Temat interpretacji
Stosowanie jednolitej stawki podatku (zwolnienia od podatku) przy sprzedaży działki, gdy działka w części przeznaczona jest pod zabudowę a w części nie
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.08.2012 r. (data wpływu 05.09.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowej niezabudowanej - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 05.09.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowej niezabudowanej.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Spółka S.A. jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w M. Nieruchomość składa się z dwóch działek:
- działka nr 205/1 zabudowana
- działka nr 205/2 - niezabudowana.
Obecnie P. zamierza sprzedać przedmiotowe działki. Na dzień przedłożenia do sprzedaży tych nieruchomości brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Sprzedaż działki nr 205/1, która zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stanowi potencjalne tereny inwestycyjne - jest zwolniona z podatku VAT.
Wątpliwości dotyczą stawki podatku od towarów i usług jaka powinna być zastosowana w przypadku sprzedaży działki niezabudowanej. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy K. omawiana działka stanowi tereny oznaczone symbolem MR rolniczo osadnicze.
Natomiast zgodnie z wypisem z rejestru gruntów działka nr 205/l oznaczona jest następująco:
- RV grunty orne,
- PsV pastwiska trwałe,
- Bp zurbanizowane tereny niezabudowane,
Zurbanizowane tereny niezabudowane (stanowiące znaczną część działki) to tereny wyłączone z produkcji rolniczej i leśnej, przeznaczone pod zabudowę.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy sprzedaż niezabudowanej działki nr 205/l podlega zwolnieniu z opodatkowania z uwagi na rolniczo osadnicze tereny, czy zgodnie z ewidencją gruntów, stanowiącą w znacznej części zurbanizowane tereny niezabudowane, należy opodatkować ją podstawową stawką VAT 23%...
Stanowisko Wnioskodawcy:
Zgodnie z art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm. dalej ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. W związku z powyższym odpłatna dostawa gruntu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku co do zasady wynosi 23%. Jednakże w odniesieniu do dostaw, których przedmiotem jest grunt, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku w art. 43 ust.1 pkt 9 tej ustawy, w którym stwierdzono, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczonych pod zabudowę. Zwolnienie zatem przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlany. Bez znaczenia pozostaje jednak faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu. Istotne jest natomiast jego przeznaczenie co podkreślił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 marca 2007r. sygn. III S.A/Wa 4147/06.
Jednocześnie należy zauważyć, że samo pojęcie gruntu czy też terenu nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług. Zgodnie natomiast z art. 3 ust.1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 z późn. zm) kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Jak stanowi art. 4 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w myśl postanowień ust. 2 powyższego przepisu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.
Tym samym o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, należałoby posłużyć się np. decyzją o warunkach zabudowy. Stanowisko takie niejednokrotnie podkreślały organy podatkowe w wydawanych interpretacjach.
W sytuacji braku aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w przypadku, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, stosując się do otrzymanej przez Pocztę Polską interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20.01.2011 r. znak IPPP1-443-1144/10-4/EK, o przeznaczeniu danego terenu decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.
Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego działka nr 205/2 jest niezabudowana. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Kartuzy, działka stanowi teren rolniczo osadniczy. Wypis z rejestru gruntów informuje nas, że omawiana działka składa się z następujących klas i użytków: grunty orne, pastwiska trwałe i zurbanizowane tereny niezabudowane. Zdaniem Wnioskodawcy teren rolniczo osadniczy zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego to teren z możliwością zabudowy zagrodowej a więc przeznaczony do zabudowy.
Reasumując, Spółka S.A. stoi na stanowisku, że zbycie działki nr 205/2 należy opodatkować podstawową stawką podatku VAT 23%.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Dotyczy to również zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu.
Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku.
Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.
Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę są zwolnione od podatku VAT.
Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 647), zwanej dalej ustawą o planowaniu.
W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:
- lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
- sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, o klasyfikacji danego terenu decydują zapisy zawarte w ewidencji gruntów i budynków.
Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), zwanej dalej ustawą, ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.
Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.
W myśl art. 21 ust. 1 ww. ustawy podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.
Analiza powyższych przepisów wyraźnie wskazuje, że charakter danego terenu wyznacza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jeżeli natomiast brak jest miejscowego planu zagospodarowania decyduje zakwalifikowanie danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów, chyba że z datą późniejszą została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Natomiast odnosząc się do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego należy wskazać, iż zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym studium nie jest aktem prawa miejscowego. Postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej, nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, określa jedynie politykę przestrzenną gminy i wiąże wewnętrzne organy gminy w ich planach przy sporządzaniu projektów planów miejscowych. Można zatem stwierdzić że odnosi się jedynie do kierunku i sposobu działania organów i jednostek pozostających w systemie organizacji aparatu gminy przy sporządzaniu projektu przyszłego planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego. Studium jest jednym z etapów poprzedzających uchwalenie planu i nie może tym samym w żadnym przypadku stanowić podstawy do wydawania decyzji. W związku z powyższym, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest źródłem, prawa miejscowego nie może być podstawą przy ustalaniu prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.
W tym miejscu warto jeszcze zaznaczyć, iż w dniu 17 stycznia 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 8/10), w którym orzekł m.in., że w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086), w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości. Nieruchomość składa się z dwóch działek: działka nr 205/1 zabudowana i działka nr 205/2 niezabudowana.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania sprzedaży działki niezabudowanej, wobec której brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, a w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego omawiana działka stanowi tereny oznaczone symbolem MR rolniczo osadnicze. Natomiast wypis z rejestru gruntów informuje nas, że ww. działka składa się z następujących klas i użytków: grunty orne, pastwiska trwałe i zurbanizowane tereny niezabudowane, stanowiące znaczną część działki to tereny wyłączone z produkcji rolnej i leśnej, przeznaczone pod zabudowę. Ze sprawy nie wynika również aby wobec działki niezabudowanej wydana była decyzja o warunkach zabudowy. Ponadto Wnioskodawca wywodzi prawo do zastosowania podstawowej stawki VAT z przeznaczenia gruntów określonego w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Analizując powołane przepisy prawa wskazać jednoznacznie należy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy decydujące kryterium winno być ustalane na podstawie zapisów z ewidencji gruntów i budynków.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że dla dostawy działki niezabudowanej w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz gdy nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, Wnioskodawca winien, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 146 a pkt 1 ustawy o VAT, zastosować stawkę podatku w wysokości 23 % w części, w której zgodnie z wypisem z rejestru gruntów stanowi ona zurbanizowane tereny niezabudowane, czyli tereny wyłączone z produkcji rolniczej i leśnej, przeznaczone pod zabudowę, natomiast w pozostałej części (stanowiące grunty orne i pastwiska leśne) będzie ona korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.
Odnosząc się do przywołanej przez Spółkę, we własnym stanowisku interpretacji indywidualnej z dnia 20.01.2011 r. znak IPPP-443-1144/10-4/EK, Organ pragnie podkreślić, iż w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być identyczne. Jednakże warto zauważyć, iż ze względu na datę wydania interpretacji, powoływane rozstrzygnięcie nie mogło uwzględnić przytoczonego przez Organ wyroku w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 8/10). Skutkiem powyższego było uznanie iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Przytoczony wyrok zaś stanowił, iż w kontekście powyższej sytuacji wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.
Wniosek ORD-IN
Treść w pliku PDF 173 kB
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie