Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Gmina (...) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług oraz posiada odpowiedzialność prawną. Gmina realizuje zadania własne na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Zadania wymienione w ustawie realizowane są przez gminę w reżimie publicznoprawnym. Jednocześnie Gmina (...) wykonuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Gmina (...) zawarła ze Stowarzyszeniem umowę użyczenia nieruchomości zabudowanej budynkiem szkoły podstawowej wraz z gruntem, gdzie § 1 pkt 1 umowy użyczenia stanowi, że jest to bezpłatne używanie przedmiotu użyczenia. Stowarzyszenie to będzie prowadziło niepubliczną szkołę podstawową. Umowa użyczenia zobowiązuje biorącego w użytkowanie (tj. stowarzyszenie) do ponoszenia kosztów utrzymania i eksploatacji oraz bieżących napraw przedmiotu użyczenia. Zobowiązano również stowarzyszenie do zawarcia na własny rachunek umów m.in. o dostarczanie wody i odbiór nieczystości, odbiór odpadów komunalnych.

Natomiast dostawcy energii elektrycznej, opału oraz innych usług poniesionych na funkcjonowanie budynku szkoły będą wystawiać faktury na Gminę (...), a ta będzie przenosić poniesione koszty na Stowarzyszenie.

Pytania

1.Czy w przypadku przenoszenia poniesionych przez Gminę kosztów na Stowarzyszenie należy wystawić fakturę czy notę uznaniowo-obciążeniową?

2.Czy w przypadku „refakturowania” mediów obowiązek podatkowy będzie miał miejsce w miesiącu wystawienia „refaktury”? (we wniosku jako pytanie 3)

Państwa stanowisko w sprawie

Opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce podlega między innymi odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT). Do odpłatnego świadczenia usług dochodzi przy tym również w przypadku udostępniania rzeczy, w tym nieruchomości, na podstawie umowy użyczenia, jeżeli biorący w używanie obciążany jest różnego rodzaju kosztami używania użyczonej rzeczy.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy VAT, w przypadku gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Gmina (...) będzie świadczyć Stowarzyszeniu usługę polegającą na bezpłatnym udostępnianiu budynku szkoły podstawowej. Faktury za zużycie energii elektrycznej, dostawy opału oraz innych kosztów, które mogą się pojawiać w trakcie obowiązywania umowy użyczenia będą wystawiane na Gminę (...). W przedstawionej sytuacji Wnioskodawca nie będzie miał do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem, ale z odpłatnym udostępnieniem budynku szkolnego, na co wskazuje obciążanie Stowarzyszenia kosztami energii elektrycznej, dostaw opału oraz innych kosztów. Uzyskany przez Gminę (...) zwrot kosztów eksploatacyjnych będzie dla Gminy wynagrodzeniem z tytułu umowy użyczenia, czyli bezpłatne oddanie do użytkowania budynku szkoły staje się czynnością odpłatną na gruncie podatku VAT. Bez dostaw energii elektrycznej czy dostaw opału nie byłoby możliwości pełnowartościowego użytkowania użyczonego budynku, wobec czego usługa użyczenia jest usługą złożoną.

Zgodnie z art. 29a ww. ustawy o VAT, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Odnosząc się do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy uznać, że wszystkie świadczenia na rzecz Stowarzyszenia powinny być opodatkowane na takich samych zasadach jak usługa podstawowa.

Refakturowanie to odsprzedaż zakupionej usługi za kwotę identyczną, jaką Gmina zapłaciła za tę usługę. Refakturowanie polega na przeniesieniu kosztów na podmiot rzeczywiście wykorzystujący daną usługę. Dla celów podatkowych przyjęto zasadę ogólną, z której wynika, iż refakturowanie można wykorzystać wyłącznie w sytuacji, gdy obie strony łączy umowa określająca sprzedaż o charakterze zasadniczym, w tym przypadku umowa użyczenia.

Gmina (...) będzie przenosić poniesione koszty na Stowarzyszenie. W ocenie Wnioskodawcy, do przenoszenia poniesionych kosztów, które dotyczą Stowarzyszenia należy wystawić fakturę VAT ze stawką podstawową 23%, bez względu na to jaka będzie stawka VAT na fakturze pierwotnej (otrzymanej od dostawców), ponieważ została podpisana umowa użyczenia, w której zawarto, że biorący w użytkowanie będzie obciążany różnymi kosztami używania użyczonej rzeczy.

Aby ustalić obowiązek podatkowy za media, należy odnieść się do art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT. Zgodnie z ww. przepisem obowiązek podatkowy w przypadku świadczenia usług polegających na dostawie wody, prądu, gazu, odprowadzenia ścieków, telekomunikacyjnych itp., powstaje z chwilą wystawienia faktury, pod warunkiem że faktura ta została wystawiona w ustawowym terminie. Przy czym za terminowo wystawioną fakturę uważa się fakturę, która została wystawiona nie później niż z upływem terminu płatności. W przypadku „refakturowania" dostaw energii elektrycznej oraz dostawy opału przez Gminę (...) na rzecz Stowarzyszenia, obowiązek podatkowy po stronie Gminy powstanie w momencie wystawienia refaktury.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

Jak stanowi art. 2 pkt 6), 22) i 31) ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że:

Przez świadczenie usług należy rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Czynność podlega więc opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby zatem uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że:

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy:

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym:

Organy władzy publicznej mają na gruncie podatku od towarów i usług szczególny status. Są uznawane za podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności:

• inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań, oraz
• mieszczące się w ramach ich zadań, ale wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jeśli zaś organ władzy publicznej podejmuje realizację zadań jako podmiot prawa publicznego, wówczas nie jest podatnikiem VAT, nawet jeśli pobiera należności, opłaty lub składki.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności – czy są to czynności publicznoprawne czy cywilnoprawne.

Art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1465 ze zm.):

Art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym:

Art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).

Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego:

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Jak wynika z art. 710 Kodeksu cywilnego

Z opisu sprawy wynika, że zawarli ze Stowarzyszeniem umowę użyczenia nieruchomości zabudowanej budynkiem szkoły podstawowej wraz z gruntem, gdzie § 1 pkt 1 umowy użyczenia stanowi, że jest to bezpłatne używanie przedmiotu użyczenia. Stowarzyszenie to będzie prowadziło niepubliczną szkołę podstawową. Umowa użyczenia zobowiązuje biorącego w użytkowanie (tj. Stowarzyszenie) do ponoszenia kosztów utrzymania i eksploatacji oraz bieżących napraw przedmiotu użyczenia. Zobowiązano również stowarzyszenie do zawarcia na własny rachunek umów m.in. o dostarczanie wody i odbiór nieczystości, odbiór odpadów komunalnych.

Natomiast dostawcy energii elektrycznej, opału oraz innych usług poniesionych na funkcjonowanie budynku szkoły będą wystawiać faktury na Państwa, a Państwo będą przenosić poniesione koszty na Stowarzyszenie.

Państwa wątpliwości dotyczą obowiązku wystawienia przez Państwa na rzecz Stowarzyszenia faktury w związku z przenoszeniem na Stowarzyszenie kosztów mediów.

Na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, że nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej jednak orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za zasadę przewodnią przyjmuje, że – zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE Rady, a wcześniej Szóstą Dyrektywą Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L. 145/1, ze zm.) – każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne. Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady. W tym kontekście, zdaniem TSUE, tylko w pewnych okolicznościach odrębne świadczenia można uznać za jednolitą czynność.

W wyroku C-42/14 z 16 kwietnia 2015 r. w sprawie Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować odrębnie, Trybunał Sprawiedliwości rozstrzygnął, że:

Zasadą jest, że towarzyszące czynności udostępniania nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich, (tj. danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych „mediów” w oparciu o wskazania liczników lub podliczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie „mediów”, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie wg liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Takimi innymi kryteriami mogą być przykładowo: liczba osób korzystających z nieruchomości, czy też powierzchnia nieruchomości.

Natomiast w przypadku, gdy wyodrębnienie wskazanych „mediów” miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę, usługę najmu. Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych gotowych do użytku wraz z dostawą „mediów” lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia „mediów”. W takiej bowiem sytuacji na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem, bez względu na ilość zużycia „mediów” (innymi słowy, bez uwzględnienia kryterium zużycia „mediów”). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi „mediami”.

Zatem, przy podatkowej kwalifikacji świadczeń związanych z usługą najmu lokali, w każdym przypadku należy uwzględniać rzeczywisty przebieg transakcji.

Okoliczności faktyczne, które były przedmiotem ww. wyroku Trybunału, dotyczyły przypadku, w którym dostawy towarów i usług były „refakturowane”, tj. wynajmujący przenosił na najemcę poniesione koszty z tytułu nabycia tych towarów i usług od podmiotów trzecich, bez doliczania marży. Należy więc uznać, że ustalone przez Trybunał zasady kwalifikacji świadczeń w ramach umowy najmu nieruchomości mają zastosowanie wyłącznie w przypadku, jeżeli wynajmujący dokonuje na rzecz najemcy „refakturowania” (przeniesienia) dokładnego kosztu towaru lub usługi, jakim został obciążony przez podmiot trzeci, faktycznie zapewniający świadczenie najemcy.

Tak więc orzecznictwo TSUE, które oparte jest na przepisach prawa UE, daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, że każde świadczenie należy traktować odrębnie. Zatem, co do zasady, towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy ww. towarów i usług należy traktować jako świadczenie odrębne od usługi najmu nieruchomości. Traktowanie wskazanych dostaw towarów/świadczenia usług, jako jednej usługi z najmem, uzasadnione jest jedynie w przypadku, gdy świadczenia te są nierozerwalnie związane z najmem i ich podział miałby charakter sztuczny.

W rozpatrywanej sprawie warto również przywołać orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 lipca 2015 r. sygn. akt I FSK 944/15, w którym Sąd stwierdził, że:

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcia, w celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji. Odwołując się dalej do dotychczasowego orzecznictwa, należy wziąć pod uwagę okoliczności, które umożliwiają rozróżnienie dwóch głównych sytuacji.

Z uwagi na przedstawiony przez Państwa opis sprawy należy uznać, że skoro cały budynek jest wynajmowany jednemu podmiotowi – Stowarzyszeniu, wysokość opłat za media jest zależna od faktycznego zużycia mediów przez Stowarzyszenie. Użyczenie budynku i związane z nim media stanowią odrębne i niezależne od usługi użyczenia świadczenia. Brak jest więc podstaw do traktowania opłat za media jako elementu związanego z usługą użyczenia. Dostawy mediów (energii elektrycznej, opału) są rozliczane odrębnie od umowy użyczenia, a więc nie są nierozerwalnie związane z użyczeniem budynku. Powyższe czynności powinny być zatem rozliczane niezależnie od usługi użyczenia i – co do zasady opodatkowane odpowiednio stawkami podatku VAT właściwymi dla danej usługi/dostawy towarów. Tym samym, dokonywane dostawy towarów czy świadczone przez Państwa odpłatne usługi w zakresie refakturowania na Stowarzyszenie, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niekorzystające ze zwolnienia z tego podatku, opodatkowane właściwymi dla danych mediów stawkami podatku VAT.

Brak jest zatem podstaw, aby uznać, że dostawa mediów w postaci energii elektrycznej, opału jest nierozerwalnie związana z użyczeniem budynku, a ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Nie tworzą one bowiem obiektywnie tylko jednego niepodzielnego świadczenia, tj. nie stanowią kompleksowej usługi.

W myśl art. 106a ustawy:

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Wskazali Państwo, że dostawcy energii elektrycznej, opału oraz innych usług poniesionych na funkcjonowanie budynku szkoły będą wystawiać faktury na Państwa, a Państwo będą przenosić poniesione koszty na Stowarzyszenie.

Zatem w analizowanej sprawie powinni Państwo wystawić tzw. „refakturę” przenoszącą koszt mediów (energii elektrycznej, opału) na Stowarzyszenie.

Państwa wątpliwości dotyczą również określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z „refakturowaniem” mediów na rzecz Stowarzyszenia.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy:

Generalna zasada wynikająca z treści art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją, podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Według art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy:

Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy:

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 106i ust. 3 ustawy:

Na mocy art. 106i ust. 7 ustawy:

Zgodnie z art. 106i ust. 8 ustawy:

Biorąc po uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy wskazać, że skoro w przedmiotowej sprawie dostawa mediów w postaci energii elektrycznej, opału nie będzie stanowić świadczeń nierozerwalnie związanych z użyczeniem budynku i w konsekwencji będą to świadczenia odrębne, to moment powstania obowiązku podatkowego należy ustalić z uwzględnieniem regulacji wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 i ust. 7 ustawy. Tym samym obowiązek podatkowy z tytułu dostawy ww. mediów powstanie z chwilą wystawienia przez Państwa faktury na rzecz Stowarzyszenia. Natomiast jeżeli nie wystawią Państwo faktury lub wystawią ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminu płatności.

Podsumowując, dostawa mediów w postaci energii elektrycznej, opału stanowić będzie odrębne od usługi użyczenia niezależne świadczenia, dla których obowiązek podatkowy będzie powstawał zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 i ust. 7 ustawy.

Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja stanowi rozstrzygnięcie wyłącznie w zakresie pytań nr 1 i 3 wskazanych we wniosku. W zakresie pytania nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.