonym podatkiem VAT. W związku z tym producent traktuje sprzedaż dokonaną na Pana rzecz jako dostawę krajową. Jednocześnie towary zakupione przez Pana od polskiego producenta są przeznaczone do ich dalszej sprzedaży. Jak wynika z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji sprzedaż realizowana przez Pana na rzecz kontrahenta z Norwegii będzie stanowić eksport towarów, opodatkowany w Polsce z zastosowaniem stawki 0%.

W konsekwencji należy uznać, że będzie Pan miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez producenta z tytułu dostawy towarów, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Zatem Pana stanowisko w zakresie pytania 2 należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii wykazania transakcji realizowanych przez Pana na rzecz norweskiego kontrahenta w deklaracji VAT-7, należy wskazać, że stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 99 ust. 7c ustawy:

Jak stanowi art. 99 ust. 11c ustawy:

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy:

Zgodnie z art. 109 ust. 3b ustawy:

Powyższe przepisy obligują czynnych podatników podatku VAT do wykazywania określonych czynności w ewidencji oraz do przesyłania do urzędu skarbowego ewidencji prowadzonej na potrzeby podatku od towarów i usług, łącznie z deklaracją podatkową, w terminie do złożenia tej deklaracji, za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Z uwagi na to, że podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia, dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe (plik JPK_VAT z deklaracją). Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowemu (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego. Deklaracja podatkowa (plik JPK_VAT z deklaracją) stanowi zatem opis zdarzeń, zaistniałych w określonym przedziale czasowym, który w efekcie ma doprowadzić do wykonania przez podatnika obowiązku zapłaty podatku lub zrealizowania swojego uprawnienia w postaci uzyskania zwrotu podatku od organu podatkowego.

Jak już wskazano w niniejszej interpretacji sprzedaż realizowana przez Pana na rzecz kontrahenta z Norwegii będzie stanowić eksport towarów, opodatkowany w Polsce z zastosowaniem stawki 0%. Tym samym będzie Pan miał obowiązek wykazania tych transakcji w deklaracji podatkowej.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy:

Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika zostały określone w art. 87 ust. 2-6l ustawy.

Na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy:

Zgodnie z art. 87 ust. 6a ustawy:

W myśl art. 87 ust. 6b ustawy:

Cytowane przepisy regulują sposób dokonania przez podatnika rozliczenia w sytuacji, gdy w danym okresie rozliczeniowym deklaruje on nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym. Przepisy te umożliwiają otrzymanie przez podatnika rzeczywistego zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym. Warunkiem, który musi spełnić podatnik, by domagać się zwrotu, jest powstanie w okresie rozliczeniowym różnicy pomiędzy kwotą podatku naliczonego a kwotą podatku należnego. Powyższe wynika z generalnej zasady określonej w powołanym art. 87 ust. 1 ustawy. Jednocześnie art. 87 ust. 2 ustawy wskazuje, że zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 5b, 6, 6a i 6d, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika (…). Przy czym z art. 87 ust. 6a ustawy wynika, że na wniosek podatnika, zawarty w złożonej deklaracji podatkowej, urząd skarbowy jest obowiązany dokonać zwrotu różnicy podatku, o której mowa w ust. 2, na rachunek VAT podatnika w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia.

Odnosząc powyższe przepisy do Pana wątpliwości związanych z uprawnieniem do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w terminie 60 dni należy zauważyć, że w niniejszej interpretacji wskazałem, że sprzedaż realizowana przez Pana na rzecz kontrahenta z Norwegii będzie stanowić eksport towarów, opodatkowany w Polsce z zastosowaniem stawki 0% i na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy będzie Pan miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu dokonywanych na terytorium kraju zakupów. Oznacza to, że stosownie do ww. art. 87 ust. 2 ustawy będzie Pan miał prawo do zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia. Przy czym, stosownie do ww. art. 87 ust. 6a ustawy na Pana wniosek zawarty w złożonej deklaracji podatkowej, urząd skarbowy jest obowiązany dokonać zwrotu różnicy podatku, o której mowa w ust. 2 w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia.

Tym samym należy zgodzić się z Panem, że będzie Pan uprawniony do otrzymania zwrotu VAT w standardowym terminie 60 dni. Zaznaczam przy tym, że na Pana wniosek zawarty w złożonej deklaracji podatkowej, urząd skarbowy jest obowiązany dokonać zwrotu różnicy podatku, o której mowa w ust. 2 w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia.

Z uwagi na powyższe, Pana stanowisko w zakresie pytania 3 należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przeszłego, które pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Informuję, że wydając interpretację nie przeprowadzam postępowania dowodowego i opieram się wyłącznie na elementach zdarzenia przedstawionych we wniosku. Wszystkie gromadzone dokumenty na okoliczność przemieszczania towarów z Polski do innego kraju mogą być przedmiotem postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzanej przez właściwy organ podatkowy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przeszłego oraz zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.