Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 marca 2025 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. S.A.R.L. jest podmiotem z siedzibą w Luksemburgu, rezydentem podatkowym w Luksemburgu, zarejestrowanym dla celów podatku VAT w Polsce (dalej: „Wnioskodawca” albo „Spółka”). Wnioskodawca jest podmiotem należącym do funduszu (...), zarządzanego przez (...) (dalej „Zarządca”). Zarządca specjalizuje się w zarządzaniu funduszami inwestującymi w nieruchomości komercyjne, położone m.in. w Europie oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Aktualnie Wnioskodawca posiada działkę w Polsce, na której zostanie wzniesiona nieruchomość (dalej: „Nieruchomość”), będąca obecnie w budowie. Po zakończeniu budowy Nieruchomości, Spółka planuje jej wynajem na cele przemysłowe/magazynowe. W toku budowy, Wnioskodawca może nabywać usługi budowlane lub inne usługi związane z utworzeniem np. magazynu lub linii produkcyjnej.

Wnioskodawca traktuje posiadaną Nieruchomość jako inwestycję długoterminową. W najbliższym czasie Wnioskodawca nie planuje sprzedawać Nieruchomości. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce, Wnioskodawca planuje wynająć Nieruchomość jednemu najemcy („Najemca”). Ponadto, w przyszłości Wnioskodawca planuje utrzymać model działalności w Polsce polegający na nabywaniu nieruchomości w Polsce i wykorzystywaniu ich do celów komercyjnego wynajmu, na zasadach opisanych w dalszej części stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca nie posiada, ani nie planuje posiadać oddziału lub biura w Polsce. Wnioskodawca nie zatrudnia (i nie planuje zatrudniać) żadnych pracowników w Polsce. Czynności biznesowe związane z utrzymywaniem relacji z Najemcą, w tym: kontakty, negocjacje, podpisywanie umów itp. będą wykonywane przez Wnioskodawcę, za pomocą zasobów ludzkich Zarządcy, zlokalizowanych poza granicami Polski (głównie w Luksemburgu). Niemniej jednak, incydentalnie, pracownicy Zarządcy mogą przyjeżdżać do Polski w ramach wyjazdów służbowych.

Wnioskodawca nie współpracuje, ani nie planuje współpracować w Polsce z żadnym zarządcą nieruchomości lub podmiotem o podobnym charakterze, który w imieniu Wnioskodawcy prowadziłby bieżące sprawy związane z Nieruchomością. Co do zasady, za te czynności będzie odpowiedzialny Najemca. Może się jednak zdarzyć, że w zależności od uzgodnień niektóre media zostaną zakupione przez Wnioskodawcę, a następnie refakturowane na Najemcę.

W celu prowadzenia opisanej powyżej działalności gospodarczej, Wnioskodawca będzie nabywał różne usługi administracyjne/prawne (dalej „Usługi”) od podmiotów zagranicznych posiadających siedzibę poza Polską („zagraniczni Usługodawcy”) oraz od polskich usługodawców (dalej „polscy Usługodawcy”), zwani dalej łącznie „Usługodawcami”, np.:

a.Usługi księgowe oraz podatkowe

Spółka doradztwa podatkowego z siedzibą w Polsce (dalej: „Spółka Doradztwa Podatkowego”) prowadzi księgi rachunkowe Wnioskodawcy, jak również wspomaga w wypełnianiu obowiązków podatkowych, włączając w to sporządzenie, przegląd, podpisanie w imieniu Wnioskodawcy oraz składanie deklaracji podatkowych oraz innych dokumentów podatkowych.

Ponadto, Spółka Doradztwa Podatkowego będzie zaangażowana w proces fakturowania. Na podstawie danych oraz kalkulacji otrzymanych od Wnioskodawcy, Spółka Doradztwa Podatkowego będzie przygotowywać projekt faktury elektronicznej. Na tym etapie, Wnioskodawca planuje, że rola Spółki Doradztwa Podatkowego będzie ograniczona do zapewnienia zgodności projektu faktury z wymogami formalnymi przewidzianymi w polskich przepisach VAT. Następnie projekt faktury będzie przesyłany do Zarządcy w celu sprawdzenia i akceptacji. Jak tylko treść projektu faktury otrzyma akceptację, upoważniony pracownik Spółki Doradztwa Podatkowego powinien wystawić i podpisać fakturę w imieniu Spółki. Następnie, faktura będzie udostępnia zarówno Zarządcy jak i Najemcy.

Dokumentacja księgowa oraz podatkowa prowadzona jest i będzie przechowywana w Polsce, w siedzibie Spółki Doradztwa Podatkowego.

b.Usługi tłumaczenia, prawne, doradcze, finansowe oraz inne

Wnioskodawca może nabywać od zagranicznych Usługodawców oraz od polskich Usługodawców usługi tłumaczenia, prawne, doradcze, finansowe oraz inne w zależności od jego aktualnych potrzeb związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w Polsce.

Wnioskodawca będzie wyłącznie odpowiedzialny za utrzymywanie relacji biznesowych z zagranicznymi i polskimi Usługodawcami, włączając w to kontakt z Usługodawcami oraz negocjowanie i podpisywanie umów.

Żadna z Usług opisanych powyżej nie ograniczy prawa Wnioskodawcy do samodzielnego podejmowana decyzji dotyczących Nieruchomości, w szczególności decyzji odnoszących się do wyboru najemców, zarządu Nieruchomością, ustalenia wynagrodzenia należnego od Najemcy oraz fakturowania Najemcy.

Usługodawcy nie są uprawnieni do bezpośredniego kontaktowania się z Najemcą/Najemcami oraz nie mogą wchodzić na teren Nieruchomości bez zgody Wnioskodawcy. Pracownicy Usługodawców nie pracują ani nie posiadają biura na terenie Nieruchomości.

Wszystkie decyzje biznesowe dotyczące Nieruchomości są i będą w przyszłości podejmowane poza Polską, a Wnioskodawca ma pełną kontrolę nad posiadaną Nieruchomością.

Wnioskodawca nie będzie mieć bezpośrednio wpływu na zasoby kadrowe, materialne ani techniczne Usługodawców. W szczególności, Wnioskodawca nie będzie sprawować kontroli nad infrastrukturą Usługodawców. W żadnym wypadku, Wnioskodawca nie będzie mieć prawa wstępu na teren siedziby jakiegokolwiek Usługodawcy bez jego wcześniejszej zgody.

Wnioskodawca nie jest i nie będzie stroną umów o pracę (umów zlecenia, umów o dzieło ani żadnych innych umów pracowniczych o podobnym charakterze) z personelem Usługodawców.

Ponadto, na Usługodawcach spoczywa i będzie spoczywać wyłączna odpowiedzialność za odpowiednią i efektywną alokację zasobów zgodnie z Usługami zażądanymi przez Wnioskodawcę. Na przykład, Wnioskodawca nie może decydować, którzy pracownicy Usługodawców powinni wykonywać określone zadania i nie jest uprawniony do ustalania godzin pracy pracowników Usługodawców. Pracownicy Usługodawców będą podlegać wyłącznie ich zarządzaniu.

Wnioskodawca sprawuje i będzie sprawować jedynie umowną oraz faktyczną kontrolę nad jakością Usług nabywanych od Usługodawców w zakresie typowym dla relacji biznesowych pomiędzy odbiorcą i dostawcą usług.

Wnioskodawca nie posiada, ani nie będzie posiadać w Polsce żadnych towarów podlegających sprzedaży albo produkcji.

Pytania

1.W kontekście prawa do odliczenia, czy w związku z działalnością przedstawioną w opisie stanu faktycznego (obecnie), Wnioskodawca posiada „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” na terytorium Polski w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o VAT”)?

2.W kontekście prawa do odliczenia, czy w związku z działalnością przedstawioną w opisie zdarzenia przyszłego (po wybudowaniu i wynajęciu Nieruchomości), opartą na planowanym modelu działalności w Polsce, Wnioskodawca będzie posiadał „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” na terytorium Polski w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT?

3.W kontekście prawa do odliczenia, czy w związku z działalnością przedstawioną w opisie stanu faktycznego, Usługi (opodatkowane zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT – w szczególności inne niż związane z Nieruchomością) nabywane od Usługodawców na terytorium Polski przez Wnioskodawcę, powinny być opodatkowane VAT na terytorium Polski i w konsekwencji, czy w przypadku faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę od Usługodawców, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur?

4.W kontekście prawa do odliczenia, czy w związku z działalnością przedstawioną w opisie zdarzenia przyszłego (po wybudowaniu i wynajęciu Nieruchomości), Usługi (opodatkowane zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT – w szczególności inne niż związane z Nieruchomością) nabywane od Usługodawców na terytorium Polski przez Wnioskodawcę, powinny być opodatkowane VAT na terytorium Polski i w konsekwencji, czy w przypadku faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę od Usługodawców, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia wykonawczego i art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT w związku z działalnością przedstawioną w stanie faktycznym.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2, Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia wykonawczego i art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT w związku z działalnością przedstawioną w zdarzeniu przyszłym.

W zakresie pytania nr 3, Spółka uważa, że w związku z działalnością przedstawioną w opisie stanu faktycznego, Usługi nabywane od Usługodawców (opodatkowane zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT – w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami) nie powinny być opodatkowane VAT na terytorium Polski i w konsekwencji, w przypadku faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę od Usługodawców, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT.

W zakresie pytania nr 4, Spółka uważa, że w związku z działalnością przedstawioną w opisie zdarzenia przyszłego, Usługi nabywane od Usługodawców (opodatkowane zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT – w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami) nie powinny być opodatkowane VAT na terytorium Polski i w konsekwencji, w przypadku faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę od Usługodawców, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska

Regulacje krajowe

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: „VAT”) podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przepisy Ustawy o VAT odwołują się do stałego miejsca działalności gospodarczej m.in. przy określeniu miejsca świadczenia usług. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, co do zasady miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z pewnymi zastrzeżeniami.

Natomiast, zgodnie z ust. 2 powołanego wyżej przepisu, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Należy wskazać, że zarówno dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 2006.347 z dnia 11 grudnia 2006 r. ze zm.; dalej: „Dyrektywa VAT”), jak i polskie ustawodawstwo nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Pojęcie to zostało jednakże zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Rozporządzenie wykonawcze”).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia wykonawczego – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Co istotne, w art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wykonawczego wskazane zostało, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Orzecznictwo TSUE i sądów administracyjnych oraz linia interpretacyjna polskich organów podatkowych

Podkreślenia wymaga, że kluczowe znaczenie dla ukształtowania się rozumienia omawianego pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności” miało orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (aktualnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dalej: „TSUE” lub „Trybunał”). Z uwagi na to, że przyjęta w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego definicja legalna stałego miejsca prowadzenia działalności w znaczącej mierze bazuje na dotychczasowej praktyce TSUE, dorobek Trybunału w tym zakresie nadal pozostaje aktualny.

Powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w każdym przypadku, będzie rezultatem działalności gospodarczej podatnika. Uznanie, iż powstało przedmiotowe stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej wiąże się nierozerwalnie, zdaniem TSUE, z łącznym spełnieniem poniższych kryteriów odnoszących się do prowadzonej działalności gospodarczej, tj.:

• określonego poziomu stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażonego jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny; oraz
• obecności zasobów ludzkich i zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej w postaci np. pracowników podatnika, a także infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności; oraz
• prowadzenia działalności, w szczególności zawierania umów i podejmowania decyzji zarządczych w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot (tj. z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego).

Jak wskazano, powyższe kryteria powinny występować łącznie. Konieczność łącznego spełnienia ww. warunków do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynika bezsprzecznie z budowy gramatycznej cytowanej definicji z Rozporządzenia wykonawczego, jak i dotychczasowego orzecznictwa TSUE.

W wydanym 16 października 2014 r. wyroku w sprawie C-605/12 (Welmory Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku) TSUE podkreślił, że aby spółkę zagraniczną można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności „powinna ona dysponować w Polsce przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Polsce odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej (...).”

Stanowisko analogiczne zaprezentowane zostało przez TSUE także m.in. w sprawie:

• C-73/06, Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern,
• C-168/84, Gunter Berkholz und Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt,
• C-260/95, Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s,
• C-190/95, ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam,
• C-533/22, Adient.

W szczególności, należy jednak zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r. wydany w sprawie C-931/19 (Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Österreich, dawniej Finanzamt Wien). W stanie faktycznym tej sprawy, spółka Titanium Ltd („Titanium”) z siedzibą na wyspie Jersey wynajmowała nieruchomość znajdującą się w Austrii. Okoliczności prowadzenia działalności przez Titatnium były w znacznym stopniu analogiczne do działalności Spółki w Polsce. Rozpatrując sprawę spółki Titanium, TSUE uznał, że:

44. W niniejszym przypadku z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że skarżąca w postępowaniu głównym nie posiada żadnego własnego personelu w Austrii i że osoby odpowiedzialne za niektóre zadania w zakresie zarządzania były upoważnione umownie przez tę spółkę, przy czym spółka ta zastrzegła sobie podejmowanie wszystkich ważnych decyzji dotyczących wynajmu omawianej nieruchomości.

45. Tymczasem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu zarówno dyrektywy 2006/112, jak i dyrektywy 2006/112 ze zm.

46. W świetle powyższego odpowiedź na zadane pytanie powinna brzmieć następująco: Wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy 2006/112 oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 ze zm., w sytuacji, gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.”

W ww. wyroku Trybunał podkreślił, iż zlecenie lokalnemu podwykonawcy pewnych funkcji nie powoduje utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności. Trybunał ponadto potwierdził, że dla istnienia takiego stałego miejsca konieczna jest obecność „na miejscu” osób mogących podejmować istotne decyzje zarządcze, które umożliwiają prowadzenie działalności w sposób wystarczająco niezależny.

Powyższe stanowisko Trybunału zostało w pełni zaakceptowane i uwzględnione w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych, między innymi:

• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 lipca 2021 r., sygn. I FSK 660/18;
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 września 2021 r., sygn. I SA/Gl 527/21;
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 września 2021 r., sygn. I SA/Gl 606/21;
• w wyroku z Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 maja 2022 r., sygn. I FSK 968/20.

Stanowisko Trybunału znajduje również potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Organy podatkowe niejednokrotnie powoływały się na wskazane wcześniej kryteria, wypracowane przez orzecznictwo TSUE, które zostały następnie odzwierciedlone w przepisach Rozporządzenia wykonawczego. Przykładowo m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 4 sierpnia 2023 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.214.2023.2.RST, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że: „Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa”.

W szczególności, należy wskazać również interpretacje indywidualne: z dnia 19 maja 2022 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.92.2022.2.JO, z dnia 24 maja 2022 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.98.2022.2.JO, z dnia 24 lutego 2023 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.587.2022.2.JO otrzymane przez spółki z grupy Wnioskodawcy, które posiadają analogiczny model działalności w Polsce co Spółka. W interpretacjach tych organ podatkowy potwierdził brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ww. spółek w Polsce. Dla przykładu, w interpretacji z 24 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej wskazał, że „Państwa Spółka nie zorganizowała/nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej. (…). Zatem należy stwierdzić, że Państwa Spółka nie posiada/nie będzie posiadała zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest/nie będzie spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Państwa Spółka na terytorium Polski posiada/będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.”

Podsumowując, w powyższych wyrokach TSUE i polskich sądów administracyjnych, a także w interpretacjach indywidualnych wydanych przez polskie organy podatkowe podkreśla się, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności kluczowe znaczenie ma, czy ta działalność posiada stały charakter. W tym zakresie konieczne jest jednoczesne istnienie infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego.

Działalność Wnioskodawcy w Polsce

W celu stwierdzenia, czy działalność Wnioskodawcy w Polsce, opisana w stanie faktycznym oraz w zdarzeniu przyszłym, skutkuje powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, należy dokonać analizy, czy spełnione są łącznie wszystkie wymienione powyżej warunki posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, tj. obecność personelu i infrastruktury technicznej na terytorium Polski, stałość działalności Wnioskodawcy oraz niezależność w wykonywanych czynnościach.

Zasoby personalne

W odniesieniu do kryterium zaplecza personalnego, Wnioskodawca nie posiada oraz nie planuje w przyszłości posiadać w Polsce na stałe własnych pracowników. Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, pracownicy Zarządcy Wnioskodawcy mogą się pojawić w Polsce jedynie w ramach incydentalnych wyjazdów służbowych.

Wnioskodawca będzie korzystał z efektów pracy Usługodawców. Wnioskodawca nie będzie jednak stroną umów o pracę (umów zlecenia, umów o dzieło ani żadnych innych umów pracowniczych o podobnym charakterze) z personelem Usługodawców i tym samym Wnioskodawca, co do zasady, nie będzie upoważniony do określenia zakresu obowiązków pracowników Usługodawców, czy też do rozdzielania im zadań, ani też egzekwowania ich prawidłowego wykonania – tj. nie będą przysługiwać mu uprawnienia pozwalające na dysponowanie personelem.

Biorąc pod uwagę powyższe, bezsprzecznie należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie posiada i nie będzie posiadać na terytorium kraju wystarczającego zaplecza personalnego, umożliwiającego prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce w sposób niezależny i autonomiczny.

Stałość i niezależność prowadzonej działalności gospodarczej

Odnosząc się natomiast do kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że termin „stały” oznacza tyle co „trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny”. W konsekwencji, pojęcie stałości można rozumieć jako zamiar permanentnego (a przynajmniej długofalowego) prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa. Jednocześnie, stałość w odniesieniu do kryteriów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje również konieczność zaangażowania określonego zaplecza personalnego i technicznego, bezspornie przesądzającego o tym, że działalność nie jest tymczasowa.

Istotnym warunkiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest, aby aktywa techniczne i personalne posiadane (z zamiarem stałości) w danym kraju tworzyły strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce. Powstała struktura musi być wyposażona zatem w zdolność do samodzielnego realizowania i „konsumowania” świadczeń.

W tym kontekście, Spółka uważa, że pomimo posiadania (docelowo) w Polsce Nieruchomości, ze względu na brak odpowiedniego zaplecza personalnego w Polsce, struktura działalności Spółki w Polsce nie spełnia/nie spełni kryterium stałości i niezależności.

W szczególności, w Polsce nie znajdują się oraz nie będą się znajdować w przyszłości osoby lub organy uprawnione przez Wnioskodawcę do podejmowania wiążących decyzji o charakterze zarządczym, dotyczących działalności Wnioskodawcy, w tym na przykład do zawierania umów. Wszelkie decyzje o charakterze zarządczym, związane z realizacją podstawowej działalności Wnioskodawcy są i będą bowiem dokonywane spoza terytorium Polski.

W takim przypadku, w odniesieniu do zaplecza personalnego, działalność Wnioskodawcy w Polsce nie ma i nie będzie miała przymiotu stałości i niezależności, a zatem – w ocenie Wnioskodawcy – nie może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu Rozporządzenia wykonawczego.

Należy wskazać także, że czynności, które są wykonywane na terytorium Polski przez Usługodawców będą mieć jedynie charakter pomocniczy w stosunku do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (tj. najmu Nieruchomości). Niemniej jednak, w opinii Wnioskodawcy, korzystanie z usług swojego kontrahenta przez dłuższy okres nie może być uznane za tożsame ze stałością miejsca prowadzenia działalności w sytuacji, w której Wnioskodawca nie utrzymuje w Polsce struktur osobowych.

Wnioskodawca nie wywiera, ani też nie planuje wywierać wpływu lub kontroli ani na pracowników Usługodawców, ani na ich zasoby techniczne i materialne. To wyłącznie na Usługodawcach spoczywa/będzie spoczywać zadanie odpowiedniej i efektywnej alokacji zasobów, w szczególności Wnioskodawca nie ma prawa/nie będzie mieć prawa decydować, który z pracowników będzie wykonywał zadanie na rzecz Wnioskodawcy i nie jest uprawniony do ustalania godzin pracy pracowników Usługodawców. Pracownicy będą podlegać wyłącznemu zarządowi Usługodawców.

Oznacza to, że relacja Wnioskodawcy z Usługodawcami nie różni się niczym od typowej relacji między usługodawcą i usługobiorcą. W szczególności wszelkie czynności wykonywane przez Usługodawców wynikają/będą wynikać wyłącznie z określonych umownie obowiązków, niezbędnych jedynie do prawidłowego świadczenia przez te podmioty świadczeń na rzecz Wnioskodawcy.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z działalnością przedstawioną w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Spółka nie posiada i nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia wykonawczego i art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT w związku z działalnością przedstawioną w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym. Stanowisko to w pełni potwierdza wyrok TSUE w sprawie C-931/19, dotyczącej spółki Titanium Ltd. – planowany model prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce przez Spółkę jest analogiczny do przedstawionego w tej sprawie.

Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w powołanym wyżej orzecznictwie sądów krajowych oraz w przytoczonych wyżej interpretacjach indywidualnych.

Miejsce świadczenia Usług

Przepisy Ustawy o VAT zawierają szczegółowe regulacje określające miejsce świadczenia usług dla potrzeb podatku VAT.

Zgodnie z zasadą ogólną dotyczącą miejsca świadczenia usług wskazaną w przepisach art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatników miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z treścią art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, cyt.: „Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28fust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n”.

Uwzględniając stanowisko Spółki, że w odniesieniu do stanu faktycznego, nie posiada ona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, miejscem świadczenia Usług opodatkowanych zgodnie z art. 28b ustawy o VAT jest zatem miejsce siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. terytorium Luksemburga. W związku z tym, zdaniem Spółki, Usługi opodatkowane zgodnie z art. 28b ustawy o VAT – w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Uwzględniając stanowisko Spółki, że w odniesieniu do zdarzenia przyszłego, nie będzie posiadała ona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, miejscem świadczenia Usług opodatkowanych zgodnie z art. 28b ustawy o VAT będzie zatem miejsce siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. terytorium Luksemburga. W związku z tym, zdaniem Spółki, Usługi (opodatkowane zgodnie z art. 28b ustawy o VAT – w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami lub przyszłymi nieruchomościami) nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Prawo do odliczenia VAT z faktur otrzymanych od Usługodawców

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 Ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

• nabycia towarów i usług,
• dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 Ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Takie ograniczenie zostało wskazane m.in. w art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT - zgodnie z którym, nie przysługuje prawo do odliczenia VAT z faktury dokumentującej transakcję niepodlegającą opodatkowaniu w Polsce.

Skoro zatem miejscem świadczenia (opodatkowania) Usług administracyjnych/prawnych nabywanych od Usługodawców – zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT - jest miejsce siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. terytorium Luksemburga, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur ani w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, ani w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego.

Dodatkowe informacje

Informuję, że obecny publikator ustawy z 11 marca 2004 r. o  podatku od towarów i usług to: Dz.U. z 2025 r. poz. 775.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...).  Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.