Interpretacja indywidualna z dnia 07.01.2013, sygn. ILPP4/443-480/12-2/EWW, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Co jest właściwym dokumentem, na podstawie którego Wnioskodawca obciąża swojego kontrahenta polskiego kwotą prowizji, czy jest to nota czy też faktura?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2012 r. (data wpływu 29 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania świadczonych usług jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania świadczonych usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na zlecenie innych firm polskich (również podatników czynnych VAT), pozyskuje on kontakty z firmami usługowymi lub produkcyjnymi, posiadającymi siedzibę poza terytorium Polski i przedstawia ich ofertę handlową. Z reguły z kontrahentem polskim Zainteresowany umawia się na wynagrodzenie prowizyjne, którego wysokość zależna jest od sprzedaży towaru przez kontrahenta polskiego (który zlecił mu poszukanie klientów) kontrahentowi zagranicznemu (którego on pozyskał).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Co jest właściwym dokumentem, na podstawie którego Wnioskodawca obciąża swojego kontrahenta polskiego kwotą prowizji, czy jest to nota czy też faktura...

Zdaniem Wnioskodawcy, właściwym dokumentem, na podstawie którego obciąża on kontrahenta polskiego wartością prowizji jest nota. Sama kwota prowizji nie zależy bowiem od wykonanej przez niego usługi. Jest ona jedynie efektem jego działań poczynionych na rzecz kontrahenta polskiego w celu zdobycia odbiorców zagranicznych. Wartość prowizji zależy natomiast od odbiorców między firmą polską (dla której Zainteresowany poszukiwał odbiorców zagranicznych) a kontrahentem zagranicznym, na wysokość których nie ma on już wpływu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () - art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do usług każde świadczenie. W ten sposób podkreśla się powszechność opodatkowania. Tym samym, jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie podatku od towarów i usług stanowi ono usługę. Zwrócić należy także uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, iż świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Aby zatem działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji mogło zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy, w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) musi być bezpośrednim beneficjentem świadczenia.

Kolejnym warunkiem uznania danego świadczenia za usługę jest to, iż świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z przedstawionych informacji wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy na rzecz polskich firm czynności, polegające na pozyskiwaniu kontaktów z firmami usługowymi lub produkcyjnymi posiadającymi siedzibę poza terytorium Polski i przedstawia ich ofertę handlową. Zainteresowany poinformował, iż umawia się z kontrahentami usługobiorcami się na wynagrodzenie prowizyjne, którego wysokość zależna jest od sprzedaży towaru przez kontrahenta polskiego (który zlecił mu poszukanie klientów) kontrahentowi zagranicznemu (którego on pozyskał).

Z powyższego wynika, iż Wnioskodawca świadczy na rzecz swoich polskich kontrahentów odpłatne usługi, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Bowiem bezpośrednimi beneficjentami wykonywanych przez niego czynności są ci właśnie kontrahenci, a za ich wykonanie Zainteresowany otrzymuje od nich wynagrodzenie w postaci prowizji.

W tym miejscu wskazać należy, że ceną - zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) - jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę ().

Należy zauważyć, że ustalenie ceny następuje zawsze zgodnie z umową wiążącą strony danej transakcji - zgodnie z zasadą swobody umów to strony określają wysokość zapłaty oraz warunki danej transakcji. Zatem, jeżeli strony transakcji ustalą w umowie, iż cena towaru będzie zależna od czynników zewnętrznych lub zaistnienia jakiegoś zdarzenia, to chociaż spełnienie się powyższych warunków może być niezależne od stron transakcji, sama zmiana ceny pośrednio od stron transakcji zależy - bowiem to strony transakcji ustaliły warunki danej umowy.

Tym samym stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie fakt, że Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie uzależnione w swej wysokości od wartości sprzedaży towaru przez kontrahenta (który zlecił mu poszukanie klientów) kontrahentowi zagranicznemu, nie ma wpływu na uznanie go jako wynagrodzenia za świadczone przez Zainteresowanego usługi. Taki bowiem sposób ustalenia sposobu zapłaty za wykonaną usługę ustanowiły pomiędzy sobą strony.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, wykonującym na rzecz polskich podatników odpłatne usługi polegające na pozyskiwaniu kontaktów z firmami usługowymi lub produkcyjnymi, posiadającymi siedzibę poza terytorium Polski i przedstawianiu im ofert handlowych. W związku z tym, jest on zobowiązany dokumentować przedmiotową sprzedaż fakturami VAT, zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy.

Zaznaczyć należy, że nota księgowa jako uniwersalny dokument księgowy służący dokumentowaniu transakcji, dla których nie przewidziano odrębnych formularzy, nie jest w przedmiotowej sprawie dokumentem prawidłowym dla udokumentowania dokonywanych czynności. Powyższe wynika z faktu, iż nota księgowa jest wystawiana w rozrachunkach z kontrahentami w sytuacji, gdy nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, co nie ma zastosowania w opisanym stanie faktycznym.

Reasumując, kwota prowizji, którą obciąża Zainteresowany swoich kontrahentów stanowi wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług (sprzedaż). W związku z powyższym, jest on zobowiązany do udokumentowania wykonywanych usług fakturami VAT, w myśl art. 106 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 275 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu