Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 kwietnia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 1 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy świadczonych przez Panią usług terapii TSR.

Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 12 maja 2025 r. (data wpływu 12 maja 2025 r.).

Opis stanu faktycznego

Pani (…) (dalej: Wnioskodawczyni) prowadzi działalność gospodarczą. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Jednym z podstawowych zakresów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności jest świadczenie usług z zakresu terapii TSR, czyli Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach. Wnioskodawczyni ma 51 lat i 25-letnie doświadczenie w pracy z ludźmi w zakresie wsparcia i rozwoju.

Odbiorcami usług terapeutycznych są osoby, które przeżywają trudności na gruncie psychologicznym. Usługi terapeutyczne polegają na zastosowaniu odpowiednich metod i narzędzi terapeutycznych TSR m.in. do wspomagania leczenia osób w kryzysie emocjonalnym, doświadczających depresji, stanów lękowych, uzależnień, wypalenia zawodowego, kryzysów w związku, myśli suicydalnych, zachowań autodestrukcyjnych, a także zaburzeń somatycznych, jak i w leczeniu traumy. Większość Klientów jest pod nadzorem i w leczeniu psychiatrycznym.

Wnioskodawczyni nie posiada tytułu zawodowego psychologa ani psychoterapeuty, jednakże terapia TSR jest jedną z uznanych metod terapii psychologicznej.

Pomimo braku tytułu psychologa, Wnioskodawczyni ma wykształcenie pedagogiczne (ukończona anglistyka), a także posiada kwalifikacje zawodowe terapeuty TSR potwierdzone przez wydany w 2019 r. Certyfikat Terapeuty TSR z (…) oraz certyfikat (…) uzyskany w ośrodku (…), tj. w ośrodku (…) w (…) w 2023 r. Od 2020 r. do dzisiaj prowadzi szkolenia w roli Trenera Terapii TSR.

Analogicznie, jak w przypadku osób posiadających tytuł zawodowy psychologa lub psychoterapeuty, usługi wykonywane przez Wnioskodawczynię to świadczenie zdrowotne w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej, tj. działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Wnioskodawczyni stale się szkoli w celu ciągłego podnoszenia swoich kwalifikacji. Ukończyła kursy terapii Poznawczo - behawioralnej, Schematów oraz Radzenia sobie z lękiem i depresją (2020). Ze względu na wybór do pracy metodologii TSR zamierza kontynuować kształcenie w tym zakresie w ośrodku (…) w (…).

Mimo, że terapeuta TSR nie jest regulowanym zawodem medycznym, jak psycholog czy psychoterapeuta, stanowi on niewątpliwie zawód medyczny. Potwierdza to również sposób ujęcia zawodów medycznych (zawodów ochrony zdrowia) w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 227 ze zm.), które to zawiera pozycję 229990 „Pozostali specjaliści ochrony zdrowia gdzie indziej niesklasyfikowani” obejmującą właśnie zawody medyczne nieuregulowane.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Poniżej odpowiedzi do poszczególnych punktów wezwania, mające na celu uzupełnienie szczegółów z zakresu stanu faktycznego:

I. „Czy jako osoba prowadząca terapie TSR spełnia Pani warunki określone w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień (Dz. U. z 2019 r. poz. 1285 ze zm.)?

Odpowiedź:

Wskazany w pytaniu przepis reguluje wymogi formalne do uznania danej osoby za osobę posiadającą certyfikat psychoterapeuty, co czyni ten zawód zawodem regulowanym, chociaż jest to uregulowanie w ograniczonym zakresie. Przepisy przewidują wymogi minimalne, aby dana osoba mogła określać się psychoterapeutą. Zawód ten nie posiada jednak własnej ustawy, jak np. zawód psychologa (Ustawa z dnia 8 czerwca 2001 r. o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1026) przez co zawód ten jest uregulowany w dość ograniczonym stopniu.

Pani (…), mimo, że jest terapeutą TSR (tj. stosuje metodę terapii używaną również przez psychologów i psychoterapeutów) nie jest psychoterapeutą w rozumieniu wskazanego przepisu (co wyjaśnia poniżej). Niemniej jednak usługa w postaci terapii TSR jest usługą analogiczną do usług wykonywanych przez osoby posiadające tytuł psychoterapeuty i stosujących tą metodę terapii.

Wskazany w pytaniu przepis pozwala uznać za osobę posiadającą certyfikat psychoterapeuty osobę spełniającą łącznie następujące warunki:

a)posiada tytuł zawodowy lekarza lub tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa, lub magistra po ukończeniu studiów na kierunku psychologii, pedagogiki, resocjalizacji, socjologii albo spełnia warunki określone w art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów (Dz. U. z 2019 r. poz. 1026),

b)ukończyła podyplomowe szkolenie w zakresie oddziaływań psychoterapeutycznych mających zastosowanie w leczeniu zaburzeń zdrowia, prowadzone metodami o udowodnionej naukowo skuteczności, w szczególności metodą terapii humanistyczno- doświadczeniowej lub integracyjnej, lub poznawczo-behawioralnej, lub psychoanalitycznej, lub psychodynamicznej, lub systemowej, w wymiarze co najmniej 1200 godzin albo przed 2007 r. ukończyła podyplomowe szkolenie w zakresie oddziaływań psychoterapeutycznych mających zastosowanie w leczeniu zaburzeń zdrowia w wymiarze czasu określonym w programie tego szkolenia,

c)posiada zaświadczenie poświadczające odbycie szkolenia wymienionego w lit. b, zakończonego egzaminem przeprowadzonym przez komisję zewnętrzną wobec podmiotu kształcącego, w skład której nie wchodzą przedstawiciele podmiotu kształcącego, w szczególności powołaną przez stowarzyszenia wydające certyfikaty psychoterapeuty, zwane dalej „certyfikatem psychoterapeuty”;

Pani (…):

• posiada wykształcenie pedagogiczne (anglistyka oraz pedagogika), ale w stopniu licencjatu a nie magistra;
• ukończyła certyfikowane podyplomowe szkolenia z zakresu terapii TSR (której skuteczność jest udowodniona naukowo) w wymiarze łącznym 1348 godzin. Jest to suma godzin odbytych certyfikowanych szkoleń, a nie jednego szkolenia. Na tą sumę składa się 48 godzin potwierdzone certyfikatem (…) z ośrodka (…), 200 godzin potwierdzone certyfikatem Terapeuty TSR z Centrum (…) i 1100 godzin potwierdzone certyfikatem Trenera - Superwizora TSR z Centrum (…).

Certyfikaty te nie potwierdzają jednak w swojej treści, że szkolenia te zakończyły się egzaminem prowadzonym przez komisję zewnętrzną wobec podmiotu kształcącego, w skład której nie wchodzą przedstawiciele podmiotu kształcącego.

Mając na uwadze brak ukończonych studiów magisterskich, nieuwzględnienie na certyfikatach potwierdzenia odbycia egzaminu po szkoleniu oraz brak odbycia szkolenia, którego wymiar jednostkowo przekracza 1200 godzin (Pani (…) przekracza ten pułap biorąc pod uwagę wszystkie certyfikaty) Pani (…) nie uważa się za psychoterapeutę w rozumieniu wskazanego w pytaniu przepisu, ponieważ nie spełnia wymogów formalnych przewidzianych tym przepisem.

Ponadto, z uwagi na wspomniany brak ścisłego określenia zawodu psychoterapeuty i występujące od lat wątpliwości prawne w zakresie prawidłowego, pełnego uregulowania tego zawodu (w tym brak ustawy wprost regulującej ten zawód), w branży przyjmuje się, że psychoterapeutą jest osoba, która ukończyła specjalistyczne szkolenie konkretnie w kierunku psychoterapii, a nie jedynie konkretnej metody (np. metody TSR).

Niemniej jednak Pani (…) jako terapeuta TSR wykonuje zawód, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2023 r. poz. 991, 1675 i 1972), tj. zawód medyczny wykonywany przez osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny. Posiada ona pełne, certyfikowane przeszkolenie z zakresu terapii TSR potwierdzające jej fachowe kwalifikacje w tej dziedzinie.

Przez fachowe kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych, co potwierdza interpretacja indywidualna z dnia 6 czerwca 2022 r. (0113-KDIPT1-1.4012.266.2022.2.RG), wydana na tle bardzo zbliżonego stanu faktycznego, dotyczącego również terapeuty TSR. 

Terapeuta TSR - w przeciwieństwie do psychologa lub psychoterapeuty - jest zawodem medycznym nieuregulowanym, który należy zakwalifikować do pozycji 229990 „Pozostali specjaliści ochrony zdrowia gdzie indziej niesklasyfikowani” w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 227 ze zm.).

II. Czy jako osoba prowadząca terapie spełnia Pani warunki określone w art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 917)?

Odpowiedź:

Z uwagi na fakt, że wskazany w pytaniu drugim art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (a w zasadzie punkt 1 tego przepisu, który jako jedyny może być rozpatrywany z perspektywy Strony) przewiduje przesłanki bardzo zbliżone do § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień (Dz.U. z 2019 r. poz. 1285 ze zm.) - w tym m. in. wymóg magisterskich studiów, odbycia podyplomowego szkolenia w jednostkowym wymiarze ponad 1200 godzin oraz zdania certyfikowanego egzaminu - należy stwierdzić, że przesłanki z tego przepisu również nie są spełnione.

Pytanie

Czy Wnioskodawczyni postępuje prawidłowo stosując względem usług terapii TSR zwolnienie przedmiotowe z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c) ustawy VAT?

Pani stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c) ustawy VAT, zwalnia się z podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone w ramach wykonywania zawodów medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2023 r. poz. 991, 1675 i 1972).

W ocenie Wnioskodawczyni, fakt wykonywania usług z zakresu terapii TSR pozwala na zakwalifikowanie jej do osób wykonujących zawód medyczny, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2022 r. poz. 633), który to przepis obejmuje m. in. „osoby legitymujące się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie, dziedzinie”.

Wnioskodawczyni legitymuje się nabyciem fachowym kwalifikacji w zakresie terapii TSR, co potwierdzają posiadane przez nią certyfikaty ukończenia kursów i szkoleń dotyczących kształcenia zawodowego z zakresu terapeuty TSR.

Działania Wnioskodawczyni w ramach usług terapii TSR służą zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia - analogicznie jak usługi psychologa czy psychoterapeuty.

Działania Wnioskodawczyni zasadniczo nie różnią się w swoich założeniach niczym od działań psychologa. Co więcej, terapia TSR jest jedną z metod stosowanych przez psychologów, jak i psychoterapeutów. Należy więc uznać, że Wnioskodawczyni wykonuje pracę analogiczną jak psycholog lub psychoterapeuta, ograniczając się wyłącznie do jednej ze stosowanych przez tych specjalistów metody.

Przewidziany w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy VAT warunek, zgodnie z którym zwolnione od podatku VAT są usługi opieki medycznej wykonywane w ramach zawodów medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej, tj. przez osoby uprawnione na podstawie odrębnych przepisów do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osoby legitymujące się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny, ma na celu zapewnienie, aby zwolnienie od podatku było stosowane wyłącznie do świadczeń opieki medycznej wykonywanych przez osoby posiadające wymagane kwalifikacje zawodowe.

Dlatego nie każde świadczenie opieki medycznej objęte jest zakresem zwolnienia od podatku, zwolnienie to dotyczy tylko świadczeń o odpowiednim poziomie jakości, biorąc pod uwagę wykształcenie zawodowe osób je wykonujących. Wnioskodawczyni niewątpliwie takie wykształcenie zawodowe posiada.

Tym samym Wnioskodawczyni uważa, że posiada prawo do stosowania zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c) ustawy VAT.

Powyższe potwierdza również interpretacja indywidualna z 2 czerwca 2022 r. (0113-KDIPT1-1.4012.266.2022.2.RG), w ramach której Dyrektor KIS stwierdził, że wnioskodawcy przysługuje zwolnienie z VAT w ramach świadczonych usług terapii TSR.

Stan faktyczny tej interpretacji jest bardzo zbliżony do tego objętego niniejszym wnioskiem i również dotyczy osoby świadczącej usługi terapii TSR:

„Jest Pani magistrem pedagogiki o specjalności opiekuńczej i resocjalizacyjnej. Ukończyła Pani I i II stopień Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach. Ukończyła Pani wiele szkoleń specjalistycznych z zakresu wspomagania klienta i pracy z nim w obszarach kryzysów i zaburzeń psychicznych.

Obecnie jest Pani w procesie certyfikacji pod nadzorem dwóch Superwizorów oraz (…) Stowarzyszenia (...) Odbywa Pani regularnie superwizje i interwizje, a także nieustannie kontynuuje Pani rozwój osobisty uczestnicząc w kolejnych szkoleniach specjalistycznych akredytowanych przez (…) Zdobyte do tej pory kwalifikacje załączyła Pani do wniosku.

Swoje doświadczenie zawodowe zdobywała Pani wcześniej pracując na stanowisku - terapeuta, w Centrum Obsługi Placówek Opiekuńczo-Wychowawczych w (…) Kontynuuje Pani tą współpracę”.

Na gruncie tak przedstawionego stanu faktycznego Dyrektor KIS wskazał, że:

„Świadczone przez Panią usługi terapeutyczne korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy”.

W ocenie Wnioskodawczyni nie ma podstaw do odmiennego traktowania sytuacji przedstawionej w niniejszym wniosku.

Warto również przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 października 2013 r. (I FSK 1682/12), dotyczącego psychoanalityków. Wyrok ten potwierdza, że dla uznania danej osoby za wykonującą zawód medyczny nie ma znaczenia to, czy dany zawód jest zawodem medycznym regulowanym. W wyroku tym wskazano m. in. że:

„Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej, do którego odwołuje się art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c u.p.t.u., osobą wykonującą zawód medyczny jest osoba uprawniona na podstawie odrębnych przepisów do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osoba legitymująca się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny. Jeżeli zatem psychoanalitykiem, członkiem P., może zostać osoba, mająca studia wyższe: medyczne, psychologiczne lub w szczególnych przypadkach po ukończeniu innego pokrewnego kierunku, po nabyciu fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w zakresie psychoanalizy (określonych szczegółowo przez P.), za w pełni trafne należy uznać stanowisko Sądu pierwszej instancji, że zawód psychoanalityka jest zawodem medycznym, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o działalności leczniczej, o ile wykonywany jest przez psychoanalityka posiadającego fachowe kwalifikacje, czyli stosowny zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych, zweryfikowane w ramach członkowskiej procedury kwalifikacyjnej P”.

NSA uznał, że pomimo braku regulacji zawodu psychoanalityka, wymaga on posiadania określonych kwalifikacji i wykształcenia, przez co jest zawodem medycznym w rozumieniu ustawy o działalności leczniczej. Pomimo, że ww. wyrok jest dość stary, uważa Pani, że jego tezy zasługują na uwagę i są nadal aktualne.

NSA wskazał również, że:

„Tylko zatem gdyby organ podatkowy stwierdził i wykazał, że usługi, świadczone przez danego psychoanalityka, niemającego wyższego wykształcenia medycznego lub psychologicznego, nie mają takiej samej jakości, biorąc pod uwagę jego kwalifikacje zawodowe, jak realizowane w tym zakresie świadczenia psychiatrów czy psychologów lub osób wykonujących inne zawody medyczne, może zakwestionować możliwość korzystania przez niego ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w zakresie świadczonych usług. W takim bowiem przypadku, brak stosownych kwalifikacji, przekładający się na brak odpowiedniej jakości świadczonych usług psychoanalitycznych, powoduje, że nie zostanie spełniona określona w art. 43 ust. 1 pkt 19 u.p.t.u. przesłanka, aby usługi te służyły profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia”.

W ocenie Wnioskodawczyni tezy tego wyroku potwierdzają, że fakt braku uregulowania zawodu terapeuty TSR w polskim prawie na zasadach analogicznych, jak psycholog lub psychoterapeuta nie ogranicza prawa do stosowania zwolnienia z podatku VAT, ponieważ nadal jest to zawód służący wykonywaniu świadczeń zdrowotnych, a Wnioskodawczyni posiada odpowiednie kwalifikacje do jego wykonywania co stanowi gwarancję wysokiej jakości usług.

Mając wszystko powyższe na uwadze, Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo do stosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c) ustawy VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) zwanej dalej „ustawą”:

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienia od podatku.

Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Ponadto, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy:

Przepisy art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy zwalniają od podatku wyłącznie usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, nie zwalniają zatem wszystkich świadczeń, które można wykonać w ramach działalności leczniczej przez podmioty lecznicze bądź w ramach zawodów medycznych, ale tylko te, które służą określonemu celowi. Wszędzie tam, gdzie nie ma bezpośredniego związku z leczeniem – nie ma prawa do zastosowania zwolnienia od podatku.

Przytoczone powyżej przepisy krajowe w zakresie opieki medycznej stanowią implementację do polskiego porządku prawnego przepisu art. 132 ust. 1 lit. b) oraz lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 z 11 grudnia 2006 str. 1 ze zm.), zgodnie z którym:

Z powyższych regulacji wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

• przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a także
• przesłanki o charakterze podmiotowym, odnoszącej się do usługodawcy, który musi być osobą wykonującą zawód lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej, psychologa lub inny zawód medyczny w rozumieniu ww. art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej.

Zatem, powyższe zwolnienie ma charakter podmiotowo-przedmiotowy. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie od podatku nie znajduje zastosowania.

Należy zauważyć, że definicja opieki medycznej nie została zawarta ani w krajowych, ani we wspólnotowych przepisach podatkowych. W tym zakresie należy szukać wyjaśnienia tych pojęć w bogatym dorobku orzecznictwa wspólnotowego.

W odniesieniu do powołanych wyżej przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady ukształtowała się wspólnotowa linia orzecznicza. I tak, w wyroku w sprawie C-106/05 L.u.P. GmbH (pkt 27) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że:

Pojęcie to zdefiniowano również w wyroku w sprawie C-307/01 Peter d´Ambrumenil (pkt 57), gdzie podkreślono, że pojęcia świadczenia opieki medycznej nie można interpretować w sposób, który obejmuje świadczenia medyczne realizowane w innym celu niż postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych.

Analizując przedstawione powyżej regulacje należy zauważyć, że użyte w art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy pojęcie „usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia” odpowiada określeniom używanym przez TSUE „postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych”. W pojęciu tym zawierają się również usługi medyczne realizowane w celach profilaktycznych (wyrok w sprawie C-212/01 Margarete Unterpertinger, pkt 40).

Należy podkreślić, że ani przytoczone przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, ani orzecznictwo TSUE nie dają podstaw do tego, aby zakresem opieki medycznej podlegającej zwolnieniu objąć wszystkie działania medyczne wynikające z procesu leczenia. Zatem czynności, których celem nie jest ochrona zdrowia nie mogą być uznane za świadczenia opieki medycznej i nie mogą podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Stanowisko takie wynika z wyroku w sprawie C-212/01.

Ponadto, w przedmiotowym wyroku Trybunał stwierdził, że:

Cel usługi medycznej określa, czy powinna ona korzystać ze zwolnienia. Jeżeli z kontekstu wynika, że jej podstawowym celem nie jest ochrona zdrowia, w tym jego utrzymanie lub przywrócenie, lecz raczej udzielenie porady wymaganej przed podjęciem decyzji wiążącej się z konsekwencjami prawnymi, to wówczas zwolnienie nie będzie miało zastosowania. Wyrażenie „opieka medyczna” dotyczy działalności mającej na celu ochronę zdrowia ludzkiego i obejmuje opiekę nad pacjentem. Celem zwolnienia jest ułatwienie ochrony zdrowia ludzkiego, która obejmuje diagnozę i badania w celu sprawdzenia czy osoba cierpi na jakąś chorobę i jeżeli to możliwe zapewnia jej leczenie. Nie obejmuje diagnozy i badania w innym celu. Aby podlegać zwolnieniu świadczenie powinno mieć cel terapeutyczny, tym samym liczy się nie charakter usługi, ale jej cel. Jeżeli podstawowym celem danego świadczenia nie są diagnoza, opieka, bądź leczenie chorób lub zaburzeń zdrowia, świadczenie takie nie podlega zwolnieniu od VAT.

Ponadto jak zauważył Rzecznik Generalny w sprawie C-262/08 CopyGene A/S:

Zatem zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy, objęte są wyłącznie te usługi w zakresie opieki medycznej, które realizują cel związany z profilaktyką, zachowaniem, ratowaniem, przywracaniem i poprawą zdrowia. Usługi, które tych celów nie realizują nie mogą korzystać z ww. zwolnienia. W związku z tym każdorazowo należy poddawać analizie, jaki cel przyświecał danej usłudze świadczonej na rzecz pacjenta. Nie w każdym przypadku działania podejmowane na rzecz pacjenta mają na celu zachowanie, ratowanie, przywracanie i poprawę jego zdrowia. W przypadku, gdy świadczone usługi nie będą związane z ochroną zdrowia i takiego celu nie będą realizować, nie mogą korzystać z omawianego zwolnienia.

Dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT usług ważnym jest wykazanie, że celem świadczonych usług jest profilaktyka, zachowanie, ratowanie, przywrócenie i poprawa zdrowia.

Precyzując czynności opieki medycznej, których celem jest profilaktyka, zachowanie, ratowanie, przywracanie lub poprawa zdrowia, pojęcia te należy interpretować z zastosowaniem wykładni językowej.

„Profilaktyka” to wszelkie działania i środki stosowane w celu zapobiegania czemuś niepożądanemu, likwidowanie przyczyn niekorzystnych zjawisk, to działania i środki stosowane w celu zapobiegania chorobom. Zatem profilaktyka zdrowotna obejmuje działania mające na celu zapobieganie chorobom bądź innemu niekorzystnemu zjawisku zdrowotnemu przed jej rozwinięciem, poprzez ich wczesne wykrycie i leczenie. Ma ona również na celu zahamowanie postępu lub powikłań już istniejącej choroby, czy też zapobieganie powstawaniu niekorzystnych wzorów zachowań społecznych, które przyczyniają się do podwyższania ryzyka choroby.

„Zachowywanie” rozumiane jest jako dochowanie czegoś w stanie niezmienionym, nienaruszonym lub niezniszczonym mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, utrzymywanie.

Interpretując słowo „ratowanie”, należy odwołać się do słów „ratować” i „ratownictwo”. Ratować to starać się ocalić, zachować coś, natomiast ratownictwo jest rozumiane jako ogół środków i metod ratowania życia ludzkiego i niesienia pomocy w warunkach zagrożenia.

Słowo „przywracać” oznacza doprowadzić coś do poprzedniego stanu, wprowadzić coś na nowo, odtworzyć coś w pierwotnej postaci, wznowić, odnowić, sprawić, że ktoś się znajdzie w takiej sytuacji, w takim stanie, w jakim był poprzednio. Pojęcie „przywracanie zdrowia” oznacza doprowadzenie zdrowia do poprzedniego stanu, sprawienie, że znajdzie się ono w takim stanie, w jakim był poprzednio.

„Poprawa” to zmiana stanu czegoś na lepsze, poprawienie czegoś, poprawianie się, polepszanie. Z kolei termin „poprawa zdrowia”, którym posługuje się ustawodawca określając zakres zwolnień, zgodnie z wykładnią literalną, oznacza zmianę stanu zdrowia na lepsze, poprawienie zdrowia, jego polepszanie.

Zatem dokonując ustalenia, czy dana usługa medyczna korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług należy ustalić, czy będzie spełniała wyżej określone warunki.

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE wynika, że zwolnienia stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, które służą unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich i które należy postrzegać w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT (wyrok C-473/08 w sprawie Eulitz, pkt 25). Jak również wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości UE w swym orzecznictwie: pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 VI Dyrektywy (obecnie art. 132 Dyrektywy 2006/112/WE Rady) powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

Dokonując oceny przedstawionych okoliczności sprawy należy mieć na względzie zasadę wykładni zwolnień, stanowiących w istocie odstępstwo od generalnej zasady powszechności opodatkowania podatkiem VAT. Tym samym, wszelkie zwolnienia należy interpretować możliwie ściśle i wąsko tak, aby nie doprowadzić do rozszerzenia zwolnień.

Zatem zbadać należy czy spełnia Pani warunki do zastosowania dla świadczonych usług zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy.

W świetle przywołanej wyżej regulacji zauważenia wymaga, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

• przesłanki o charakterze podmiotowym, odnoszącej się do usługodawcy, który musi być osobą wykonującą zawód lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej, psychologa lub inny zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej;
• przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.

Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

W związku z tym zasadnym jest przeanalizowanie czy usługi terapii TSR są świadczone przez Panią w ramach wykonywania zawodów medycznych.

Wobec tego, należy dokonać oceny, czy w niniejszej sprawie spełniony zostanie warunek podmiotowy określony w ww. przepisie, tzn. czy ww. usługi będą świadczone w ramach wykonywania zawodów medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy, odsyła do art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej, który jednakże nie wymienia wprost zawodów medycznych odsyłając do kolejnych uregulowań.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 450) o działalności leczniczej:

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o działalności leczniczej:

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o działalności leczniczej:

W kwestii ww. zwolnienia wypowiedział się również TSUE, który w wyroku w sprawie C-141/00 Ambulanter Pflegedienst Kügler GmbH wskazał, że:

Zatem przewidziany w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej warunek, zgodnie z którym świadczenie zdrowotne musi być dokonywane przez osobę, która na podstawie odrębnych przepisów uprawniona jest do ich udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny, ma na celu zapewnienie, aby zwolnienie od podatku było stosowane wyłącznie do świadczeń opieki medycznej wykonywanych przez osoby posiadające wymagane kwalifikacje zawodowe. Dlatego nie każde świadczenie opieki medycznej objęte jest zakresem zwolnienia od podatku, zwolnienie to dotyczy tylko świadczeń o odpowiednim poziomie jakości, biorąc pod uwagę wykształcenie zawodowe osób je wykonujących.

Przewidziany w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy warunek, zgodnie z którym zwolnione od podatku VAT są usługi w zakresie opieki medycznej wykonywane w ramach zawodów medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej, ma na celu zapewnienie, aby zwolnienie od podatku było stosowane wyłącznie do świadczeń opieki medycznej wykonywanych przez osoby posiadające wymagane kwalifikacje zawodowe.

Zasady wykonywania niektórych zawodów medycznych zostały uregulowane w odrębnych aktach prawnych, np. zawód lekarza, pielęgniarki, położnej, ratownika medycznego, farmaceuty, felczera czy diagnosty laboratoryjnego. Poza wymienionymi istnieje jeszcze spora grupa innych zawodów medycznych, dla których jednak nie zostały określone zasady wykonywania w odrębnych przepisach.

Należy zatem przyjąć, że pojęcie „osoba wykonująca zawód medyczny” obejmuje osoby wykonujące zawody, których status jest określony ustawowo, jak i zawody, które nie mają na gruncie obowiązującego prawa takiego uregulowania. Pojęcie „wykonywanie zawodu medycznego” należy odnieść do osób, które fachowo, stale i w celach zarobkowych zajmują się wykonywaniem zajęcia mającego związek z medycyną i które mają odpowiednie kwalifikacje. Przez kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych.

W świetle § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 19 czerwca 2019 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień (t. J. Dz. U. z 2019 r. poz. 1285 ze zm.):

W myśl § 2 pkt 8 ww. rozporządzenia Ministra Zdrowia:

Jednocześnie z załącznika nr 6 do ww. rozporządzenia, stanowiącego wykaz świadczeń gwarantowanych realizowanych w warunkach ambulatoryjnych psychiatrycznych i leczenia środowiskowego (domowego) oraz warunków realizacji tych świadczeń, wynika, że określone świadczenia w zakresie psychoterapii (np. sesja psychoterapii indywidualnej, sesja psychoterapii rodzinnej, sesja psychoterapii grupowej, sesja wsparcia psychospołecznego) mogą być wykonywane przez osoby ubiegające się o otrzymanie certyfikatu psychoterapeuty.

W świetle przepisów ww. rozporządzenia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień, wskazania wymaga, że świadczenie w zakresie psychoterapii może wykonywać osoba, która spełnia łącznie następujące warunki:

• posiada dyplom lekarza lub magistra: psychologii, pielęgniarstwa, pedagogiki, resocjalizacjialbo
• spełnienia warunki określone w art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów,oraz
• ukończyła podyplomowe szkolenie w zakresie oddziaływań psychoterapeutycznych mających zastosowanie w leczeniu zaburzeń zdrowia prowadzonych metodami o udowodnionej naukowo skuteczności, w szczególności metodą terapii psychodynamicznej, poznawczo-behawioralnej lub systemowej, w wymiarze co najmniej 1 200 godzin albo przed 2007 r. ukończyła podyplomowe szkolenie w zakresie oddziaływań psychoterapeutycznych mających zastosowanie w leczeniu zaburzeń zdrowia w wymiarze czasu określonym w programie tego szkolenia,
• posiada zaświadczenie poświadczające odbycie ww. szkolenia zakończonego egzaminem przeprowadzanym przez komisję zewnętrzną wobec podmiotu kształcącego, w skład której nie wchodzą przedstawiciele podmiotu kształcącego, w szczególności powołaną przez stowarzyszenia wydające certyfikaty psychoterapeuty, zwanym „certyfikatem psychoterapeuty”.

W opisie sprawy wskazała Pani, że nie jest Pani psychoterapeutą w rozumieniu przepisu § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień. Wskazała Pani, że nie uważa się za psychoterapeutę w rozumieniu wskazanego przepisu, ponieważ nie spełnia wymogów formalnych przewidzianych tym przepisem. Ukończyła Pani certyfikowane podyplomowe szkolenia z zakresu terapii TSR w wymiarze łącznym 1348 godzin. Na tę sumę składa się 48 godzin potwierdzone certyfikatem (…), 200 godzin potwierdzone certyfikatem Terapeuty TSR z (…), 200 godzin potwierdzone certyfikatem Terapeuty TSR z Centrum (…) i 1100 godzin potwierdzone certyfikatem Trenera – Superwizora TSR z Centrum (…). Posiada Pani wykształcenie pedagogiczne (anglistyka oraz pedagogika), ale w stopniu licencjatu, a nie magistra.

Z wniosku wynika także, że jako osoba prowadząca terapię nie spełnia Pani warunków określonych w art. 5 ust. 3 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego.

Wskazała Pani, że stale się szkoli w celu ciągłego podnoszenia swoich kwalifikacji. Ukończyła Pani kursy terapii poznawczo-behawioralnej, schematów oraz radzenia sobie z lękiem i depresją. Ze względu na wybór do pracy metodologii TSR, zamierza Pani kontynuować kształcenie w tym zakresie w ośrodku (…) w (…).

Ponadto wskazała Pani, że terapeuta TSR nie jest regulowanym zawodem medycznym, jak psycholog czy psychoterapeuta, stanowi on niewątpliwie zawód medyczny. Wskazała Pani, że potwierdza to również sposób ujęcia zawodów medycznych (zawodów ochrony zdrowia) w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania, które to zawiera pozycję 229990 „Pozostali specjaliści ochrony zdrowia gdzie indziej niesklasyfikowani” obejmującą właśnie zawody medyczne nieuregulowane.

Analiza przepisów ww. rozporządzenia w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do świadczonych przez Pani usług nie został spełniony warunek zawarty w ww. rozporządzeniu, tj. posiadanie dyplomu lekarza lub magistra: psychologii, pielęgniarstwa, pedagogiki, resocjalizacji. Z przedstawionych przez Panią okoliczności nie wynika również, aby spełniała Pani warunki określone w art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów. Jednocześnie ukończenie przez Panią szkoleń niewątpliwie świadczy o posiadaniu określonych umiejętności do ww. usług, ale nie jest to równoznaczne z prawem do legitymowania się fachowymi kwalifikacjami pozwalającymi na stwierdzenie, że wykonuje Pani zawód medyczny w rozumieniu ustawy o działalności leczniczej.

Samo odbycie licznych szkoleń może świadczyć o posiadaniu określonych umiejętności nawet na wysokim poziomie, ale nie jest to równoznaczne z prawem do legitymowania się „fachowymi kwalifikacjami” pozwalającymi na stwierdzenie, że dana osoba wykonuje zawód medyczny w rozumieniu ustawy o działalności leczniczej. Są to dwie różne kwestie. Co innego jest nauczyć się, posiadać wiedzę, praktykę, umiejętność i wykonywać określone czynności z zakresu np. zachowania czy ratowania zdrowia, a czym innym posiadać kwalifikacje do wykonywania zawodu medycznego. Podkreślić należy, że zwolnienie podatkowe obejmuje świadczenie usługi z zakresu opieki medycznej, ale wyłącznie wówczas, gdy będzie ono świadczone w ramach wykonywania zawodu medycznego. Z kolei ten zawód medyczny musi być regulowany przepisami prawa (przez osobę uprawnioną na podstawie przepisów prawa) lub potwierdzony posiadanymi fachowymi kwalifikacjami do udzielania świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny czy dziedziny medycyny. Jeżeli zatem nie ma żadnej procedury mogącej potwierdzić nabycie, posiadanie, zweryfikowanie, potwierdzenie tych kwalifikacji, co pozwoliłoby na uznanie ich za uprawniające do wykonywania zawodu medycznego, to nie można przyjąć, że dana osoba wykonuje zawód medyczny w rozumieniu ustawy o działalności leczniczej.

Z wniosku wynika, że z posiadaniem przez Panią zawodu medycznego utożsamia Pani samo prowadzenia terapii TSR (terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach).

W przedmiotowej sprawie dokonując oceny, czy spełniony zostanie warunek podmiotowy zwolnienia pomocniczo przy ustalaniu kręgu osób wykonujących zawód medyczny należy posiłkować się także rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 10 lipca 2023 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U. z 2023 poz. 1515), które w załączniku zawiera taryfikator kwalifikacyjny pracowników działalności podstawowej. Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia przez wyższe wykształcenie medyczne należy rozumieć posiadanie tytułu zawodowego nadawanego absolwentom studiów prowadzonych w uczelniach medycznych albo innych uczelniach, które prowadzą działalność dydaktyczną w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu, na kierunku przyporządkowanym do dyscypliny nauki medyczne, nauki farmaceutyczne lub nauki o zdrowiu. Natomiast przez średnie wykształcenie medyczne – wykształcenie, o którym mowa w art. 20 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2023 r. poz. 900), po którego uzyskaniu absolwenci mają kwalifikacje do wykonywania zawodów, dla których ministrem właściwym jest minister właściwy do spraw zdrowia.

W tym miejscu należy zauważyć, że w załączniku do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz. U. z 2018 r. poz. 227 ze zm.) punktem (229990 zostali sklasyfikowani pozostali specjaliści ochrony zdrowia gdzie indziej niesklasyfikowani.

Z opisu sprawy wynika jednak, że zawód, w ramach którego świadczy Pani usługi wskazane we wniosku, nie został dotychczas wpisany do Klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy.

Wskazania wymaga, że z powołanego powyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy, wynika, że dla zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług istotny jest cel wykonywanych świadczeń. Ze zwolnienia będą generalnie korzystać tylko te czynności, które mają charakter diagnostyczny lub terapeutyczny (leczniczy). Jeśli świadczenie nie będzie służyć profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, to wówczas nie będzie objęte zwolnieniem podatkowym. W związku z tym każdorazowo należy poddawać analizie, jaki cel przyświeca danej usłudze świadczonej na rzecz pacjenta. Należy mieć zatem na uwadze fakt, że na podstawie ww. przepisu zwalnia się od podatku wyłącznie usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.

W związku z powyższym, jakkolwiek usługi objęte zakresem pytania mogą spełniać przesłanki do uznania ich za usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, to nie spełnia Pani przesłanki podmiotowej do skorzystania ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy. Z wniosku nie wynika bowiem, aby posiadała Pani wykształcenie w dziedzinie nauk medycznych. Wskazała Pani, że ma Pani wykształcenie pedagogiczne (anglistyka oraz pedagogika) w stopniu licencjatu, a tym samym nie został spełniony warunek zawarty w ww. rozporządzeniu, tj. posiadanie dyplomu lekarza lub magistra: psychologii, pielęgniarstwa, pedagogiki, resocjalizacji albo spełnienie warunków określonych w art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów. W uzupełnieniu wniosku sama wskazała Pani, że nie spełnia wymogów formalnych dla psychoterapeuty określonych w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 19 czerwca 2019 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień oraz warunków określonych w art. 5 ust. 3 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego.

Zatem, nie kwestionując Pani uprawnień do udzielania świadczeń w zakresie terapii TSR nie można jednakże wyłącznie w oparciu o posiadane certyfikaty stwierdzić, że wykonuje Pani zawód medyczny.

Należy bowiem mieć na uwadze, że świadczenie usług wykonywanych przez osobę posiadającą kwalifikacje do wykonywania terapii TSR, o ile osoba ta nie legitymuje się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny czy dziedziny medycyny, nie jest świadczeniem w ramach wykonywania zawodów medycznych określonych przez ustawodawstwo krajowe.

Zatem świadczone przez Panią usługi terapii TSR nie korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy, gdyż nie spełniają one podstawowej przesłanki podmiotowej umożliwiającej zastosowanie zwolnienia, tj. nie są świadczone przez określony ustawą podmiot (nie są świadczone przez osobę posiadającą uprawnienia do świadczenia usług w ramach wykonywania zawodu medycznego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej).

Pani stanowisko uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołana interpretacja nie stanowi źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w niej stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę organ wydający interpretacje jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Jednocześnie wskazać należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

W konsekwencji, powołana przez Panią interpretacja indywidualna nie może stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.