Temat interpretacji

Czy Fundacja w celu najbardziej precyzyjnego odzwierciedlenia części wydatków przypadających na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza może w poszczególnych jednostkach organizacyjnych, tj. Aptekach i Ośrodku stosować 4 różne prewskaźniki opisane w pkt 5 treści zamieszczonej w opisie stanu faktycznego, czy też Fundacja powinna stosować jeden prewskaźnik do całej prowadzonej przez siebie działalności?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z póżn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.) uzupełnionym w dniu 16 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania odrębnych wskaźników proporcji dla poszczególnych jednostek organizacyjnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2016 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 16 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania odrębnych wskaźników proporcji dla poszczególnych jednostek organizacyjnych.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

1. Fundacja Uniwersytetu .., zwana dalej Fundacją, jest jednostką prowadzącą działalność statutową oraz działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Działalność statutową oraz działalność gospodarczą Fundacja prowadzi przy pomocy czterech jednostek wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo, które samodzielnie prowadzą wyodrębnione księgi rachunkowe oraz sporządzają bilanse. Fundacja zgodnie z ustawą o rachunkowości sporządza łączne sprawozdanie finansowe oraz występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.
2. Fundacja posiada w swojej strukturze nw. wyodrębnione organizacyjnie i finansowo jednostki tj.:

1. Apteka ..,
2. Apteka .,
3. Apteka
4. Akademicki ..... - zwany dalej Ośrodkiem.

1. Apteki prowadzą działalność związaną ze sprzedażą wyrobów farmaceutycznych, medycznych, kosmetyków itp. oraz działalność statutową, polegającą na kształceniu praktycznym studentów farmacji. W Aptekach realizacją zadań statutowych związanych ze szkoleniem studentów spośród ogółu zatrudnionych w danej jednostce pracowników zajmują się ściśle określone osoby z odpowiednimi uprawnieniami w wyznaczonym do tego czasie.
2. Ośrodek jest jednostką wpisaną do rejestru zakładów opieki zdrowotnej i prowadzi działalność w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego. Świadczeniami zdrowotnymi udzielnymi przez Ośrodek są w szczególności odpłatne badania w zakresie diagnostyki patomorfologicznej, natomiast działania nie związane z działalnością gospodarczą polegają na umożliwieniu odbywania praktyk studentom Uniwersytetu .., poprzez udostępnienie pomieszczeń w których studenci mogą przyglądać się wykonywanym czynnościom medycznym. W przebieg praktyk studenckich w żaden sposób nie jest zaangażowany personel Ośrodka. Szkoleniem oraz opieką nad studentami zajmują się pracownicy dydaktyczni Uniwersytetu
3. W celu realizacji postanowień art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług Fundacja ustaliła 4 prewskaźniki odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych wchodzących w skład Fundacji na postawie danych za rok 2015 w oparciu o poniższe założenia:

1. w przypadku Aptek proporcję ustalono w oparciu o liczbę roboczogodzin przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością.
2. w przypadku Ośrodka proporcję określono jako udział średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Fundacja - w celu ustalenia wysokości podatku naliczonego do odliczenia ustalone wskaźniki zastosowała do wydatków, których nie można bezpośrednio przyporządkować do kosztów działalności gospodarczej lub też kosztów działalności statutowej i dotyczy to:

1. w przypadku Aptek kosztów ogólnozakładowych takich jak: najem, media, materiały czystościowe, informatyczne itp.,
2. w przypadku Ośrodka kosztów najmu pomieszczeń, części kosztów usług telekomunikacyjnych oraz kosztu usług informatycznych dotyczących programu finansowo-księgowego (koszty materiałów ochronnych oraz pozostałe koszty bezpośrednie dotyczące szkolenia studentów ponosi Uniwersytet ).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Fundacja w celu najbardziej precyzyjnego odzwierciedlenia części wydatków przypadających na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza może w poszczególnych jednostkach organizacyjnych, tj. Aptekach i Ośrodku stosować 4 różne prewskaźniki opisane w pkt 5 treści zamieszczonej w opisie stanu faktycznego, czy też Fundacja powinna stosować jeden prewskaźnik do całej prowadzonej przez siebie działalności?

W uzupełnieniu wskazano, że istotą pytania jest zastosowanie przez Fundację różnych prewskaźników w poszczególnych jednostkach organizacyjnych.

Zdaniem Fundacji w celu realizacji postanowień art. 86 ust. 2b ustawy o podatku od towarów i usług tj. aby ustalony wskaźnik jak najbardziej obiektywnie odzwierciedlał część wydatków przypadających odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, gdy przypisanie tych wydatków w całości do gospodarczej nie jest możliwe poszczególne wyodrębnione jednostki organizacyjne Fundacji powinny stosować oddzielne preweskaźniki wyliczone w oparciu o dane dotyczące danej jednostki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej sposobem określenia proporcji. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Zgodnie z art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji art. 86 ust. 2h.

Powołany art. 86 ust. 2a ustawy, określa zakres odliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 oraz art. 8 ust. 5 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej przepisami art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania VAT (np. otrzymanie odszkodowań umownych czy odsetek za nieterminowe dokonywanie płatności od kontrahentów, sprzedaż wierzytelności trudnych itp.). Towarzyszą one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą.

Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT.

Natomiast przez wykorzystanie towarów i usług do celów innych niż działalność gospodarcza rozumie się wykorzystanie tych towarów i usług w sferze działalności danego podmiotu niebędącej działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatna działalność statutowa).

Z uwagi na treść przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju działalności, z którym wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną, brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności niepodlegających temu podatkowi.

W konsekwencji, w pierwszej kolejności celem ustalenia czy znajdą zastosowanie zasady odliczania proporcjonalnego należy ustalić charakter wszystkich wykonywanych przez podatnika czynności.

W przypadku zakupu towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów pozostających poza taką działalnością, których przypisanie w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe podatnik może dokonać odliczenia podatku naliczonego zawartego w ich cenie tylko w takiej części, którą można proporcjonalnie przypisać do jego działalności gospodarczej. A zatem zastosowanie znajdą zasady wskazane w powołanych art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług. Wybór sposobu, według którego dokonuje się tego proporcjonalnego przypisania, należy do podatnika.

Przepisy ustawowe wymagają jedynie aby odpowiadał on najbardziej specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Będzie to spełnione, jeśli sposób ten:

• zapewni dokonanie odliczenia podatku naliczonego wyłącznie w części przypadającej na działalność gospodarczą (co do zasady dotyczącej czynności opodatkowanych VAT) oraz
• obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadających na działalność gospodarczą oraz na cele inne (z wyjątkiem celów prywatnych) gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i działalność statutową przy pomocy czterech jednostek wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo (3 aptek i ośrodka diagnostyki). W Aptekach realizacją zadań statutowych polegających na kształceniu praktycznym studentów farmacji zajmują się ściśle określone osoby (z odpowiednimi uprawnieniami, w wyznaczonym do tego czasie) zatrudnione w danej jednostce, natomiast w ośrodku diagnostycznym umożliwienie odbywania praktyk studentom poprzez udostępnienie pomieszczeń, w których mogą przyglądać się wykonywanym czynnościom medycznym, odbywa się bez angażowania personelu Ośrodka (szkoleniem oraz opieką nad studentami zajmują się pracownicy dydaktyczni uniwersytetu).

Ponadto wskazano, że wydatki, których nie można bezpośrednio przyporządkować do kosztów działalności gospodarczej lub też kosztów działalności statutowej, dotyczą:

1. w przypadku Aptek kosztów ogólnozakładowych takich jak: najem, media, materiały czystościowe, informatyczne itp.,
2. w przypadku Ośrodka kosztów najmu pomieszczeń, części kosztów usług telekomunikacyjnych oraz kosztu usług informatycznych dotyczących programu finansowo-księgowego (koszty materiałów ochronnych oraz pozostałe koszty bezpośrednie dotyczące szkolenia studentów ponosi Uniwersytet ).

Na tle tak przedstawionych okoliczności sprawy, postawione we wniosku pytanie sprowadza się w istocie do rozstrzygnięcia zagadnienia czy w odniesieniu do ww. wydatków stanowiących koszty ogólnozakładowe Wnioskodawca może w poszczególnych jednostkach organizacyjnych, tj. Aptekach i Ośrodku stosować 4 różne prewskaźniki, czy też powinien stosować jeden wskaźnik proporcji do całej prowadzonej przez siebie działalności.

Jak wskazano wyżej, sposób określania proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Przy czym kwestię tą należy badać w każdym przypadku indywidualnie. Wnioskodawca winien przyporządkować w odpowiednich częściach podatek naliczony wynikający z faktur zakupowych poszczególnym kategoriom wykonywanych czynności: podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT (opodatkowanym i zwolnionym) oraz niepodlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT w oparciu o miarodajny i uzasadniony sposób. Wskazać należy, że wyboru tego sposobu powinien dokonać sam podatnik uwzględniając specyfikę działalności. To bowiem podatnik znający specyfikę, organizację i podział pracy w swojej jednostce jest w stanie wyodrębnić część podatku naliczonego, związaną z działalnością gospodarczą.

Co istotne w rozpatrywanej sprawie, wszystkie podległe jednostki organizacyjne Wnioskodawcy wykonują poza czynnościami podlegającymi opodatkowaniu (działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów ustawy o podatku VAT), także czynności niepodlegające opodatkowaniu (działalność statutowa polegająca na umożliwieniu odbywania praktyk studenckich).

Wobec powyższego, o ile faktycznie jeżeli zaproponowany sposób ustalania dla każdej jednostki odrębnego wskaźnika, pozwoli najdokładniej obliczyć kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu, to Wnioskodawca może dokonywać odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu reprezentatywnego wskaźnika ustalonego odrębnie dla każdej jednostki organizacyjnej, tj. dla 3 Aptek i ośrodka. Zatem uwzględniając specyficzny charakter prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, w tym wyodrębnienie finansowe i organizacyjne jednostek, w odniesieniu do ww. wydatków stanowiących koszty ogólnozakładowe, których nie można bezpośrednio przyporządkować do kosztów działalności gospodarczej lub też kosztów działalności statutowej danej jednostki, Wnioskodawca może ustalić 4 różne wskaźniki proporcji odrębnie dla każdej jednostki organizacyjnej w oparciu o dane dotyczące danej jednostki, pod warunkiem, że taki sposób określania proporcji będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności i dokonywanych przez niego nabyć, zgodnie z art. 86 ust. 2b ustawy.

W tym miejscu należy podkreślić, że wskazanie odpowiedniego sposobu określenia proporcji nie leży w kompetencji organu podatkowego. Weryfikacji poprawności zastosowanych przez podatnika rozwiązań przyjętych do wyliczenia podatku naliczonego może dokonać jedynie organ podatkowy pierwszej instancji, który w toku prowadzonego postępowania posiada odpowiednie kompetencje i dysponuje stosownymi narzędziami wskazanymi w rozdziale 11 Działu IV Ordynacji podatkowej. Może więc dokonywać ustaleń w kontekście miarodajności, rzetelności i ewentualnej sprzeczności podanych faktów. Zatem w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określone odmienne od przedstawionego zdarzenie, interpretacja nie wywrze w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy