Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 kwietnia 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej też jako: Spółka DE) jest spółką kapitałową prawa niemieckiego GmbH z siedzibą w Niemczech, posiadającą osobowość prawną. Spółka jest niemieckim rezydentem podatkowym. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej VAT w Niemczech i jednocześnie Spółka zarejestrowała się do celów VAT w Polsce i uzyskała polski nr NIP. Głównym przedmiotem działalności Spółki DE jest działalność polegająca na handlu (...) (dalej jako Towary).

Spółka kupuje Towary od producentów (...) na terenie krajów całej Unii Europejskiej (Niemcy, Polska, Węgry, Rumunia, Słowacja, Czechy itd.) oraz poza obszarem Unii Europejskiej (tu raczej rzadsze przypadki). Sprzedaż odbywa się przy udziale podmiotów, z którymi Spółka DE podpisała umowy na świadczenie usług pośrednictwa handlowego w poszczególnych krajach Unii Europejskiej. Spółka DE zawarła umowę na świadczenie usług pośrednictwa handlowego na terytorium Polski i z terytorium Polski ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (dalej jako Pośrednik PL). Zgodnie z umową Pośrednik PL podejmuje czynności zmierzające do pozyskania Klientów na Towary na terenie Polski oraz innych krajów Unii Europejskiej. W tym celu Pośrednik PL zatrudnia 7 pracowników, którzy delegowani są do świadczenia pracy związanej z pozyskaniem Klientów na Towary Spółki DE. Pośrednik prowadzi działania marketingowe dotyczące Towarów, prezentuje Towary potencjalnym Klientom, przedstawia warunki cenowe (ustalone/narzucone przez Spółkę DE), następnie jeśli dojdzie do sprzedaży organizuje transport Towarów z miejsca nadania do miejsca przeznaczenia, wystawia faktury, obsługuje proces reklamacyjny. Transport zlecany jest przewoźnikom - podmiotom trzecim. Transport organizuje Pośrednik PL. Faktury przewoźnik wystawia na Wnioskodawcę. Towary nie są nigdzie składowane, magazynowane czy rozpakowywane i przepakowywane. Towary są kupowane z terytorium różnych państw członkowskich Unii Europejskiej i sprzedawane do innych krajów Unii Europejskiej w tym do Polski, za pośrednictwem Pośrednika Pl. Klientami Towarów Spółki DE są m.in. (...) – tj. podatnicy zarejestrowani dla celów VAT w Polsce oraz nierezydenci polscy, zarejestrowani do celów VAT w Polsce. Innymi słowy Pośrednik PL poszukuje w Polsce klientów na zakup Towarów. Współpraca jaką nawiązała Spółka DE z Pośrednikiem PL zakłada współpracę długoletnią.

Spółka DE dokonuje również na terytorium Polski zakupów Towarów (o których mowa w treści wniosku), a także usług pośrednictwa handlowego, usług transportowych, usług spedycyjnych etc.

Spółka DE nie zatrudnia obecnie w Polsce żadnych pracowników i nie posiada w Polsce własnej placówki – w postaci biura (biuro i personel posiada Pośrednik PL) czy magazynu do składowania Towarów (bo nie ma takiej potrzeby). Decyzje dotyczące działalności Spółki DE podejmowane są poza granicami Polski, w szczególności takie czynności jak: zawieranie umów. Przy czym realizacja sprzedaży, negocjowanie umów w granicach wskazanych przez Spółkę DE, są objęte zakresem działania Pośrednika Pl.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

1.w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Spółki DE w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Spółka DE prowadzi działalność w Niemczech np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka DE posiada w kraju siedziby itp.);

Spółka DE posiada w kraju swojej siedziby biuro, zatrudnia personel, jest podzielona na dział handlowy, dział realizacji, księgowość. Posiada wszelkie zasoby do prowadzenia działalności handlowo-biurowej.

2.czy Spółka DE posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi Pośrednika PL wykorzystywanymi do świadczenia usług pośrednictwa handlowego na Państwa rzecz, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana oraz czy jest porównywalna do kontroli jaką Spółka DE sprawuje nad własnym zapleczem personalnym;

Współpraca Spółki DE z Pośrednikiem PL polega na prawidłowej realizacji usług, tak, aby zapewnić sprzedaż na odpowiednim poziomie. Spółka DE w taki sposób ma wpływ na personel zatrudniony u Pośrednika PL, że sprawdza zakres wykonywanych czynności pracownika (zatrudnionego u Pośrednika PL) oraz efekty jego pracy poprzez obowiązkowe raporty miesięczne wysyłane do Spółki DE, przez Pośrednika PL. Spółka DE nie ma takiego nadzoru nad personelem Pośrednika PL, jak nad swoim. Cały zespół osobowo-sprzętowy/techniczny Pośrednika PL jest utrzymywany wyłącznie na potrzeby pełnienia funkcji pośrednika sprzedaży dla Spółki DE.

3.czy Spółka DE ma wpływ na czas pracy zasobów osobowych Pośrednika PL oraz czy Spółka DE ma wpływ, które zasoby osobowe Pośrednika PL mają realizować usługi pośrednictwa handlowego na rzecz Spółki DE, należało wyjaśnić;

Decyzje co do zatrudnienia personelu u Pośrednika PL, podejmuje Pośrednik PL. Przy czym zwrócić należy uwagę, że ilość pracowników jest przedmiotem uzgodnień ze Spółką DE, biorąc pod uwagę, zakres planowanych i realizowanych czynności przez Pośrednika PL. Spółka DE może wskazać również personel, który ma realizować czynności sprzedażowe u Pośrednika PL.

4.czy Spółka DE posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi oraz rzeczowymi Pośrednika PL wykorzystywanymi do świadczenia usług pośrednictwa handlowego na rzecz Spółki DE, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana oraz czy kontrola ta jest porównywalna do kontroli jaką Spółka DE sprawuje nad własnym zapleczem technicznym/rzeczowym;

Pośrednik PL posiada dostęp do systemu informatycznego Spółki – stanowiący własność Spółki DE, umieszczony na niemieckich serwerach danych. Oprócz tego Spółka DE wskazuje Pośrednikowi PL, jakie zasoby sprzętowe są niezbędne do prawidłowego świadczenia usług przez Pośrednika PL. Cały zespół osobowo-sprzętowy/techniczny Pośrednika PL jest utrzymywany wyłącznie na potrzeby pełnienia funkcji pośrednika sprzedaży dla Spółki DE.

5.czy Spółka DE ma wpływ która część zasobów technicznych / rzeczowych Pośrednika PL jest wykorzystywana do świadczenia usług pośrednictwa handlowego na Państwa rzecz;

Cały zespół osobowo-sprzętowy/techniczny Pośrednika PL jest utrzymywany wyłącznie na potrzeby pełnienia funkcji pośrednika sprzedaży dla Spółki DE. Zasoby te są między podmiotami uzgadniane w celu prawidłowej realizacji usług pośrednictwa.

6.gdzie faktycznie rozpoczyna i kończy się transport towarów w ramach nabywanych przez Spółkę DE usług transportowych, należało wyjaśnić, w tym w szczególności wskazać czy transport ten jest wykonywany w całości poza terytorium Unii Europejskiej;

6. Transport jest wykonywany tylko i wyłącznie na terenie Unii Europejskiej. Można wyróżnić 2 rodzaje transportu:

a.Transport krajowy – zaczyna się i kończy na terytorium Polski.

b.Transport międzynarodowy - Zaczyna się w Polsce – może kończyć się na terenie Niemiec/Czech/ Węgier/Słowacji/Austrii/Holandii/ Włoch lub Danii – z kontrahentami z tych krajów spółka współpracuje.

7.czy Spółka DE wykonuje (rozpoznaje w zakresie podatku od towarów i usług) czynności opodatkowane na terytorium Polski, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowaniaoraz czy istnieje związek nabywanych usług i materiałów z czynnościami opodatkowanymi.

Spółka DE rozpoznaje VAT z tytułu nietransakcyjnego przemieszczenia własnych towarów z terytorium Niemiec na terytorium Polski, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania i istnieje związek nabywanych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi.

Pytania (ostatecznie sprecyzowane w odpowiedzi na wezwanie)

1.Czy w przedstawionym stanie faktycznym należy uznać, że Spółka DE posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT?

2.Czy w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, Spółce DE przysługuje prawo do obniżenia należnego o naliczony podatek VAT wynikający z faktur za usługi i towary nabyte przez Wnioskodawcę na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

W przedstawionym stanie faktycznym należy uznać, że Spółka DE posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT, w przepisach wykonawczych do ustawy o VAT, ani w przepisach Dyrektywy 2006/112/ WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wprowadziło Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE (dalej: Rozporządzenie wykonawcze) bazując w dużej mierze na linii argumentacji wypracowanej przez TSUE. Stosownie do brzmienia art. 11 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej to miejsce, które nie jest miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika, przy czym charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by:

1.umożliwić podatnikowi odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub

2.umożliwić mu świadczenie określonych usług, które wykonuje,

3.umożliwić mu dokonanie dostawy towarów oraz świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przytoczone powyżej kryteria, które nakreślają pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znajdują również swoje potwierdzenie i rozwinięcie w orzecznictwie TSUE (przykładowo w sprawach: C-168/84, Gunter Bcrkholz; C-231/94, Faaborg-Gelting Linien; 190/95, ARO Lease BV).

Posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności w innym państwie niż państwo siedziby podatnika występuje wówczas, gdy w odniesieniu do danej działalności gospodarczej łącznie spełnione zostaną następujące warunki:

1.istnieje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego,

2.istnieje odpowiednie wyposażenie techniczne (infrastruktura),

3.prowadzona w tym miejscu działalność nosi znamiona stałości oraz jest samodzielna w takim stopniu, że możliwe jest w jej ramach podejmowanie decyzji dotyczących dostaw realizowanych z tego miejsca/dla potrzeb tego miejsca.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Jeśli dany podmiot posiada w danym państwie personel i strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje - czy pracownicy są bezpośrednio zatrudnieni przez ten podmiot, czy podmiot ma „własną” infrastrukturę. Orzecznictwo TSUE wyraźnie wskazuje, że korzystanie z obcego personelu i infrastruktury może również prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w tym kraju.

Wymóg posiadania struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która powinna być „odpowiednia” zawęża ramy pojmowania pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jedynie do takich przypadków, w których podmiot posiada w kraju innym niż kraj swojej siedziby - przykładowo w Polsce, odpowiednią strukturą osobowo-rzeczową, występującą w sposób stały (tzn. powtarzalny i nieprzemijający), tzn. posiada w kraju zarówno personel ludzki, jak i infrastrukturę techniczną, przy wykorzystaniu których jest w stanie w sposób zorganizowany oraz ciągły prowadzić działalność, w ramach której dokonuje on czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Ta struktura nie może być tylko odbiorcą usług świadczonych dla potrzeb „centrali” podatnika. Wspomniane usługi mają być świadczone dla potrzeb tej struktury. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy uznać, że nie jest ona stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Jednocześnie, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno posiadać możliwość świadczenia sprzedawanych usług/towarów.

W związku z powyższym należy przyjąć, iż dla uznania, iż Spółka DE posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca powinien posiadać w Polsce zarówno personel, jak i zasoby techniczne, potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności, jak i konsumowania dostarczanych towarów.

W przekonaniu Wnioskodawcy posiada on odpowiednią strukturę na terytorium kraju, co prawda, nie własną – Spółka DE bowiem nie zatrudnia swoich pracowników, ale poprzez Pośrednika PL – na tyle zorganizowaną, stałą i liczebną by mogła zapewnić stałe dostawy Towarów. Pośrednik PL zatrudnia 7 pracowników, co stwarza na tyle zorganizowaną strukturę, by zapewnić stałe dostawy Towarów. To pracownicy Pośrednika PL odpowiedzialni są za usługi marketingowe na rzecz Wnioskodawcy, za zbieranie zamówień na sprzedaż Towarów, wystawianie faktur oraz podejmowanie czynności reklamacyjnych (jeśli takie zaistnieją). W przedmiotowej sprawie w stworzonej strukturze działalności Wnioskodawcy w Polsce, kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) wynika z zaangażowania w zadania związane ze sprzedażą Towarów wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych. Podmiot, aby mógł posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce musi, oprócz wspomnianego powyżej zaplecza personalnego, dysponować również wyposażeniem technicznym, którego charakter i rozmiar pozwoli wykonywać działalność gospodarczą w danej branży. Jak wskazano w opisie wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca nie posiada tytułu prawnego do nieruchomości w Polsce, przy czym tytuł do nieruchomości posiada Pośrednik PL, za pośrednictwem którego Spółka DE ma możliwość pozyskiwania Klientów i de facto prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym Usługodawcy jak nad własnym.

W tym miejscu należałoby powołać się na stanowisko TSUE, wyrażone w szczególności w wyroku w sprawie C-605/12 Welmory, zaakceptowane i rozwijane obecnie w poglądach organów podatkowych oraz w orzecznictwie krajowych sądów administracyjnych, w myśl którego do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony oraz zapleczem technicznym, które jest jego własnością, jednakże podatnikowi musi przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Dodatkowo, należałoby również wziąć pod uwagę długoterminową współpracę z Pośrednikiem PL. Zdaniem sądów administracyjnych (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2015 r. sygn. III SA/Wa 3741/14, postępowanie zakończone wyrokiem NSA z dnia 15 lutego 2017 r. sygn. I FSK 1379/15 – gdzie oddalono skargę kasacyjną skarżącej spółki) podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika z siedzibą w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim „stałe miejsce prowadzenia działalności” w rozumieniu przepisów dyrektywy VAT, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej. Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, bez znaczenia pozostaje, że działalność Wnioskodawcy jest kierowana z siedziby w Niemczech, gdzie podejmowane są kluczowe czynności z punktu widzenia działalności gospodarczej, takie jak zawieranie umów, bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie mają miejsca w kraju. Idąc za stanowiskiem sądów administracyjnych (por . wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 2014 r. sygn. I FSK 393/13) dla uznania, że mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, kwestie związane z podejmowaniem decyzji i zarządzaniem działalnością gospodarczą mają drugorzędne znaczenie, a decydującym czynnikiem jest stałość oraz istnienie odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W świetle powyższych uwag należy zatem stwierdzić, że w niniejszej sprawie są spełnione kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której ma miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy w zakresie dostaw Towarów. Tym samym wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności gospodarczej Spółki DE, w sposób zorganizowany oraz ciągły, kwalifikuje aktywność Wnioskodawcy na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Ad 2

Zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Spółka DE stoi na stanowisku, że posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, miejsce świadczenia usług należy wobec tego ustalić zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. Usługi będą więc podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Jak wynika z cytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten, określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jeśli zatem podmiot działający w charakterze podatnika VAT, zarejestrowany jako czynny podatnik VAT dokonuje wydatków związanych z czynnościami opodatkowanymi, to posiadając fakturę, ma prawo do odliczenia naliczonego VAT wynikającego z tego dokumentu (w terminach określonych przez ustawodawcę).

Spółka DE stoi na stanowisku, iż posiada stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT, zatem w przypadku nabycia towarów i usług dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, Spółce DE będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur na podstawie 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że głównym przedmiotem działalności Spółki DE jest działalność polegająca na handlu (...) („Towary”). Spółka kupuje Towary od producentów (...) na terenie krajów całej Unii Europejskiej oraz poza obszarem Unii Europejskiej. Sprzedaż odbywa się przy udziale podmiotów, z którymi Spółka DE podpisała umowy na świadczenie usług pośrednictwa handlowego w poszczególnych krajach Unii Europejskiej. Na terytorium Polski Spółka DE zawarła umowę na świadczenie usług pośrednictwa handlowego z Pośrednikiem PL. Zgodnie z umową Pośrednik PL podejmuje czynności zmierzające do pozyskania Klientów na Towary na terenie Polski oraz innych krajów Unii Europejskiej. Pośrednik prowadzi działania marketingowe dotyczące Towarów, prezentuje Towary potencjalnym Klientom, przedstawia warunki cenowe (ustalone/narzucone przez Spółkę DE), następnie jeśli dojdzie do sprzedaży organizuje transport Towarów z miejsca nadania do miejsca przeznaczenia, wystawia faktury, obsługuje proces reklamacyjny. Towary nie są nigdzie składowane, magazynowane czy rozpakowywane i przepakowywane. Towary są kupowane z terytorium różnych państw członkowskich Unii Europejskiej i sprzedawane do innych krajów Unii Europejskiej w tym do Polski, za pośrednictwem Pośrednika PL. Innymi słowy Pośrednik PL poszukuje w Polsce klientów na zakup Towarów.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy Spółka DE posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok z 3 czerwca 2021 r. w sprawie C- 931/19  (Titanium), wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C- 333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL), wyrok z dnia 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22 (Cabot Plastics Belgium SA), wyrok z dnia 13 kwietnia 2024 r. w sprawie C-533/22 (SC Adient Ltd & Co. KG). Podobne tezy zawiera orzecznictwo krajowe np. I FSK 1194/20, I FSK 1679/20 oraz I SA/Gl 521/23.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W analizowanej sprawie istotny jest natomiast wyrok z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20. Dotyczy on sytuacji, w której spółka Berlin Chemie AG z siedzibą w Niemczech sprzedawała w Rumunii produkty farmaceutyczne. Berlin Chemie AG zawarła ze swoją rumuńską spółką zależną (95% udziałów), mającą w tym kraju siedzibę, umowę marketingową, regulacyjną, reklamową i o świadczenie usług reprezentacji na mocy której spółka rumuńska zobowiązała się aktywnie promować produkty spółki niemieckiej na terytorium Rumunii. Spółka niemiecka była przy tym jedynym klientem spółki rumuńskiej. Badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE i przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka DE nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Z treści wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na handlu (...) („Towary”). Spółka kupuje Towary od producentów (...) na terenie krajów całej Unii Europejskiej oraz poza obszarem Unii Europejskiej. Na terytorium Polski Spółka DE zawarła umowę na świadczenie usług pośrednictwa handlowego z Pośrednikiem PL. Zgodnie z umową Pośrednik PL podejmuje czynności zmierzające do pozyskania Klientów na Towary na terenie Polski oraz innych krajów Unii Europejskiej. Pośrednik prowadzi działania marketingowe dotyczące Towarów, prezentuje Towary potencjalnym Klientom, przedstawia warunki cenowe (ustalone/narzucone przez Spółkę DE), następnie jeśli dojdzie do sprzedaży organizuje transport Towarów z miejsca nadania do miejsca przeznaczenia, wystawia faktury, obsługuje proces reklamacyjny. Innymi słowy Pośrednik PL poszukuje w Polsce klientów na zakup Towarów.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka DE nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników i nie posiada w Polsce własnej placówki – w postaci biura czy magazynu do składowania Towarów. Co prawda Pośrednik PL posiada dostęp do systemu informatycznego Spółki – stanowiącego własność Spółki DE i umieszczonego na niemieckich serwerach danych, jednakże zaplecze to nie jest wystarczające do prowadzenia samodzielnej i niezależnej działalności w zakresie handlu Towarami przez Pośrednika PL. Zatem mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka DE nie posiada na terytorium żadnego własnego zaplecza osobowego ani technicznego.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Z wniosku wynika, że Spółka DE nabywa na terytorium Polski usługi pośrednictwa handlowego od Pośrednika PL. Pośrednik PL zatrudnia 7 pracowników, którzy delegowani są do świadczenia pracy związanej z pozyskaniem Klientów na Towary Spółki DE. Jednakże Spółka DE nie ma takiego nadzoru nad personelem Pośrednika PL, jak nad swoim. Spółka DE sprawdza jedynie zakres wykonywanych czynności pracownika (zatrudnionego u Pośrednika PL) oraz efekty jego pracy poprzez obowiązkowe raporty miesięczne wysyłane do Spółki DE, przez Pośrednika PL. Spółka DE wskazuje także Pośrednikowi PL jakie zasoby sprzętowe są niezbędne do prawidłowego świadczenia usług. Jednakże kontrola i weryfikacja jakości świadczeń wykonywanych przez Pośrednika PL stanowi standardową relację pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą polegającą na kontroli przestrzegania warunków umownych w ramach łączącego strony stosunku zobowiązaniowego i nie może być uważana za przejaw kontroli nad zapleczem usługodawcy. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie posiada również na terytorium Polski kontroli nad zapleczem Pośrednika PL porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada w Polsce żadnych zasobów technicznych i nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, jak również nie posiada kontroli nad zapleczem Pośrednika PL porównywalnej do tej jaką sprawuje nad własnym zapleczem. Dodatkowo wszelkie decyzje dotyczące działalności Spółki DE podejmowane są poza granicami Polski, w szczególności takie czynności jak: zawieranie umów. Zatem, skoro Spółka DE nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności w zakresie handlu Towarami nie można uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na cytowany już wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Wynika z niego, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że Pośrednik PL świadczy na rzecz Spółki DE określone usługi, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych Pośrednika PL byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W kontekście omawianego wyroku bez znaczenia pozostaje również fakt, że zespół osobowy oraz sprzętowo/techniczny Pośrednika PL jest utrzymywany wyłącznie na potrzeby pełnienia funkcji pośrednika sprzedaży dla Spółki DE. W powołanym wyroku Trybunał bowiem wskazał, jak już powyżej cytowano, że „spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”. Zatem fakt, że Pośrednik PL wykorzystuje swoje zaplecze personalne i techniczne wyłącznie na rzecz Spółki DE nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że mając na uwadze aktualne orzecznictwo TSUE Spółka DE nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Tym samym, skoro uznałem, że Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe, wskazać należy, że nie wydaje się interpretacji w zakresie pytania nr 2, gdyż interpretacji w tym zakresie oczekiwaliście Państwo w przypadku uznania, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółka DE posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków mających potwierdzić prawidłowość stanowiska Spółki co do posiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej trzeba zauważyć, że w ostatnich latach sposób rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ewoluował w kolejnych orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych (m.in. wyrok z 3 czerwca 2021 r. w sprawie C- 931/19  (Titanium), wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C- 333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL), wyrok z dnia 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22 (Cabot Plastics Belgium SA), wyrok z dnia 13 kwietnia 2024 r. w sprawie C-533/22 (SC Adient Ltd & Co. KG, oraz I FSK 1194/20, I FSK 1679/20 oraz I SA/Gl 521/23). Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że wyroki są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą w sprawach innych podatników, co jest zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Powołane przez Państwa wyroki rozstrzygają w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym odmiennym od opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należy oceniać przez pryzmat konkretnego przypadku, bowiem ze względu na branżę w jakiej działa dany podmiot wymagane/wykorzystywane zaplecze techniczne i organizacyjne będzie inne. Zatem powołane przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku wyroki, wydane dla innych podmiotów w ich indywidualnej sprawie, nie mogą być podstawą do zaakceptowania stanowiska Spółki, że posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.