Temat interpretacji

Jaką stawkę VAT należy zastosować dla ceny opisanej sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z prawem do pomieszczenia pomocniczego i miejsca parkingowego?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2008r. (data wpływu 22 sierpnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki VAT dla sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z prawem do pomieszczenia pomocniczego i miejsca parkingowego - jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na stanowiącej jego własność nieruchomości położonej w J., gmina P., wybudował jedenaście budynków mieszkalnych wielorodzinnych, w tym: dziewięć 3-kondygnacyjnych budynków jednoklatkowych 6-cio lokalowych z garażem podziemnym, jeden trzyklatkowy 3-kondygnacyjny budynek z garażem podziemnym oraz jeden czteroklatkowy 3-kondygnacyjny budynek z garażem podziemnym, a także elementy zagospodarowania terenu. Garaże podziemne we wszystkich ww. budynkach mieszkalnych będą należały do części wspólnych danego budynku mieszkalnego wielorodzinnego. Ani dla poszczególnych miejsc parkingowych, ani dla całej powierzchni garażu podziemnego nie będą zakładane odrębne księgi wieczyste, jak również nie będzie ustanawiana ich odrębna własność.

W celu sprzedaży lokali w ww. budynkach mieszkalnych wielorodzinnych, Spółka ma zamiar zawierać z każdym nabywcą umowę, której wzór został przedłożony w załączeniu wniosku. Zgodnie z umową, strony - tj. Wnioskodawca oraz Kupujący - zobowiązują się do ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży na rzecz Kupującego w stanie wolnym od wszelkich obciążeń lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym pomieszczeniem (komórką lokatorską) oraz odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej - to jest we współwłasności działek gruntu, na których usytuowane będą budynki oraz we współwłasności wszelkich części budynków i innych urządzeń, które nie będą służyły wyłącznie do użytku właścicieli lokali, liczonym na zasadach określonych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jednolity: Dz.U. z 2000 r. Nr 80 poz. 903 ze zm.).

W ramach udziału Kupującego w nieruchomości wspólnej, Kupującemu będzie przysługiwał również udział w znajdującym się pod budynkiem mieszkalnym garażu podziemnym, jako prawo związane z własnością lokalu mieszkalnego. W związku z tym, że Kupujący nabędzie udział w nieruchomości wspólnej, w tym w stanowiącym jej część garażu podziemnym, a nie prawo do konkretnego miejsca parkingowego (co należy do istoty współwłasności, w tym przypadku przymusowej współwłasności nieruchomości wspólnej), w umowie sprzedaży zostanie określony sposób korzystania z nieruchomości wspólnej, poprzez przyznanie prawa do wyłącznego korzystania z określonego miejsca parkingowego każdoczesnemu właścicielowi lokalu mieszkalnego nabywanego przez Kupującego. Będzie to stanowiło przedmiot jednej czynności cywilnoprawnej tj. umowy sprzedaży, oraz będzie objęte jednym aktem notarialnym. W umowie, cena za miejsce parkingowe, a ściślej za prawo wyłącznego korzystania z oznaczonego miejsca parkingowego przez każdoczesnego właściciela lokalu mieszkalnego została wyodrębniona tylko z tego względu, że Spółka przewiduje - zwłaszcza z powodu konieczności zapewnienia konkurencyjności jej oferty - niższą stawkę za 1 m² od tej przewidzianej za 1 m² powierzchni lokalu mieszkalnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę VAT należy zastosować dla ceny opisanej sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z prawem do pomieszczenia pomocniczego i miejsca parkingowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, cała transakcja sprzedaży w sytuacji opisanej w pkt 50 oraz 51 niniejszego wniosku, podlega 7% stawce VAT.

Zgodnie z § 5 ust. 1a Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. stawkę 22%) obniża się do wysokości 7 % również w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, lub ich części, wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

• w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.
  
  .

Zgodnie zaś z art. 2 pkt 12 ustawy o VAT za obiekty budownictwa mieszkaniowego uznaje się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11. Dział 11 PKOB wyróżnia natomiast pod symbolem 111 - budynki mieszkalne jednorodzinne, 112 - budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe oraz 113 - budynki zbiorowego zamieszkania. Z definicji zawartej w PKOB wynika zaś, że budynkami mieszkalnymi są obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. Powyższe potwierdza, że uznaniu danego budynku za budynek mieszkalny nie stoi na przeszkodzie, że jakaś jego część wykorzystywana jest do innych celów niż mieszkalne. Kwalifikacja zaś budynku jako budynku mieszkalnego powinna natomiast skutkować zastosowaniem stawki 7% zarówno do sprzedaży zarówno samych lokali mieszkalnych, jak i miejsc parkingowych znajdujących się w budynku mieszkalnym, a ściślej prawa wyłącznego korzystania z oznaczonego miejsca parkingowego przez każdoczesnego właściciela poszczególnego lokalu mieszkalnego.

W związku z tym, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze nie definiują pojęcia lokal mieszkalny" należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jednolity: Dz.U. z 2000r. nr 80, poz. 903 z późn. zm.), która w art. 2 ust. 2 przewiduje, że samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Zgodnie zaś z art. 3 ust. 1 i 2, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi przysługuje udział we współwłasności nieruchomości wspólnej, obejmującej grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Należy mieć przy tym na uwadze, że współwłasność ta ma charakter przymusowy oraz nie może być zniesiona dopóki trwa odrębna własność lokali. W niniejszej sprawie, w skład nieruchomości wspólnej będzie wchodziła również powierzchnia pod budynkiem mieszkalnym, przeznaczona na garaż podziemny. Ani dla poszczególnych miejsc parkingowych znajdujących się w garażu podziemnym, ani dla całej powierzchni garażu podziemnego nie będą zakładane odrębne księgi wieczyste, jak również nie będzie ustanawiana ich odrębna własność. W związku z tym, że garaż będzie stanowił część nieruchomości wspólnej, każdy z właścicieli lokali mieszkalnych nabędzie udział w powierzchni tego garażu - jako prawo związane z własnością lokalu - odpowiadający udziałowi w nieruchomości wspólnej, obliczonemu zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o własności lokali. Właściciele nie nabędą natomiast konkretnego miejsca parkingowego, ponieważ do istoty współwłasności - w tym przypadku współwłasności nieruchomości wspólnej - należy, że współwłaściciele nie nabywają z tytułu posiadanego udziału fizycznie wydzielonej części, a jedynie udział w całości przedmiotu współwłasności. Jednakże, w celu zapewnienia współwłaścicielowi prawa wyłącznego korzystania z fizycznie wyodrębnionej części przedmiotu współwłasności dopuszcza się możliwość dokonania tzw. podziału quoad usum. Wykorzystując tę możliwość Wnioskodawca z Kupującym zamierzają określić w umowie sprzedaży sposób korzystania z nieruchomości wspólnej, poprzez przyznanie prawa do wyłącznego korzystania z oznaczonego miejsca parkingowego każdoczesnemu właścicielowi nabywanego lokalu mieszkalnego. Jednakże, co istotne, przyznanie takiego prawa nie powoduje w tym zakresie zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, w przypadku, gdy jednocześnie ze sprzedażą lokalu mieszkalnego dokonuje się sprzedaży komórki lokatorskiej oraz miejsca parkingowego, a ściślej prawa wyłącznego korzystania z oznaczonego miejsca parkingowego przez każdoczesnego właściciela lokalu, dokonuje się dostawy służącej w całości zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych, a zatem cała transakcja podlega 7% stawce VAT. Naprowadzone wyżej okoliczności potwierdzają również, że miejsce parkingowe nie może być przedmiotem odrębnej, samodzielnej sprzedaży. Jest ono bowiem ściśle związane z nabyciem konkretnego lokalu mieszkalnego.

Powyższe w ocenie Spółki powoduje, że do całej transakcji powinna zostać zastosowana stawka 7%, ponieważ niedopuszczalne jest dzielenie przedmiotu umowy na poszczególne składniki tylko dla celów prawa podatkowego (możliwość zastosowania różnych stawek podatku), skoro przepisy cywilnoprawne traktują taki przypadek jako jeden przedmiot sprzedaży. Jedynie tytułem wyjaśnienia Wnioskodawca wskazał, że w załączonym wzorze umowy cena za miejsce parkingowe, a ściślej za prawo wyłącznego korzystania z oznaczonego miejsca parkingowego przez każdoczesnego właściciela lokalu mieszkalnego została wyodrębniona tylko z tego względu, że Spółka przewiduje - zwłaszcza z powodu konieczności zapewnienia konkurencyjności jej oferty - niższą stawkę za 1 m² od tej przewidzianej za 1 m² powierzchni lokalu mieszkalnego.

Wnioskodawca podkreślił fakt, że zaprezentowane wyżej stanowisko Spółki jest w pełni aprobowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, które w tym zakresie jednolicie podzielają stanowisko zaprezentowane w niniejszym wniosku. Kwestia ta była przedmiotem rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyrokach z dnia 22 czerwca 2005r., sygn. akt FSK 2480/04 oraz z dnia 22 czerwca 2005r., sygn. akt I FSK 103/2005r, w których Naczelny Sąd Administracyjny stanął na stanowisku, że sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z wydzielonych miejsc postojowych, znajdujących się w danym budynku, podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego. Analogiczne stanowisko zajmują wojewódzkie sądy administracyjne (cyt.): sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z określonych miejsc parkingowych znajdujących się w budynku lub poza nim podlega opodatkowaniu jedną - 7% stawką podatku VAT, która to stawka jest właściwa dla sprzedaży lokalu mieszkalnego" (Wyrok WSA w Warszawie z 9.05.2008 r., III SA/Wa 363/08); Wyodrębnione miejsca parkingowe czy też garaże nie mogą być bowiem przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, gdyż nie są one samodzielnymi lokalami użytkowymi. Oznacza to z punktu widzenia przepisów podatkowych, iż sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z tak wydzielonych miejsc parkingowych lub garaży, które znajdują się w tym samym budynku, podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla danego lokalu mieszkalnego. Nie można, bowiem dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki tylko i wyłącznie z przyczyn leżących po stronie przepisów podatkowych (możliwość zastosowania różnych stawek podatku), skoro przepisy cywilnoprawne traktują taki przypadek jako jeden przedmiot sprzedaży. Miejsce postojowe czy też garaż nie stanowi w tym przypadku odrębnego od gruntu przedmiotu własności." (wyrok WSA w Szczecinie z 20.05.2008r, I SA/Sz 45/08). Co istotne, powyższy pogląd podzielił również Dyrektor Izby Skarbowej właściwy ze względu na siedzibę Wnioskodawcy, tj. Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie w decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 2.11.2006 r. sygn. L.IS.II/2-443/223/06, w której stwierdził, że: W odniesieniu zatem do sprzedaży prawa do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie nie dochodzi do sprzedaży miejsca postojowego, które wchodzi w skład nieruchomości wspólnej, a jedynie do sprzedaży prawa do wyłącznego korzystania z tegoż miejsca. Nie jest zatem możliwe wyodrębnienie tego prawa od własności lokalu - jest ono ściśle związane z prawem własności lokalu mieszkalnego i nie może ono być więc przedmiotem odrębnej sprzedaży. W związku z tym, na gruncie przepisów prawa cywilnego sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego jest traktowana jako jedna czynność. Nie można dokonywać "sztucznego" podziału takiej transakcji wyłącznie na potrzeby podatku od towarów i usług. (...) Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie wskazuje, że sprzedaż lokalu mieszkalnego oraz prawa do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego, służącego wyłącznie do użytku właściciela lokalu stanowi jedna czynność opodatkowana podatkiem od towarów i usług - stawka w wysokości 7%, jaka obowiązuje w odniesieniu do lokali mieszkalnych (...).

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, niezrozumiałe byłoby kwalifikowanie miejsca parkingowego jako lokalu użytkowego - która w świetle § 5 ust. 1a omawianego Rozporządzenia wyłączałaby zastosowanie stawki 7% - skoro nie można go nawet uznać za pomieszczenie. Pomieszczenie musi być bowiem oddzielone ścianami od pozostałej przestrzeni, a tego wymagania nie spełnia miejsce parkingowe w wielostanowiskowym garażu podziemnym znajdującym się pod budynkiem mieszkalnym. Miejsce parkingowe sprowadza się bowiem do wymalowanego prostokąta na podłodze garażu podziemnego. Wymaga podkreślenia, że stanowisko to znajduje oparcie w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 19.05.2004 r. (I CK 696/03, opubl. OSP rok 2005, nr 5, poz. 61) oraz uzasadnieniu postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 14.12.2005 r. (SK 24/05, opubl. OTK Seria A rok 2005, Nr 11, poz. 144). W tezie powołanego wyżej postanowienia Sąd Najwyższy stwierdził, że cyt. Miejsce garażowe w garażu wielostanowiskowym, należące do właściciela lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, nie jest pomieszczeniem przynależnym do tego lokalu w rozumieniu art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 24.6.1994r. o własności lokali (jedn. tekst: Dz. U. z 2000r. Nr 80, poz. 903 ze zm.)". W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał natomiast, że cyt. W pojęciu pomieszczenia zawarty jest bowiem element oddzielenia go ścianami od pozostałej przestrzeni. Nie spełnia tego wymagania zaznaczenie miejsca garażowego na rzucie odpowiednich kondygnacji budynku zgodnie z art. 2 ust. 5 u.w.l., aczkolwiek umożliwia ustalenie w przestrzeni granic miejsca garażowego". Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu w/w postanowienia wskazał natomiast, że cyt. Nie ulega wątpliwości, że w zaprezentowanej powyżej treści znaczeniowej terminu "pomieszczenie", wyznaczonej zgodnie z intuicjami znaczeniowymi pochodzącymi z języka ogólnego oraz wskazówkami wynikającymi z języka prawnego, nie mieści się miejsce postojowe w wielostanowiskowym garażu, usytuowanym w podziemiach budynku, o ile jest ono wyznaczone jedynie liniami namalowanymi na podłodze tegoż garażu albo zaznaczone na rzucie danej kondygnacji budynku", oraz że na gruncie języka polskiego nieuprawnione jest zarówno twierdzenie, że "możliwe jest uznanie, iż stanowisko garażowe jest po prostu garażem", jak i że miejsce garażowe jest "pomieszczeniem".

Zdaniem Spółki, ocena prawna dokonana przez Sąd Najwyższy, a w szczególności przez Trybunał Konstytucyjny, którego orzeczenia - zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - mają moc powszechnie obowiązującą nie może być pomijana przez organy administracji publicznej, w tym przez organy wydające interpretacje przepisów prawa podatkowego.

W świetle naprowadzonych okoliczności, stanowisko Wnioskodawcy jest w jego ocenie prawidłowe.

.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%. Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami obniżonymi.

Na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług stawkę 7% stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Według art. 41 ust. 12a powołanej ustawy przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, w myśl art. 41 ust. 12b, nie zalicza się:

• budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,

• lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W § 5 ust. 1a pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.), postanowiono, iż stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12 w zakresie, w jakim wymienione obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 1212c ustawy.

Pod pojęciem obiektów budownictwa mieszkaniowego, w myśl art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego oraz lokalu użytkowego. W związku z tym należy posłużyć się definicją zawartą w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 80, poz. 903 ze zm.), która stanowi, iż samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wyodrębniona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczanych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspakajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Do lokalu mieszkalnego mogą przynależeć, zgodnie z art. 2 ust. 4 ww. ustawy, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej pomieszczeniami przynależnymi.

Jednocześnie Minister Infrastruktury w § 3 pkt 14 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) określił, że lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Pod pojęciem pomieszczenia technicznego - zgodnie z § 3 pkt 12 wskazanego wyżej rozporządzenia - należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku, natomiast przez pomieszczenie gospodarcze - pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia).

Odrębną kategorię stanowi - wg cyt. rozporządzenia - pomieszczenie pomocnicze zdefiniowane jako pomieszczenie znajdujące się w obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego służące do celów komunikacji wewnętrznej, higieniczno-sanitarnych, przygotowywania posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów żywienia zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów oraz żywności (§ 9 pkt 11). Komórka lokatorska - zgodnie z tym aktem, stanowi pomieszczenie gospodarcze, a zatem nie wchodzi w przeciwieństwie do garażu - do pojęcia lokalu użytkowego. Zatem mając na uwadze powyższe można zasadnie przyjąć, że stawka podatku 7% odnosi się do komórki lokatorskiej.

Z kolei w odniesieniu do miejsca postojowego, w świetle powyższych uregulowań, należy stwierdzić, iż wydzielone miejsce postojowe lub garaż nie stanowi lokalu mieszkalnego ani pomieszczenia służącego bezpośredniemu zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych. Mogą one przynależeć do lokalu ale nie zmienia to ich funkcji.

Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że podziemna kondygnacja budynku mieszkalnego, w której znajdują się konkretne, oznakowane miejsca postojowe, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym stanowi lokal użytkowy.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże, stosownie do ust. 2 ww. artykułu, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca na stanowiącej jego własność nieruchomości wybudował jedenaście budynków mieszkalnych wielorodzinnych, w tym: dziewięć 3-kondygnacyjnych budynków jednoklatkowych 6-cio lokalowych z garażem podziemnym, jeden trzyklatkowy 3-kondygnacyjny budynek z garażem podziemnym oraz jeden czteroklatkowy 3-kondygnacyjny budynek z garażem podziemnym, a także elementy zagospodarowania terenu. Garaże podziemne we wszystkich w/w budynkach mieszkalnych będą należały do części wspólnych danego budynku mieszkalnego wielorodzinnego. Ani dla poszczególnych miejsc parkingowych, ani dla całej powierzchni garażu podziemnego nie będą zakładane odrębne księgi wieczyste, jak również nie będzie ustanawiana ich odrębna własność. W celu sprzedaży lokali w ww. budynkach mieszkalnych wielorodzinnych, Spółka ma zamiar zawierać z każdym nabywcą umowę. Zgodnie z umową, strony - tj. Wnioskodawca oraz Kupujący - zobowiązują się do ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży na rzecz Kupującego w stanie wolnym od wszelkich obciążeń lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym pomieszczeniem (komórką lokatorską) oraz odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej - to jest we współwłasności działek gruntu, na których usytuowane będą budynki oraz we współwłasności wszelkich części budynków i innych urządzeń, które nie będą służyły wyłącznie do użytku właścicieli lokali, liczonym na zasadach określonych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). W ramach udziału Kupującego w nieruchomości wspólnej, Kupującemu będzie przysługiwał również udział w znajdującym się pod budynkiem mieszkalnym garażu podziemnym, jako prawo związane z własnością lokalu mieszkalnego. W związku z tym, że Kupujący nabędzie udział w nieruchomości wspólnej, w tym w stanowiącym jej część garażu podziemnym, a nie prawo do konkretnego miejsca parkingowego (co należy do istoty współwłasności, w tym przypadku przymusowej współwłasności nieruchomości wspólnej), w umowie sprzedaży zostanie określony sposób korzystania z nieruchomości wspólnej, poprzez przyznanie prawa do wyłącznego korzystania z określonego miejsca parkingowego każdoczesnemu właścicielowi lokalu mieszkalnego nabywanego przez Kupującego. Będzie to stanowiło przedmiot jednej czynności cywilnoprawnej tj. umowy sprzedaży, oraz będzie objęte jednym aktem notarialnym. W umowie, cena za miejsce parkingowe, a ściślej za prawo wyłącznego korzystania z oznaczonego miejsca parkingowego przez każdoczesnego właściciela lokalu mieszkalnego została wyodrębniona tylko z tego względu, że Spółka przewiduje - zwłaszcza z powodu konieczności zapewnienia konkurencyjności jej oferty - niższą stawkę za 1 m2 od tej przewidzianej za 1 m2 powierzchni lokalu mieszkalnego.

Z powyższego wynika, iż przedmiotem sprzedaży będzie lokal mieszkalny wraz z przynależnym pomieszczeniem (komórką lokatorską) oraz udział w częściach wspólnych budynku, z jednoczesnym określeniem sposobu korzystania z poszczególnych miejsc przez wszystkich właścicieli lokali mieszkalnych korzystanie w ramach podziału quoad usum. Takie rozwiązanie stanowi, zdaniem organu, umowne przypisanie poszczególnych miejsc parkingowych znajdujących się w tej części budynku poszczególnym nabywcom lokali mieszkalnych. Jest to umowny podział tej części wspólnej budynku, który nie oznacza zniesienia współwłasności. Na skutek tego podziału część ta zostaje tymczasowo podzielona na oznaczone części fizyczne, które przypadają poszczególnym nabywcom lokali mieszkalnych do wyłącznego korzystania. Prawo to jest ściśle związane ze sprzedawanym nabywcom lokali mieszkalnych, udziałem w tej części wspólnej nieruchomości, którą stanowi część podziemna budynku.

W ocenie tut. organu, udziały współwłaścicieli, jako prawa do rzeczy wspólnej mieszczą się również w zakresie pojęcia części obiektów budowlanych. Udział wyraża bowiem zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej i jest, z reguły, określony odpowiednim ułamkiem. Tak więc, właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału. Należy więc przyjąć, że sprzedaż udziału w nieruchomości stanowi dostawę towaru (części nieruchomości) w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne stwierdza się, że garaż znajdujący się w części piwnicznej budynku nie stanowi lokalu mieszkalnego ani pomieszczenia służącego bezpośredniemu zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych. Może on przynależeć do lokalu, ale nie zmienia to jego funkcji. Należy również zauważyć, że pojedyncze miejsce parkingowe, jako wyodrębniona jedynie liniami część garażu nie może stanowić samo w sobie pomieszczenia przynależnego. Pomieszczeniem tym jest garaż, jako całe pomieszczenie podziemne, w którym znajdują się poszczególne miejsca parkingowe. Jedno miejsce parkingowe jest więc ułamkową częścią pomieszczenia przynależnego.

Biorąc pod uwagę fakt, iż sprzedaż pomieszczenia przynależnego, służącego funkcjom innym niż mieszkaniowe, podlega wyłączeniu z opodatkowania stawką 7%, to sprzedaż jego części ułamkowej również podlega temu wyłączeniu, a w efekcie podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%. Zatem, dokonując dostawy udziału we współwłasności tego pomieszczenia, Wnioskodawca nie będzie posiadać prawa do zastosowania 7% stawki podatku VAT. Należy bowiem zauważyć, że obniżona stawka podatku dotyczy wyłącznie towarów i usług wskazanych przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy.

Reasumując, sprzedaż udziału w hali garażowej wraz z prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego znajdującego się w obiekcie budownictwa mieszkaniowego, podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku, bez względu na sposób ich sprzedaży i ewentualną przynależność do lokali mieszkalnych.

Podsumowując powyższe należy stwierdzić, iż miejsca postojowe winny być traktowane, na gruncie ustawy o VAT, jako lokale użytkowe, gdyż nie stanowią lokalu mieszkalnego ani pomieszczenia pomocniczego służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Wnioskodawca wystawiając fakturę VAT winien naliczyć 7% stawkę podatku w odniesieniu do części mieszkalnej i stawkę 22% w odniesieniu do części użytkowej (miejsca postojowe), bez względu na sposób ich sprzedaży i ewentualną przynależność do lokali mieszkalnych. Natomiast w stosunku komórek lokatorskich, które stanowią pomieszczenie gospodarcze, a zatem nie wchodzą w przeciwieństwie do garażu - do pojęcia lokalu użytkowego, można zasadnie przyjąć, że zastosowanie będzie miała preferencyjna stawka podatku 7%.

Odnośnie wskazanych we wniosku decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego Izby Skarbowej w Rzeszowie, orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i Szczecinie należy wyjaśnić, iż interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny przedstawiony przez podatnika. Interpretacje te, orzeczenia i wyroki nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa. Zatem tut. organ przy wydawaniu interpretacji indywidualnej nie ma obowiązku kierować się stanowiskiem sądów i innych organów podatkowych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów. W związku z powyższym załączone do złożonego wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach