Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe - Interpretacja

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe - Interpretacja - null

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług, w kwestiach objętych pytaniami nr 1, 2 i 3 - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 3 czerwca 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

D. sp. z o.o. [dalej: Wnioskodawca, Spółka, Faktorant] jest podatnikiem podatku CIT podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka zajmuje się głównie produkcją sprzęgów do lokomotyw kolejowych oraz taboru szynowego (PKD 30.20.Z), których sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wg właściwych stawek. Z tytułu sprzedaży swoich towarów Spółka wystawia odbiorcom faktury VAT z odroczonym terminem płatności. Wnioskodawca posiada status dużego przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych.

Mając na uwadze kwestię zarządzania płynnością finansową, w szczególności obecną sytuację na rynku, budowanie pozytywnego wizerunku Spółki jako wiarygodnego partnera biznesowego oraz wychodząc naprzeciw oczekiwaniom swoich kontrahentów, Spółka rozważa różne sposoby poprawy swojej płynności finansowej. Rozwiązaniem, które narzucić chce Spółce jeden z odbiorców (dalej łącznie: Kontrahent), jest model rozliczeń oparty na zaangażowaniu banku B P. [dalej: B., Faktor], który, na wniosek Kontrahenta, realizować ma płatności w terminie szybszym niż termin płatności wskazany na fakturach Wnioskodawcy.

W razie uregulowania należności przez Faktora w terminie wcześniejszym niż wynikający z umowy Wnioskodawcy z Kontrahentem i z faktury, Wnioskodawca obniży cenę poprzez przyznanie skonta określonego jako procent wartości sprzedanych w ramach tej dostawy towarów. Rozliczenia z tym kontrahentem dotyczą zarówno transakcji krajowych (opodatkowanych stawką podstawową VAT) jak i wewnątrzunijnych dostaw towarów (WDT), dla których Spółka stosuje stawkę 0% zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 42 ustawy o VAT.

W celu implementacji tego systemu, Wnioskodawca, Kontrahent oraz B. zawrą umowę, która, zdaniem Wnioskodawcy, posiada cechy umowy faktoringu [dalej: Umowa faktoringu]. Faktor i Faktorant nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów o cenach transferowych. Mając na uwadze, iż umowa faktoringu stanowi umowę nienazwaną, a więc nie została bezpośrednio uregulowana w przepisach Kodeksu cywilnego, charakteryzującą się złożoną konstrukcją, Wnioskodawca uznaje za zasadne przedstawienie jej kluczowych postanowień w celu zobrazowania jej mechanizmu oraz wyeliminowania ewentualnych wątpliwości interpretacyjnych:

-Spółka wystawia fakturę na rzecz Kontrahenta z odroczonym terminem płatności, np. 120-dniowym.

-Kontrahent podejmuje decyzję, czy przekazać fakturę do systemu organizowanego przez B. i dedykowanego obsłudze programu faktoringowego, co skutkuje ujęciem zobowiązania wynikającego z takiej faktury w ramach systemu faktoringowego.

-Z chwilą dokonania zapłaty następuje przelew na rzecz B. wszystkich wierzytelności wynikających z wykupionej faktury, w tym należnych odsetek.

Zgodnie z postanowieniami Umowy faktoringowej, do której zamierza przystąpić Wnioskodawca, B. z chwilą nabycia wierzytelności przejmie na siebie ryzyko niewypłacalności Kontrahenta jako dłużnika tych należności.

Pismem z 3 czerwca 2025 r. uzupełnili Państwo opis sprawy w następujący sposób:

1) Czy w chwili przekazania faktur do systemu organizowanego przez Bank (P.P.) i dedykowanego obsłudze programu faktoringowego następuje zbycie prawa do wierzytelności, czyli sprzedaż wierzytelności? Jeżeli nie to proszę wskazać, w którym momencie i opisać.

Nie. Samo przekazanie faktur do systemu organizowanego przez Bank nie skutkuje jeszcze zbyciem wierzytelności. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego:

-Z chwilą dokonania zapłaty następuje przelew na rzecz B. wszystkich wierzytelności wynikających z wykupionej faktury, w tym należnych odsetek.

Zgodnie zatem z tak opisanym mechanizmem, przesłanie faktur do systemu bankowego oznacza wyłącznie ich wprowadzenie do programu faktoringowego i umożliwienie ich oceny przez B. pod kątem ewentualnego wykupu. Bank nie jest zobowiązany do wykupu żadnej konkretnej faktury — decyzja w tym zakresie podejmowana jest przez B. samodzielnie, według własnych kryteriów i uznania. Co istotne, umowa nie przewiduje ani terminu zapłaty, ani obowiązku wykupu wszystkich przekazanych faktur.

Zgodnie z zapisami umowy, zbycie wierzytelności, a więc ich przeniesienia na rzecz B. P., następuje dopiero z chwilą dokonania przez Bank zapłaty za daną fakturę. To właśnie wtedy dochodzi do skutecznego przelewu wierzytelności (cesji) na rzecz Faktora, obejmującego zarówno kwotę główną wynikającą z faktury, jak i ewentualne należne odsetki.

2) Czy Bank (P. P.) w momencie nabycia od Państwa wierzytelności przejmuje wszelkie prawa do nabytej wierzytelności?

Tak, w momencie nabycia wierzytelności od Spółki, Bank B. P. przejmuje wszelkie prawa do tej wierzytelności. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego:

- Z chwilą dokonania zapłaty następuje przelew na rzecz B. wszystkich wierzytelności

wynikających z wykupionej faktury, w tym należnych odsetek.

- Zgodnie z postanowieniami Umowy faktoringowej, do której zamierza przystąpić

Wnioskodawca, B. z chwilą nabycia wierzytelności przejmie na siebie ryzyko niewypłacalności Kontrahenta jako dłużnika tych należności.

W konsekwencji, z momentem wykupu faktury przez B. P. dochodzi do definitywnego przeniesienia wierzytelności – zarówno w zakresie prawa głównego (kwoty należnej), jak i wszystkich praw ubocznych. Od tej chwili Bank staje się wyłącznym właścicielem wierzytelności i przysługuje mu pełna swoboda w zakresie jej dochodzenia, egzekucji oraz dalszego dysponowania.

3) Czy z umowy faktoringu, którą zamierzają Państwo zawrzeć z Bankiem (P. P.) będzie wynikać, że Bank (jako nabywca wierzytelności) będzie mógł dokonać zwrotnego przeniesienia wierzytelności wcześniej nabytych od Państwa?

Nie, z umowy faktoringu, którą Spółka zamierza zawrzeć z Bankiem, nie będzie wynikać, że Bank (jako nabywca wierzytelności) będzie mógł dokonać zwrotnego przeniesienia wierzytelności wcześniej nabytych od Spółki.

Zgodnie z założeniami umowy, cesja wierzytelności ma charakter definitywny i nieodwracalny. Oznacza to, że z chwilą zapłaty przez B. P. i przejęcia wierzytelności (wraz z pełnym ryzykiem niewypłacalności Kontrahenta), Bank staje się ich wyłącznym właścicielem.

Umowa nie przewiduje żadnego mechanizmu regresu ani klauzul umożliwiających jednostronne zwrotne przeniesienie nabytych wierzytelności z powrotem na Spółkę. W konsekwencji, po wykupieniu wierzytelności przez B., Spółka nie będzie ponownie ich właścicielem ani stroną odpowiedzialną wobec Banku z tytułu tych należności.

Pytania w zakresie podatku od towarów i usług - oznaczone jak we wniosku

1)Czy, w świetle art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 i art. 8 uVAT, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przeniesienie wierzytelności własnej Spółki na rzecz Faktora w ramach Umowy faktoringu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT? Jeśli tak, to czy podstawa opodatkowania tej czynności powinna być cała należność wynikająca z faktury, czy jedynie kwota pomniejszona o skonto?

2)Czy kwota skonta stanowi podstawę do korekty podstawy opodatkowania VAT zgodnie z art. 29a ust. 10 pkt 1 uVAT zarówno w przypadku transakcji krajowej opodatkowanej stawką podstawową, jak i dla WDT, dla których zastosowano stawkę 0%? Jeśli tak, to czy korekta powinna być dokonywana na bieżąco, czy w odniesieniu do okresu, w którym pierwotnie rozpoznano przychód i wykazano VAT należny?

3)Czy, w przypadku zmniejszenia wierzytelności o skonto wynikające z wcześniejszej zapłaty należności przez Faktora, Spółka powinna wystawić fakturę korygującą do pierwotnej faktury sprzedaży zgodnie z art. 106j uVAT? Jeśli tak, to czy możliwe jest wystawienie jednej zbiorczej faktury korygującej obejmującej wszystkie faktury objęte skontem w danym okresie rozliczeniowym?

Państwa stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług

1)Przeniesienie wierzytelności własnych Spółki na rzecz Faktora w ramach Umowy faktoringu nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT w rozumieniu art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 i 8 ustawy o VAT.

2)Kwota skonta udzielonego z tytułu wcześniejszej zapłaty należności przez Faktora stanowi podstawę do korekty podstawy opodatkowania VAT, zgodnie z art. 29a ust. 10 pkt 1 uVAT – zarówno w przypadku transakcji krajowych opodatkowanych stawką podstawową, jak i w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) ze stawką 0%. Korekta ta powinna zostać dokonana na bieżąco, w okresie, w którym skonto zostało udzielone, tj. w momencie zapłaty przez Faktora, a nie wstecznie za okres, w którym pierwotnie wykazano przychód i VAT należny.

3)W przypadku udzielenia skonta w związku z wcześniejszą zapłatą należności przez Faktora, Spółka jest zobowiązana do wystawienia faktury korygującej do pierwotnej faktury sprzedaży, zgodnie z art. 106j ust. 1 pkt 1 uVAT. Możliwe jest wystawienie jednej zbiorczej faktury korygującej, obejmującej wszystkie transakcje objęte skontem w danym okresie rozliczeniowym.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 uVAT:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 uVAT:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

W tym miejscu wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy Kodeks cywilny (dalej: k.c.) a podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 k.c.:

§ 1 Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew),

chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

§ 2 Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Z kolei, zgodnie z art. 510 § 1 k.c.:

Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Jak wskazał DKIS w Piśmie z dnia 20 sierpnia 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.497.2018.1.RM:

Przelew wierzytelności (cesja praw) jest więc umową cywilnoprawną zawieraną pomiędzy wierzycielem (zbywcą wierzytelności/cedentem) a osobą trzecią (nabywcą wierzytelności/cesjonariuszem), na podstawie której wierzyciel przenosi swoją wierzytelność wobec dłużnika na inny podmiot. W wyniku ww. czynności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami. W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, że czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Czynność zbycia wierzytelności pozostaje poza zakresem opodatkowania jeżeli cesja (przelew) dotyczyła wierzytelności własnych i była przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można zatem uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 uVAT, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru.

Należy jednak rozpatrzyć, czy przeniesienie praw do wierzytelności może zostać sklasyfikowane jako świadczenie usług na gruncie przepisów uVAT. W myśl art. 8 uVAT:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach działalności gospodarczej. W świetle powołanych przepisów przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie, które nie jest dostawą towarów, świadczone na rzecz innego podmiotu. Jednocześnie, jak wynika z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT, dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem istnieje stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z przedstawionego wyżej opisu wynika, że Wnioskodawca przenosi jedynie wierzytelności własne na rzecz Faktora w ramach Umowy faktoringu. Należy zauważyć, iż czynność tego rodzaju stanowi jedynie przejaw wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej wcześniej, z innego tytułu. Przeniesienie wierzytelności jest więc skutkiem rozporządzania wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności, nie jest więc świadczeniem usług w myśl ustawy VAT.

Jak słusznie wskazano w Piśmie DIS w Warszawie z dnia 14 maja 2014 r., sygn. IPPP2/443-248/14-2/KBr:

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Komisję Europejską, znajdującym również poparcie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, z perspektywy zbywcy, zbycie wierzytelności własnych nie powinno być traktowane jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu, lecz pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Komisja Europejska uznała, iż sprzedaż własnych wierzytelności, jako wykonywanie prawa własności, nie podlega opodatkowaniu VAT (Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno-Finansowych z dnia 1 stycznia 2005 r., Nr 1).

Powyższe znajduje potwierdzenie również w wielu pismach organów podatkowych, przykładowo:

- w Piśmie DIS w Warszawie z dnia 3 stycznia 2012 r., sygn. IPPP1/443-1479/11-2/ISZ stwierdzono:

W oparciu o opis sprawy oraz wskazany wyżej stan prawny należy stwierdzić, iż czynność polegająca na wniesieniu przez Wnioskodawcę aportem wierzytelności własnej, nie można uznać za dostawę towaru. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Czynność tego rodzaju nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu.

- w Piśmie DIS w Poznaniu z dnia 15 maja 2012 r., sygn. ILPP2/443-191/12-3/SJ:

Wobec powyższego cesja pożyczkowych wierzytelności własnych przez Wnioskodawcę w ramach rozliczenia transakcji instrumentu pochodnego CDS, jako czynność wykonywania prawa własności, znajduje się poza zakresem przepisów ustawy VAT, w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle powyższego, należy uznać, że przeniesienie wierzytelności własnych Spółki na rzecz Faktora w ramach Umowy faktoringu nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Ad. 2.

Jak stanowi art. 29a ust. 1 uVAT:

Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 uVAT:

Podstawa opodatkowania obejmuje:

1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

2) koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia,

pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Natomiast w myśl art. 29a ust. 7 uVAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1) stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;

2) udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;

3) otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Stosownie zaś do art. 29a ust. 10 uVAT, podstawę opodatkowania, obniża się o:

1) kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;

2) wartość zwróconych towarów i opakowań;

3) zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;

4) wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

Podobnie przepisy stanowią w przypadku transakcji zagranicznych. Jak bowiem wskazano w art. 30a ust. 1 uVAT:

Do ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a ust. 1-1b, 6, 7, 10, 11 i 17.

Z powyższego wynika, że zarówno w odniesieniu do transakcji krajowych, jak i zagranicznych, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wynagrodzenia, jaką dostawca towarów lub usługodawca otrzymał bądź ma otrzymać od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej z tytułu dokonanej sprzedaży. W skład tej podstawy wchodzą również dotacje, subwencje oraz inne dopłaty o analogicznym charakterze, jeżeli mają one bezpośredni wpływ na cenę dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Z kolei wyłączone z niej są m.in. kwoty stanowiące obniżkę ceny w formie rabatu za wcześniejszą zapłatę. Niewątpliwie, fakt udzielenia skonta powinien zatem znaleźć odzwierciedlenie w kalkulacji zobowiązania podatkowego, co implikuje obowiązek skorygowania w takiej sytuacji podstawy opodatkowania VAT.

Pozostaje jednak pytanie, w którym momencie rabat z tytułu wcześniejszej zapłaty powinien zostać uwzględniony w podstawie opodatkowania.

Jak stanowi art. 29a uVAT:

13. W przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym podatnik wystawił fakturę korygującą, pod warunkiem że z posiadanej przez tego podatnika dokumentacji wynika, że uzgodnił on z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług określone w fakturze korygującej oraz warunki te zostały spełnione, a faktura ta jest zgodna z posiadaną dokumentacją. W przypadku gdy w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca, podatnik nie posiada dokumentacji, o której mowa w zdaniu pierwszym, obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje za okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

14. Przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Co się zaś tyczy transakcji międzynarodowych, zgodnie z art. 29a ust. 15a uVAT:

W przypadku importu usług oraz dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca, gdy podstawa opodatkowania uległa obniżeniu, korekty tej podstawy dokonuje się w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym zaistniała przyczyna obniżenia podstawy opodatkowania.

Na podstawie treści przywołanych przepisów stwierdzić należy, że, co do zasady, korekty in minus ujmuje się „na bieżąco”. Jedynie wówczas, gdy w pierwotnym rozliczeniu zaistniał błąd skutkujący zawyżeniem podstawy opodatkowania (np. omyłkowo zawyżona cena towaru na fakturze pierwotnej), to prawidłowym działaniem po stronie wystawcy faktury korygującej in minus powinno być ujęcie korekty w deklaracji za okres, w którym powstała przyczyna jej wystawienia tj. pod datą wystawienia faktury pierwotnej (korekta wstecz).

Jak wyjaśnił DKIS w Piśmie z dnia 30 maja 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.533.2018.10.MC:

W przypadku faktury korygującej (powodującej zmniejszenie, jak również zwiększenie podstawy opodatkowania) wystawianej w celu naprawienia błędu, który spowodował zaniżenie wartości podstawy opodatkowania wykazanego w pierwotnej fakturze np. błąd rachunkowy, zaniżenie/zawyżenie wartości sprzedaży (przyczyna o charakterze pierwotnym), korektę należy ująć w okresie rozliczeniowym, w którym ujęto daną transakcję (w którym powstał obowiązek podatkowy) na podstawie pierwotnie wystawionej faktury.

Natomiast w przypadku faktury korygującej (powodującej zmniejszenie, jak również zwiększenie podstawy opodatkowania) wystawianej z przyczyn o charakterze wtórnym, które nie istniały w momencie wystawienia faktury pierwotnej i których powstanie nie jest uzależnione od błędu, który spowodował zaniżenie wartości podstawy opodatkowania wykazanego w pierwotnej fakturze, korektę należy ująć w okresie rozliczeniowym, w którym powstała przyczyna korekty.

Ustawodawca nie zdefiniował oraz w przepisach uVAT nie posługuje się pojęciem „skonto”, dlatego należy odwołać się do znaczenia tego wyrazu w na gruncie języka polskiego. Przez pojęcie „skonto” należy rozumieć „procentowe zmniejszenie sumy należności, przyznane nabywcy towarów na warunkach kredytowych, w razie zapłaty należności przed umówionym terminem płatności”.

W ocenie Wnioskodawcy, skonto należy traktować jako świadczenie o charakterze warunkowym, uzależnione od ziszczenia się określonego warunku zawieszającego. Udzielane jest ono wyłącznie w przypadku spełnienia tego warunku, tj. dokonania wcześniejszej zapłaty. W sytuacji, gdy zapłata następuje już po realizacji dostawy towaru lub wykonaniu usługi, skonto przyznawane jest dopiero po zakończeniu transakcji. W konsekwencji, ta forma rabatu ten nie może zostać uwzględniony w cenie jednostkowej towaru lub usługi w chwili wystawienia faktury pierwotnej, a tym samym nie powinien wpływać na określenie podstawy opodatkowania na tym etapie. W momencie wystawienia faktury nie istnieje bowiem pewność co do tego, czy warunek uprawniający do skonta zostanie spełniony, a więc czy rabat rzeczywiście będzie przysługiwał. Skoro zaś rabat jest przyznawany dopiero po spełnieniu określonych warunków, to dopiero na etapie jego udzielenia można dokonać korekty w podstawie opodatkowania.

W odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że skonto, z perspektywy Wnioskodawcy (jako dostawcy), traktować należy jako zdarzenie przyszłe i niepewne - w żaden sposób nie stanowi ono rezultatu błędu czy omyłki, a zatem nie może być traktowane jako okoliczność uzasadniająca korektę pierwotnej transakcji. Ponadto, jego wystąpienie jest uzależnione wyłącznie od decyzji podejmowanych przez podmioty inne niż dostawca, czyli wystawca faktury. Po pierwsze, to kontrahent decyduje, czy zgłosi fakturę do systemu faktoringowego, a następnie to Faktor — działając niezależnie i kierując się swym swobodnym uznaniem — rozstrzyga, czy dokona wcześniejszej zapłaty.

Wnioskodawca, jako wystawca faktury, pozostaje w tym zakresie biernym uczestnikiem i nie ma możliwości przewidzenia, czy i kiedy warunek uprawniający do udzielenia skonta zostanie spełniony. Wobec tego nie sposób przyjąć, że skonto powinno być uwzględnione w podstawie opodatkowania już na etapie wystawienia faktury pierwotnej, skoro jego zastosowanie zależy od przyszłych, niezależnych decyzji innych podmiotów.

Uwzględniając powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż skonto powinno być ujmowane w rozliczeniach „na bieżąco”, tj. w momencie, w którym spełnione zostaną warunki uprawniające do jego zastosowania, a więc gdy stanie się ono należne. W ocenie Wnioskodawcy nie ma podstaw do korygowania faktury pierwotnej. Powyższe podejście znajdzie zastosowanie zarówno w odniesieniu do transakcji krajowych, jak i zagranicznych.

Ad. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 1 uVAT:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1) sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

2) wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

3) wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

4) otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

Na podstawie art. 106j ust. 1 uVAT:

W przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1) podstawa opodatkowania lub kwota podatku wskazana w fakturze uległa zmianie,

2) (uchylony),

3) dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,

4) dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,

5) stwierdzono pomyłkę w jakiejkolwiek pozycji faktury, - podatnik wystawia fakturę korygującą.

Stosownie do art. 106j ust. 2 uVAT:

Faktura korygująca powinna zawierać:

1) (uchylony);

2) numer kolejny oraz datę jej wystawienia;

2a) numer identyfikujący w Krajowym Systemie e-Faktur fakturę, której dotyczy faktura korygująca, z wyjątkiem faktur korygujących wystawianych do faktur, dla których nie został nadany numer identyfikujący w Krajowym Systemie e-Faktur;

3) dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:

a) określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-5,

b) nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;

4) (uchylony);

5) jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;

6) w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.

Zgodnie z art. 106j ust. 2a uVAT:

Faktura korygująca może zawierać:

1) wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo „KOREKTA”;

2) przyczynę korekty.

Jak stanowi art. 106j ust. 3 uVAT:

1)W przypadku gdy podatnik udziela opustu lub obniżki ceny, może wystawić fakturę korygującą dotyczącą dostaw towarów lub świadczenia usług na rzecz jednego odbiorcy w danym okresie, która: zawiera dodatkowo wskazanie okresu, do którego odnoszą się udzielany opust lub udzielana obniżka;

2)może nie zawierać nazwy (rodzaju) towaru lub usługi objętych korektą - w przypadku gdy korekta dotyczy wszystkich dostaw towarów i świadczonych usług.

Z powołanych wyżej przepisów ustawy dotyczących faktur korygujących wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury, również gdy dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, udzielono rabatu, bądź upustów i obniżek cen.

Zatem, co do zasady, korygowanie pierwotnie wystawionej faktury, z przyczyn wskazanych wyżej, powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu.

Przenosząc powyższe na stan omawianej sprawy, należy stwierdzić, że analiza obowiązujących przepisów uVAT, w szczególności art. 106j, prowadzi do jednoznacznego wniosku, że w przypadku udzielenia skonta z tytułu wcześniejszej zapłaty należności, Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury korygującej do faktury pierwotnej, której wartość została zmieniona w wyniku zastosowania tej formy rabatu. Skonto, jako instytucja handlowa stanowiąca bonifikatę z tytułu przedterminowego uregulowania zobowiązania pieniężnego, skutkuje bowiem zmianą podstawy opodatkowania, a zatem mieści się w dyspozycji art. 106j ust. 1 pkt 1 uVAT.

Co również ważne, jak wskazano w Piśmie DKIS z dnia 9 listopada 2021 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.420.2021.1.SST:

Faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur, a celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Przepisy nie ograniczają możliwości wystawiania faktur zbiorczych jedynie do przypadków, kiedy zmiana ceny (jej zmniejszenie) dotyczy wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych dla jednego odbiorcy w danym okresie. Jednak tylko w takiej sytuacji faktura korygująca nie musi zawierać wszystkich informacji o fakturze pierwotnej. W pozostałych przypadkach również można wystawiać zbiorcze korekty, ale te muszą zawierać wszystkie elementy wskazane w art. 106j ust. 2 ustawy.

Z powyższego wynika, że zbiorcze faktury korygujące „zwykłe”, mogą być potencjalnie wdrożone u większości podatników, powinny jednak zawierać wszystkie elementy wymagane dla faktur korygujących w swojej treści lub załączniku. Podobnie wskazał również DKIS w Piśmie z dnia 14 października 2019 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.210.2019.1.WR.

W konsekwencji, mając zatem na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz dokonaną analizę przepisów uVAT, należy uznać, że w sytuacji udzielenia skonta w związku z wcześniejszą zapłatą należności przez Faktora, Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury korygującej do pierwotnej faktury sprzedaży, zgodnie z art. 106j ust. 1 pkt 1 uVAT.

Jednocześnie, dopuszczalne i zgodne z przepisami pozostaje wystawienie jednej zbiorczej faktury korygującej, obejmującej wszystkie transakcje objęte skontem w danym okresie rozliczeniowym, o ile faktura ta spełnia wymogi formalne wskazane w art. 106j ust. 2 i 3 uVAT, a w szczególności – zawiera wszystkie niezbędne dane umożliwiające identyfikację korygowanych transakcji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług, w kwestiach objętych pytaniami nr 1, 2 i 3 - jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r., poz. 775), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 i w art. 8 ww. ustawy.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ustawy:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

-w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

-świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

-istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

-wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,

-istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

-odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

-istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Należy wskazać, że zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że rozważają Państwo różne sposoby poprawy swojej płynności finansowej. Rozwiązaniem, które narzucić chce Państwu jeden z odbiorców, jest model rozliczeń oparty na zaangażowaniu banku, który, na wniosek Kontrahenta, realizować ma płatności w terminie szybszym niż termin płatności wskazany na Państwa fakturach. W razie uregulowania należności przez Faktora (Bank) w terminie wcześniejszym niż wynikający z umowy zawartej z Kontrahentem i z faktury, Państwo obniżą cenę poprzez przyznanie skonta określonego jako procent wartości sprzedanych w ramach tej dostawy towarów. W celu implementacji tego systemu, Państwo, Kontrahent oraz Bank zawrą umowę, która, Państwa zdaniem, posiada cechy umowy faktoringu.

Przedstawili Państwo kluczowe postanowienia umowy w celu zobrazowania jej mechanizmu:

-Spółka wystawia fakturę na rzecz Kontrahenta z odroczonym terminem płatności, np. 120-dniowym.

-B., według własnego uznania, może dokonać zapłaty faktury (z uwzględnieniem skonta z tytułu wcześniejszej płatności) bądź odrzucić taką możliwość. Umowa faktoringowa nie określa terminu realizacji płatności przez B., ani kryteriów wyboru faktur, które zostaną wykupione przez B..Z chwilą dokonania zapłaty następuje przelew na rzecz B. wszystkich wierzytelności wynikających z wykupionej faktury, w tym należnych odsetek.

-Zgodnie z postanowieniami Umowy faktoringowej, do której zamierza przystąpić Wnioskodawca, B. z chwilą nabycia wierzytelności przejmie na siebie ryzyko niewypłacalności Kontrahenta jako dłużnika tych należności.

Wyjaśnili Państwo, że samo przekazanie faktur do systemu organizowanego przez Bank nie skutkuje jeszcze zbyciem wierzytelności. Z chwilą dokonania zapłaty następuje przelew na rzecz B. wszystkich wierzytelności wynikających z wykupionej faktury, w tym należnych odsetek. Bank z chwilą nabycia wierzytelności przejmie na siebie ryzyko niewypłacalności Kontrahenta jako dłużnika tych należności.

Państwa wątpliwości, w zakresie objętym pytaniem nr 1, dotyczą kwestii, czy, w świetle art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 i art. 8 uVAT, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przeniesienie wierzytelności własnej Spółki na rzecz Faktora w ramach Umowy faktoringu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT oraz podstawy opodatkowania tej czynności.

Mając na uwadze powyższe należy wyjaśnić, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), dalej zwany Kodeksem cywilnym, zaś podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego:

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego.

Stosownie do art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego:

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością przez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższych przepisów wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Co powoduje, że podmiot taki nie jest traktowany jako podmiot świadczący usługę na rzecz Nabywcy. Zatem sprzedaż wierzytelności własnych nie podlega, po stronie podmiotu zbywającego, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Transakcja dokonana przez podmiot zbywający własną wierzytelność nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku VAT.

Wobec powyższego należy uznać, że w przedmiotowej sprawie czynności, które będą wykonywane przez Państwo na podstawie Umowy nie będą stanowić odpłatnego, świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, tym samym nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego należy uznać, że Państwa stanowisko, w kwestii objętej pytaniem nr 1, zgodnie z którym przeniesienie wierzytelności własnych Spółki na rzecz Faktora w ramach Umowy faktoringu nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT w rozumieniu art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 i 8 ustawy o VAT - jest prawidłowe.

Ponadto Państwa wątpliwości:

-objęte pytaniem nr 2,dotyczą kwestii czy kwota skonta stanowi podstawę do korekty podstawy opodatkowania VAT zgodnie z art. 29a ust. 10 pkt 1 uVAT zarówno w przypadku transakcji krajowej opodatkowanej stawką podstawową, jak i dla WDT, dla których zastosowano stawkę 0% oraz czy korekta powinna być dokonywana na bieżąco, czy w odniesieniu do okresu, w którym pierwotnie rozpoznano przychód i wykazano VAT należny;

-objęte pytaniem nr 3, dotyczą kwestii czy, w przypadku zmniejszenia wierzytelności o skonto wynikające z wcześniejszej zapłaty należności przez Faktora, Spółka powinna wystawić fakturę korygującą do pierwotnej faktury sprzedaży zgodnie z art. 106j uVAT oraz czy możliwe jest wystawienie jednej zbiorczej faktury korygującej obejmującej wszystkie faktury objęte skontem w danym okresie rozliczeniowym.

Odpowiadając na powyższe należy wyjaśnić, iż stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy:

Natomiast jak wynika z regulacji art. 29a ust. 10 ustawy:

Podstawę opodatkowania obniża się o:

1) kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;

2) wartość zwróconych towarów i opakowań;

3) zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;

4) wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

Na podstawie art. 29a ust. 13 ustawy:

W przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym podatnik wystawił fakturę korygującą, pod warunkiem że z posiadanej przez tego podatnika dokumentacji wynika, że uzgodnił on z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług określone w fakturze korygującej oraz warunki te zostały spełnione, a faktura ta jest zgodna z posiadaną dokumentacją. W przypadku gdy w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca, podatnik nie posiada dokumentacji, o której mowa w zdaniu pierwszym, obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje za okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

Zgodnie z art. 29a ust. 14 ustawy:

Przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

W myśl art. 29a ust. 15 ustawy:

Warunku posiadania dokumentacji, o którym mowa w ust. 13, nie stosuje się w przypadku:

1) eksportu towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów;

2) dostawy towarów i świadczenia usług, dla których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;

3) sprzedaży: energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej, gazu przewodowego, usług dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej, usług dystrybucji gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 24-37, 50 i 51 załącznika nr 3 do ustawy;

4) (uchylony);

5) wystawienia faktury korygującej w postaci faktury ustrukturyzowanej;

6) gdy podatnik nie uzyskał potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługi mimo udokumentowanej próby doręczenia faktury korygującej i z posiadanej dokumentacji wynika, że nabywca towaru lub usługi wie, że transakcja została zrealizowana zgodnie z warunkami określonymi na fakturze korygującej.

Na podstawie art. 29a ust 17 ustawy:

W przypadku gdy podstawa opodatkowania uległa zwiększeniu, korekty tej podstawy dokonuje się w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym zaistniała przyczyna zwiększenia podstawy opodatkowania.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy:

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c, art. 133 i art. 138g ust. 2.

Jak wynika z art. 106b ust. 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

2) wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

3) wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

4) otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy:

W przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1) podstawa opodatkowania lub kwota podatku wskazana w fakturze uległa zmianie,

2) (uchylony),

3) dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,

4) dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,

5) stwierdzono pomyłkę w jakiejkolwiek pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Art. 106j ust. 3 ustawy:

W przypadku gdy podatnik udziela opustu lub obniżki ceny, może wystawić fakturę korygującą dotyczącą dostaw towarów lub świadczenia usług na rzecz jednego odbiorcy w danym okresie, która:

1) zawiera dodatkowo wskazanie okresu, do którego odnoszą się udzielany opust lub udzielana obniżka;

2) może nie zawierać nazwy (rodzaju) towaru lub usługi objętych korektą - w przypadku gdy korekta dotyczy wszystkich dostaw towarów i świadczonych usług.

Ze wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik, wystawia w takim przypadku fakturę korygującą.

Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury, również gdy dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, udzielono rabatu, bądź upustów i obniżek cen.

Faktury korygujące generalnie można podzielić na te, które powodują zmniejszenie obrotu i kwoty podatku należnego oraz na te, które wywołują skutki odwrotne, tj. w wyniku ich wystawienia wartość obrotu i kwoty podatku należnego ulega podwyższeniu.

W przypadku faktury korygującej podwyższającej podstawę opodatkowania i kwotę podatku należnego kluczową rolę pełni przeanalizowanie sytuacji, czy podwyższenie cen stanowi nową okoliczność, niemożliwą do przewidzenia w chwili wystawienia faktury pierwotnej.

W zależności od przyczyny korekty, podatnik jest zobowiązany do korekty podstawy opodatkowania bądź kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym ta przyczyna zaistniała, bądź na bieżąco. Korekta wsteczna powinna mieć miejsce, gdy, odnosząc się do rozliczenia dokonywanego wstecz (poprzez korektę), dokonywana korekta ma na celu wykazanie prawidłowej wysokości podatku należnego z tytułu danego zdarzenia, który w rozliczeniu za dany okres powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu został wykazany w wadliwej wysokości. Istotne jest zatem, że korekta wsteczna dotyczy przypadku, gdy wspomniana przyczyna korekty nastąpiła w świetle okoliczności aktualnych już w momencie „pierwotnego” rozpoznania obowiązku podatkowego. W takiej sytuacji faktura korygująca dokumentuje jedynie prawidłową wysokość podatku należnego z tytułu danej sprzedaży, odnośnie do której obowiązek podatkowy powstał w momencie jej realizacji i wystawienia faktury pierwotnej.

Wobec tego - w świetle ogólnej zasady określającej moment powstania obowiązku podatkowego - sam fakt wystawienia faktury korygującej nie ma wpływu na obiektywną wysokość ukonstytuowanego już zobowiązania (podatku należnego) w miesiącu powstania obowiązku podatkowego, w przypadku, którego doszło jedynie do wadliwego jego udokumentowania i wykazania w rozliczeniu za ten okres. Stąd wystawiana faktura korygująca musi zostać ujęta w rozliczeniu za ten okres.

Natomiast korekta na bieżąco będzie miała miejsce, gdy w momencie wystawienia faktury pierwotnej, podatek należny z tytułu danego zdarzenia wykazany był w prawidłowej wysokości (biorąc pod uwagę okoliczności aktualne na ten moment). Dopiero zdarzenie, które następuje po sprzedaży stanowi podstawę do podwyższenia lub obniżenia ceny, a w konsekwencji - dokonania korekty poprzez podwyższenie lub obniżenie podatku. W tym przypadku dopiero zdarzenie skutkujące podwyższeniem lub obniżeniem ceny zmienia wysokość prawidłowo wcześniej wykazanej podstawy opodatkowania i podatku należnego z tytułu dokonanej sprzedaży. Korekta podstawy opodatkowania jest zatem ujmowana w momencie zaistnienia zdarzenia skutkującego np. zmianą ceny lub błędem.

Ponadto należy stwierdzić, iż przepisy dopuszczają możliwość wystawienia zbiorczych korekt faktur w sytuacji, gdy podatnik udziela opustu lub obniżki.

Z informacji wskazanych we wniosku wynika, że w razie uregulowania należności przez Faktora w terminie wcześniejszym niż wynikający z umowy (lub z faktury) zawartej przez Państwa z Kontrahentem, Państwo obniżą cenę poprzez przyznanie skonta określonego jako procent wartości sprzedanych w ramach tej dostawy towarów. Rozliczenia z tym kontrahentem dotyczą zarówno transakcji krajowych (opodatkowanych stawką podstawową VAT) jak i wewnątrzunijnych dostaw towarów (WDT), dla których Państwo stosują stawkę 0% zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 42 ustawy o VAT.

Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy, należy stwierdzić, że przyznanie przez Państwa tzw. skonta jest świadczeniem warunkowym, uzależnionym od ziszczenia się określonego warunku zawieszającego. Udzielane jest ono wyłącznie w przypadku spełnienia tego warunku, tj. dokonania wcześniejszej zapłaty. W sytuacji, gdy zapłata następuje już po realizacji dostawy towaru lub wykonaniu usługi, skonto przyznawane jest dopiero po zakończeniu transakcji.

Wobec tego, taka forma rabatu nie może zostać uwzględniona w cenie jednostkowej towaru lub usługi w chwili wystawienia faktury pierwotnej, a tym samym nie wpływa na określenie podstawy opodatkowania na tym etapie wystawienia faktury pierwotnej. Bowiem w momencie wystawienia faktury nie istnieje bowiem pewność co do tego, czy warunek uprawniający do skonta zostanie spełniony, a więc czy rabat rzeczywiście będzie przysługiwał. Skoro rabat jest przyznawany dopiero po spełnieniu określonych warunków, to dopiero na etapie jego udzielenia należy dokonać korekty podstawy opodatkowania.

Tym samym w przypadku wystawienia faktury korygującej - powodującej zmniejszenie podstawy opodatkowania - wystawianej z przyczyn o charakterze wtórnym, które nie istniały w momencie wystawienia faktury pierwotnej i których powstanie nie jest uzależnione od błędu, który spowodował zaniżenie wartości podstawy opodatkowania wykazanego w pierwotnej fakturze, korektę należy ująć w okresie rozliczeniowym, w którym powstała przyczyna korekty.

Zatem przyznane przez Państwa skonto (rabat), należy traktować jako zdarzenie przyszłe, które nie stanowi błędu czy omyłki, bowiem przyznanie skonta (rabatu) jest uzależnione wyłącznie od decyzji podejmowanych przez Faktora i Kontrahenta. To kontrahent decyduje, czy zgłosi fakturę do systemu faktoringowego, a następnie to Faktor —rozstrzyga, czy dokona wcześniejszej zapłaty.

Natomiast Państwo, jako wystawca faktury, pozostają w tym zakresie biernym uczestnikiem i nie mają możliwości przewidzenia, czy i kiedy warunek uprawniający do udzielenia skonta zostanie spełniony.

Zatem skonto (rabat) powinno być ujmowane w rozliczeniach „na bieżąco”, tj. w momencie, w którym spełnione zostaną warunki uprawniające do jego zastosowania, a więc gdy stanie się ono należne - zarówno w odniesieniu do transakcji krajowych, jak i zagranicznych.

Skoro w omawianym przypadku udzielona przez Państwa bonifikata z tytułu przedterminowego uregulowania zobowiązania pieniężnego przez Kontrahenta za pośrednictwem Faktora, skutkuje zmianą podstawy opodatkowania, zatem mieści się w dyspozycji art. 106j ust. 1 pkt 1 ustawy, tym samym są Państwo zobowiązani do wystawienia faktury korygującej do faktury pierwotnej, której wartość została zmieniona w wyniku zastosowania tej formy rabatu.

Tym samym - w razie uregulowania należności przez Faktora w terminie wcześniejszym niż wynikający z umowy (i z faktury) Państwa z Kontrahentem, Państwo obniżą cenę poprzez przyznanie skonta określonego jako procent wartości sprzedanych w ramach tej dostawy towarów (rozliczenia z tym kontrahentem dotyczą zarówno transakcji krajowych jak i wewnątrzunijnych dostaw towarów) - będą Państwo uprawnieni do wystawienia zbiorczej faktury korygującej obejmującej wszystkie transakcje objęte skontem w danym okresie rozliczeniowym na rzecz określonego Kontrahenta, gdyż przepisy prawa dopuszczają możliwość wystawienia zbiorczych korekt faktur jedynie w sytuacji, gdy podatnik udziela opustu lub obniżki.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w kwestiach objętych pytaniami nr 2 i 3 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena Państwa stanowiska w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zaznaczenia wymaga, że Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W tym miejscu organ interpretacyjny zastrzega jednak, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny interpretacja nie wywoła skutków prawnych.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie