Interpretacja indywidualna z dnia 29.10.2010, sygn. IPPP2/443-586/10-2/RR, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

Stawka VAT podatku na miejsca postojowe.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm. ) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27.07.2010r. (data wpływu 10.08.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na miejsce postojowe - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.08.2010r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na miejsce postojowe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w 2003 r. nabyła od dewelopera lokal mieszkalny oraz pomieszczenie przynależne w postaci komórki lokatorskiej. Jest zatem właścicielem lokalu mieszkalnego, komórki oraz współużytkownikiem wieczystym działki, na której posadowiony jest budynek. Obecnie Strona zamierza nabyć dodatkowo de facto prawo do korzystania z miejsca postojowego, zlokalizowanego na poziomie -1 budynku. Hala garażowa nie stanowi wyodrębnionego lokalu, przedmiotem nabycia nie będzie więc w szczególności udział w lokalu użytkowym. Miejsca postojowe, prawa do korzystania z których nie zostały zbyte wraz z wyodrębnionymi lokalami mieszkalnymi, pozostają w dyspozycji dewelopera, który nimi rozporządza.

Z przedwstępnej umowy wynika, że miejsce postojowe, którym Wnioskodawczyni jest zainteresowana, zostanie przyłączone do jej lokalu mieszkalnego, zwiększając tym w szczególności jej udziały w nieruchomości wspólnej oraz udziały własności. W umowie jest ono określane jako pomieszczenie przynależne, chociaż faktycznie miejsce postojowe jest wyodrębnione jedynie za pomocą linii namalowanych na posadzce hali garażowej. Deweloper we wspomnianej umowie stwierdza, że stawka podatku VAT na miejsce postojowe, którego dotyczy umowa, wynosi 22%.

Z kolei w projekcie aktu notarialnego, z którym się Wnioskodawczyni zapoznała, zapisano, że deweloper sprzedaje Zainteresowanej pomieszczenie przynależne - miejsce postojowe wraz z odpowiednim dla tego pomieszczenia udziałem w nieruchomości wspólnej (którą stanowią części budynków, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym budynki te się znajdują), w celu przyłączenia pomieszczenia przynależnego - miejsca postojowego do lokalu mieszkalnego Strony.

Tutaj ponownie wskazano, że w cenie zawarty jest podatek VAT według stawki 22%.

Ponieważ miejsce postojowe byłoby przeznaczona dla samochodu osobowego, który zamierza Wnioskodawczyni wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej i wiąże się z możliwością odliczenia podatku naliczonego - odpowiedź na poniższe zapytanie ma istotne znaczenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko dewelopera, że sprzedając Wnioskodawczyni pomieszczenie przynależne w postaci miejsca postojowego, które będzie związane z jej lokalem mieszkalnym, stosuje stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 22%...

Zdaniem Wnioskodawczyni, stanowisko zaprezentowane przez dewelopera jest nieprawidłowe i w konsekwencji prowadzi nie tylko do zawyżenia ceny, ale także może doprowadzić do odliczenia przez Stronę zawyżonej kwoty podatku naliczonego.

Deweloper w szczególności tłumaczy się wyjaśnieniami organów podatkowych, udzielanymi w analogicznych stanach faktycznych, gdzie w większości przypadków wskazuje się, iż sprzedawca powinien stosować stawkę podstawową. Należy jednak rozważyć każdy stan faktyczny, w jakim dochodzi do zbycia praw do korzystania z miejsca postojowego. W sytuacji bowiem, gdy garaż nie jest wyodrębnioną nieruchomością, a miejsca postojowe nie są przedmiotem swobodnego obrotu, można je zbyć właściwie tylko łącznie z lokalem mieszkalnym lub odsprzedaje się je właścicielom lokali mieszkalnych w tym samym budynku, co wiąże się z tym, że miejsce postojowe jest nierozerwalnie związane z lokalem mieszkalnym (tak jak pomieszczenie gospodarcze czy piwnica), to stawka podatku VAT na miejsce postojowe nie może być według Zainteresowanej inna niż na lokal mieszkalny. W opisanym przez Wnioskodawczynię stanie faktycznym hala garażowa stanowi część wspólną budynku, nie ma własnej księgi wieczystej, nie wyodrębniono jej własności. Dokonany został jedynie podział do korzystania, w związku z czym każdoczesny właściciel konkretnego lokalu mieszkalnego będzie miał prawo do wyłącznego korzystania i pobierania pożytków z konkretnego miejsca postojowego. Prawo do korzystania z miejsca będzie zatem integralną, nierozerwalną częścią towaru, jakim jest lokal mieszkalny. Można zatem zastosować do transakcji sprzedaży miejsca postojowego obniżoną stawkę podatku VAT, właściwą obecnie dla mieszkania.

W zakresie powyższego zagadnienia ukształtowała się w ostatnim czasie właściwie jednolita linia orzecznicza. Między innymi Naczelny Sąd Administracyjny 11 maja 2010 r. (sygn. I FSK 724/09) orzekł, że należy rozróżniać dwa stany faktyczne. Jeśli przedmiotem sprzedaży jest odrębna własność lokalu wraz z przynależnym udziałem w jej częściach wspólnych, w tym z prawem do korzystania z określonego miejsca postojowego, podlega opodatkowaniu stawką 7%. Inaczej natomiast jest, gdy sprzedaż obejmuje dwa przedmioty lokal mieszkalny oraz udział w wyodrębnionym na odrębną własność lokalu użytkowym. Stawką 7% objęta jest wówczas jedynie dostawa lokalu mieszkalnego. Sprzedaż udziału w lokalu niemieszkalnym (użytkowym, garażowym) opodatkowana jest wówczas stawką podstawową, wynoszącą 22%. Podobnie, co do stawki podatku VAT właściwej dla mieszkania, przy sprzedaży prawa do korzystania z miejsca postojowego związanego z lokalem mieszkalnym, wyrokowały m.in.: WSA w Krakowie (sygn. akt I SA/Kr 506/09) oraz NSA 8 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1329/08) oraz 9 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1392/08).

Mając to na uwadze, ponieważ Wnioskodawczyni nie mogłaby kupić miejsca postojowego (prawa do korzystania z miejsca postojowego) nie mając własności mieszkania w tym samym budynku, to sprzedaż tego prawa powinna być obciążona taką stawką VAT, jak mieszkanie, czyli 7%. W konsekwencji, Strona miałaby prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 7%, a nie 22%.

Konkluzji tej nie powinien zmieniać fakt, że prawo do korzystania z miejsca postojowego nie jest kupowane jednocześnie z mieszkaniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez odpłatną dostawę towarów stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pod pojęciem towarów, zdefiniowanym przez ustawodawcę w art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Podstawowa stawka podatku w myśl art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 12 ustawy, do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stosuje się 7% stawkę podatku.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, w myśl ust. 12a powołanego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Art. 41 ust. 12b stanowi natomiast, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Zgodnie z ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto, jak wynika z treści § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.) w okresie do dnia 31 grudnia 2010r. stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7 % w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

- w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

Art. 2 pkt 12 ustawy, zawiera definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego, zgodnie z którą obiektami takimi są budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej pomieszczeniami przynależnymi.

Treść przywołanych wyżej zapisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi:

• pojęciem pomieszczenia pomocniczego, czyli takiego pomieszczenia, które wraz z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, w danym przypadku chodzi więc wyraźnie o taki funkcjonalny związek tych pomieszczeń z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, który polega na wykorzystaniu całej tej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkalnych potrzeb ludzi;

• pojęciem pomieszczenia przynależnego, które w sensie prawnym stanowi wprawdzie część składową lokalu mieszkalnego, jednakże w sensie funkcjonalnym nie jest przestrzenią przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania potrzeb ludzi, lecz ma służyć zaspokajaniu innych potrzeb tych osób, które korzystają z samodzielnego lokalu mieszkalnego. W tym kontekście ustawodawca wymieniał przykładowo piwnicę, strych, komórkę, garaż.

Przedstawiona analiza przepisów ustawy o własności lokali nie może jednak prowadzić do wniosku, że pomieszczenia przynależne nigdy nie stanowią części obiektu budownictwa mieszkaniowego, bądź iż jest to pojęcie równoznaczne z wyrażeniem: lokal użytkowy". Na takie stwierdzenie nie pozwala literalne brzmienie art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali, który:

• po pierwsze nie wskazuje, że zawsze pomieszczenia przynależne mają być położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem,

• po drugie wymienia w tej samej kategorii co garaż odmienne funkcjonalnie pomieszczenia np. strych, piwnicę, czy komórkę.

Ze względu na fakt, że system pojęciowy zastosowany w ustawie o własności lokali nie daje jednoznacznego wyniku wnioskowania, należy się odnieść pomocniczo i posiłkowo do innych uregulowań, które zawierają pojęcia występujące w przepisach ustawy o VAT. Takim aktem prawnym jest rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Zgodnie z § 3 pkt 14 ww. rozporządzenia, lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 ww. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych. Zaś pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 cyt. rozporządzenia).

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne zawarte we wskazanym rozporządzeniu stwierdza się, że miejsce postojowe znajdujące się w części budynku nie jest pomieszczeniem służącym do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych, materiałów, sprzętu do obsługi budynku czy też opału, nie jest również pomieszczeniem przeznaczonym dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku. Mając świadomość, iż przedmiotowe miejsca postojowe nie wypełniają definicji mieszkania oraz jak wykazano wyżej nie stanowią pomieszczenia technicznego a także pomieszczenia gospodarczego, winne być na gruncie § 3 pkt 14 ww. rozporządzenia, uznane za lokal użytkowy. Jednocześnie wskazać należy, iż miejsca postojowe nie posiadając własnych, wydzielonych, stałych przegród stanowią część ułamkową parkingu i jednocześnie część lokalu użytkowego.

W konsekwencji powyższego wyjaśnić należy, iż dostawa miejsca postojowego bez względu na to czy jest ono zbywane wraz z lokalem mieszkalnym czy też odrębnie podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT, tj. 22%. Obowiązek taki wynika bowiem z obowiązujących regulacji ustawy o VAT oraz aktów wykonawczych do ww. ustawy. Regulacje art. 41 ust. 12 do 12c ustawy oraz § 37 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie przewidują bowiem zastosowanie preferencyjnej (7%) stawki podatku VAT do obiektów mieszkaniowych, wyłączając obligatoryjnie z ww. obniżonej stawki podatkowej m. in. dostawę lokali użytkowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni nabyła od dewelopera lokal mieszkalny oraz pomieszczenie przynależne w postaci komórki lokatorskiej. Obecnie zamierza nabyć dodatkowo prawo do korzystania z miejsca postojowego, zlokalizowanego na poziomie -1 budynku.

Mając na uwadze przedstawione przepisy prawa oraz stan faktyczny sprawy wskazać należy, iż sprzedaż miejsc postojowych znajdujących się w budynku podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT, tj. 22%. Miejsca postojowe w świetle § 3 pkt 14 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie są częściami ułamkowymi lokalu użytkowego, zatem ich dostawa z uwagi na treść art. 41 ust. 12 12c ustawy o podatku VAT oraz § 37 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wyłączona została z opodatkowania obniżoną, tj. 7%, stawką podatku VAT. Ponadto w świetle powołanych przepisów nie ma znaczenia fakt zbycia miejsc postojowych wraz z lokalem mieszkalnym lub też bez takiego lokalu.

Wnioskodawczyni w uzasadnieniu swojego stanowiska odniosła się do orzecznictwa Wojewódzkich Sądów Administracyjnych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, powołując niżej wymienione rozstrzygnięcia:

• wyrok NSA z 11 maja 2010 r. (sygn. I FSK 724109);

• wyrok WSA w Krakowie z 29.09.2009r. (sygn. akt I SA/Kr 506/09);

• wyrok NSA z 8 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1329/08);

• wyrok NSA 9 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1392/08).

Odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawczynię wyroków - w celu uzasadnienia swego stanowiska przedstawionego w złożonym wniosku należy zauważyć, iż orzecznictwo Sądów Administracyjnych nie jest jednolite w przedmiotowej kwestii i o ile Strona powołała tylko korzystne dla siebie wyroki, tak tut. organ pragnie zauważyć, iż orzecznictwo sądów administracyjnych w stanie prawnym obowiązującym obecnie nie jest jednolite. Przykładem może być np.:

- wyrok WSA w Lublinie, sygn. akt I SA/Lu 729/08 z 18.03.2009r. potwierdzony wyrokiem NSA sygn. akt I FSK 1265/09 z dnia 06.07.2010r.;

- wyrok WSA w Lublinie z dnia 21.10.2009 r. sygn. akt I SA/Lu 395/09;

- wyrok WSA w Gliwicach z dnia 31.08.2009r., sygn. akt III SA/Gl 266/09

• które podzielają pogląd, iż garaż (miejsce postojowe) nie stanowią lokalu mieszkalnego, a tym samym ich sprzedaż nie może korzystać z preferencyjnej stawki podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie