Temat interpretacji

P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu, działając na podstawie przepisów:

- art. 14 a § 1, § 3, § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ),

- art. 106 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.),

- § 14 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 971),

po rozpatrzeniu wniosku, dotyczącego udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, postanawia uznać pogląd Podatnika, wyrażony w złożonym wniosku, za nieprawidłowy.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika, iż pracownicy Wnioskującej przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych korzystają z usług taksówek osobowych. Płacąc za przejazd, otrzymują paragon fiskalny. Celem uzyskania zwrotu kosztów tych przejazdów, pracownicy przedkładają pracodawcy (Wnioskującej), otrzymany paragon fiskalny.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym, Podatnik zwrócił się z zapytaniem, czy paragon fiskalny dokumentujący przejazd taksówką na trasie o odległości mniejszej niż 50 km można uznać za fakturę ?

Zdaniem Wnioskującej, stosownie do regulacji przepisów § 23 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 971), paragon fiskalny za przejazd taksówką na trasie o odległości mniejszej niż 50 km, można uznać za fakturę.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się co następuje;

Spółka w złożonym wniosku powołuje się na przepisy § 23 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 971), zgodnie z którym i, za fakturę uznaje się również:

1) bilety jednorazowe, wydawane przez podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób: kolejami normalnotorowymi, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami, jeżeli zawierają następujące dane:

a) nazwę i numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy,

b) numer i datę wystawienia biletu,

c) odległość taryfową nie mniejszą niż 50 km,

d) kwotę należności wraz z podatkiem,

e) kwotę podatku;

Tutejszy organ podatkowy informuje, iż przez bilet jednorazowy należy rozumieć, zgodnie z definicją Słownika języka polskiego PWN, kartkę z odpowiednim nadrukiem wydającej ją instytucji, będącą dowodem uiszczenia opłaty przez nabywcę, uprawniającą do określonej, zwykle jednorazowej usługi. Z kolei, według tego samego źródła, instytucja to zakład o charakterze publicznym zajmujący się określonym zakresem spraw, działający w jakiejś dziedzinie. Zatem, trudno uznać osobę świadczącą usługi taksówkowe za instytucję.

W sytuacji Wnioskującej zastosowanie znajdą natomiast przepisy art. 106 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) Stosownie bowiem do przepisów art. 106 ust. 1 przywoływanej ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jednakże, w myśl regulacji przepisów art. 106 ust. 4 w/w ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Ponadto, zgodnie z treścią § 14 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 971), w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do kopii faktury podatnik obowiązany jest dołączyć paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Jak wynika z powyższych przepisów, w przypadku sprzedaży zarejestrowanej przy pomocy kasy rejestrującej, podatnik na żądanie osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej obowiązany jest wystawić fakturę, a paragon dokumentujący tą sprzedaż podatnik obowiązany jest dołączyć do kopii faktury. Zatem paragon fiskalny nie może być uznany za fakturę.

W związku z powyższym, stanowisko wyrażone przez Podatnika należało uznać za nieprawidłowe, wobec czego postanowiono jak w sentencji.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.