Temat interpretacji

Zwolnienie od podatku VAT usług najmu lokalu mieszkalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2019 r. (data wpływu 8 lutego 2019 r.) uzupełniony pismem z dnia 14 marca 2019 r. (data wpływu 19 marca 2019 r.) oraz pismem z dnia 29 kwietnia 2019 r. (data wpływu 7 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług wynajmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług wynajmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 19 marca 2019 r. o przeformułowanie pytania oraz doprecyzowanie własnego stanowiska oraz w dniu 7 maja 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę podlega przepisom prawa podatkowego art. 41 ust. 2 ustawy w związku z art. 146a pkt 2 ustawy oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w zakresie krótkoterminowego wynajmu lokali mieszkalnych dla pracowników. Najemcami są firmy, które w ramach prowadzonej działalności gospodarczej delegują swoich pracowników poza miejsce ich zamieszkania i zapewniają zakwaterowanie czasowe. Najemcami są również firmy, które zapewniają zakwaterowanie pracownikom, aby pozyskać ich czasowo do pracy. Umowy wynajmu lokali mieszkaniowych dla firm zawierają określony cel. Celem wynajmu pomieszczeń jest krótkoterminowe zakwaterowanie pracowników.

Wynajmowane lokale mają wyłącznie przeznaczenie mieszkalne i nie mogą być wykorzystywane w innych celach. Zainteresowany informuje najemcę firmę (pisemnie) oraz podnajemcę pracowników (ustnie) o regulaminie i przeznaczeniu obiektu. Wnioskodawca zawiera umowę z najemcą (firmą) określając cel i przeznaczenie obiektu i jedocześnie nie ingeruje w formę umowy zawieranej dalej z pracownikiem. Najemca ponosi pełną odpowiedzialność finansową i prawną za nieprzestrzeganie regulaminu obiektu i wykorzystywanie obiektu w celach innych niż mieszkalne. Umowy pomiędzy najemcami (firmą), a podnajemcami (pracownicy) na wynajem lokali dotyczą wynajmu na cele mieszkaniowe. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę sklasyfikowane są jako 55.90.12.0 Usługi świadczone przez hotele pracownicze.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 29 kwietnia 2019 r. wskazano, że działalność Wnioskodawcy sklasyfikowana jest pod PKWiU 55.90.12.0 usługi świadczone przez hotele pracownicze. Zgodnie z klasyfikacją usługa świadczona jest przez Wnioskodawcę na rzecz firm.

Przedmiotem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmami (najemcami) jest:

1. przekazanie lokali mieszkalnych najemcom, którzy przekazują je nieodpłatnie swoim pracownikom.
2. najemcy nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie najmu mieszkań.
3. z umowy zawartej pomiędzy Wynajmującym a najemcą wynika, że lokale mogą być wykorzystywane wyłącznie w celach mieszkaniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(sformułowane w uzupełnieniu do wniosku z dnia 14 marca 2019 r.).

Z jaką stawką VAT Wnioskodawca powinien wystawiać faktury dla współpracujących z nim firm, które wynajmują u niego lokale mieszkaniowe dla swoich pracowników oddelegowanych do pracy w innej miejscowości niż miejsce ich zamieszkania?

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym w uzupełnieniu do wniosku z dnia 14 marca 2019 r.), bazując na interpretacji Izby Skarbowej w Łodzi z 22 lutego 2012 r. (IPTPP4/443-76/11-4/OS) oraz Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 sierpnia 2014 r. (ITPP1/443-561/14/JP) rodzaj świadczonych przez niego usług w zakresie wynajmu lokali mieszkalnych dla pracowników jest zwolniony z podatku VAT (stawka zero, zwolniony).

Organ podatkowy stwierdził w ww. interpretacji, że: art. 43 ust. 1 pkt 36 nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę jak i od podmiotu nabywającego tę usługę. W konsekwencji należy stwierdzić, że wynajem podmiotom gospodarczym lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe ich pracowników korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl natomiast przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.

Jak wynika z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Ponadto ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. ws. wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (DZ.U. UE L 2006.347.1 z poźn. zm.). Przepis powyższy stanowi, że Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: (...) dzierżawę i wynajem nieruchomości.. Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy (obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r.) i art. 146aa ust. 1 ustawy (obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r.), jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinny one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w zakresie krótkoterminowego wynajmu lokali mieszkalnych dla pracowników. Najemcami są firmy, które w ramach prowadzonej działalności gospodarczej delegują swoich pracowników poza miejsce ich zamieszkania i zapewniają zakwaterowanie czasowe. Najemcami są również firmy, które zapewniają zakwaterowanie pracownikom, aby pozyskać ich czasowo do pracy. Umowy wynajmu lokali mieszkaniowych dla firm zawierają określony cel. Celem wynajmu pomieszczeń jest krótkoterminowe zakwaterowanie pracowników. Wynajmowane lokale mają wyłącznie przeznaczenie mieszkalne i nie mogą być wykorzystywane w innych celach. Zainteresowany informuje najemcę firmę (pisemnie) oraz podnajemcę pracowników (ustnie) o regulaminie i przeznaczeniu obiektu. Wnioskodawca zawiera umowę z najemcą (firmą) określając cel i przeznaczenie obiektu i jedocześnie nie ingeruje w formę umowy zawieranej dalej z pracownikiem. Najemca ponosi pełną odpowiedzialność finansową i prawną za nieprzestrzeganie regulaminu obiektu i wykorzystywanie obiektu w celach innych niż mieszkalne. Umowy pomiędzy najemcami (firmą), a podnajemcami (pracownicy) na wynajem lokali dotyczą wynajmu na cele mieszkaniowe. Działalność Wnioskodawcy sklasyfikowana jest pod symbolem PKWiU 55.90.12.0 usługi świadczone przez hotele pracownicze. Zgodnie z klasyfikacją usługa świadczona jest przez Wnioskodawcę na rzecz firm.

Przedmiotem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmami (najemcami) jest przekazanie lokali mieszkalnych najemcom, którzy przekazują je nieodpłatnie swoim pracownikom. Najemcy nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie najmu mieszkań. Z umowy zawartej pomiędzy Wynajmującym a najemcą wynika, że lokale mogą być wykorzystywane wyłącznie w celach mieszkaniowych.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii jaką stawką należy opodatkować usługi najmu lokali mieszkalnych firmom, w celu zakwaterowania ich pracowników oddelegowanych do pracy w innej miejscowości niż miejsce ich zamieszkania.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.), PKWiU 55 zawiera usługi związane z zakwaterowaniem.

Wg wyjaśnień Głównego Urzędu Statystycznego do PKWiU dział obejmuje:

• usługi w zakresie zapewnienia krótkotrwałego pobytu turystom i pozostałym podróżnym,
• usługi w zakresie zakwaterowania na dłuższy okres studentów, osób pracujących i pozostałych osób.

Niektóre usługi dotyczą zapewnienia miejsca zakwaterowania lub zakwaterowania łącznie z wyżywieniem i/lub możliwością korzystania z obiektów rekreacyjnych.

Dział ten nie obejmuje:

• usług w zakresie zapewnienia długotrwałego zakwaterowania jako głównego miejsca pobytu w obiektach takich jak: apartamenty, zazwyczaj w cyklu miesięcznym lub rocznym, sklasyfikowanego w odpowiednich grupowaniach Sekcji L.

Natomiast grupowanie PKWiU 68.20.11.0 obejmuje:

• wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi, takimi jak:
  1. domy, budynki mieszkalne i mieszkania,
  2. budynki o wielorakim wykorzystaniu, które przede wszystkim przeznaczone są na cele mieszkalne,
  3. miejsca pod przewoźne domy mieszkalne,
  4. grunty należące do właścicieli nieruchomości będących we współwłasności.

Grupowanie to nie obejmuje:

• usług związanych z zakwaterowaniem w hotelach, motelach, internatach szkolnych, na polach kempingowych oraz w innych tego typu obiektach, sklasyfikowanych w odpowiednich grupowaniach działu 55.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w analizowanej sprawie Wnioskodawca wynajmując lokale mieszkalne najemcom (firmom) na cel mieszkaniowe (tj. w celu zakwaterowania ich pracowników), nie stanie się przez to podmiotem świadczącym usługi zakwaterowania.

W niniejszej sprawie jak wskazał Wnioskodawca z umowy zawartej pomiędzy Wynajmującym a najemcą wynika, że lokale mogą być wykorzystywane wyłącznie w celach mieszkaniowych, ponadto Zainteresowany wskazał, że przedmiotem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmami (najemcami) jest przekazanie lokali mieszkalnych najemcom, którzy przekazują je nieodpłatnie swoim pracownikom, najemcy nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie najmu. Zatem ostatecznym celem oddania w najem lokali mieszkalnych jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników najemców (firm). Nie jest istotne, że pracownicy firm nie są stroną wynajmu, bowiem w ich imieniu występuje firma, zatem sens wynajmu stanowi zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników w czasie, w którym pełnią oni obowiązki służbowe. Ponadto, jak wynika z wniosku firmy (najemcy) nie będą prowadzić w wynajętych lokalach mieszkalnych działalności gospodarczej. Okoliczności tej nie zmienia również fakt, że najem dokonany jest na rzecz firm prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek. Istotny jest cel, na jaki lokal mieszkalny jest wynajmowany przez Wnioskodawcę wynajmowany jest najemcy z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe (co wynika z zawartej umowy). Zatem w przedstawionych okolicznościach za spełnione należy uznać wyżej opisane przesłanki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. Tak więc w przypadku wynajmu lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawcę, który nie świadczy osobiście usług związanych z zakwaterowaniem, lecz świadczy usługi najmu lokalu mieszkalnego z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe pracowników najemcy, zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Podsumowując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu lokali mieszkalnych firmom w celu zakwaterowania ich pracowników oddelegowanych do pracy w innej miejscowości niż miejsce ich zamieszkania, będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że przedmiotem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmami (najemcami) jest przekazanie lokali mieszkalnych najemcom, którzy przekazują je nieodpłatnie swoim pracownikom, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej