Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 19.06.2006, sygn. US III/443-3/2006, Urząd Skarbowy w Łęczycy

Temat interpretacji

Z przedstawionego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wspólnie z żoną są właścicielami posesji znajdującej się w ... W lokalu na parterze posesji żona Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą. Lokale znajdujące się na pierwszym piętrze przedmiotowej posesji Wnioskodawca wynajmuje dwóm podmiotom gospodarczym. Wynajmem lokali na pierwszym piętrze zajmuje się osobiście Wnioskodawca. Faktury dotyczące wynajmu lokali na pierwszym piętrze posesji wystawia Wnioskodawca. Obiekt, którego właścicielami są Wnioskodawca i jego żona składa się z dwóch kondygnacji: usługowej ? parter i pierwsze piętro i mieszkalnej ? drugie piętro (część strychowa). Podczas wykonywania przyłącza energetycznego Zakład Energetyczny przydzielił dwa liczniki pomiarowe energii elektrycznej: licznik na część usługową posesji i licznik na część mieszkalną posesji. Liczniki figurują na nazwisko żony Wnioskodawcy. Najemców lokali na pierwszym piętrze, zgodnie z podpisaną z nimi umową najmu, Wnioskodawca obciąża za zużytą energię elektryczną na podstawie zainstalowanych ? podliczników ? energii elektrycznej, po otrzymaniu faktury wystawionej przez Zakład Energetyczny na nazwisko żony. Wnioskodawca refakturuje usługę Zakładu Energetycznego na podstawie faktury wystawionej przez Zakład Energetyczny na nazwisko żony. Żona Wnioskodawcy do kosztów swojej działalności gospodarczej przyjmuje wartość faktury pomniejszoną o wartość refaktur.

Zdaniem Wnioskodawcy ma on możliwość refakturowania usług Zakładu Energetycznego na podstawie faktury wystawionej przez Zakład Energetyczny na nazwisko żony. W opinii Wnioskodawcy w procesie tym nie ma żadnych nadużyć finansowych. Biorąc pod uwagę sprawy finansowe wszystko się zgadza.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Ust. 2 tegoż art. 15 stanowi, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego świadczący usługę najmu będzie podatnikiem VAT wówczas, gdy najem ten będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem VAT w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy ww. ustawy o podatku od towarów i usług będzie ten małżonek, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej). Prawnopodatkowa podmiotowość określona ww. przepisem, jak również prawa i obowiązki określone przepisami o VAT ( w tym również obowiązek rozliczenia tegoż podatku ) w takiej sytuacji dotyczą tylko jednego z małżonków.

Ponadto należy podkreślić, iż każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, a zgoda drugiego z małżonków na dokonanie przezeń czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu nie oznacza, iż przez jej wyrażenie staje się on też stroną czynności prawnej dokonanej przez pierwszego z nich. To o tym, który z nich jest (będzie) podatnikiem podatku od towarów i usług rozstrzyga w istocie rzeczy wola tychże małżonków co do tego, który z nich określone czynności zarządu majątkiem wspólnym będzie w konkretnej sytuacji wykonywał.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż podatnikiem podatku VAT z tytułu wynajmu lokali na pierwszym piętrze posesji znajdującej się w ... jest Wnioskodawca. Wnioskodawca z tego tytułu wystawia faktury podmiotom gospodarczym wynajmującym te lokale. Jednocześnie Wnioskodawca najemców lokali na pierwszym piętrze, zgodnie z podpisaną z nimi umową najmu, obciąża za zużytą energię elektryczną na podstawie zainstalowanych ? podliczników ? energii elektrycznej, po otrzymaniu faktury wystawionej przez Zakład Energetyczny na nazwisko żony.

Wnioskodawca refakturuje usługę Zakładu Energetycznego na podstawie faktury wystawionej przez Zakład Energetyczny na nazwisko żony.

Tutejszy Organ podatkowy pragnie zauważyć, iż przepisy obecnie obowiązującej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), nie określają pojęcia refakturowania. Pojęcia tego nie definiują również żadne inne przepisy prawa. Jednak przyjęta praktyka, jak i orzecznictwo wydane w oparciu o stan prawny poprzednio obowiązujący, które w tej kwestii nadal zachowują swą aktualność, dopuszczają sytuacje, gdy koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktury. Refakturowanie polega na odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał. Reasumując, refakturowanie to nic innego, jak zafakturowanie odsprzedaży określonych usług przez jednego podatnika (formalnego usługodawcy) na rzecz podatnika będącego bezpośrednim odbiorcą, faktycznie korzystającym z usługi w określonym zakresie.

Ponadto, tutejszy Organ podatkowy informuje, iż potwierdzeniem powyższego jest regulacja zawarta w art. 6 ust. 4 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych ? wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC), zgodnie z którym uczestnictwo w świadczeniu usług podatnika działającego we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, uważane jest za otrzymanie i dostarczenie tych usług przez niego samego. Oznacza to, że podmiot refakturujący daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Odsprzedawana usługa powinna mieć niezmieniony charakter, co powoduje, iż ceny netto jak i stawki VAT w fakturach dokumentujących odsprzedaż usług powinny być takie same jak w fakturze pierwotnego usługodawcy.

Reasumując w świetle powyższego stanu faktycznego i prawnego tut. Organ podatkowy nie podziela stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego we wniosku, iż na podstawie faktury wystawionej przez Zakład Energetyczny na nazwisko żony Wnioskodawca ma możliwość refakturowania usługi świadczonej przez Zakład Energetyczny na podmioty gospodarcze, którym wynajmuje lokale.

W powyższym przypadku usługę we własnym imieniu nabywa żona Wnioskodawcy.

Tutejszy Organ podatkowy stwierdza, iż Wnioskodawca, na podstawie faktury wystawionej przez Zakład Energetyczny na nazwisko żony, nie może w ramach zawartych umów przenosić kosztów usług świadczonych przez Zakład Energetyczny na faktycznego odbiorcę (podmioty gospodarcze wynajmujące lokale) poprzez wystawienie tzw. refaktur.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.Interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej ? do czasu jej zmiany lub uchylenia na podstawie art. 14b § 1 i 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa.