Temat interpretacji

Opodatkowanie nieodpłatnego przekazania biletów pracownikom w celu wykonywania obowiązków służbowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2012 r. (data wpływu 7 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania pracownikom biletów komunikacji miejskiej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania pracownikom biletów komunikacji miejskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. lokalnego transportu zbiorowego. Wobec tego Wnioskodawca świadczy usługi przewozowe transportu zbiorowego, zwane dalej: komunikacją miejską. Świadcząc usługi przewozu Gmina korzysta z podwykonawców działających na jej rzecz na podstawie umów cywilnoprawnych, w szczególności Sp. z o.o., a także z usług niezależnych przewoźników. Zgodnie z taryfą opłat za usługi przewozowe transportu zbiorowego dostępne są następujące bilety: bilety imienne, semestralne, bilety na okaziciela, bilety aglomeracyjne, bilety jednorazowe, bilety czasowe. Wysokość opłat za przejazdy reguluje uchwała Nr z dnia w sprawie zmiany uchwały Nr w sprawie opłat za usługi przewozowe transportu zbiorowego świadczone przez Gminę.

Zgodnie z art. 30 ustawy o samorządzie gminnym Wójt (Prezydent Miasta) wykonuje uchwały rady gminy i zadania gminy określone przepisami prawa. Natomiast na podstawie art. 33 ustawy o samorządzie gminnym Wójt (Prezydent Miasta) wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy oraz jest kierownikiem urzędu, który wykonuje uprawnienia zwierzchnika służbowego w stosunku do pracowników urzędu. Urząd gminy jest jednostką organizacyjną gminy zapewniającą obsługę administracyjną, organizacyjną i techniczną wójta gminy, a w praktyce często także rady gminy oraz jej organów wewnętrznych ... jest to więc aparat pomocniczy (biuro) organów gminy - Komentarz, ABC, 2010, wyd. III.

Wobec powyższego Prezydent wykonuje zadania Gminy (również w zakresie lokalnego transportu zbiorowego) przy pomocy Urzędu Miejskiego, który jednocześnie jest pracodawcą dla zatrudnionych w Urzędzie Miejskim pracowników. Mając na uwadze powyższe, w celu realizacji poszczególnych zadań Gminy, pracownicy Urzędu Miejskiego korzystają z komunikacji miejskiej w ramach wykonywania powierzonych obowiązków służbowych.

Wobec tego bilety na okaziciela oraz bilety jednorazowe są udostępniane nieodpłatnie pracownikom Urzędu Miejskiego, w celu przejazdu komunikacją miejską w ramach wykonywanych obowiązków służbowych. Bilety przeznaczone dla pracowników są przekazywane do sekretariatów, następnie po wcześniejszym zgłoszeniu przez pracownika konieczności wyjścia służbowego, ww. bilety są udostępniane pracownikowi. Należy podkreślić, iż pracownicy mogą posługiwać się biletami, o których mowa we wniosku wyłącznie w godzinach pracy i w celu wykonywania obowiązków służbowych. Weryfikacji zasadności korzystania z biletów komunikacji miejskiej dokonuje bezpośredni przełożony pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przekazanie pracownikom biletów komunikacji miejskiej w celu wykonywania obowiązków służbowych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 cytowanej ustawy.

Jednakże nie może być mowy ani o dostawie towarów, ani o świadczeniu usług, jeżeli przekazywanie tych dóbr nie odbywa się w ramach stosunku prawnego, z którego wynika zobowiązanie jednej osoby (dłużnika) do określonego świadczenia na rzecz drugiej osoby (wierzyciela) i prawo tej drugiej osoby do domagania się wykonania na jej rzecz świadczenia. Świadczeniem jest określone zachowanie się dłużnika na rzecz wierzyciela, zgodne ze zobowiązaniem płynącym ze stosunku prawnego (Dyrektywa VAT Komentarz 2012 pod red. J. Martini).

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż analizę czy dana czynność stanowi stosunek prawny należy dokonywać w świetle ekonomicznych skutków do jakich czynność prowadzi między jego uczestnikami.

Istotą jest, aby jeden z uczestników tego stosunku czuł się wobec drugiego zobowiązany do wykonania świadczenia, drugi z nich oczekiwał wykonania tego świadczenia na swoją korzyść i aby oczekiwania te były uzasadnione konsensusem, do jakiego doszło między stronami (Dyrektywa VAT Komentarz 2012 pod red. J. Martini).

W ocenie podatnika, w sytuacji gdy Gmina świadcząc usługi komunikacji miejskiej przekazuje pracownikom bilety komunikacji w celu wykonywania obowiązków służbowych realizowanych na potrzeby Gminy to zarówno dłużnikiem i wierzycielem jest jeden podmiot, tj. Gmina. Wobec tego opisana we wniosku czynność nie stanowi stosunku prawnego, którego istnienie jest warunkiem uznania, danej czynności za opodatkowaną podatkiem VAT. W przedmiotowym stanie faktycznym nie występują dwie strony transakcji, a uczestnikiem danej czynności jest wyłącznie Gmina, gdyż to Gmina świadcząc usługi komunikacji miejskiej udostępnia je pracownikom w celu realizacji swoich zadań.

Jednocześnie zapewnienie pracownikom możliwości wykonywania zadań służbowych należy do obowiązków pracodawcy. Wobec tego przekazanie pracownikom biletów komunikacji miejskiej w celu wykonywania obowiązków służbowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku WSA w Warszawie sygn. akt VIII SA/Wa 336/10 nie powoduje powstanie obowiązku podatkowego usługa świadczona przez podatnika, który jest jednocześnie usługodawcą, jaki i usługobiorcą, przy czym wykorzystuje usługę na potrzeby swojej działalności statutowej (przedsiębiorstwa). O takiej usłudze nie można mówić jako o usłudze świadczonej odpłatnie, gdyż nie występuje wówczas stosunek zobowiązaniowy, o którym mowa w przepisach art. 353 Kodeksu Cywilnego.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Zainteresowanego, przekazanie pracownikom biletów komunikacji miejskiej w celu wykonywania obowiązków służbowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast przez świadczenie usług - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1 ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Definicja usług zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma szerszy zakres od definicji usługi zawartej w klasyfikacjach statystycznych. Przy definiowaniu świadczenia należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. W świetle art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu. Świadczenie usług powinno wynikać z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego oraz powinien występować bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść majątkową. Spod pojęcia świadczenia usług jest natomiast wyłączone świadczenie, którego treścią jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie nie będące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie odpłatne transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w przepisach, w pewnych ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, stwierdzić należy, iż opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów.

Zatem tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Ponadto wskazać należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Jednocześnie z powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podlega tylko takie nieodpłatne świadczenie usług na rzecz pracowników, które służy celom osobistym pracowników (ich celom bezpośrednio konsumpcyjnym), zatem nie ma żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika.

Należy zauważyć, iż pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte - dla celów podatku od towarów i usług - w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkową działalność wytwórczą, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi przewozowe transportu zbiorowego, wykonując zadania własne. Świadcząc ww. usługi korzysta on z podwykonawców działających na jego rzecz na podstawie umów cywilnoprawnych, w szczególności Sp. z o.o., a także z usług niezależnych przewoźników. Zgodnie z taryfą opłat za usługi przewozowe transportu zbiorowego dostępne są następujące bilety: bilety imienne, semestralne, bilety na okaziciela, bilety aglomeracyjne, bilety jednorazowe, bilety czasowe. Wysokość opłat za przejazdy reguluje uchwała w sprawie opłat za usługi przewozowe transportu zbiorowego świadczone przez Gminę. Prezydent wykonuje zadania Gminy (również w zakresie lokalnego transportu zbiorowego) przy pomocy Urzędu Miejskiego, który jednocześnie jest pracodawcą dla zatrudnionych w Urzędzie Miejskim pracowników. Mając na uwadze powyższe, w celu realizacji poszczególnych zadań Gminy, pracownicy Urzędu Miejskiego korzystają z komunikacji miejskiej w ramach wykonywania powierzonych obowiązków służbowych. Wobec tego bilety na okaziciela oraz bilety jednorazowe są udostępniane nieodpłatnie pracownikom Urzędu Miejskiego, w celu przejazdu komunikacją miejską w ramach wykonywanych obowiązków służbowych. Bilety przeznaczone dla pracowników są przekazywane do sekretariatów, następnie po wcześniejszym zgłoszeniu przez pracownika konieczności wyjścia służbowego, ww. bilety są udostępniane pracownikowi. Pracownicy mogą posługiwać się biletami, o których mowa we wniosku wyłącznie w godzinach pracy i w celu wykonywania obowiązków służbowych. Weryfikacji zasadności korzystania z biletów komunikacji miejskiej dokonuje bezpośredni przełożony pracownika.

W tym miejscu wskazać należy, że w myśl art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy:

1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej,
2. gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego,
3. wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz,

• 3a) działalności w zakresie telekomunikacji,

1. lokalnego transportu zbiorowego,
2. ochrony zdrowia,
3. pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych,

• 6a) wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej,

1. gminnego budownictwa mieszkaniowego,
2. edukacji publicznej,
3. kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami,
4. kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych,
5. targowisk i hal targowych,
6. zieleni gminnej i zadrzewień,
7. cmentarzy gminnych,
8. porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego,
9. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych,
10. polityki prorodzinnej, w tym zapewnienia kobietom w ciąży opieki socjalnej, medycznej i prawnej,
11. wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej;
12. promocji gminy,
13. współpracy i działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.),
14. współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw.

Zatem, jak wynika z powyższego przepisu z ustawy o samorządzie gminnym, sprawy dotyczące czynności w nim wymienionych, należą do zadań własnych gminy, i mogą one być wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 cyt. ustawy).

Podkreślić w tym miejscu należy, że jak wskazał Wnioskodawca, nieodpłatnie udostępnianie biletów pracownikom Urzędu Miejskiego w celu przejazdu komunikacją miejską następuje w ramach wykonywanych obowiązków służbowych. Ponadto, jak wynika z opisu sprawy, bilety przeznaczone dla pracowników są przekazywane do sekretariatów, następnie po wcześniejszym zgłoszeniu przez pracownika konieczności wyjścia służbowego, bilety te są udostępniane pracownikowi. Zainteresowany podkreślił, iż pracownicy mogą posługiwać się biletami wyłącznie w godzinach pracy i w celu wykonywania obowiązków służbowych. Weryfikacji zasadności korzystania z biletów komunikacji miejskiej dokonuje bezpośredni przełożony pracownika.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że przekazywanie biletów na rzecz pracowników nie służy zaspokajaniu ich osobistych celów, lecz odbywa się wyłącznie w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością. Tym samym w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do traktowania tego nieodpłatnego przekazania biletów jako odpłatnego świadczenia usług. Zatem, nie znajdzie zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy i ww. świadczenie nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, nieodpłatne przekazanie pracownikom biletów komunikacji miejskiej w celu wykonywania obowiązków służbowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, ponieważ świadczenie to odbywa się wyłącznie w związku z prowadzoną przez Zainteresowanego działalnością.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 749 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu