Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 kwietnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości zabudowanych w ramach postępowania egzekucyjnego sprzedaży nieruchomości o nr KW (…). Uzupełnił go Pan pismem z 28 maja 2025 r. i pismem z 24 czerwca 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca nazywa się CC i jest Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w (…).

13 maja 2024 r. wpłynął do Wnioskodawcy wniosek o przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości o nr KW (…) należącej do AA, nr PESEL: (…), NIP (…) w udziale 1/2 oraz BB, nr PESEL (…), NIP (…) w udziale 1/2.

5 lipca 2024 r. wierzyciel złożył wniosek o przeprowadzenie licytacji wskazanej nieruchomości w całości, gdyż obydwaj panowie są dłużnikami w tej samej sprawie, prowadzonej na podstawie tego samego tytułu wykonawczego. Wobec powyższego Wnioskodawca wysłał zapytanie w trybie art. 761 k.p.c. do KAS przez eUS o dłużników. Otrzymał Pan informację przez eUS, że Pan BB nie jest czynnym podatnikiem VAT, a Pan AA nie jest podatnikiem VAT czynnym, ale jest zarejestrowany jako podatnik VAT i ma status podatnika: zwolniony (zwolnienie przedmiotowe). Nie otrzymałem więcej informacji w tej sprawie.

Poniżej dane dotyczące nieruchomości:

Nieruchomość jest zabudowana następującymi budynkami: budynek mieszkalny rok budowy 2012, budynek niemieszkalny rok budowy 2005.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Zgodnie z informacjami zawartymi w księdze wieczystej dłużnicy nabyli przedmiotową nieruchomość w lutym 2005 r. na podstawie warunkowej umowy sprzedaży.

Nieruchomość nie była i nie jest używana w ogóle, w 2005 r. rozpoczęto budowę i jej nie dokończono, budynki niemieszkalne znajdujące się na posesji są bardzo zniszczone w stanie niedokończonym, budynek mieszkalny nie nadaje się do zamieszkania. Dłużnicy nie zamieszkiwali na tej nieruchomości.

Obecnie zgodnie z CEIDG Pan AA prowadzi pracownię protetyki stomatologicznej.

Wnioskodawca nie posiada wiedzy, czy nieruchomość będąca przedmiotem wniosku była wykorzystywana w działalności gospodarczej, jednakże ciężko wykorzystać tę nieruchomość do rodzaju działalności dłużnika, gdyż cała posesja jest zarośnięta, bardzo utrudnione jest poruszanie się po tej nieruchomości, podczas czynności oględzin można było zaobserwować, że od bardzo długiego czasu nikogo na terenie posesji nie było. Zgodnie z oświadczeniem dłużnika nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, jednakże Wnioskodawca nie ma tego oświadczenia na piśmie.

Wnioskodawca nie posiada wiedzy, czy Pan BB był w przeszłości czynnym podatnikiem podatku VAT i wykonywał działalność gospodarczą.

Na ten moment sprzedaży jeszcze nie było, ta interpretacja jest właśnie Wnioskodawcy potrzebna do tej sprzedaży. Obecnie nieruchomość nie jest wykorzystywana w żaden sposób. Można było zaobserwować, że od bardzo długiego czasu nikogo na terenie posesji nie było. Zgodnie z oświadczeniem dłużnika nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, jednakże Wnioskodawca nie ma tego oświadczenia na piśmie.

Wnioskodawca nie posiada wiedzy na temat czy budynki znajdujące się na nieruchomości były przedmiotem umowy najmu, dzierżawy bądź umowy o podobnym charakterze, jednakże stan nieruchomości jak i budynków nie wskazuje, aby mogły być przedmiotem umów najmu lub dzierżawy. Zgodnie z oświadczeniem dłużnika nieruchomość nigdy nie była wynajmowana/dzierżawiona, jednakże Wnioskodawca nie ma tego oświadczenia na piśmie.

Zgodnie z oświadczeniem dłużnika nieruchomość została nabyta aktem notarialnym, jednakże Wnioskodawca nie ma tego oświadczenia na piśmie.

Dłużnicy rozpoczęli budowę na terenie nieruchomości, aby w niej zamieszkać, jednakże nigdy budowa nie została dokończona. Zgodnie z oświadczeniem dłużnika nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana, jednakże Wnioskodawca nie ma tego oświadczenia na piśmie.

W momencie nabycia nieruchomości były już fundamenty, ale nic więcej. Resztę wybudowali dłużnicy.

Budynki znajdujące się na nieruchomości nigdy nie zostały oddane do użytkowania.

Wnioskodawca nie posiada wiedzy w zakresie tego, czy z tytułu wybudowania wskazanych we wniosku budynków przysługiwało Dłużnikom prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego VAT.

Wnioskodawca nie posiada wiedzy w zakresie tego, czy w okresie 2 lat poprzedzających sprzedaż w trybie licytacji komorniczej ponosili wydatki na ulepszenie budynków znajdujących się na nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Pytanie

W związku z ciążącym na Komorniku obowiązkiem ustalenia czy powinien On jako potencjalny płatnik odprowadzić od przyszłej sprzedaży w drodze publicznej licytacji podatek od towarów i usług i czy wobec tego, że jeden z dłużników nie jest czynnym podatnikiem VAT a drugi również, ale jest zarejestrowany jako podatnik VAT i ma status podatnika jako zwolniony sprzedaż w drodze licytacji powinna podlegać opodatkowaniem podatkiem VAT? Jeżeli tak to czy w całości? Czy tylko w części dotyczącej Pana AA? Jeżeli tak to podatek powinien być odprowadzony w jakiej wysokości (chodzi o stawkę, np.: 23%)?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawca uważa, że sprzedaż w drodze licytacji w tym przypadku nie podlega opodatkowaniu podatkowi VAT w całości, gdyż dłużnik AA jak również dłużnik BB zgodnie z otrzymaną odpowiedzią przez eUS nie jest podatnikiem VAT czynnym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej ustawą:

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), zwana dalej Ordynacją podatkową, zgodnie z którym:

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik, natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku. Jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, to komornik jest zobowiązany do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika.

Tym samym, komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą VAT”:

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. udział w nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości (działek, ale i budynków, budowli czy udziału w nieruchomości), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy podkreślić jednak, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Na podstawie w art. 15 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów, w tym gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również udziałów w nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży nieruchomości angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Jak wynika z opisu sprawy jest Pan komornikiem sądowym i prowadzi pan egzekucję z nieruchomości o nr KW (…). Nieruchomość stanowi własność dłużników, tj. AA - ½ części oraz BB - ½ części.

Z opisu sprawy wynika, że Pan BB nie jest podatnikiem VAT czynnym, natomiast Pan AA nie jest również podatnikiem VAT czynnym, prowadzi natomiast pracownię protetyki stomatologicznej zwolnioną z podatku VAT.

Nieruchomość została nabyta przez dłużników aktem notarialnym w lutym 2005 r. na podstawie warunkowej umowy sprzedaży. Nieruchomość jest zabudowana budynkiem niemieszkalnym (rok budowy 2005) oraz budynkiem mieszkalnym (rok budowy 2012). Dłużnicy rozpoczęli budowę na nieruchomości, aby tam zamieszkać, jednak budowa nie została dokończona. Budynek mieszkalny nie nadaje się do użytkowania. Zgodnie z oświadczeniem Dłużników, Nieruchomość nie była nigdy wykorzystywana w działalności gospodarczej, Dłużnicy nigdy nie zamieszkali na nieruchomości, nie była ona przedmiotem najmu ani dzierżawy.

W odniesieniu do przedstawionego opisu sprawy Pana wątpliwości dotyczą kwestii, czy wobec tego, że jeden z dłużników nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT, a drugi z dłużników jest podatnikiem zwolnionym, to czy w przypadku sprzedaży egzekucyjnej nieruchomości sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wynika z powołanych przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W analizowanej sprawie w odniesieniu do sprzedaży ½ części nieruchomości o nr KW (…) brak jest przesłanek pozwalających na uznanie, że zarówno Dłużnik AA jak i Dłużnik BB wystąpią w charakterze podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie Dłużnicy nabyli nieruchomość na cele prywatne z zamiarem pobudowania domu mieszkalnego i niemieszkalnego, które nie zostały dokończone. Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Dłużników w żaden sposób, nie korzystali z niej dla celów prowadzenia działalności gospodarczej. Nieruchomość nie była przedmiotem najmu lub dzierżawy.

W związku z tym, zbycie nieruchomości nie będzie dokonane w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i będzie działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Analiza okoliczności sprawy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do transakcji sprzedaży nieruchomości KW (…), Dłużnicy nie będą występować w charakterze podatników podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Skoro zatem Dłużnicy z tytułu omawianej transakcji nie wystąpią w charakterze podatników podatku VAT, również dokonana przez Pana jako Komornika sądowego dostawa nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym Pana stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Stanowisko uznałem za nieprawidłowe z uwagi na Pana uzasadnienie własnego stanowiska, z którego wynika, że sprzedaż w drodze licytacji Nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w całości, ponieważ Dłużnik AA oraz Dłużnik BB nie są podatnikami VAT czynnymi. Natomiast, opisana przez Pana transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na to, że zbycie Nieruchomości będzie dokonywane w ramach zarządzania majątkiem prywatnym Dłużników.

Ponadto z uwagi na rozstrzygnięcie w zakresie pytania nr 1, odpowiedź na pytania nr 2, 3, 4 stała się bezpodstawna.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.