Interpretacja indywidualna z dnia 14.04.2015, sygn. ITPP1/4512-127/15/DM, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Temat interpretacji

Brak opodatkowania kwoty otrzymanej z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2015 r. (data wpływu 5 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania kwoty otrzymanej z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania kwoty otrzymanej z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca Spółka z o. o. S.K.A. jest właścicielem Galerii położonej w J. i prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na wynajmie lokali handlowych podmiotom trzecim. Spółka zawiera z podmiotami trzecimi umowy najmu na czas określony. Są to umowy wieloletnie, które enumeratywnie wskazują przypadki, w których Wynajmujący (Spółka) może rozwiązać umowę najmu przed upływem okresu, na który została zawarta. Wszystkie przyczyny uprawniające Wynajmującego do rozwiązania umowy najmu przed okresem jej obowiązywania dotyczą sytuacji niewykonywania lub niewykonywania prawidłowo zobowiązań określonych umową najmu, przez najemcę.

Jeden z najemców nie wykonuje zobowiązań wynikających z umowy najmu, w sposób uprawniający Wynajmującego do rozwiązania umowy najmu w trybie natychmiastowym. Wynajmujący nie chce kontynuować umowy najmu i planuje doprowadzić do jej rozwiązania. Aby uniknąć kosztów związanych z dochodzeniem od najemcy odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy najmu przed upływem okresu jej obowiązywania z winy najemcy, w tym ewentualnego długotrwałego postępowania sądowego, wynajmujący planuje zawrzeć z najemcą porozumienie rozwiązujące umowę najmu. W przedmiotowym porozumieniu, oprócz oświadczenia stron o rozwiązaniu umowy najmu najemca zobowiąże się do zapłaty Wynajmującemu zryczałtowanego odszkodowania w określonej kwocie w celu zrekompensowania wynajmującemu szkody poniesionej przez niego w związku z rozwiązaniem umowy przed upływem terminu na jaki została zawarta, zaś wynajmujący (pod warunkiem zapłaty tego odszkodowania) dokona zrzeczenia się pozostałych roszczeń wynikających z umowy najmu. Na ww. szkodę składa się w szczególności utracony czynsz i inne opłaty, których Wynajmujący nie uzyska od najemcy w związku z rozwiązaniem umowy najmu na skutek niewykonywania przez najemcę jej postanowień.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy odszkodowanie należne Wynajmującemu z tytułu rozwiązania umowy za porozumieniem stron przed upływem terminu, na jaki została zawarta z przyczyn zawinionych przez najemcę (i jednocześnie uprawniających Wynajmującego do rozwiązania umowy jednostronnym oświadczeniem) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Czy odszkodowanie należne Wnioskodawcy, o jakim mowa w ww. stanie faktycznym, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług biorąc pod uwagę fakt, że przedmiotowe odszkodowanie ma na celu jedynie naprawienie szkody, i to prawdopodobnie tylko w części, wyrządzonej Wynajmującemu przedterminowym rozwiązaniem umowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie należne od najemcy na podstawie porozumienia nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy zawarcie porozumienia poprzedzone jest niewykonywaniem lub niewłaściwym wykonywaniem zobowiązań przez najemcę.

W ocenie Spółki, w omawianym zdarzeniu przyszłym nie dochodzi do żadnej z czynności, o której mowa w art. 5 w zw. z art. 8 ustawy o VAT, opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 471 K.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Spółka podkreśliła, że najemca nie wykonuje zobowiązań wynikających z umowy. Naruszenia zobowiązań są tak poważne, że strony już zawierając umowę najmu, przewidziały że w przypadku ich zaistnienia Wynajmujący może jednostronnie rozwiązać umowę najmu w trybie natychmiastowym. Ponadto, w ocenie Wynajmującego waga tych naruszeń jest tak duża, że Wynajmujący nie chce kontynuować umowy najmu i planuje ją rozwiązać. W omawianymi przypadku, powstanie szkody po stronie Wynajmującego jest oczywiste gdyż musi m.in wcześniej niż przewidział podjąć poszukiwania nowego najemcy i ponieść tego koszty, opłacić pomoc prawną konieczną do zawarcia nowej umowy. Dodatkowo szkoda Wynajmującego polega też na utraceniu przewidywanych korzyści (czynsz jaki by otrzymywał gdyby umowa była prawidłowo wykonywana). Nie ulega też wątpliwości, że pomiędzy szkodą a działaniem najemcy istnieje adekwatny związek przyczynowy.

Spółka wskazała, że precyzyjne określenie pełnej wysokości poniesionej szkody w momencie rozwiązywania umowy jest trudne, a dochodzenie odszkodowania uciążliwe i wymagające poniesienia dodatkowych kosztów (np. w razie braku dobrowolnej zapłaty przez najemcę konieczność wystąpienia ze stosownym pozwem). Aby uniknąć ww. kosztów i ryzyka nieotrzymania w ogóle odszkodowania (np. na skutek braku majątku najemcy), otrzymywania go w niewielkiej części albo otrzymania go w odległym terminie wynajmujący zamiast rozwiązywać umowę na podstawie jednostronnego oświadczenia woli chciałby zawrzeć z najemcą ww. porozumienie, w którym wysokość odszkodowania mu należnego zostanie ustalona ryczałtowo na podstawie oszacowania wysokości strat jakie poniósł lub jakie może ponieść.

Zdaniem Spółki, najistotniejszą przesłanką nieopodatkowania określonego porozumieniem odszkodowania jest uprzednie dokonywanie poważnych naruszeń umowy najmu przez najemcę uprawniających Wynajmującego do rozwiązania umowy najmu. Opodatkowanie VAT może by i było gdyby porozumienie było zawierane gdyby podstawy do rozwiązania umowy z winy najemcy w momencie zawierania porozumienia nie istniały np. porozumienie byłoby zawierane jedynie z przyczyn ekonomicznych.

W zamian za odszkodowanie Wynajmujący nie świadczy żadnych usług, w szczególności nie dochodzi do zobowiązania się do powstrzymania od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Jedyną czynnością jakiej dokonuje Wynajmujący jest zrzeczenie się roszczeń, do którego dochodzi dopiero z momentem zapłaty odszkodowania.

W rezultacie zauważyć należy, że odszkodowanie nie będzie ekwiwalentem za usługę lecz stanowi konsekwencję zdarzenia wcześniejszego: naruszenia przez najemcę warunków umowy. Jest zatem odszkodowaniem w rozumieniu art. 471 K.c.

Spółka wskazała, że powyższe stanowisko znalazło odzwierciedlenie w wyroku WSA w Warszawie z dnia 15 grudnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2774/10.

Spółka zauważyła, że obecnie bezspornym jest fakt, że jeśli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas jej otrzymanie nie będzie miało wpływu na podatek VAT (tak m.in. interpretacja indywidualna ITPP2/443-618/14-EK, odpowiedź podsekretarza stanu na interpelację nr 5839 w sprawie opodatkowania podatkiem VAT odszkodowań wypłacanych z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu).

W ocenie Spółki, odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5 ust. 2 ww. ustawy wynika, że czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z przywołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyści.

Z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega zatem opodatkowaniu wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestia odpłatności była przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto, gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka wynajmuje lokale w galerii handlowej. W umowach zawieranych na czas określony wskazana jest możliwość jej wypowiedzenia przed upływem okresu, na który została zawarta, w przypadku niewykonywania lub niewykonywania prawidłowego zobowiązań określonych umowa przez najemcę.

W stosunku do jednego z najemców Spółka nie zamierza kontynuować umowy najmu i planuje doprowadzić do jej rozwiązania. Wobec powyższego zawiera porozumienie rozwiązujące umowę najmu z wynajmującym, w którym to jednocześnie określa kwotę, jaka zostanie wypłacona w związku z rozwiązaniem umowy najmu przed upływem okresu jej obowiązywania z winy najemcy. Zdaniem Spółki kwota ta stanowi odszkodowanie za powstałą szkodę, na którą składa się utracony czynsz i inne opłaty, których Wynajmujący nie uzyska od najemcy w związku z rozwiązaniem umowy najmu na skutek niewykonywania przez najemcę jej postanowień.

W rozpatrywanej sprawie kwestią wymagającą wyjaśnienia jest ustalenie czy otrzymana kwota (która w ocenie Spółki stanowi odszkodowanie) na podstawie zawartego porozumienia w związku z umową najmu, w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy najmu z przyczyn leżących po stronie najemcy, podlega po stronie Spółki opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ustosunkowując się do powyższego, należy zauważyć, że jeżeli zaniechanie pewnych czynności za odszkodowaniem przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi co do której istnieje zgoda stron takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. Tak więc, dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

W myśl postanowień art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymał. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się przez otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej kwoty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas jej otrzymanie nie będzie miało wpływu na podatek od towarów i usług.

Ponadto należy wskazać, na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 1664/12, w którym Sąd powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2012 r. sygn. akt III CZP 39/12, cytując: ,,kara umowna jest związana z odpowiedzialnością odszkodowawczą za szkodę spowodowaną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania niepieniężnego (poszczególnymi przejawami nienależytego wykonania zobowiązania). Odstąpienie od umowy nie jest ani nienależytym wykonaniem zobowiązania, ani niewykonaniem zobowiązania, lecz wykonaniem przez jedną ze stron stosunku obligacyjnego uprawnienia prawnokształtującego, realizowanego na podstawie postanowienia zawartego w umowie wzajemnej (art. 395 § 1 i art. 492 k.c.) albo wynikającego z przepisów ustawy. Ponadto wskazał, że tego rodzaju wypłaty płyną z tego samego źródła umowy najmu. Podsumowując Sąd stwierdził, że jeżeli czynność najmu podlega opodatkowaniu to kwota, co do której strony się umówiły w umowie, również podlega opodatkowaniu. Natomiast, jeżeli najem byłby zwolniony to wówczas ta kwota również byłaby zwolniona.

Rozstrzygając o kwestii odszkodowania, warto jeszcze raz odwołać się do rozważeń zawartych w powołanej wyżej uchwale Sądu Najwyższego sygn. akt III CZP 39/12. Na uwagę zasługują wywody natury ogólnej dotyczące możliwości powstania szkody w wyniku samego rozwiązania umowy. Kwintesencja stanowiska Sądu sprowadza się do tego, że kara umowna, stanowiąca surogat odszkodowania za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, musi wiązać się z powstałą szkodą, a samo odstąpienie od umowy obowiązku zapłaty odszkodowania nie rodzi.

Ponadto zwrócić należy uwagę, że kwestia odszkodowania stanowiącego rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu była przedmiotem analizy Trybunału Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 grudnia 1993 r. w sprawie Lubbock Fine Co. przeciwko Commissioners of Customs and Excise (C-63/92). W orzeczeniu tym Trybunał nie uznał za prawidłowe zastosowanie innych zasad opodatkowania VAT dla wynagrodzenia należnego jednej stronie od drugiej w związku z rezygnacją z najmu niż dla czynszu opłacanego w ramach umowy najmu nieruchomości. A zatem z tego rozstrzygnięcia Trybunału wynika, że odszkodowanie stanowiące rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu przez wynajmującego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takich przypadkach nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanego wynagrodzenia, jako podlegającego bądź nie opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wynajmującego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w przedmiotowej sprawie świadczenie pieniężne należne Spółce, na podstawie podpisanego z najemcą porozumienia, z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu stanowi płatność wynikającą z łączącego strony stosunku najmu. Stanowi ono zabezpieczenie interesów Spółki poprzez zagwarantowanie wypłaty dodatkowego wynagrodzenia w przypadku skrócenia okresu najmu w sytuacji, gdy najemca nie wykona zobowiązań określonych umową. Spełniona zatem zostanie przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą wskazanych należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy najmu, po stronie Spółki nie wystąpiła szkoda, która wymagałaby naprawy ze strony najemcy.

Należy podkreślić, że fakt, że strony podjęły decyzję o zmodyfikowaniu dotychczasowej umowy najmu poprzez zawarcie porozumienia, na podstawie którego dokonają rozwiązania umowy najmu nie oznacza, że automatycznie dochodzi do powstania szkody, która wymaga wypłacenia odszkodowania. W świetle brzmienia art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa zaniechania, z którego szkoda wynikła, a w przedmiotowej sprawie, nie wynika z wniosku, aby ww. zmiany były skutkiem zaniechania najemcy, lecz w istocie strony w ramach swobody kontraktowej zmodyfikowały łączący je stosunek prawny, poprzez zawarcie ww. porozumienia rozwiązującego umowę najmu.

Wobec powyższego w analizowanym zdarzeniu przyszłym, kiedy to dochodzi do porozumienia stron co do wcześniejszego rozwiązania umowy najmu i wypłaty uzgodnionej przez strony kwoty pieniężnej, nie można uznać, że wypłata ta stanowi odszkodowanie niepodlegające regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji uznać należy, że świadczenie pieniężne otrzymane przez Spółkę z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu stanowi wynagrodzenie za świadczenie usługi wynikającej z łączących strony więzów obligacyjnych oraz przewidzianej wprost w postanowieniach umowy. Wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu należy traktować jako odpłatne świadczenie usług, spełniające przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy.

Odnośnie natomiast przywołanego przez Spółkę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2774/10 należy wskazać, że pomijając nawet, że stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzone w określonym stanie faktycznym, a Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego, nie przewidując takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych orzeczenie to zapadło na tle innego stanu faktycznego, z którego wynikało, że wbrew postanowieniom umownym, najemca przy zwrocie przedmiotu najmu nie usunął wykonanych prac wykończeniowych. W zawartej ugodzie postanowiono, że wynajmujący zrzeka się roszczenia o żądanie od najemcy usunięcia całości lub części prac wykończeniowych z przedmiotu najmu, oraz wszelkich innych roszczeń, uprawnień, zarzutów i twierdzeń, jakiegokolwiek rodzaju, które przysługiwały lub mogły przysługiwać wynajmującemu w związku z umową najmu, pod warunkiem zapłaty odszkodowania przez najemcę.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy