Temat interpretacji

Opodatkowanie opłat za tzw. media.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 17 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za media jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 17 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za media.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest towarzystwem budownictwa społecznego, utworzonym w formie jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z wyłącznym udziałem Gminy Miasta. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest budowa mieszkań na wynajem oraz ich eksploatacja na zasadach najmu. Spółka w ramach prowadzonej działalności zarządza wspólnotami mieszkaniowymi oraz na podstawie umowy zawartej z Gminą Miasto zarządza zasobem komunalnym. Realizując umowę z Gminą, Spółka prowadzi sprawy związane z prawidłowym utrzymaniem zarządzanych zasobów, wymienionych w umowie, w tym także zawiera umowy najmu lokali mieszkalnych. Umowy najmu zawierane są pomiędzy Gminą Miasto, w imieniu której występuje Spółka, reprezentowana przez osoby uprawnione do reprezentowania Spółki, zgodnie z wpisem w KRS.

Najemcy lokali mieszkalnych, stanowiących własność Spółki oraz własność Gminy, na podstawie zawartych umów najmu zobowiązani są do wnoszenia opłat z tytułu czynszu najmu oraz opłat niezależnych, związanych z utrzymaniem lokalu (tzw. opłaty za media: woda, gaz, energia elektryczna i cieplna, wywóz śmieci czy odprowadzania nieczystości). Należności wynikające z zawartych umów najmu ewidencjonowane są z wyodrębnieniem kwot dotyczących czynszu najmu oraz opłat niezależnych od właściciela (mediów). Jest to zgodne z art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Natomiast w myśl art. 9 ust. 6 wymienionej ustawy, opłaty niezależne od właściciela mogą być pobierane przez właściciela tylko w wypadkach, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług. Opłaty za media nie stanowią elementu kalkulacyjnego czynszu najmu, podlegają rozliczeniu odrębnie na każdy lokal w okresach półrocznych lub rocznych na podstawie kosztów rzeczywistych. Część lokali, będących przedmiotem najmu, położonych jest w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych. W ich przypadku nabywcą mediów jest Wspólnota Mieszkaniowa. Na poczet pokrycia tych kosztów Wspólnota dokonuje miesięcznych naliczeń opłat za media dostarczane do lokali, w tym lokali wynajmowanych przez Spółkę. Opłaty należne Wspólnocie w wysokości kwot brutto w części dotyczącej wynajmowanych lokali wnoszone są na rachunek Wspólnoty i stanowią dla Spółki wydatek, który naliczany jest najemcy jako element opłat za lokal, z wyodrębnieniem tytułów tych opłat. Naliczenia opłat za media nie stanowią dostawy towarów ani świadczenia usług na rzecz najemców tych lokali. Opłaty te wraz z czynszem najmu jako należności z tytułu wynajmu, najemcy zobowiązani są wnosić na rachunek Spółki. Równocześnie opłaty za media wnoszone do Wspólnoty nie są rozliczane jak nabycie towarów lub usług od wspólnot mieszkaniowych. Spółka ewidencjonuje należności z tytułu najmu lokali mieszkalnych zlokalizowanych w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych, w części dotyczącej opłat za media oraz zobowiązania z tego tytułu wobec Wspólnot Mieszkaniowych na koncie rozrachunkowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowy jest sposób rozliczeń na koncie rozrachunkowym opłat należnych Wspólnocie Mieszkaniowej oraz opłat należnych Spółce od najemców wynajmowanych lokali mieszkalnych jako zwrot wydatków z tytułu opłat za media dostarczane do tych lokali, a znajdujących się w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych, będących nabywcą tych mediów oraz czy w związku z powyższym opłaty nie stanowią dla Spółki odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, określonych w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty należne Spółce od najemców lokali mieszkalnych położonych w budynku Wspólnoty Mieszkaniowej stanowią zwrot wydatków związanych z zakupem przez Wspólnotę mediów na potrzeby najemców lokali mieszkalnych, wynajmowanych przez Spółkę. W związku z tym, że ostatecznym i rzeczywistym odbiorcą mediów jest korzystający z lokalu (najemca), a Spółka jest wynajmującym lokal, opłaty za dostawę towarów i świadczenie usług na rzecz najemców dokonywane są za pośrednictwem Spółki. Opłaty miesięczne jako przedpłaty na poczet kosztów rzeczywistych, podlegają rozliczeniu w półrocznych lub rocznych okresach rozliczeniowych. Rozliczenia kosztów rzeczywistych, odpowiednio na wszystkie lokale znajdujące się w budynku Wspólnoty, dokonuje Wspólnota Mieszkaniowa. Spółka stoi na stanowisku, że opłaty naliczane najemcom, które stanowią zwrot wydatków poniesionych na ich rzecz jako nabywców mediów, nie stanowią dla Spółki odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, określonych w art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Zastosowania nie znajdzie tu również art. 8 ust. 2a ustawy, ponieważ Spółka nie bierze udziału w świadczeniu usług, polegającym na dostawie mediów do lokali. Nie nabywa tych mediów, nie występuje w obrocie gospodarczym jako strona umowy, nie ponosi ryzyka z tym związanego. Stroną umowy jest Wspólnota Mieszkaniowa, która nabywa media we własnym imieniu, ale na rzecz osób trzecich, lokali znajdujących się w budynku Wspólnoty. Natomiast Spółka uczestniczy w rozliczeniu finansowym opłat za media, z których korzystają najemcy wynajmowanych przez Spółkę lokali mieszkalnych. Pieniądz nie stanowi obrotu w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Spółka od czynności naliczania opłat oraz przekazywania środków należnych Wspólnocie nie pobiera odrębnego wynagrodzenia, czynności te wykonuje w ramach umów najmu. Wobec powyższego rozliczenia opłat za media dla lokali mieszkalnych wynajmowanych przez Spółkę, położonych w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych, dokonywane jest przez konto rozrachunkowe. Takie rozwiązanie nie burzy zasady neutralności podatku, podatek wykazany przy dostawie mediów zapłacony jest jednokrotnie przez faktycznego konsumenta/nabywcę tych towarów/usług. Rozwiązanie to jest zgodne z art. 79 lit. c) Dyrektywy Rady Unii Europejskiej nr 2006/112/UE z dnia 28 listopada 2006 roku, który wyłącza z podstawy opodatkowania kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym. Spółka dokonując rozliczeń z tytułu opłat za media na koncie rozrachunkowym zachowała warunek ewidencji na koncie przejściowym. Spełnione są również wymagania dotyczące udowodnienia rzeczywistych kosztów oraz braku odliczenia podatku VAT. Spółka wnosząc na rachunek Wspólnoty Mieszkaniowej opłaty za media dostarczone do wynajmowanych lokali ponosi wydatek, a otrzymane od najemcy środki w wysokości opłat w części dotyczącej mediów stanowią zwrot tych wydatków. Spółka nie jest nabywcą dostarczanych mediów, a także faktycznie z nich nie korzysta, więc nie są one nabywane na jej rzecz.

Reasumując, w przypadku lokali mieszkalnych, które położone są w budynku Wspólnoty Mieszkaniowej, Spółka wnosząc opłaty za dostarczone media działa w imieniu i na rzecz najemców tych lokali. W związku z tym kwoty naliczone najemcom lokali mieszkalnych położonych w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych, stanowiące zwrot wydatków poniesionych na ich rzecz z tytułu opłat za media, zaewidencjonowane na koncie przejściowym, zgodnie z dokonanym naliczeniem, bez odliczenia podatku VAT, spełniają warunki określone w art. 79 lit. c) Dyrektywy 2006/112/UE pozwalające na wykluczenie tych elementów z podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez świadczenie usług w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.). Zgodnie z art. 28 Dyrektywy, w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

W świetle art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Spółka w ramach prowadzonej działalności zajmuje się budową i wynajmem mieszkań. Ponadto, na podstawie umowy zawartej z Gminą Miasto, zarządza zasobem komunalnym, t.j. prowadzi sprawy związane z prawidłowym utrzymaniem tych zasobów, w tym także zawiera umowy najmu lokali mieszkalnych. Umowy najmu zawierane są pomiędzy Gminą Miasto, w imieniu której występuje Spółka. Najemcy lokali mieszkalnych, stanowiących własność Spółki i własność Gminy Miasto, na podstawie zawartych umów najmu, zobowiązani są do wnoszenia opłat z tytułu czynszu oraz dodatkowych opłat za poszczególne media: woda, gaz, energia elektryczna i cieplna, wywóz śmieci oraz odprowadzanie nieczystości. Cześć wynajmowanych lokali mieści się w budynkach, w których działają Wspólnoty Mieszkaniowe. W ich przypadku nabywcą ww. mediów jest Wspólnota Mieszkaniowa.

Odnosząc się do stanu faktycznego sprawy, w przypadku opłat za media, należy zauważyć, że dotyczą one usług bezpośrednio świadczonych przez Spółkę jako właściciela części lokali mieszkalnych oraz usług świadczonych przez Spółkę, działającą w tym zakresie w imieniu Gminy Miasto (faktycznej strony umowy najmu części lokali mieszkalnych).

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, ze zm.) koszty związane z utrzymaniem konkretnego lokalu obciążają jego właściciela. W związku z tym, takie czynności między wspólnotą a jej członkami podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nabywa ona bowiem towary i usługi w swoim imieniu, jednakże na rzecz właścicieli poszczególnych lokali, którzy dokonują na poczet tych zakupów stosownych opłat. Wspólnota w zakresie dostawy mediów do poszczególnych lokali występuje praktycznie w roli pośrednika między dostawcami a odbiorcami właścicielami lokali.

Tym samym Wspólnota, obciążając właściciela (w rozpatrywanym przypadku Spółkę oraz Gminę Miasto, w imieniu której zarządza Spółka) obowiązkiem zwrotu wydatków przypadających na poszczególne lokale, dokonuje w istocie odsprzedaży towarów nabytych uprzednio od dostawców mediów.

Należy następnie wskazać, iż umowa najmu lokalu, która została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), stanowi umowę dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu lokalu do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony na podstawie powyższej umowy, jest świadczenie najemcy, sprowadzające się do płacenia wynajmującemu określonego w tej umowie czynszu.

Mając na uwadze, że przez umowę najmu lokalu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy przedmiot najmu (lokal) do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (art. 659 § 1 ustawy Kodeks cywilny), to umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Podkreślić przy tym należy, iż podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest usługa najmu. W przypadku najmu ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu czynszu, a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej między stronami umowy. Należy zaznaczyć, że strony w umowach cywilnoprawnych określają, co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (woda, energia elektryczna, odprowadzenie nieczystości itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę, ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu najmu nieruchomości. Usługa pomocnicza, taka jak przykładowo zapewnienie dostępu do wody (energii, gazu), nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna najem nieruchomości lokalowej, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za kompleksową usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym ponoszone przez wynajmującego wydatki (gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów) stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali.

Zwrócić należy także uwagę na to, że zgodnie z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy () podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Powyższy przepis posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 ww. Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub świadczeniem usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu mediów stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz opis stanu faktycznego, należy wskazać, iż jeżeli z zawartej przez Wnioskodawcy umowy najmu lokalu wynika, że najemcy, oprócz czynszu, zobowiązani są do wnoszenia dodatkowych opłat z tytułu odsprzedawanych przez Wspólnotę mediów (wody, energii elektrycznej, cieplnej, wywozu śmieci czy odprowadzania nieczystości, które to wydatki związane z utrzymaniem lokali obciążają finansowo ich właściciela Spółkę, a nie najemców lokali), oznacza to, że opłaty te stanowią wraz z czynszem obrót Spółki, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczonych bezpośrednio usług najmu na rzecz najemców i opodatkowane są według zasad właściwych dla najmu lokali mieszkalnych.

Z kolei w sytuacji, w której to właścicielem zasobów mieszkaniowych jest Gmina Miasto, a Spółka, na podstawie stosownej umowy, zarządza jedynie zasobem komunalnym, zawierając w tym celu umowy najmu, opłaty za media dostarczone przez Wspólnotę, wnoszone przez najemców na rachunek Spółki, nie stanowią obrotu, który podlegałby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, bowiem Spółka w tym przypadku nie świadczy usług w zakresie najmu zasobami mieszkaniowymi. Spółka (zarządca) nie staje się nabywcą (odbiorcą) określonych mediów, a pozostaje jedynie reprezentantem nabywcy. Tym samym Spółka dokonuje wyłącznie alokacji kosztów należnych Wspólnocie, a dotyczących usług nabytych w imieniu Gminy Miasto.

Jednocześnie wskazać należy, że w myśl zasady swobody umów, określonej w art. 351¹ ww. ustawy Kodeks cywilny, strony indywidualnej umowy najmu, np. lokalu, mogą w dowolny sposób kształtować treść tej umowy oraz ustalać sposób rozliczania kosztów z tego tytułu. Podkreślić przy tym należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie regulują zasad zawierania między stronami umów najmu lokalu oraz rozliczania płatności z tego tytułu, tym bardziej, ze po stronie organów podatkowych brak jest uprawnień do ingerencji w ww. umowy, gdyż stanowiłoby to naruszenie zasad swobody umów. Jednakże zgodnie z poglądami, wyrażonymi w doktrynie i orzecznictwie sądowo-administracyjnym, normy prawa cywilnego nie mogą służyć do obejścia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSK 983/09).

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w przedmiocie opodatkowania dostawy mediów na rzecz najemców lokali mieszkalnych, natomiast nie ocenia prawidłowość prowadzonych rozliczeń w związku z otrzymywanymi z tego tytułu opłatami. Zagadnienie to bowiem nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego, a ustawa o rachunkowości i wynikające z niej zasady nie stanowią przepisów prawa podatkowego.

Ponadto zaznacza się, iż w niniejszej interpretacji indywidualnej nie oceniano kwestii dotyczącej prawidłowości wzajemnych rozliczeń wspólnot mieszkaniowych i jej członków z tytułu dostarczania mediów, bowiem nie było to przedmiotem zapytania, a ponadto Wnioskodawca nie jest w tym zakresie zainteresowanym, o którym mowa w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Tym samym ewentualne obowiązki z tego tytułu nie ciążą na Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy