Interpretacja indywidualna

- stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie rozpoznania hipotetycznych odsetek w kosztach uzyskania przychodów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym, tj. podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest (…).

Rok podatkowy i obrotowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym.

W przeszłości, na przestrzeni wielu lat Spółka przekazywała zyski osiągane w poszczególnych latach obrotowych na kapitał zapasowy (w drodze uchwały Zgromadzenia Wspólników). Do końca 2023 r. środki zgromadzone na kapitale zapasowym Spółki wyniosły (…). Wnioskodawca pragnie przy tym nadmienić, że zyski przez niego osiągnięte w latach 2018 - 2022 (przekazane na kapitał zapasowy odpowiednio w latach 2019 - 2023) wyniosły łącznie (…). Oznacza to, że większość środków zgromadzonych na kapitale zapasowym Spółki pochodzi z zysków Spółki przekazanych na kapitał zapasowy przed 2019 r.

W 2023 r. Spółka osiągnęła stratę bilansową w wysokości (…). 28 czerwca 2024 r. Zgromadzenie Wspólników Spółki podjęło uchwałę o pokryciu straty bilansowej za 2023 r. kapitałem zapasowym. Uchwała ta przy tym nie precyzuje, z zysków z jakich lat strata ta miała zostać pokryta.

Jednocześnie, w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2023 r. Spółka skorzystała z prawa do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15cb ustawy o CIT (tzw. hipotetyczne odsetki). Hipotetyczne odsetki zostały obliczone na podstawie zysków przekazanych na podwyższenie kapitału zapasowego w latach 2021 - 2023. Spółka w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2023 r. rozpoznała koszty uzyskania przychodu z tytułu hipotetycznych odsetek w maksymalnej, dopuszczalnej wysokości, tj. 250 000 zł (zgodnie z art. 15cb ust. 3 ustawy o CIT).

W przyszłości Spółka również rozważa skorzystanie z prawa do rozpoznania hipotetycznych odsetek w kosztach uzyskania przychodów, przy założeniu, że osiągane w kolejnych latach zyski będą przekazywane na kapitał zapasowy. Spółka nie może jednocześnie wykluczyć, że w przyszłości znajdzie się w podobnej sytuacji co w opisanej w stanie faktycznym, tj. że wystąpią u Spółki straty bilansowe, które będą podlegały pokryciu środkami zgromadzonymi na kapitale zapasowym

Pytania

 1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka ma prawo do przyjęcia, że do rozliczenia poniesionej w 2023 r. straty bilansowej z kapitałem zapasowym powstałym z zysków z lat ubiegłych stosuje metodę FIFO (ang. first in, first out - pierwsze weszło, pierwsze wyszło)?

 2. Jeśli odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca, to czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest obowiązana do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu hipotetycznych odsetek, które zostały wykazane w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2023 r. (poprzez rozpoznanie „na bieżąco” przychodu podatkowego w roku podjęcia uchwały o pokryciu straty bilansowej, tj. w 2024 r.)?

 3. Czy w przyszłości Spółka będzie miała prawo do przyjęcia, że w przypadku osiągnięcia w przyszłych latach obrotowych (podatkowych) strat bilansowych, do ich rozliczenia z kapitałem zapasowym powstałym z zysków z lat ubiegłych stosuje metodę FIFO (ang. first in, first out - pierwsze weszło, pierwsze wyszło)?

 4. Jeśli odpowiedź na trzecie pytanie jest twierdząca, to czy w przypadku poniesienia przez Spółkę w przyszłych latach obrotowych (podatkowych) strat bilansowych, które zostaną pokryte kapitałem zapasowym (zakładając przy tym, że te straty bilansowe będą pokrywane zyskami przekazanymi przez Spółkę na kapitał zapasowy przed 2019 r.) Spółka będzie obowiązana do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu hipotetycznych odsetek, które zostaną wykazane w przyszłych zeznaniach podatkowych CIT-8 (poprzez rozpoznanie „na bieżąco” przychodu podatkowego w roku podjęcia uchwały o pokryciu straty bilansowej)?

 5. Jeśli odpowiedź na trzecie pytanie jest twierdząca, to czy w przypadku poniesienia przez Spółkę w przyszłych latach obrotowych (podatkowych) strat bilansowych, które zostaną pokryte kapitałem zapasowym (zakładając przy tym, że te straty bilansowe będą pokrywane zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy po 31 grudnia 2018 r., dla których nie znajdzie zastosowania art. 15cb ust. 7 w zw. z art. 15cb ust. 5 ustawy o CIT) Spółka będzie obowiązana do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu hipotetycznych odsetek, które zostaną wykazane w przyszłych zeznaniach podatkowych CIT-8 (poprzez rozpoznanie „na bieżąco” przychodu podatkowego w roku podjęcia uchwały o pokryciu straty bilansowej)?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze, że przepisy ustawy o CIT nie zawierają szczegółowych regulacji w zakresie kolejności, w jakiej należy dokonać rozliczenia straty bilansowej z zyskami z lat ubiegłych przekazanymi na kapitał zapasowy Spółki, Spółka może w tym celu zastosować metodę FIFO.

Ad 2

Jeśli odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca, to w ocenie Wnioskodawcy Spółka nie jest obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu hipotetycznych odsetek, które zostały wykazane w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2023 r. (poprzez rozpoznanie „na bieżąco” przychodu podatkowego w roku podjęcia uchwały o pokryciu straty bilansowej, tj. w 2024 r.), ponieważ strata bilansowa za 2023 r. została pokryta zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy przed 2019 r., a więc sprzed wprowadzenia art. 15cb do ustawy o CIT.

Ad 3

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze, że przepisy ustawy o CIT nie zawierają szczegółowych regulacji w zakresie kolejności, w jakiej należy dokonać rozliczenia straty bilansowej z zyskami z lat ubiegłych przekazanymi na kapitał zapasowy Spółki, Spółka będzie mogła w tym celu zastosować również w przyszłości metodę FIFO.

Ad 4

Jeśli odpowiedź na trzecie pytanie jest twierdząca, to w ocenie Wnioskodawcy, przy założeniu, że przyszłe straty bilansowe będą pokrywane zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy przed 2019 r. Spółka nie będzie obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu hipotetycznych odsetek, które będą wykazywane w przyszłych zeznaniach podatkowych CIT-8 (poprzez rozpoznanie „na bieżąco” przychodu podatkowego w roku podjęcia uchwały o pokryciu straty bilansowej), ponieważ straty bilansowe będą pokrywane zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy przed 2019 r., a więc sprzed wprowadzenia art. 15cb do ustawy o CIT.

Ad 5

Jeśli odpowiedź na trzecie pytanie jest twierdząca, to w ocenie Wnioskodawcy, przy założeniu, że przyszłe straty bilansowe będą pokrywane zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy po 31 grudnia 2018 r., dla których nie znajdzie zastosowania art. 15cb ust. 7 w zw. z art. 15cb ust. 5 ustawy o CIT, tj. zyskami, na podstawie których rozpoznano hipotetyczne odsetki zgodnie z art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT, a pokrycie tych strat bilansowych nastąpi po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym te zyski zostały przekazane na kapitał zapasowy, to Spółka nie będzie obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu hipotetycznych odsetek, które będą wykazywane w przyszłych zeznaniach podatkowych CIT-8 (poprzez rozpoznanie „na bieżąco” przychodu podatkowego w roku podjęcia uchwały o pokryciu straty bilansowej), ponieważ straty bilansowe będą pokrywane zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy po 31 grudnia 2018 r., dla których upłynął 3 letni okres, o którym mowa w art. 15cb ust. 5 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1

Ustawa o CIT nie określa, w jakiej kolejności (zyskami z jakich lat obrotowych/podatkowych przekazanymi na kapitał zapasowy) należy dokonać rozliczenia straty bilansowej. Brak jest szczegółowych regulacji w tym zakresie, co w ocenie Wnioskodawcy pozwala na przyjęcie, że wybór metody takiego rozliczenia pozostaje po stronie Spółki. Spółka może więc samodzielnie przyjąć, że w zaistniałym stanie faktycznym do rozliczenia straty bilansowej z zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy zastosuje rachunkową metodę FIFO. Spółka stoi na stanowisku, że metoda FIFO pozwala w sposób najbardziej właściwy zrealizować cele wprowadzenia rozwiązania określonego w art. 15cb ustawy o CIT.

Metoda FIFO jest jedną z metod stosowanych m.in. w gospodarce magazynowej. Zgodnie z tą metodą, w przypadku rozchodu towarów z magazynu do wyceny tych towarów (zapasów) przyjmuje się w pierwszej kolejności te towary, które zostały przyjęte na magazyn najwcześniej. Jest to metoda powszechnie stosowana dla celów bilansowych i cechująca się praktycznością - w pierwszej kolejności bowiem do rozchodu przeznaczone są pozycje najstarsze. Wnioskodawca pragnie również zaznaczyć, że metoda FIFO jest jedną z metod opisanych w przepisach rachunkowych (art. 34 ust. 4 pkt 2 ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r., t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 120 z późn. zm.).

Choć metoda FIFO, jak wyżej opisano, jest powszechnie stosowana do wyceny rozchodu aktywów (zapasów), w ocenie Wnioskodawcy charakter tej metody jest na tyle uniwersalny, że może być ona zastosowana również w innych w przypadkach, gdzie niezbędne jest przyjęcie określonej metodyki wyceny czy kolejności rozliczenia.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że stosowanie metody FIFO jest akceptowane przez organy podatkowe. W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku Spółka szczególnie zwraca uwagę na interpretację Dyrektora KIS z 4 października 2024 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.137.2023.10.S/SP, gdzie wnioskodawca nie wskazał, zyskami z jakich lat zgromadzonymi na kapitale zapasowym zostanie pokryta strata bilansowa za 2022 r. Mimo to, organ podatkowy uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe (i odstąpił od wydania uzasadnienia), że „(…) Kwoty zysku przekazane na kapitał zapasowy, a wynikające z przedstawionego stanu faktycznego nie będą służyły pokryciu straty bilansowej jaką poniesie Spółka za 2022 rok, a to z uwagi na wielkość kapitału zapasowego Spółki na dzień 31 grudnia 2022 r. wynoszącego 32.943.643,81 zł, a więc pokrycie straty nastąpi z zysków i innych kwot przelanych do kapitału zapasowego w latach wcześniejszych, wobec czego zapis ust. 4 ww. artykułu nie znajdzie tu zastosowania.” Spółka przy tym pragnie zauważyć, że choć metoda FIFO nie została w ww. interpretacji wymieniona wprost, to przytoczony fragment wskazuje, że znalazła ona zastosowanie (strata bilansowa za 2022 r. miała bowiem podlegać rozliczeniu z zyskami zgromadzonymi w latach wcześniejszych).

Spółka pragnie również zwrócić uwagę, że organy podatkowe akceptują stosowanie metody FIFO także w kontekście kolejności ujmowania w kosztach uzyskania przychodów nadwyżki kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich (art. 15c ust. 18 ustawy o CIT) - pomimo, że podobnie jak w przypadku hipotetycznych odsetek,  przepisy o kosztach finansowania dłużnego nie zawierają szczegółowych regulacji w tym zakresie.

Takie też stanowisko wyraził np. Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 4 lipca 2024 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.217.2024.2.PK: „(…) Przepisy ustawy o CIT nie wskazują, w jakiej kolejności należy ujmować w kosztach uzyskania przychodów nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, co oznacza, że tego rodzaju techniczne kwestie odliczenia pozostawione zostały swobodnemu uznaniu podatnika. Przepisy wskazują jedynie, że może to nastąpić wyłącznie w ramach przysługującego w danym roku Limitu. W przypadku rozliczania kosztów finansowania dłużnego nieodliczonych od przychodów w roku podatkowym, w którym koszty te powstały, w kolejnych latach podatkowych zastosowanie może znaleźć tzw. metoda FIFO („pierwsze weszło, pierwsze wyszło”). Brzmienie art. 15c oraz pozostałych przepisów ustawy o CIT nie stoi na przeszkodzie stosowaniu tej metody w rozliczeniu wyłączonych w poprzednich latach z kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego. Przepisy prawa podatkowego nie wykluczają też możliwości skorzystania z tej reguły dla potrzeb rozliczania w danym roku kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich.”

Mając powyższe na uwadze Spółka stoi na stanowisku, że (ze względu na brak przepisów szczególnych w ustawie o CIT) może wybrać metodę FIFO do rozliczania strat bilansowych, co w opisanym stanie faktycznym oznacza, że Spółka rozliczy stratę bilansową za 2023 r. w pierwszej kolejności z zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy najwcześniej.

Ad 2

Na wstępie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018 poz. 2159; dalej: „ustawa nowelizująca”), która to ustawa nowelizująca wprowadziła do ustawy o CIT przepisy w zakresie hipotetycznych odsetek (tj. art. 15cb ustawy o CIT), przepisy te stosuje się do zysków przekazanych na kapitał zapasowy po 31 grudnia 2018 r. Oznacza to, że regulacje dot. hipotetycznych odsetek nie mają zastosowania w odniesieniu do zysków przekazanych na kapitał zapasowy w latach wcześniejszych (tj. przed 2019 r.).

Zgodnie z art. 15cb ust. 4 ustawy o CIT, przepisu ust. 1 nie stosuje się m.in. do zysków przeznaczonych na pokrycie straty bilansowej. Z kolei zgodnie z art. 15cb ust. 5, przepis ust. 1 stosuje się m.in. jeśli podział lub wypłata zysku nastąpi nie wcześniej niż po upływie 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym została podjęta uchwała o zatrzymaniu zysku w spółce. Jednocześnie, zgodnie z art. 15cb ust. 7, w przypadku naruszenia warunku z ust. 5, odliczone w poprzednich latach koszty uzyskania przychodów podlegają rozpoznaniu jako przychody podatkowe „na bieżąco” (tj. w roku, w którym doszło do naruszenia warunku z art. 15cb ust. 5 ustawy o CIT, np. w wyniku podjęcia uchwały o pokryciu straty bilansowej kapitałem zapasowym czy o wypłacie dywidendy).

Przenosząc powyższe na grunt sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Spółka byłaby obowiązana w roku podjęcia uchwały o pokryciu straty bilansowej za 2023 r. (tj. w 2024 r.) do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości uprzednio odliczonych w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2023 r. kosztów uzyskania przychodów (tj. 250 000 zł), jeżeli strata bilansowa za 2023 r. zostałaby pokryta zyskami wypracowanymi przez Spółkę w latach 2020 - 2022 (przekazanymi na kapitał zapasowy odpowiednio w latach 2021 - 2023), które to zyski stanowiły podstawę do kalkulacji kosztów uzyskania przychodów z tytułu hipotetycznych odsetek w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2023 r.

Przyjmując, że stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 1 jest prawidłowe, tj. że Spółka jest uprawniona do zastosowania metody FIFO, zgodnie z którą strata bilansowa za 2023 r. zostanie rozliczona z zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy najwcześniej, wyżej opisane warunki obligujące Spółkę do rozpoznania w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2024 r. przychodu podatkowego z tytułu uprzednio odliczonych hipotetycznych odsetek nie zostaną spełnione. Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, większość zysków zgromadzonych na kapitale zapasowym Wnioskodawcy pochodzi z zysków przekazanych na ten kapitał przed 2019 r. Kwota tych zysków (przekazanych na kapitał zapasowy przed 2019 r.) jest również większa niż kwota straty bilansowej za 2023 r., co oznacza, że strata bilansowa 2023 r. w całości może zostać pokryta zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy przed 2019 r.

Uwzględniając dodatkowo treść regulacji art. 10 ust. 2 ustawy nowelizującej, prowadzi to do konkluzji, że strata bilansowa za 2023 r. została pokryta zyskami z lat, do których zastosowania nie mają przepisy o hipotetycznych odsetkach. W konsekwencji - Spółka nie jest obowiązana do rozpoznania w 2024 r. przychodu podatkowego w wysokości odpowiadającej uprzednio odliczonym (w zeznaniu podatkowym CIT-8 za 2023 r.) kosztom uzyskania przychodów z tytułu hipotecznych odsetek, o którym mowa w art. 15cb ust. 7 ustawy o CIT.

Powyższe podejście znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, m.in.:

   - Interpretacja Dyrektora KIS z 4 października 2024 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.137.2023.10.S/SP: „(…) Kwoty zysku przekazane na kapitał zapasowy, a wynikające z przedstawionego stanu faktycznego nie będą służyły pokryciu straty bilansowej jaką poniesie Spółka za 2022 rok, a to z uwagi na wielkość kapitału zapasowego Spółki na dzień 31 grudnia 2022 r. wynoszącego 32.943.643,81 zł, a więc pokrycie straty nastąpi z zysków i innych kwot przelanych do kapitału zapasowego w latach wcześniejszych wobec czego zapis ust. 4 ww. artykułu nie znajdzie tu zastosowania.”

   - Interpretacja Dyrektora KIS z 28 lipca 2022 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.298.2022.1.AN: „(…) należy wskazać, że jeżeli w istocie, jak wskazuje Wnioskodawca, do pokrycia straty za 2020 r. Spółka przeznaczyła część kapitału zapasowego utworzonego do 31 grudnia 2018 r. z zysków lub części zysków z poszczególnych poprzednich lat finansowych i strata powstała na dzień 31 grudnia 2019 r. została rozliczona ze środkami z kapitału zapasowego Spółki powstałymi najwcześniej, a zatem, strata taka nie została w jakikolwiek sposób rozliczona z zyskiem Spółki za 2018 rok, wówczas Wnioskodawca ma prawo do ustalenia kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15cb u.p.d.o.p., w odniesieniu do wypracowanego za rok 2018 zysku i przekazanego uchwałą z 4 kwietnia 2019 r. na kapitał zapasowy.”

   - Interpretacja Dyrektora KIS z 17 marca 2023 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.98.2023.1.DD: „(…) Reasumując, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy (z którego wynika, że rok podatkowy Spółki równa się rokowi kalendarzowemu) oraz przytoczone przepisy ustawy o CIT oraz ustawy nowelizującej, zgodnie z art. 15cb ustawy o CIT Wnioskodawca jest uprawniony w 2023 r., oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych (tj. 2024 i 2025) do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty odpowiadającej iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym poprzedzającym rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku przekazanego na kapitał zapasowy po 2018 r., tj. 2019-2023 w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 250.000 zł. Bez znaczenia pozostaje fakt, że Spółka planuje w 2023 r. wypłacić akcjonariuszom dywidendy z zysków przeznaczonych na kapitał zapasowy w latach 1994-2018.”

Ad 3

Jak wskazała już Spółka w swoim uzasadnieniu do pytania pierwszego, Ustawa o CIT nie określa, w jakiej kolejności (zyskami z jakich lat obrotowych/podatkowych przekazanymi na kapitał zapasowy) należy dokonać rozliczenia straty bilansowej. Brak jest szczegółowych regulacji w tym zakresie, co w ocenie Wnioskodawcy pozwala na przyjęcie, że wybór metody takiego rozliczenia pozostaje po stronie Spółki.

Spółka stoi na stanowisku, że (ze względu na brak przepisów szczególnych w ustawie o CIT) może wybrać metodę FIFO do rozliczania strat bilansowych również w odniesieniu do zdarzeń przyszłych, co oznacza, że Spółka będzie mogła rozliczać przyszłe, potencjalne straty bilansowe w pierwszej kolejności z zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy najwcześniej.

Stanowisko Spółki w tym zakresie znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wskazanych przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu do pytania nr 1.

Ad 4

Przyjmując, że stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 3 jest prawidłowe, tj. że Spółka jest uprawniona do stosowania metody FIFO w przyszłości, zgodnie z którą przyszłe, potencjalne straty bilansowe będą rozliczane z zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy najwcześniej, warunki obligujące Spółkę do rozpoznania w przyszłych zeznaniach podatkowych CIT-8 przychodu podatkowego (art. 15cb ust. 7 w zw. z art. 15cb ust. 5 ustawy o CIT) z tytułu uprzednio odliczonych hipotetycznych odsetek nie zostaną spełnione. Zakładając bowiem, że zyski zgromadzone na kapitale zapasowym Wnioskodawcy, pochodzące z zysków przekazanych na ten kapitał przed 2019 r. będą wystarczały w całości na pokrycie przyszłych strat bilansowych, to - uwzględniając dodatkowo treść regulacji art. 10 ust. 2 ustawy nowelizującej - prowadzi do konkluzji, że przyszłe straty bilansowe zostaną pokryte zyskami z lat, do których zastosowania nie mają przepisy o hipotetycznych odsetkach. W konsekwencji - Spółka nie będzie obowiązana w przyszłości do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości odpowiadającej uprzednio odliczonym (w zeznaniach podatkowych CIT-8) kosztom uzyskania przychodów z tytułu hipotecznych odsetek, o którym mowa w art. 15cb ust. 7 ustawy o CIT.

Stanowisko Spółki w tym zakresie znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wskazanych przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu do pytania nr 2.

Ad 5

Zgodnie z art. 15cb ust. 4 ustawy o CIT, przepisu ust. 1 nie stosuje się m.in. do zysków przeznaczonych na pokrycie straty bilansowej. Z kolei zgodnie z art. 15cb ust. 5, przepis ust. 1 stosuje się m.in. jeśli podział lub wypłata zysku nastąpi nie wcześniej niż po upływie 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym została podjęta uchwała o zatrzymaniu zysku w spółce. Jednocześnie, zgodnie z art. 15cb ust. 7, w przypadku naruszenia warunku z ust. 5, odliczone w poprzednich latach koszty uzyskania przychodów podlegają rozpoznaniu jako przychody podatkowe „na bieżąco” (tj. w roku, w którym doszło do naruszenia warunku z art. 15cb ust. 5 ustawy o CIT, np. w wyniku podjęcia uchwały o pokryciu straty bilansowej kapitałem zapasowym czy o wypłacie dywidendy).

Przenosząc powyższe na grunt zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i pytania oznaczonego nr 5, zakładając, że przyszłe straty bilansowe zostaną pokryte zyskami, na podstawie których uprzednio rozpoznano hipotetyczne odsetki zgodnie z art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT, a pokrycie tych przyszłych, potencjalnych strat bilansowych nastąpi po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym te zyski zostały przekazane na kapitał zapasowy, to w konsekwencji Spółka nie będzie obowiązana w przyszłości do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości odpowiadającej uprzednio odliczonym (w zeznaniach podatkowych CIT-8) kosztom uzyskania przychodów z tytułu hipotecznych odsetek, o którym mowa w art. 15cb ust. 7 ustawy o CIT.

Stanowisko Spółki w tym zakresie znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wskazanych przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu do pytania nr 2.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 3-5 jest prawidłowe, wobec czego stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonania oceny Państwa stanowiska w tym zakresie.

Jednocześnie zauważyć należy, że Państwa stanowisko jest prawidłowe, o ile uchwała o pokryciu straty bilansowej za dany rok, w którym ta strata wystąpi, będzie precyzyjnie określać, z zysków jakich lat, przekazanych na kapitał zapasowy, strata będzie miała zostać pokryta oraz będziecie Państwo w stanie ponad wszelką wątpliwość udokumentować wysokość zysków przekazanych na kapitał zapasowy przed 1 stycznia 2019 r.

W zakresie pytania Nr 1 - Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Natomiast ocena Państwa stanowiska w zakresie pytania Nr 2 stała się bezzasadna w związku z uznaniem Państwa stanowiska w zakresie pytania Nr 1 za nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Natomiast treść art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159, dalej jako: „ustawa nowelizująca”), nastąpiła nowelizacja przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy nowelizującej od 1 stycznia 2019 r. po art. 15ca dodano art. 15cb ustawy o CIT.

I tak, myśl art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT:

W spółce za koszt uzyskania przychodów uznaje się również kwotę odpowiadającą iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty:

1) dopłaty wniesionej do spółki w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach lub

2) zysku przekazanego na kapitał rezerwowy lub zapasowy spółki.

Zgodnie z art. 15cb ust. 2 ustawy o CIT:

W świetle art. 15cb ust. 3 ustawy o CIT:

W myśl art. 15cb ust. 4 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15cb ust. 5 ustawy o CIT:

W myśl art. 15cb ust. 6 ustawy o CIT:

W świetle art. 15cb ust. 7 ustawy o CIT:

W myśl art. 15cb ust. 8 ustawy o CIT:

Przepis art. 15cb ust. 9 ustawy o CIT wskazuje, że:

Zgodnie z art. 15cb ust. 10 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej:

Natomiast, art. 10 ust. 2 tej ustawy wskazuje, że:

Możliwość zastosowania preferencji określonej w art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT (zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych hipotetycznych odsetek) jest warunkowana m.in. okresem, w którym powstał zysk przekazany następnie na kapitał rezerwowy/zapasowy, albowiem z preferencji tej mogą korzystać jedynie te środki, które powstały w okresie wskazanym w art. 15cb ust. 1 cyt. ustawy, w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej, tj. od 2018 r.

Powyższe ma istotne znaczenie, gdyż w świetle powołanych wyżej przepisów przejściowych zastosowanie art. 15cb ustawy o CIT, możliwe jest najwcześniej w odniesieniu do zysku przekazanego na kapitał rezerwowy lub zapasowy po dniu 31 grudnia 2018 r.

Co istotne, co do zasady, rozliczenie kosztu na podstawie art. 15cb ustawy o CIT, możliwe jest najwcześniej w 2020 r. Przepis art. 15cb ww. ustawy stosuje się bowiem po raz pierwszy do roku podatkowego rozpoczętego po dniu 31 grudnia 2019 r. Oznacza to, że możliwość zaliczenia hipotetycznych odsetek do kosztów podatkowych nie ma zastosowania do zysku wypracowanego przed 2018 rokiem.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka, na przestrzeni wielu lat, przekazywała zyski osiągane w poszczególnych latach obrotowych na kapitał zapasowy (w drodze uchwały Zgromadzenia Wspólników). Większość środków zgromadzonych na kapitale zapasowym Spółki pochodzi z zysków Spółki przekazanych na kapitał zapasowy przed 2019 r. W 2023 r. Spółka osiągnęła stratę bilansową. 28 czerwca 2024 r. Zgromadzenie Wspólników Spółki podjęło uchwałę o pokryciu straty bilansowej za 2023 r. kapitałem zapasowym. Uchwała ta przy tym nie precyzuje, z zysków z jakich lat strata ta miała zostać pokryta.

Spółka w rozliczeniu za 2023 r. skorzystała z prawa do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15cb ustawy o CIT (tzw. hipotetyczne odsetki). Hipotetyczne odsetki w maksymalnej, dopuszczalnej wysokości 250 000 zł, zostały obliczone na podstawie zysków przekazanych na podwyższenie kapitału zapasowego w latach 2021 - 2023.

W przyszłości Spółka również rozważa skorzystanie z prawa do rozpoznania hipotetycznych odsetek w kosztach uzyskania przychodów, przy założeniu, że osiągane w kolejnych latach zyski będą przekazywane na kapitał zapasowy. Spółka nie może jednocześnie wykluczyć, że w przyszłości znajdzie się w podobnej sytuacji, co w opisanej w stanie faktycznym, tj. że wystąpią u Spółki straty bilansowe, które będą podlegały pokryciu środkami zgromadzonymi na kapitale zapasowym.

Państwa wątpliwości dotyczą w pierwszej kolejności kwestii ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka ma prawo do rozliczenia metodą FIFO, tj. „first in - first out, pierwsze weszło, pierwsze wyszło” poniesionej w 2023 r. straty bilansowej, kapitałem zapasowym powstałym z zysków z lat ubiegłych, jak również, czy metodę tą Spółka będzie miała prawo stosować w przyszłości, w przypadku rozliczenia strat bilansowych, osiągniętych w przyszłych latach obrotowych, z kapitału zapasowego powstałego z zysków z lat ubiegłych.

W Państwa ocenie, mogą Państwo wybrać metodę FIFO do rozliczenia strat bilansowych. Tym samym mogą Państwo rozliczyć zarówno stratę bilansową za 2023 r., jak również w przyszłości potencjalne straty bilansowe, w pierwszej kolejności z zysków przekazanych na kapitał zapasowy najwcześniej.

W myśl art. 15cb ust. 4 ustawy o CIT, przepisu ust. 1 nie stosuje się do dopłat i zysków przeznaczonych na pokrycie straty bilansowej. Innymi słowy, podstawy kalkulacji kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT nie mogą stanowić dopłaty wniesione do Spółki w celu pokrycia straty bilansowej, a także zyski przeznaczone na pokrycie takiej straty. Przepis art. 15cb ust. 4 ustawy CIT nie wskazuje na termin, w jakim zysk nie może zostać przeznaczony na pokrycie straty bilansowej.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie wprowadził żadnych przepisów szczególnych, które pozwoliłyby na dokładne określenie, w jakiej kolejności, tj. zyskami z jakich lat obrotowych/ podatkowych, przekazanymi na kapitał zapasowy, należy dokonać rozliczenia straty bilansowej. Ani przepis art. 15cb ustawy o CIT (ani inne regulacje zawarte w tej ustawie), ani przepisy ustawy zmieniającej nie wskazują, w jakiej kolejności Spółka powinna rozliczać zyski zgromadzone na kapitale zapasowym. Ponieważ brak jest w tym zakresie szczegółowych regulacji, wybór metody takiego rozliczenia pozostaje po stronie Spółki.

Przepis art. 15cb ust. 4 ustawy o CIT nie wskazuje na termin w jakim zysk nie może zostać przeznaczony na pokrycie straty bilansowej. Potencjalnie wskazać można dwa scenariusze, w których zysk przeznaczony może być przez Spółkę na pokrycie straty bilansowej:

 1. w ramach podjęcia uchwały Zgromadzenia Wspólników o pokryciu straty bilansowej z zysku, który nie został wcześniej w żaden sposób rozdysponowany;

 2. w ramach podjęcia uchwały Zgromadzenia Wspólników o pokryciu straty bilansowej z kapitału zapasowego bądź rezerwowego, na który przeznaczone zostały wcześniej zyski osiągnięte przez Spółkę.

W pierwszym przypadku, Spółka nie ma w ogóle możliwości uwzględnienia kosztu uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15cb ustawy o CIT, którego podstawę kalkulacji stanowią zyski przekazane na pokrycie straty bilansowej.

Z kolei w drugim przypadku, Spółka będzie uprawniona do uwzględnienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15cb ust. 1 w roku wniesienia dopłaty lub podwyższenia kapitału rezerwowego lub zapasowego oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych, którego podstawę kalkulacji stanowią zyski przekazane na kapitał zapasowy bądź rezerwowy, pod warunkiem, iż przed upływem terminu, o którym mowa w art. 15cb ust. 2 ustawy o CIT, tj. w roku wniesienia dopłaty lub podwyższenia kapitału rezerwowego lub zapasowego oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych, zyski te (wchodzące w skład kapitału zapasowego albo rezerwowego) nie zostaną przekazane na pokrycie straty bilansowej.

Powiązanie ograniczenia, o którym mowa w art. 15cb ust. 4 ustawy o CIT z terminem, o którym mowa w art. 15cb ust. 2 znajduje uzasadnienie m.in. w odpowiedzi na interpelację poselską z dnia 8 lipca 2020 r., sygn. DD5.8201.4.2020.AM:

„Jeśli chodzi o kwestię przekazania zysku na pokrycie straty bilansowej przed upływem terminu określonego w art. 15cb ust. 2 ustawy o CIT, to wskazać należy, iż przedmiotowa preferencja w ogóle nie ma zastosowania do dopłat i zysków przeznaczonych na pokrycie straty bilansowej (vide art. 15 ust. 4 ustawy o CIT). W sytuacji zatem, gdy podatnik najpierw zatrzyma dopłaty i zysk w spółce i rozliczy koszt podatkowy hipotetycznych odsetek, a następnie po upływie roku przeznaczy zysk na pokrycie straty finansowej, to naruszy warunki ulgi i będzie musiał skorygować dokonane odliczenie poprzez rozpoznawanie na bieżąco przychodu w wysokości wartość hipotetycznych odsetek uprzednio zaliczonych do KUP”.

Przepisy ustawy o CIT nie zawierają szczegółowych regulacji odnoszących się do sposobu postępowania w sytuacji zaliczenia hipotetycznych odsetek do kosztów na podstawie art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT, a następnie przeznaczenia zysku na pokrycie straty bilansowej przed upływem 3 lat licząc od końca roku podatkowego, w którym została podjęta uchwała o zatrzymaniu zysku. Brak jest w takiej  sytuacji podstaw aby korygować te koszty wstecz. Korekty należy dokonać na bieżąco, to jest w dacie przeznaczenia zatrzymanego zysku na pokrycie straty bilansowej przed upływem 3 letniego terminu, poprzez zwiększenie przychodów stosownie do treści art. 15cb ust. 7 ustawy o CIT.

W przypadku przekazania zysku na pokrycie straty bilansowej przed upływem terminu określonego w art. 15cb ust. 5 ustawy o CIT, wskazać należy, iż zgodnie z art. 15cd ust. 4 ustawy o CIT brak jest podstawy do naliczania hipotetycznych odsetek od dopłat i zysków zatrzymanych, przeznaczonych na pokrycie straty bilansowej. Dopłaty i zyski zatrzymane rozliczone spełniające przesłanki z art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT w pierwszym roku podatkowym, mogą w kolejnych latach podatkowych utracić ten status na skutek przeznaczenia ich na pokrycie straty bilansowej. Wówczas w zależności od tego, czy zmiana charakteru „podatkowego” tych dopłat lub zysków zatrzymanych została dokonana z naruszeniem okresu 3-letniego wymienionego w ust. 5 art. 15cb ustawy o CIT, wystąpi albo nie obowiązek rozpoznania przychodu na bieżąco w okresie rozliczeniowym, w którym podjęto uchwałę o przekazaniu zysku na pokrycie straty bilansowej.

Uprawnienie do uwzględnienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT przysługuje w roku podniesienia kapitału zapasowego oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych, którego podstawę kalkulacji stanowi zysk przekazany na kapitał zapasowy, pod warunkiem, iż przed upływem terminu, o którym mowa w art. 15cb ust. 2 ustawy o CIT, tj. w roku podwyższenia kapitału zapasowego oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych, zysk ten (wchodzący w skład kapitału zapasowego) nie zostanie przekazany na pokrycie straty bilansowej. W przypadku przekazania zysku na pokrycie straty, to z uchwały powinno wynikać, z której części zysków pokrywana będzie strata bilansowa.

Mając na uwadze przytoczone przepisy ustawy o CIT oraz ustawy nowelizującej należy, co do zasady, zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że Spółka może rozliczać straty bilansowe zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy rachunkową metodą FIFO. Tym samym, potencjalne straty bilansowe, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, będą mogli Państwo rozliczać w pierwszej kolejności zyskami przekazanymi na kapitał zapasowy najwcześniej. Warunkiem uprawniającym Spółkę do pokrycia straty bilansowej kapitałem zapasowym powstałym z zysków lat ubiegłych jest jednak precyzyjne określenie w uchwale o pokryciu straty bilansowej - jakim dokładnie kapitałem zapasowym, tj. kapitałem zapasowym kiedy powstałym (z zysków za który rok podatkowy / które lata podatkowe) strata ta miałaby zostać pokryta.

Z opisu zdarzenia przedstawionego we wniosku wynika, że zgromadzenie wspólników Spółki podjęło uchwałę o pokryciu straty bilansowej za 2023 r. kapitałem zapasowym, jednak uchwała ta nie precyzuje, z zysków z jakich lat ta strata miała zostać pokryta.

Nie można więc zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że w przypadku rozliczenia starty za 2023 r. Spółka może zastosować metodę FIFO, tj. rozliczyć stratę bilansową zyskiem przekazanym na kapitał zapasowy przed 2019 r., bowiem uchwała zgromadzenia wspólników Spółki o pokryciu straty bilansowej za 2023 r. kapitałem zapasowym nie precyzuje, z zysków z jakich lat strata ta miała zostać pokryta.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytanie Nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 zauważyć należy, iż pytanie to miało charakter warunkowy i uzależnione było od uznania za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy w  zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1. Z uwagi na uznanie Państwa stanowiska dot. pytania Nr 1 za nieprawidłowe, pytanie Nr 2 stało się bezprzedmiotowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego podanym przez Spółkę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnych indywidualnych sprawach, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt niniejszej sprawy. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.