Temat interpretacji
dotyczy prawa do odliczenia podatku z faktury wystawionej przez kontrahenta
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.12.2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2810/11 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30.08.2011 r. sygn. akt I FSK 1149/10, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30.07.2008 r. (data wpływu 4.08.2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie prawa do odliczenia podatku z faktury wystawionej przez kontrahenta jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 4 sierpnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku z faktury wystawionej przez kontrahenta.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
W czerwcu 2008 r. Spółka zakupiła od kontrahenta będącego zarejestrowanym podatnikiem VAT nieruchomość położoną w K. Grunt zabudowany jest budynkiem magazynowym, który stanowi towar używany w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (tj. od końca roku, w którym zakończono jego budowę minęło ponad 5 lat). Z tytułu dostawy budynku, kontrahent wystawił dla Spółki fakturę VAT, uwzględniającą kwotę VAT obliczoną z zastosowaniem stawki 22% VAT (tj. kontrahent nie potraktował swojej dostawy, jako dostawy towaru używanego korzystającej ze zwolnienia z VAT).
W 1998 roku kontrahent wydzierżawił grunt (w tamtym okresie niezabudowany budynkiem) swojemu klientowi, zarejestrowanemu jako podatnik VAT. Zgodnie z postanowieniami zawartej umowy dzierżawy, dzierżawca własnym staraniem i własnymi kosztami wybudował na gruncie budynek, który wykorzystywał dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z przepisami prawa cywilnego, właścicielem budynku od momentu jego wybudowania stał się kontrahent (jako właściciel gruntu).
Po wygaśnięciu umowy dzierżawy gruntu, kontrahent wystąpił do dzierżawcy z roszczeniem o przywrócenie gruntu do stanu pierwotnego, tj. do usunięcia wzniesionego budynku. Następnie zgodnie z porozumieniem z października 2006 r. kontrahent odstąpił od ww. roszczenia. W efekcie, jako że kontrahent zdecydował się zatrzymać wzniesiony na gruncie budynek. dzierżawcy przysługiwało w stosunku do kontrahenta roszczenie o zwrot nakładów poczynionych w stosunku do wzniesienia oraz późniejszych modernizacji budynku.
W treści porozumienia określona została przez strony całkowita wartość nakładów poczynionych przez dzierżawcę w związku z wybudowaniem poszczególnych budynków na wszystkich nieruchomościach wydzierżawianych od kontrahenta (przedmiotem niniejszego zapytania jest opodatkowanie VAT konkretnej nieruchomości zabudowanej budynkiem, położonej w Krakowie, nabytej przez Stronę od kontrahenta. Natomiast współpraca handlowa kontrahenta i dzierżawcy dotyczyła szeregu nieruchomości), uwzględniająca, m.in. wartość nakładów związanych ze wzniesieniem budynku na gruncie.
Przedmiotowa wartość nakładów została zwrócona przez kontrahenta na rzecz dzierżawcy.
Z tego tytułu dzierżawca wystawił kontrahentowi fakturę VAT (w 2006 r.). Kontrahent odliczył podatek naliczony z tego dokumentu.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy Spółka jest uprawniona do odliczenia, na zasadach ogólnych przewidzianych w ustawie o VAT, podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez kontrahenta, dokumentującej dostawę budynku, a przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie znajduje zastosowania w opisanym stanie faktycznym...
Zdaniem Wnioskodawcy, jest On uprawniony do odliczenia, na zasadach ogólnych, podatku naliczonego wynikającego z faktury kontrahenta, dokumentującej dostawę budynku na Jego rzecz.
Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżania kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Jednakże, zgodnie z normą zawartą w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.
Biorąc pod uwagę wskazaną powyżej regulację, Spółka będzie uprawniona, na zasadach ogólnych, do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez kontrahenta, jeżeli dostawa budynku na Jej rzecz, udokumentowana tą fakturą podlegała opodatkowaniu VAT i nie korzystała ze zwolnienia. Innymi słowy, Spółka będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem, że po stronie kontrahenta był on należny zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy o VAT w związku z przeprowadzoną transakcją, dostawy budynku.
W powyższym zakresie Strona zwraca uwagę, że dostawa towarów, w tym budynków przeznaczonych dla celów działalności gospodarczej (nieprzeznaczonych na cele mieszkaniowe), za wynagrodzeniem, zasadniczo podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej 22% VAT. Taka też stawka podatku wykazana została na fakturze wystawionej przez Kontrahenta.
Od powyższej zasady wyjątek wprowadza art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, w świetle którego:
zwalnia się od podatku (...) dostawę towarów używanych, () pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżania kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jednocześnie, na podstawie art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, przez towary używane () rozumie się (...) budynki i budowle lub ich części - jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat.
Jak to zostało wskazane w stanie faktycznym, zakupiony przez Spółkę budynek spełnia przesłanki uzasadniające traktowanie go jako towar używany (tj. od momentu jego wybudowania upłynęło więcej niż 5 lat), ale zdaniem Spółki, dokonana na Jej rzecz dostawa budynku podlegała opodatkowaniu według stawki 22% VAT, jeżeli w stosunku do budynku kontrahent uprawniony był do odliczenia podatku naliczonego.
Strona zwraca bowiem uwagę, iż:
- kontrahent nabył prawo własności budynku wybudowanego przez dzierżawcę na jego gruncie z mocy samego prawa;
- w efekcie, z oczywistych względów samo nabycie prawa własności budynku przez kontrahenta nie mogło się wiązać z dostawą towarów podlegającą opodatkowaniu VAT, w związku z którą kontrahent uprawniony byłby do odliczenia podatku naliczonego;
- niemniej jednak, ostateczne rozliczenie finansowe w stosunku do wybudowanego przez dzierżawcę budynku nastąpiło po wygaśnięciu umowy dzierżawy, w formie zwrotu wartości nakładów poczynionych przez dzierżawcę w związku ze wzniesieniem budynku; rozliczenie to, w świetle obowiązujących przepisów podlegało opodatkowaniu VAT, dlatego w jego ramach kontrahent otrzymał fakturę zawierającą kwotę podatku naliczonego;
- kontrahent uprawniony był do odliczenia podatku naliczonego z ww. faktury i dokonał tego odliczenia (zdaniem Spółki nie ulega wątpliwości, że rozliczenie nakładów pomiędzy kontrahentem a dzierżawcą podlegało opodatkowaniu VAT. Słuszność takiego stanowiska potwierdza szereg indywidualnych interpretacji Ministra Finansów. Dodatkowo, nawet przy przyjęciu, że omawiane rozliczenie nakładów nie podlegało opodatkowaniu VAT, kontrahent i tak byłby uprawniony do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez dzierżawcę, na podstawie obowiązującego w tamtym okresie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT).
Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Strony, w świetle art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT kontrahent był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do budynku, który został następnie sprzedany Wnioskodawcy. Z brzmienia przedmiotowej regulacji wynika bowiem wprost, że nie ogranicza ona możliwości zastosowania zwolnienia z VAT wyłącznie do sytuacji, w których prawo do odliczenia przysługuje dostawcy towarów w związku z jego nabyciem. Przeciwnie, przepis ten, używając sformułowania w stosunku do tych towarów wyraźnie odrywa się od kwestii sposobu oraz momentu nabycia prawa własności towarów. Tym samym, brak możliwości zastosowania zwolnienia z VAT obejmuje swoim zakresem także przypadki takie, jak przedstawione w stanie faktycznym, gdzie;
- nabycie prawa własności budynku nastąpiło z mocy samego prawa, czemu z samej istoty nie mogło towarzyszyć rozliczenie należnego VAT, i jednocześnie
- rozliczenie finansowe w omawianym zakresie nastąpiło w formie zwrotu wartości poczynionych nakładów;
- pomimo, iż zwrot wartości nakładów nie może być uznany za tożsamy z zapłatą z tytułu dostawy budynku na rzecz kontrahenta (ponieważ, jak to zostało wcześniej wskazane, tytuł prawny został przez kontrahenta nabyty z mocy samego prawa) nie ulega wątpliwości, że należy uznać go za rozliczenie finansowe bezpośrednio związane z wybudowaniem budynku (i faktycznym objęciem posiadania budynku przez właściciela gruntu).
W efekcie, zdaniem Strony, istnienie prawa kontrahenta do odliczenia podatku naliczonego z faktury dzierżawcy dotyczącej zwrotu nakładów poniesionych w stosunku do wzniesienia budynku przesądza o konieczności uznania, na gruncie art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, że kontrahentowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do zbytego na rzecz Spółki budynku. Tym samym, okoliczność ta przesądza o braku możliwości zastosowania, w stosunku do dostawy budynku na rzecz Spółki, zwolnienia z VAT przewidzianego dla towarów używanych.
Biorąc pod uwagę powyższe spostrzeżenia Spółka stoi na stanowisku, że dokonana na Jej rzecz, w czerwcu 2008 r., dostawa budynku podlegała opodatkowaniu według stawki podstawowej 22% VAT. Tym samym, Podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej tę transakcję na zasadach ogólnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W szczególności, dla określenia zakresu wspomnianego prawa Spółki nie będzie znajdował zastosowania przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT. Regulacja ta dotyczy bowiem tych faktur VAT, które dokumentują czynności niepodlegające opodatkowaniu VAT lub zwolnione z opodatkowania tym podatkiem, co w przedstawionym stanie faktycznym nie ma miejsca.
Organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 31.10.2008 r. znak IPPP1-443-1467/08-2/IZ uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.
Wezwaniem z dnia 26.11.2008 r. (data wpływu 1.12.2008 r.), złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Strona wezwała tut. Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 31.10.2008 r. znak IPPP1-443-1467/08-2/IZ.
Ponownie rozpatrując sprawę Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 31.12.2008 r. znak IPPP1-443-1467/08-4/IZ stwierdził, iż nie zachodzą przesłanki uzasadniające zmianę wydanej interpretacji z dnia 31.10.2008 r. znak IPPP1-443-1467/08-2/IZ.
Na powyższe rozstrzygnięcie, zachowując ustawowy termin, Strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6.05.2010 r. sygn. akt III SA/Wa 373/10 oddalił skargę Wnioskodawcy.
Na powyższe rozstrzygnięcie Strona wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30.08.2011 r. sygn. akt I FSK 1149/10 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
Sąd wskazał, iż istotą sporu w przedmiotowej sprawie jest to, czy dostawa towaru (nieruchomości zabudowanej budynkiem magazynowym), której nabywcą jest skarżąca Spółka, spełnia przesłanki do zwolnienia jej z opodatkowania podatkiem VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. Nie jest kwestionowane, że budynek posadowiony na zbywanym gruncie jest towarem używanym w rozumieniu art. 43 ust. 2 u.p.t.u., sporne natomiast jest to, czy w stosunku do tych towarów (a więc wskazanego budynku) przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, że budynki wzniesione przez dzierżawcę na gruncie wydzierżawiającego stają się w rozumieniu prawa cywilnego z mocy prawa własnością właściciela gruntu, zgodnie z zasadą superficies solo cedit. Dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy konieczne jest jednak rozważenie, czy i kiedy doszło do dostawy towaru w rozumieniu u.p.t.u. oraz czy istotne w tym zakresie znaczenie ma wskazane wyżej nabycie własności cywilnoprawnej.
Sąd podkreślił, że
prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, do której to kategorii odwołał się ustawodawca w art. 7 ust. 1 u.p.t.u., nie może być utożsamiane z prawem własności w rozumieniu cywilnoprawnym. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntował się pogląd, zgodnie z którym rozporządzanie towarami jak właściciel rozumieć należy szeroko i w oderwaniu od cywilnego prawa własności, a podstawowe znaczenie dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług ma nie tyle aspekt prawny, a aspekt faktyczny i ekonomiczny, sprowadzający się do faktycznej możliwości dysponowania towarem, a nie rozporządzania nim w sensie prawnym (por. np. wyroki NSA: z 14 września 2010 r., I FSK 1389/09; z 28 maja 2010 r., I FSK 963/09; z 5 czerwca 2008 r., I FSK 739/07; wyroki WSA w Rzeszowie z 21 stycznia 2010 r., I SA/Rz 896/09; w Olsztynie z 16 grudnia 2009 r., I SA/Ol 681/09; w Gdańsku z 3 grudnia 2009 r., I SA/Gd 642/09; w Warszawie z 29 lipca 2009 r., III SA/Wa 518/09; w Olsztynie z 16 kwietnia 2009 r., I SA/Ol
136/09; w Warszawie z 27 listopada 2008 r., III SA/Wa 1741/08; w Rzeszowie z 8 maja 2007 r., I SA/Rz 706/07). Sądy kładą przede wszystkim nacisk na faktyczne przeniesienie władztwa nad rzeczą (przekazanie możliwości dysponowania nią w znaczeniu ekonomicznym), samo przeniesienie prawa własności uznając za drugorzędne. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie również w orzecznictwie ETS-u. Przykładowo zwrócić należy uwagę na orzeczenie w sprawie C-320/88, gdzie Trybunał stwierdził, że wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu art. 5(1) VI Dyrektywy (obecnie art. 14 ust. 1 Dyrektywy 112) oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym. Z przepisu tego, zdaniem Trybunału, wynika, że kładzie on raczej nacisk na faktyczne dysponowanie rzeczą jak właściciel (własność ekonomiczna), a nie na zbycie prawa własności (M. Chomiuk,
Sąd zaznaczył też, że położenie nacisku na ekonomiczne, czyli faktyczne władztwo nad rzeczą, jako przesłankę stwierdzenia okoliczności przeniesienia prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, znajduje odzwierciedlenie także w przepisach określających moment powstania obowiązku podatkowego - por. art. 19 ust. 1 u.p.t.u., który jako zasadę przyjmuje, że w przypadku dostawy towarów obowiązek podatkowy z tego tytułu powstaje z chwilą wydania towaru. Ponieważ u.p.t.u. nie definiuje pojęcia wydania towarów, w kwestii jego określenia należy odwołać się do pojęcia przeniesienia posiadania, które następuje poprzez wydanie rzeczy (art. 348 K.c.). Oznacza to, że w takim przypadku prawo do rozporządzenia towarami jak właściciel przechodzi na nabywcę w momencie fizycznego wydania rzeczy (traditio corporalis). Z fizycznym wydaniem rzeczy łączy się po stronie nabywcy wola władania rzeczą dla siebie w zakresie określonego prawa i rezygnacja z posiadania przez dotychczasowego posiadacza. Zrównane z fizycznym wydaniem rzeczy jest wydanie dokumentów, które dają możliwość rozporządzania rzeczą, np. listu przewozowego, oraz środków, które umożliwiają faktyczne władztwo nad rzeczą, np. kluczy do mieszkania (traditio tonga manu).
W ocenie Sądu odnosząc powyższe do okoliczności sprawy rozważyć należy, czy nabycie z mocy prawa własności budynku posadowionego na gruncie wydzierżawiającego (kontrahenta skarżącej) przez dzierżawcę oznacza równoczesne nabycie przez tegoż wydzierżawiającego prawa do rozporządzania tym budynkiem jak właściciel. Tylko twierdząca odpowiedź świadczyłaby o zasadności przyjęcia, że ani w tym momencie, ani w żadnym innym nie doszło do dostawy towaru (tj. budynku) między dzierżawcą a kontrahentem Skarżącej (nie mielibyśmy bowiem do czynienia z przeniesieniem takiego prawa, skoro właściciel gruntu dysponowałby prawem rozporządzania budynkiem jak właściciel od początku).
Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że zgodnie z postanowieniami umowy dzierżawy z 1998 r. dzierżawca własnym staraniem i własnymi kosztami wybudował na gruncie budynek, który wykorzystywał dla celów prowadzonej działalności gospodarczej (a więc wyłącznie dla własnych potrzeb). W aspekcie ekonomicznym i faktycznym w trakcie trwania umowy dzierżawy dzierżawca dysponował więc postawionym przez siebie budynkiem, podczas gdy trudno dopatrzyć się tak rozumianego prawa do rozporządzania tymże towarem przez wydzierżawiającego (kontrahenta skarżącej Spółki). Mimo istniejącego po stronie wydzierżawiającego prawa własności budynku w znaczeniu cywilnoprawnym, jako części składowej gruntu (art. 48 K.c.), nie miał on w istocie prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel w rozumieniu ustawy o VAT. O jakichkolwiek faktycznym uprawnieniach w tym zakresie w znaczeniu ekonomicznym można w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego mówić dopiero w momencie ustania stosunku dzierżawy, gdy (w razie braku odmiennych ustaleń umownych) następuje zwrot przedmiotu dzierżawy (tj. nieruchomości), a wydzierżawiający wykonuje prawo wyboru przysługujące mu na mocy art. 676 w zw. z art. 694 K.c. Wyraźnie wymienione w art. 676 K.c. opcje przysługujące wydzierżawiającemu wskazują, jak ograniczone są jego możliwości faktycznego rozporządzania budynkiem wzniesionym na jego gruncie przez dzierżawcę. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wykonanie przez wydzierżawiającego prawa wyboru, które uznać należy za uprawnienie kształtujące wobec byłego dzierżawcy (por. wyrok SN z 8 lipca 2010 r. II CSK 85/10) uznać można za wyrażenie woli uzyskania kontroli ekonomicznej nad towarem w taki sposób, by wydzierżawiający mógł nią rozporządzać jak właściciel, a i to tylko wtedy, gdy decyduje się on zatrzymać ulepszenia (w okolicznościach sprawy: wzniesiony przez dzierżawcę budynek magazynowy) za zapłatę ich wartości. W przypadku skorzystania z drugiej możliwości przewidzianej w art. 676 K.c., a więc żądania przywrócenia stanu poprzedniego, wydzierżawiający bowiem w istocie odmawia objęcia w sensie faktycznym i ekonomicznym przysługującego mu w myśl zasady superficies solo cedit przedmiotu własności, tym samym odmawiając przyjęcia przekazywanego mu przez dzierżawcę prawa do rozporządzania towarem (stanowiącym ulepszenie przedmiotu dzierżawy budynkiem) jak właściciel. W takim ujęciu stwierdzić trzeba, że w przypadku, gdy wydzierżawiający decyduje się po zakończeniu dzierżawy na zatrzymanie ulepszeń w zamian za zapłatę byłemu dzierżawcy za pozostawione ulepszenia przedmiotu dzierżawy, a ulepszenia takie mieszczą się w definicji towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 u.p.t.u. z czym niewątpliwie mamy do czynienia w przypadku budynku mamy do czynienia z dostawą towaru w świetle art. 7 ust. 1 u.p.t.u., która jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT ze względu na art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., gdyż zwrot przez wydzierżawiającego na rzecz dzierżawcy wartości nakładów poczynionych w związku z wybudowaniem m.in. przedmiotowego budynku uznać należy za spełnienie przesłanki odpłatności dostawy. Skoro w stanie faktycznym sprawy wartość nakładów została dzierżawcy przez kontrahenta Spółki zwrócona, a podatek naliczony z wystawionej przez dzierżawcę z tego tytułu faktury VAT został przez kontrahenta odliczony, nie można w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy (a więc kontrahentowi Skarżącej) prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Tym samym, nie zostały spełnione wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. przesłanki zwolnienia dokonanej na rzecz Skarżącej dostawy zabudowanego gruntu od podatku VAT. Skoro nie mamy do czynienia z dostawą towarów, przy których nabyciu lub wykorzystywaniu podatek od towarów i usług nie podlegał odliczeniu, zgodnie z art. 176 Dyrektywy 112, brak jest podstaw do przyjęcia, że będąca przedmiotem zapytania skarżącej transakcja objęta była zwolnieniem z art. 136 Dyrektywy 112.
Zdaniem Sądu, z uwagi na to, iż przedmiotowa dostawa nieruchomości zabudowanej budynkiem magazynowym nie spełnia wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. przesłanek zwolnienia jej od podatku, powoływanie się na ten przepis jako uzasadniający zastosowanie art. 88 ust. 3a pkt 2 u.p.t.u. nie może być uznane za zasadne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, podzielając stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 30.08.2011 r. sygn. akt I FSK 1149/10, wyrokiem z dnia 15.12.2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2810/11 uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.
W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2810/11 i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 2011 r. sygn. akt I FSK 1149/10, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.
Wniosek ORD-IN
Treść w pliku PDF 489 kB
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie