Interpretacja indywidualna z dnia 16.07.2015, sygn. ITPP3/4512-223/15/AT, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy
Temat interpretacji
Brak podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku ze sprzedażą niezabudowanej nieruchomości.
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2015 r. (data wpływu 11 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności sprzedaży niezabudowanej nieruchomości jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 11 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności sprzedaży niezabudowanej nieruchomości.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Podatnik jest właścicielem nieruchomości niezabudowanej o powierzchni ha. Nieruchomość zlokalizowana jest na terenie o symbolu 12 UM teren zabudowy usługowo-mieszkalnej, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenu pod zabudowę mieszkaniową i usługi. Własność przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nabył w 2008 r. od swojej matki w drodze darowizny. Matka podatnika nabyła przedmiotową nieruchomość w roku 2007 od Gminy w drodze umowy sprzedaży za kwotę zł uwzględniającą 22% stawkę VAT. Podatnik, mimo, iż prowadzi działalność gospodarczą, nigdy ww. nieruchomości nie wykorzystywał i nie wykorzystuje do jej prowadzenia, a nabycia dokonał do majątku prywatnego (niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą). Nieruchomość nie była i nie jest wśród środków trwałych firmy.
Podatnik zamierza zbyć ww. nieruchomość. Potencjalny nabywca zamierza nabyć nieruchomość do majątku prywatnego.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy zbycie przez podatnika opisanej w punkcie 68 nieruchomość będzie opodatkowane VAT...
Zdaniem Wnioskodawcy, na zadane pytanie należy udzielić odpowiedzi negatywnej.
Warunkiem uznania danej czynności za opodatkowaną VAT jest wykonanie jej przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Z art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. 2011 r. Nr 177 poz. 1054) wynika, że podatnikiem jest każdy, kto prowadzi niezależnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat tej działalności. Czynność będzie zatem podlegała opodatkowaniu, jeśli została wykonana przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności. Sprzedając majątek prywatny (niewykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej) sprzedający nie działa bowiem jako podatnik, czyli nie dokonuje dostawy za wynagrodzeniem w ramach swojej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. 2011 r. Nr 177 poz. 1054), lecz dokonuje dostawy prywatnego majątku.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().
Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w ust. 2 ww. artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
W świetle powyższego należy stwierdzić mając również na
uwadze aktualne orzecznictwo sądowe
Podkreślić należy, że powyższe orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.
Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.
Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego.
W niniejszej sprawie można więc uznać, że miało miejsce wykorzystywanie wyłącznie do celów prywatnych w całym okresie posiadania wyłącznie pod warunkiem, że Wnioskodawca nie dokonywał żadnych czynności przygotowawczych do zbycia, w szczególności inicjujących zmianę przeznaczenia gruntu, jego uzbrojenie i niezmiennie wykorzystywał go w taki sam sposób dla celów niegospodarczych (niezwiązanych z prowadzona działalnością gospodarczą).
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy trudno uznać Wnioskodawcę za podatnika podatku od towarów i usług, w związku z planowaną sprzedażą przedmiotowej nieruchomości niezabudowanej. Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że dokonując sprzedaży tej nieruchomości Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca. Okoliczności sprawy nie wskazują, aby opisana we wniosku nieruchomość została nabyta w celach handlowych. Ponadto brak znamion wskazujących na wykorzystywanie przedmiotu planowanej sprzedaży w celach gospodarczych. Tym samym brak podstaw do konkluzji pozwalającej na przypisanie Wnioskodawcy statusu podatnika podatku od towarów i usług.
Sprzedając opisaną we wniosku niezabudowaną nieruchomość Wnioskodawca korzystać będzie z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem ww. czynność sprzedaży oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Wnioskodawca dokonywać będzie zbycia nieruchomości należącej do majątku prywatnego.
Reasumując, w związku z przedmiotową sprzedażą Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji sprzedaż opisanej we wniosku niezabudowanej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny (w szczególności wskazujący na zorganizowane działania Wnioskodawcy w kontekście wskazanego orzecznictwa), interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.
Wniosek ORD-IN (PDF)
Treść w pliku PDF 2 MB
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy