Temat interpretacji
Zwolnienie od podatku sprzedaży działki.
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2012 r. (data wpływu 23 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży działki - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 23 października 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży działki.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Gmina jest właścicielem niezabudowanej nieruchomości, wobec której nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość ta, zgodnie ze studium uwarunkowań i rozwoju gminy jest oznaczona symbolem UT teren usług turystycznych i M tereny zabudowy mieszkaniowej z przeznaczeniem pod inwestycje. Zgodnie z wpisem do ewidencji gruntów nieruchomość ta jest nieruchomością rolną, oznaczoną symbolem RVI. Przedmiotową nieruchomość Gmina zbyła osobie fizycznej. W umowie sprzedaży strony uzgodniły cenę nieruchomości. Po zawarciu umowy sprzedaży, powstała wątpliwość, czy sprzedaż nieruchomości jest zwolniona od podatku od towarów i usług, jako nieruchomość rolna, czy też jest opodatkowana należnym podatkiem od towarów i usług.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy kryterium wyłączającym ze zwolnienia od podatku towarów i usług jest rodzaj gruntu wynikający z wypisu z ewidencji gruntów... Czy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego dla klasyfikacji terenu, dla podstawy wymiaru podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy czy też w ewidencji gruntów...
Wnioskodawca stoi na stanowisku, prezentowanym w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2011 r. I FPS 8/10, że dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług, wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Studium nie jest bowiem aktem prawa miejscowego, nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego. Nienormatywnosć studium powoduje, że jego postanowienia nie mogą wpływać na podstawę prawną podmiotów spoza podmiotów administracji publicznej. Studium nie może stanowić podstawy do ustalenia prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę wymiaru podatku. Przez podstawę wymiaru podatku należy rozumieć zarówno określenie przedmiotu opodatkowania, zaliczenie do właściwej stawki podatkowej, jak i objęcie określonych gruntów zwolnieniem od opodatkowania. Skoro zatem nieruchomość wpisana jest w ewidencji gruntów, jako nieruchomość rolna, zaś sprzedaż nieruchomości sklasyfikowanych, jako grunty rolne jest zwolniona od podatku od towarów i usług, to tym samym sprzedaż nieruchomości rolnej jest w zaistniałym przypadku również zwolniona od tego podatku. Bez znaczenia jest przy tym, iż w studium uwarunkowań i rozwoju gminy nieruchomość, będąca przedmiotem sprzedaży jest sklasyfikowana jako teren usług turystycznych, przeznaczonych pod inwestycje. Wiążący bowiem jest charakter gruntu, wskazany w ewidencji gruntów. Ewidencja gruntów jest dla organu podatkowego urzędowym źródłem informacji o osobie właściciela i posiadacza samoistnego oraz o samej nieruchomości, tj. o gruncie.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().
Natomiast dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, który stanowi, iż sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.
Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.
W art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy określono, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.
Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.
Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:
- lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
- sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Gmina zbyła na rzecz osoby fizycznej niezabudowaną nieruchomość, dla której nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zostało jedynie sporządzone studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania terenu, zgodnie z którym nieruchomość jest oznaczona symbolem UT teren usług turystycznych i M tereny zabudowy mieszkaniowej z przeznaczeniem pod inwestycje, natomiast w ewidencji gruntów nieruchomość ta oznaczona jest jako działka rolna, oznaczona symbolem RVI.
Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że skoro przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość gruntowa niezabudowana, która jak wynika z ewidencji gruntów nie jest przeznaczona pod zabudowę, to transakcja ta korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska nr 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100
Wniosek ORD-IN
Treść w pliku PDF 2 MB
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy