Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz zastosowania procedury magazynu call-of stock. Uzupełnili go Państwo pismem z 20 czerwca 2025 r. (wpływ 20 czerwca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie – oraz pismem z 11 lipca 2025 r. (wpływ 14 lipca 2025 r.) i pismem z 15 lipca 2025 r. (wpływ 15 lipca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A (dalej: „Spółka”) jest spółką utworzoną zgodnie z prawem niemieckim, z siedzibą w Niemczech, obecnie niezarejestrowanym jako czynny podatnik VAT w Polsce. Spółka jest wiodącym producentem i dystrybutorem (…). W ramach głównej działalności, Spółka zajmuje się produkcją i bezpośrednią dystrybucją (...) do klientów biznesowych zarówno w regionie, jak i na terenie całej Polski.

Spółka posiada w Polsce zarejestrowany oddział zagranicznego przedsiębiorcy – B Oddział w Polsce (dalej: „Oddział” lub „Wnioskodawca”). Oddział jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym. Obecnie Oddział wynajmuje niewielką powierzchnię biurową na potrzeby swojej działalności, a także zatrudnia jednego pracownika na stanowisku Kierownika regionu (dalej: „Pracownik”). Pracownik korzysta z podstawowych zasobów administracyjnych, w tym: sprzętu informatycznego, pojazdu służbowego, telefonu komórkowego i materiałów biurowych, które ułatwiają jego codzienną pracę i przyczyniają się do ogólnej efektywności działań.

Wszystkie istotne decyzje biznesowe Spółki są podejmowane poza granicami Polski, w siedzibie na terytorium Niemiec. Wszystkie umowy sprzedaży są zawierane bezpośrednio między Spółką, a klientami. Pracownik nie uczestniczy w procesie podejmowania decyzji/działaniach zarządzających lub kontrolnych oraz nie kieruje żadnym zespołem w Polsce.

Głównym zadaniem Pracownika jest pośredniczenie w negocjacjach oraz koordynowanie zawierania i realizacji umów między centralą a klientami. Do obowiązków Pracownika należy m.in.: przygotowywanie ofert dla klientów, informowanie klientów o produktach, utrzymywanie relacji, obsługa zapytań i reklamacji oraz prowadzenie negocjacji handlowych. Pracownik zapewnia wsparcie polskim klientom w imieniu Spółki oraz pełni rolę pośrednika między centralą Spółki a klientami, ułatwiając sprzedaż produktów. Pracownik aktywnie angażuje się w pozyskiwanie nowych klientów i zawieranie kontraktów. W celu zwiększenia swojej efektywności, Pracownik stale monitoruje rynek w celu identyfikacji nowych możliwości biznesowych.

Pracownik jest również odpowiedzialny za realizację obowiązków administracyjnych i związanych z przestrzeganiem przepisów, w tym: zarządzanie Oddziałem, prowadzenie ksiąg statutowych, sporządzanie rocznych sprawozdań finansowych oraz zapewnienie terminowego regulowania zobowiązań podatkowych Oddziału. Co więcej, Pracownik posiada pełnomocnictwo do zawierania umów, które wymagają jednak podpisu zarówno Pracownika, jak również osoby umocowanej do reprezentacji Spółki zatrudnionej w siedzibie Spółki.

Oddział nie posiada oraz nie korzysta z żadnej infrastruktury technicznej (np. maszyn produkcyjnych, magazynów), a działalność Oddziału sprowadza się do opisanych powyżej wykonywanych wyłącznie przez Pracownika czynności w zakresie wsparcia dla głównej działalności Spółki prowadzonej w Niemczech.

Obecnie towary są produkowane w Niemczech w zakładach Spółki i dostarczane bezpośrednio do odbiorców poza granicami Niemiec, w tym do polskich klientów. W konsekwencji, Spółka rozpoznaje wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: „WDT”) z terytorium Niemiec, a klient rozpoznaje odpowiednio wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski.

Spółka rozważa zmianę modelu dystrybucji wyprodukowanych towarów poprzez dostawę towarów do magazynu konsygnacyjnego prowadzonego przez jednego z jej klientów biznesowych na terytorium Polski. W tym zakresie, Spółka zamierza stosować uproszczenie, o którym mowa w art. 13a-13g ustawy o VAT. Spółka korzysta już z uproszczenia dla dostaw towarów poza Niemcy do magazynów typu call-off stock dla klientów w krajach UE innych niż Polska.

Planowana zmiana zakłada następujące działania:

-produkcja towarów będzie nadal odbywać się w zakładach Spółki w Niemczech,

-towary będą przemieszczane z Niemiec do magazynu zlokalizowanego w Polsce,

-Spółka utworzy zapas towarów w magazynie zlokalizowanym w Polsce,

-w momencie pobrania towarów przez kontrahenta, Spółka rozpozna WDT z Niemiec do Polski (z 0% stawką VAT – pod warunkiem posiadania wymaganej dokumentacji), zgodnie z art. 13a ust. 1 ustawy o VAT,

-Spółka będzie prowadziła ewidencję dla magazynu call-off stock, zgodnie z art. 54a ust. 1 Rozporządzenia.

Jednocześnie, biorąc pod uwagę, że warunkiem koniecznym do zastosowania uproszczenia jest, zgodnie z art. 13a ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, brak posiadania przez dostawcę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w Polsce, Spółka zmierza do potwierdzenia, że w przypadku spełnienia wszystkich pozostałych wymogów formalnych będzie mogła korzystać z ww. uproszczenia.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego (doprecyzowane w piśmie z 11 lipca 2025 r.)

1.W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej, gdyż we wniosku zostały podane jedynie ogólne informacje (proszę ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Spółka prowadzi działalność w Niemczech, jakie zasoby osobowe i techniczne posiada w kraju siedziby itp.).

Odpowiedź Wnioskodawcy:

2.Jeśli działalność Spółki w Polsce wymaga posiadania stosownych zezwoleń, to kto Spółka czy Oddział w Polsce posiada takie zezwolenie, od kiedy jest ważne i do kiedy obowiązuje?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

3.Czy Spółka posiada na terytorium Polski przedstawicieli/handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) lub inne osoby działające na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa uprawnione do zawierania umów?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

4.Na jakiej podstawie Spółka będzie korzystać z magazynu prowadzonego przez jej klienta biznesowego (najem, użyczenie)?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

5.Czy klient biznesowy Spółki będzie świadczył usługi magazynowe tylko na rzecz Spółki?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

6.Czy Spółka będzie posiadać bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi/rzeczowymi klienta biznesowego wykorzystywanymi do świadczenia na rzecz Spółki usług magazynowych, w tym należy wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest/będzie realizowana?

Odpowiedź:

7.Czy Spółka będzie miała wpływ jaka część zasobów technicznych/rzeczowych klienta biznesowego ma zostać wykorzystana do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej, w tym należy wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób jest/będzie realizowany?

Odpowiedź:

8.Czy Spółka będzie posiadać bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi klienta biznesowego wykorzystywanymi do świadczenia usług magazynowych na rzecz Spółki, w tym należy wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest/będzie realizowana?

Odpowiedź:

9.Czy Spółka będzie miała wpływ jaka część zasobów osobowych ma świadczyć usługi magazynowe na rzecz Spółki, czy Spółka ma/będzie miała wpływ na czas pracy zasobów osobowych klienta biznesowego, czy Spółka będzie miała wpływ, które zasoby osobowe klienta biznesowego mają realizować usługi?

Odpowiedź:

10.W jaki sposób będzie przebiegał proces administrowania/zarządzania zwrotami, skargami, reklamacjami sprzedawanych towarów (jeżeli takowe wystąpią), proszę opisać czy będą składane do siedziby Spółki w Niemczech czy do Oddziału w Polsce, kto/jaki podmiot będzie rozpatrywał reklamacje/zwroty/skargi itd.)?

Odpowiedź:

11.Czy Spółka będzie posiadać nieograniczony (swobodny) wstęp na teren magazynu prowadzonego przez klienta biznesowego, czy będzie posiadać możliwość decydowania o rozmieszczeniu swoich towarów oraz prawo do zarządzania powierzchnią magazynową, w której przechowywane będą towary Spółki?

Odpowiedź:

12.Czy Spółka nabywa na terytorium Polski jakieś usługi bądź towary, jeśli tak proszę wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary są/będą nabywane w tym w jakim celu?

Odpowiedź:

13.Czy między Spółką a klientami będzie zawarte porozumienie, zgodnie z którym klienci będą uprawnieni do pobierania towarów z magazynu prowadzonego przez jednego z klientów biznesowych Spółki?

Odpowiedź:

14.Czy Spółka zna nazwę lub imię i nazwisko danego klienta oraz numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towaru?

15.Czy przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ze Spółki na danego klienta będzie następowało w terminie 12 miesięcy od dnia wprowadzenia towarów do magazynu prowadzonego przez jednego z klientów biznesowych Spółki?

Odpowiedź:

Pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 15 lipca 2025 r.)

Czy w przedstawionych okolicznościach zdarzenia przyszłego spełniona będzie przesłanka braku posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a w konsekwencji, w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek, Spółka będzie mogła stosować do przemieszczeń towarów z Niemiec do magazynu zlokalizowanego w Polsce procedurę magazynu call-off stock uregulowaną w Rozdziale 3a, art. 13a-13g ustawy o VAT, a w konsekwencji czy przemieszczenia towaru w procedurze nie będą skutkowały obowiązkiem rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, po stronie Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie wyrażone w piśmie z 15 lipca 2025 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionych okolicznościach zdarzenia przyszłego spełniona będzie przesłanka braku posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a w konsekwencji w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek, Spółka będzie mogła stosować do przemieszczeń towarów z Niemiec do magazynu zlokalizowanego w Polsce procedurę magazynu call-off stock uregulowaną w Rozdziale 3a, art. 13a-13g ustawy o VAT, a w konsekwencji przemieszczenia towaru w procedurze nie będą skutkowały obowiązkiem rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, po stronie Spółki.

Uzasadnienie:

Oddział przedsiębiorcy zagranicznego na gruncie przepisów VAT.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że dla celów podatku VAT, oddział zagranicznego przedsiębiorcy w Polsce nie stanowi odrębnego od spółki zagranicznej podatnika VAT.

Konsekwentnie, dla określenia możliwości zastosowania przez Spółkę procedury magazynu call-off stock do przemieszczeń towarów z Niemiec do magazynu zlokalizowanego w Polsce, kluczowe jest ustalenie czy struktura związana z Oddziałem stanowi stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki.

Należy wskazać, że zarówno przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 11 Rozporządzenia.

Zgodnie z tym przepisem, na potrzeby określania miejsca świadczenia usług nabywanych, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika. (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Wskazówek co do identyfikacji stałego miejsca prowadzenia działalności dostarcza ponadto orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), w szczególności:

·wyrok z dnia 4 lipca 1984 w sprawie C-168/84 (Gunter Berkholz), w którym TSUE wskazał, że aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności;

·wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sari), w którym TSUE podkreślił, że „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

·wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV), gdzie TSUE stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to, zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość (i) sporządzania umów bądź (ii) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym.

·wyrok z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 (Titanium Ltd.), w którym TSUE potwierdził dotychczas stosowaną wykładnię i podkreślił, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zostać rozpoznane wyłącznie na podstawie wykorzystywanej infrastruktury technicznej (np. w postaci wynajmowanej nieruchomości) w sytuacji, gdy brakuje jej towarzyszących zasobów personalnych umożliwiających prowadzenie działalności.

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej z art. 11 Rozporządzenia oraz uwzględniając przytoczone orzecznictwo TSUE, należy wskazać, że przesłanki, których łączne zaistnienie powoduje, iż można mówić o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w odniesieniu do danego podatnika obejmują:

a)obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (infrastruktury własnej lub zapewnionej przez podmiot zewnętrzny),

b)prowadzenie działalności w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej (niezależność decyzyjna),

c)określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej, wyrażony jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Spółki, nie będzie ona posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, umożliwiającego jej odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przedstawione elementy zdarzenia przyszłego, nie spełniają bowiem niezbędnych przesłanek warunkujących istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Nawet przy założeniu, że fakt utworzenia Oddziału świadczy o pewnym poziomie stałości wykonywanych na terytorium Polski operacji, nie zostaną spełnione pozostałe przesłanki konieczne dla utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności z uwagi na: 1) brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego oraz 2) brak niezależności decyzyjnej.

Niespełnienie któregokolwiek z powyższych warunków powoduje brak możliwości zidentyfikowania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego kraju. Tym samym, na potrzeby zdefiniowania, czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, należy przeanalizować, czy działalność podejmowana przez ten podmiot na terytorium Polski charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, technicznego oraz cechuje się odpowiednim poziomem stałości i niezależności.

1. Brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Przesłanką niezbędną do zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce jest warunek dysponowania odpowiednim zapleczem technicznym, którego rozmiar i charakter pozwala na wykonywanie działalności gospodarczej Spółki na terytorium kraju.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nie posiada na terytorium Polski rozbudowanego zaplecza technicznego, które byłoby wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Oddział korzysta w niewielkim zakresie z powierzchni biurowej oraz ze sprzętu informatycznego i pojazdu służbowego. Oddział nie posiada jednocześnie jakichkolwiek maszyn, urządzeń czy narzędzi związanych z istotną działalnością produkcyjną Spółki. Oddział nie korzysta również z żadnej infrastruktury technicznej w ramach użyczenia, najmu bądź leasingu.

Z uwagi na brak wystarczającego zaplecza technicznego, Oddział nie ma możliwości prowadzenia w sposób niezależny podstawowej działalności Spółki na terytorium Polski. Ograniczone zasoby techniczne nie tworzą bowiem infrastruktury pozwalającej na samodzielne funkcjonowanie.

Ponadto, nie można uznać, iż jeden Pracownik Oddziału, stanowi wystarczające zasoby ludzkie dla celów utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Pracownik przygotowuje oferty, informuje klientów o portfolio Spółki, utrzymuje relacje, obsługuje zapytania i reklamacje oraz prowadzi negocjacje handlowe. Aktywnie angażuje się w pozyskiwanie nowych klientów i monitoruje rynek. Pracownik posiada pełnomocnictwa do zawierania umów, które wymagają jednak podwójnego podpisu: jednego od pracownika i jednego od przedstawiciela handlowego z siedziby Spółki. Wszystkie istotne decyzje biznesowe Spółki są podejmowane jednak poza granicami Polski, w siedzibie na terytorium Niemiec.

Wobec powyższego, w ocenie Spółki, mimo ww. zakresu obowiązków, w tym pośredniczenia w zawieraniu umów, pracownik nie posiada pełnej samodzielności operacyjnej, co skutkuje, że nie posiada ona na terytorium Polski odpowiedniego zaplecza personalnego.

W tym miejscu należy powołać się na interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) i orzecznictwo potwierdzające, że zarówno rejestracja oddziału na terytorium Polski, jak i zatrudnianie pracownika wykonującego funkcje sprzedażowe, nie skutkują powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności:

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 marca 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.583.2022.2.RST, w opisie stanu faktycznego wskazane zostało, że wnioskodawca jest podmiotem z siedzibą w Niemczech posiadającym w Polsce oddział oraz zatrudniającym na terytorium kraju pracownika – Senior Business Manager odpowiedzialnego za m.in. pozyskiwanie nowych klientów. Pracownikowi udzielone było pełnomocnictwo do negocjowania i zawierania umów handlowych. W tak przedstawionym stanie faktycznym DKIS uznał, iż: „(...) nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Niemczech posiadając odpowiednie zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Co prawda Spółka posiada na terytorium Polski Oddział, jednak nie ma on swojej fizycznej obecności, bowiem Spółka jedynie wynajmuje adres na cel siedziby firmy, natomiast zatrudniony Pracownik pracuje w systemie Home Office. W konsekwencji, posiadane przez Spółkę zaplecze personalne w postaci jednego Pracownika oraz zaplecze techniczne w postaci urządzeń i narzędzi biurowych oraz samochodu służbowego nie pozwalają na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej w zakresie produkcji i dystrybucji produktów chemicznych. Posiadane w Polsce zaplecze personalne i techniczne nie tworzy infrastruktury niezbędnej do tego, by prowadzić samodzielną i niezależną działalność w sposób ciągły”.

Z kolei w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 maja 2021 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.41.2021.2.ŁN, opisano spółkę z siedzibą w Holandii udostępniającą platformę internetową polskim klientom. Spółka planowała utworzenie w Polsce oddziału z pracownikami pełniącymi funkcje opiekunów klienta i przedstawicieli handlowych. Również w tym wypadku organ podatkowy uznał, że: „(...) ustanowienie w Polsce Oddziału nie będzie prowadzić do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż Oddział nie będzie się charakteryzować wystarczającym zapleczem personalnym i technicznym niezbędnym do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej”.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na powyższe, w opisanym zdarzeniu przyszłym warunek posiadania przez Spółkę odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Polsce nie będzie spełniony.

2. Brak niezależności decyzyjnej.

W ocenie Wnioskodawcy, wobec przedstawionego zdarzenia przyszłego, nie zostanie również spełniona przesłanka niezależności działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę w Polsce.

Jak zostało to wskazane powyżej, na terytorium Polski Spółka nie będzie delegowała żadnych osób oraz nie będzie posiadała zarządu, który byłby uprawniony do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Spółki, tj. zawierania umów, przyjmowania zleceń, zobowiązywania się do dokonywania jakichkolwiek czynności. Do podejmowania takich działań w imieniu Spółki nie będzie również uprawniony Oddział ani działający w jego imieniu Pracownik. W rezultacie wszystkie decyzje strategiczne związane z działalnością prowadzoną przez Spółkę, dokonywane będą przez zarząd i uprawnionych pracowników Spółki w Niemczech.

Jak zostało wskazane powyżej, do obowiązków Pracownika należy jedynie pośredniczenie w negocjacjach i zawieraniu umów, przygotowywanie ofert, obsługa zapytań i reklamacji oraz wsparcie sprzedaży, przy czym wszystkie kluczowe decyzje podejmowane są przez centralę Spółki.

Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe, nie sposób uznać, że Oddział charakteryzuje się wystarczającym poziomem niezależności decyzyjnej do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Działalność Pracownika, choć istotna dla sprzedaży, pozostaje zależna od decyzji podejmowanych przez Spółkę, co wyklucza uznanie Oddziału za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W kontekście powyższego, mając na uwadze, że w opisanym zdarzeniu przyszłym warunek niezależności decyzyjnej nie został spełniony, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma podstaw, aby przypisać Spółce posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, co oznacza, że są spełnione przesłanki do zastosowania procedury magazynu call-off stock uregulowanej w art. 13a ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy:

Natomiast, na podstawie art. 13a ust. 1 i 2 ustawy:

Jak stanowi art. 13b ustawy:

Zgodnie z art. 13d ust. 1-4 ustawy:

Na podstawie art. 13e ust. 1 i 2 ustawy:

Stosownie do art. 13f ust. 1 ustawy,

Stosownie do art. 100 ust. 1 pkt 5 ustawy

W myśl art. 109 ust. 11c ustawy:

Zatem, powołany przepis art. 109 ust. 11c ustawy wprowadza wymóg prowadzenia przez dostawcę towarów ewidencji dotyczącej przemieszczania towarów w procedurze magazynu typu call-off stock. Przy czym, szczegółowy zakres danych, jakie powinna zawierać ewidencja, wynika z art. 54a ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) z 15 marca 2011 r. 282/2011 ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011 str. 1 ze. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem”, do którego wprost odsyła ww. przepis ustawy.

Stosownie do art. 54a ust. 1 rozporządzenia:

Natomiast w myśl art. 243 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE z 11 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.2006.347.1):

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy:

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 470 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych”.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych:

Pojęcie „oddział” zdefiniowane zostało w art. 3 pkt 4 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych, jako:

Na podstawie art. 15 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych:

W myśl art. 19 pkt 1 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych:

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

W świetle powołanych regulacji prawnych, podmiot zagraniczny prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot – przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego. Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. Zatem podmiotem prowadzącym działalność w Polsce pozostaje, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce, przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią.

Zatem oddział nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika, lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. Mimo, że na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego, to podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału.

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo spółką utworzoną zgodnie z prawem niemieckim, z siedzibą w Niemczech, obecnie niezarejestrowanym jako czynny podatnik VAT w Polsce. Są Państwo wiodącym producentem i dystrybutorem szerokiego (...). W ramach głównej działalności, zajmują się Państwo produkcją i bezpośrednią dystrybucją (...) do klientów biznesowych zarówno w regionie, jak i na terenie całej Polski. Posiadają Państwo w Polsce zarejestrowany oddział zagranicznego przedsiębiorcy. Obecnie Oddział wynajmuje niewielką powierzchnię biurową na potrzeby swojej działalności, a także zatrudnia jednego pracownika na stanowisku Kierownika regionu. Oddział nie posiada oraz nie korzysta z żadnej infrastruktury technicznej (np. maszyn produkcyjnych, magazynów), a działalność Oddziału sprowadza się do wykonywanych wyłącznie przez Pracownika czynności w zakresie wsparcia dla głównej działalności Spółki prowadzonej w Niemczech. Obecnie towary są produkowane w Niemczech w zakładach Spółki i dostarczane bezpośrednio do odbiorców poza granicami Niemiec, w tym do polskich klientów. W konsekwencji, rozpoznają Państwo wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z terytorium Niemiec, a klient rozpoznaje odpowiednio wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski. Rozważają Państwo zmianę modelu dystrybucji wyprodukowanych towarów poprzez dostawę towarów do magazynu konsygnacyjnego prowadzonego przez jednego z Państwa klientów biznesowych na terytorium Polski. W tym zakresie, zamierzają Państwo stosować uproszczenie, o którym mowa w art. 13a-13g ustawy.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w przedstawionych okolicznościach, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i w rezultacie będą spełnione przesłanki do zastosowania procedury magazynu call-of stock uregulowanej w art. 13a ustawy, a w konsekwencji, czy przemieszczenia towarów w tej procedurze nie będą stanowiły po stronie Spółki wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do ww. wątpliwości należy w pierwszej kolejności wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio – stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że nie będą Państwo posiadali stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Nie zorganizują Państwo na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Jak bowiem wynika z opisu sprawy, posiadają Państwo siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech. Są Państwo producentem i dystrybutorem (...). W ramach głównej działalności, zajmują się Państwo produkcją i bezpośrednią dystrybucją (...) do klientów biznesowych zarówno w regionie, jak i na terenie Polski. W kraju siedziby dysponują Państwo personelem oraz zasobami technicznymi niezbędnymi do efektywnego zarządzania tymi procesami, w tym zespołami ds. produkcji, jakości, logistyki, marketingu oraz sprzedaży. Zarządzają Państwo różnymi funkcjami, w tym produkcją, badaniami i rozwojem, kontrolą jakości, magazynowaniem oraz dystrybucją produktów. Ponadto, odpowiadają Państwo także za działania sprzedażowe i marketingowe na niektórych rynkach. Wszystkie kluczowe decyzje biznesowe, w tym ustalanie polityki cenowej oraz strategii marketingowych, reklamowych i promocyjnych, podejmowane są poza granicami Polski, w siedzibie na terytorium Niemiec. Posiadają Państwo w Polsce zarejestrowany oddział zagranicznego przedsiębiorcy. Oddział wynajmuje niewielką powierzchnię biurową na potrzeby swojej działalności, a także zatrudnia jednego pracownika na stanowisku Kierownika regionu. Pracownik korzysta z podstawowych zasobów administracyjnych, w tym: sprzętu informatycznego, pojazdu służbowego, telefonu komórkowego i materiałów biurowych, które ułatwiają jego codzienną pracę. Wszystkie umowy sprzedaży są zawierane bezpośrednio między Państwem (tj. Centralą w Niemczech) a klientami. Pracownik nie uczestniczy w procesie podejmowania decyzji/działaniach zarządzających lub kontrolnych oraz nie kieruje żadnym zespołem w Polsce. Głównym zadaniem Pracownika jest pośredniczenie w negocjacjach oraz koordynowanie zawierania i realizacji umów między centralą a klientami. Do obowiązków Pracownika należy m.in.: przygotowywanie ofert dla klientów, informowanie klientów o produktach, utrzymywanie relacji, obsługa zapytań i reklamacji oraz prowadzenie negocjacji handlowych. Pracownik zapewnia wsparcie polskim klientom w Państwa imieniu oraz pełni rolę pośrednika między centralą Spółki a klientami, ułatwiając sprzedaż produktów. Co prawda, Pracownik posiada pełnomocnictwo do zawierania umów, jednakże zawarcie umów wymaga zawsze podpisu zarówno Pracownika, jak również osoby umocowanej do reprezentacji Spółki zatrudnionej w siedzibie Spółki. Z uwagi na to, że wszystkie istotne decyzje biznesowe są podejmowane w siedzibie Spółki w Niemczech, proces administrowania/zarządzania zwrotami towarów, skargami, reklamacjami sprzedawanych towarów, jeżeli takowe wystąpią, będą składane do siedziby Spółki w Niemczech i tam procedowane. Oddział nie posiada oraz nie korzysta z żadnej infrastruktury technicznej (np. maszyn produkcyjnych, magazynów), a działalność Oddziału sprowadza się do opisanych powyżej wykonywanych wyłącznie przez Pracownika czynności w zakresie wsparcia dla głównej działalności Spółki prowadzonej w Niemczech. Ponadto, zamierzają Państwo zmienić schemat dystrybucji wyprodukowanych towarów poprzez dostawę towarów do magazynu konsygnacyjnego prowadzonego przez jednego z Państwa klientów biznesowych na terytorium Polski. Przy czym, współpraca pomiędzy Państwem a klientem biznesowym w zakresie korzystania z magazynu nie będzie polegała na świadczeniu przez klienta usług magazynowych na Państwa rzecz. Towary będą przechowywane zgodnie z zasadami zawartymi w umowie o magazyn konsygnacyjny, na mocy której podmiot prowadzący magazyn udziela zgody na przechowywanie towarów w swoich obiektach. Państwa klient biznesowy nie będzie świadczył usług tylko na Państwa rzecz. Nie będą Państwo mieli ani bezpośredniej, ani pośredniej kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi klienta biznesowego. Nie będą Państwo mieli nieograniczonego (swobodnego) wstępu na teren magazynu prowadzonego przez klienta biznesowego. Wstęp dla pracowników lub przedstawicieli Spółki do magazynu konsygnacyjnego będzie możliwy wyłącznie w szczególnych przypadkach, w standardowych godzinach pracy, po uprzednim powiadomieniu z co najmniej 72-godzinnym wyprzedzeniem, w tym tylko w obecności pracownika klienta biznesowego. Ponadto, nie będą Państwo mieli możliwości decydowania o rozmieszczeniu swoich towarów ani prawa do zarządzania przestrzenią magazynową, w której będą przechowywane jej towary.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższy opis, nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Niemczech, posiadając odpowiednie zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Co prawda posiadają Państwo na terytorium Polski Oddział, wynajmują niewielką powierzchnię biurową oraz zatrudniają jednego Pracownika, jednakże Pracownik ten nie uczestniczy w procesie podejmowania decyzji/działaniach zarządzających lub kontrolnych oraz nie kieruje żadnym zespołem w Polsce. Ponadto, wszystkie umowy sprzedaży są zawierane bezpośrednio między Państwem a klientami. Również proces administrowania/zarządzania zwrotami towarów, skargami, reklamacjami sprzedawanych towarów, będą składane do siedziby Spółki w Niemczech i tam procedowane. W konsekwencji, posiadane przez Państwa zaplecze personalne w postaci jednego Pracownika oraz zaplecze techniczne w postaci biura, sprzętu informatycznego, telefonu komórkowego czy pojazdu służbowego, nie pozwalają na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej w zakresie produkcji i dystrybucji (...). Posiadane w Polsce zaplecze personalne i techniczne nie tworzy infrastruktury niezbędnej do tego, by prowadzić samodzielną i niezależną działalność w sposób ciągły.

Aby uznać daną lokalizację za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej zaplecze personalne i techniczne powinno funkcjonować w ramach odpowiedniej struktury, która umożliwia takiemu miejscu prowadzenie działalności gospodarczej, odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb. Istniejące zaplecze personalne i techniczne musi być w stanie prowadzić działalność gospodarczą. Natomiast w analizowanym przypadku struktura jaką Państwo dysponują na terytorium Polski nie jest w stanie skonsumować nabywanych towarów i usług. Mimo, że posiadają Państwo zaplecze osobowe w postaci jednego Pracownika oraz zaplecze techniczne w postaci wynajętego biura, urządzeń i narzędzi biurowych oraz samochodu, to jednak nie są Państwo w stanie prowadzić niezależnej działalności w zakresie produkcji i dystrybucji (...) na terytorium Polski. Proces składania zamówień, sprzedaży jak również administrowania/zarządzania zwrotami, skargami, reklamacjami sprzedawanych towarów, prowadzone są w siedzibie działalności Spółki, tj. w Niemczech.

Zatem, nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Niemczech posiadając odpowiednie zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Działalność, jaka jest prowadzona w Polsce nie cechuje się samodzielnością w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Wykorzystując posiadane na terytorium Polski zaplecze personalne i techniczne nie byliby Państwo w stanie prowadzić niezależnej działalności gospodarczej w zakresie produkcji i dystrybucji (...). Tym samym, należy uznać, że Państwa działalność na terytorium Polski nie konstytuuje stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto odnosząc się do pozostałych Państwa wątpliwości należy wskazać, że biorąc pod uwagę okoliczności analizowanej sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że do przemieszczenia towarów z terytorium Niemiec do magazynu w Polsce, które są przedmiotem sprzedaży na rzecz Klienta zastosowanie będzie miała procedura magazynu call-off stock.

W analizowanym przypadku, planują Państwo dystrybucję wyprodukowanych towarów poprzez dostawę towarów do magazynu konsygnacyjnego prowadzonego przez jednego z Państwa klientów biznesowych na terytorium Polski. Produkcja towarów będzie nadal odbywać się w Państwa zakładach w Niemczech. Towary będą przemieszczane z Niemiec do magazynu zlokalizowanego w Polsce, gdzie utworzą Państwo zapas towarów. Towary będą przechowywane zgodnie z zasadami zawartymi w umowie o magazyn konsygnacyjny, na mocy której podmiot prowadzący magazyn udziela zgody na przechowywanie towarów w swoich obiektach. Towary będą przechowywane z zamiarem sprzedaży wyłącznie do klienta prowadzącego magazyn. Na podstawie Umowy klient biznesowy Spółki będzie zarówno prowadzącym magazyn konsygnacyjny, jak i jedynym podmiotem uprawnionym do pobierania z niego towarów. Wnioskodawca wskazuje również, że porozumienie w tym zakresie będzie zawarte bezpośrednio w Umowie, a zatem wszystkie szczegóły i postanowienia dotyczące pobierania towarów zostaną ujęte w treści Umowy. Przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel ze Spółki na danego klienta nastąpi w terminie 12 miesięcy od dnia wprowadzenia towarów do magazynu prowadzonego przez jednego z klientów biznesowych Spółki, zgodnie z procedurą magazynu typu call-off stock. W momencie pobrania towarów przez kontrahenta, rozpoznają Państwo WDT z Niemiec do Polski (z 0% stawką VAT – pod warunkiem posiadania wymaganej dokumentacji), zgodnie z art. 13a ust. 1 ustawy. Będą Państwo prowadzić również ewidencję dla magazynu call-off stock, zgodnie z art. 54a ust. 1 Rozporządzenia. Jednocześnie, jak rozstrzygnięto wyżej, nie posiadają Państwo na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, w analizowanym przypadku spełnione są wszystkie warunki określone w art. 13a ust. 2 ustawy, przy spełnieniu których ma miejsce procedura magazynu typu call-off stock. Natomiast przemieszczenia towarów, do którego ma zastosowanie procedura magazynu typu call-off stock nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, w przedstawionych okolicznościach zdarzenia przyszłego spełniona będzie przesłanka braku posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a w konsekwencji, w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek, Spółka będzie mogła stosować do przemieszczeń towarów z Niemiec do magazynu zlokalizowanego w Polsce procedurę magazynu call-off stock uregulowaną w Rozdziale 3a, art. 13a-13g ustawy. W konsekwencji, przemieszczenia towarów w tej procedurze nie będą stanowiły po stronie Spółki wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.

Tym samym, Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.