Interpretacja indywidualna z dnia 16.11.2011, sygn. IPTPP2/443-481/11-2/JS, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Temat interpretacji

zwolnienie od podatku świadczonych usług pośrednictwa przy zawieraniu umów kredytowych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2011r. (data wpływu 17 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług pośrednictwa przy zawieraniu umów kredytowych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług pośrednictwa przy zawieraniu umów kredytowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem, który od ponad 20 lat występuje na rynku finansowym świadcząc usługi z zakresu szeroko rozumianego pośrednictwa finansowego. Koncentruje się ona przede wszystkim na pośredniczeniu w zawieraniu umów kredytu pomiędzy klientami a wybranymi bankami.

Działalność Spółki w tym obszarze polega m. in. na zachęcaniu klientów do skorzystania z pakietu świadczonych usług poprzez kontakt pośredni za pomocą środków porozumiewania się na odległość (telefony, sms-y).

Na usługę pośrednictwa kredytowego składa się szereg czynności, których zasadniczym celem jest doprowadzenie do zawarcia umowy kredytu, na warunkach jak najbardziej korzystnych dla Spółki i klienta. Wnioskodawca nie jest żadną ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego, pośredniczy jedynie w jej zawarciu i otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie.

Pracownicy Punktów obsługi klienta kontaktują się z klientem za pomocą telemarketingu. Podczas rozmowy, sporządzają wniosek kredytowy, który następnie jest podpisywany przez klienta podczas jego osobistej wizyty w Punkcie. Pracownik przedstawia klientowi kolejno ofertę jednego z czterech banków z którymi współpracuje. Kolejność przedstawiania ofert poszczególnych banków jest sztywna, co oznacza, że ta sama procedura stosowana jest wobec każdego klienta. Jeżeli pierwszy z banków (nr 1) wyraża zgodę na udzielenie kredytu, wówczas dochodzi do podpisania umowy. Jeżeli zaś ten bank odmówi udzielenia kredytu, pracownik sporządza wniosek kredytowy do kolejnego z czterech banków. Sytuacja może się analogicznie przedstawiać również w banku nr 2, 3 i 4. Zatem nigdy nie dochodzi do sytuacji, kiedy klient otrzymuje ofertę, propozycję czterech banków jednocześnie, licząc na poradę ze strony pracownika Spółki. Efektem tego umowa kredytowa zostanie zawarta tylko z tym bankiem, który jako pierwszy wyraził zgodę na udzielenie kredytu. Za wykonywaną usługę Spółka otrzymuje prowizję od banku oraz wynagrodzenie (tzw. opłata manipulacyjna) od klienta. Owo wynagrodzenie jest jedną ze składowych udzielanego kredytu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie otrzymywane od klienta korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług jako usługa pośrednictwa w zawieraniu umów kredytu (dalej podatek VAT) w świetle ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, zwolnione z podatku VAT są usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zdaniem Spółki podejmowane przez nią czynności związane z pośredniczeniem w zawieraniu umów kredytu pomiędzy klientem a bankiem polegające m.in. na prezentacji produktu, informowaniu o ofercie kredytowej oraz wykonywaniu prac przygotowawczych (wypełnienie wniosku, weryfikacja danych, weryfikacja zdolności kredytowej) do zawarcia umowy kredytowej należy zakwalifikować zgodnie z wyżej powołaną normą jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów.

W konsekwencji wynagrodzenie pobierane przez Spółkę z tego tytułu powinno korzystać z przedmiotowego zwolnienia z VAT.

Celem usługi, którą świadczy Spółka jest dążenie do zawarcia umowy pomiędzy stronami.

Z powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 wynika, że zwolnione od podatku są m.in. usługi pośrednictwa kredytowego.

Należy przy tym zauważyć, iż pojęcie pośrednictwa nie zostało zdefiniowane ani w przepisach ustaw podatkowych, ani w przepisach innych ustaw.

Przy interpretacji pojęcia pośrednictwa należy w pierwszej kolejności kierować się dyrektywami wykładni gramatycznej i określić zakres znaczeniowy nadawany temu słowu przez język polski.

Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (http://sjp.pwn.pl/) pośrednictwo to:

• działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron,

• kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.

Według Wielkiego Słownika Poprawnej Polszczyzny, pod red. A. Markowskiego, Wydawnictwa Naukowego PWN, Warszawa 2008, s. 838, pośredniczyć oznacza:

• uczestniczyć w załatwianiu formalności potrzebnych do zawarcia umów przez zainteresowane strony,

• uczestniczyć w załatwianiu spraw jakichś osób, które nie kontaktują się ze sobą bezpośrednio lub godzić strony, które pozostają w konflikcie.

W ocenie Spółki, świadczone przez nią usługi wypełniają wszystkie wyżej zaprezentowane cechy pośrednictwa. W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż cechą pośrednictwa jest wielostronność stosunku łączącego pośrednika i występowanie co najmniej dwóch stron, między którymi występuje pośrednik. W opinii Spółki świadczone przez nią usługi spełniają powyższą przesłankę, gdyż świadczenie tych usług obejmuje trzy strony: Wnioskodawcę (podmiot pośredniczący), bank i klienta - kredytobiorcę.

Z przytoczonych definicji wynika, że pośrednictwo jest działaniem subiektywnym, w którym należy dążyć do uzyskania satysfakcji przez oba podmioty, korzystające z usług pośrednika. Zadaniem Wnioskodawcy jako pośrednika finansowego jest dążenie do zawarcia umowy kredytowej korzystnej zarówno dla banku, jak i klienta. Przeciwieństwem tego jest doradztwo, cechujące się obiektywizmem, działaniem na korzyść jednej ze stron.

Doradztwo wymaga kompletnej, kompetentnej wiedzy i zmierza do udzielenia pomocy klientowi, znajdującemu się w określonej sytuacji, udzieleniu porady. W swojej działalności Wnioskodawca nie skupia się na udzielaniu porad swoim klientom, ale wskazuje do ich możliwości kredytowych oferty kredytów tylko wybranych banków, z którymi współpracuje. Gdyby Spółka występowała jako doradca kredytowy, jej zadaniem byłaby prezentacja kredytów dostępnych na całym rynku, nie tylko w wybranym jego sektorze, celem byłoby udzielenie kredytu najkorzystniejszego dla klienta po otrzymaniu przez niego kompletnej wiedzy na temat ofert różnych banków. Wnioskodawca w rezultacie przedstawia jedną ofertę klientowi.

Sięgając do przepisów unijnych warto zwrócić uwagę na treści przepisu art. 135 (1) (b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę. W szczególności należy zwrócić uwagę na orzeczenie TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00, między Commissioners of Customs Excise a CSC Financial Services Ltd.

W powyższym orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazał, iż pojęcie negocjacji (angielskojęzyczny odpowiednik słowa pośrednictwo w VI Dyrektywie) w odniesieniu do zwolnienia z opodatkowania VAT usług finansowych, zawarte w przepisach art. 13 część B lit. d) pkt 1-5 VI Dyrektywy (obecnie pojęcie pośrednictwa zawarte w art. 135 Dyrektywy VAT) obejmuje:

• działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego, i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,

• odnosi się do usługi świadczonej na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa,

• celem usługi jest uczynić wszystko co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy,

• istotą takiej usługi nie może być zlecenie przez jedną ze stron części czynności faktycznych związanych z umową.

Trybunał orzekł także, iż działalność pośrednictwa nie może się ograniczać wyłącznie do czynności administracyjnych i technicznych. Obejmuje natomiast usługi wykonywane na rzecz strony umowy przez pośrednika na które składa się m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń drugiej strony".

Odnosząc warunki jakie określił Trybunał do omawianej sytuacji Spółki, należy stwierdzić, że są one w całości spełnione.

Ponadto Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 26.6.2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde przytoczył własną definicję działalności pośrednictwa, za którą uważa działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.

Zgodnie z ustawodawstwem unijnym, działalność Wnioskodawcy w zakresie świadczenia usług w udzielaniu kredytów, winna być uznana za usługę pośrednictwa. Celem pośrednictwa jest uczynienie wszystkiego co możliwe, aby dwie strony zawarty umowę. Interes pośrednika ogranicza się jedynie do pobrania prowizji od banku i wynagrodzenia od klienta, które stanowi niejako jedną ze składowych kosztów kredytowych, na które klient wyraża zgodę. Wynagrodzenie dla Wnioskodawcy jest odpowiednikiem prowizji bankowej. Działając na rzecz klienta spółka nie pobiera prowizji, ale otrzymuje wynagrodzenie za usługę pośrednictwa. Podobny problem był przedmiotem wydanej przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego interpretacji z 2006 roku, w której organ stwierdził, że świadczone przez spółkę czynności polegające na pośredniczeniu w zakresie udzielania kredytów, gdzie jednym ze składników przychodów jest wynagrodzenie, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT.

Reasumując działania podejmowane przez Spółkę w zakresie udzielania kredytów, zgodnie z nurtem orzecznictwa ETS oraz przytoczonymi argumentami, zdaniem Spółki, uznać należy za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytu. Brak wyraźnie zarysowanych normatywnych przesłanek uznania danej działalności za pośrednictwo sprawia, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę wyczerpują znamiona zawarte w definicji sformułowanej wielokrotnie przez ETS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Ponadto, zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Art. 5a został dodany do ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 1 pkt 2 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476).

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., w myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwolnione od podatku były usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, jednakże przepis ten został uchylony.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy).

Natomiast w myśl art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zgodnie zaś z art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT.

Stosownie do treści przepisu art. 135 (1) (b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że istotne dla zastosowania zwolnienia od podatku w przypadku usług pomocniczych do usług finansowych udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych jest to, aby określona usługa, stanowiąca odrębną całość, zmierzała do realizacji zasadniczych funkcji ww. usługi finansowej objętej zwolnieniem. Przy czym, z omawianego zwolnienia, od dnia 1 stycznia 2011 r. nie mogą korzystać usługi stanowiące element usługi pośrednictwa.

Z brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, wyraźnie wynika, iż intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, iż wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), gdzie Trybunał stwierdził iż zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem. Konkludując można stwierdzić, że według TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci w przedmiotowej sytuacji przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem pośrednictwa warto w tym celu odnieść się do wyroku w sprawie sygn. C-453/05 gdzie TSUE stwierdził, że pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.

Natomiast w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa negocjacje, w kontekście art. 13B(d)(5), odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi z zakresu pośrednictwa finansowego. Koncentruje się przede wszystkim na pośredniczeniu w zawieraniu umów kredytu pomiędzy klientami a wybranymi bankami. Działalność Spółki w tym obszarze polega m. in. na zachęcaniu klientów do skorzystania z pakietu świadczonych usług poprzez kontakt pośredni za pomocą środków porozumiewania się na odległość (telefony, sms-y). Pracownicy Punktów obsługi klienta podczas rozmowy sporządzają wniosek kredytowy, który następnie jest podpisywany przez klienta podczas jego osobistej wizyty w Punkcie. Pracownik przedstawia klientowi kolejno ofertę jednego z czterech banków z którymi współpracuje. Na usługę pośrednictwa kredytowego składa się szereg czynności, których zasadniczym celem jest doprowadzenie do zawarcia umowy kredytu, na warunkach jak najbardziej korzystnych dla Spółki i klienta. Wnioskodawca nie jest żadną ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego, pośredniczy jedynie w jej zawarciu. Za wykonywaną usługę Spółka otrzymuje prowizję od banku oraz wynagrodzenie (tzw. opłata manipulacyjna) od klienta. Owo wynagrodzenie jest jedną ze składowych udzielanego kredytu.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy czy wynagrodzenie otrzymywane od klienta korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług jako usługa pośrednictwa w zawieraniu umów kredytu.

Zatem biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa, jak również przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że świadczenie przez Wnioskodawcę przedmiotowych usług pośrednictwa w udzielaniu kredytów korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. Tym samym wynagrodzenie otrzymywane od klienta (tzw. opłata manipulacyjna), będące jedną ze składowych kredytu udzielanego za pośrednictwem Wnioskodawcy również będzie zwolnione od podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 167 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi