Interpretacja indywidualna z dnia 29.09.2016, sygn. ILPP1-3/4512-1-36/16-3/KB, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży składników wchodzących w skład gospodarstwa rolnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2016 r. (data wpływu 1 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 września 2016 r. (data wpływu 26 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży składników wchodzących w skład gospodarstwa rolnego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży składników wchodzących w skład gospodarstwa rolnego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 września 2016 r. (data wpływu 26 września 2016 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy oraz o sposobie doręczenia korespondencji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność rolniczą w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej (ferma drobiu). Jest on zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W skład gospodarstwa rolnego (fermy drobiu) Wnioskodawcy wchodzą w szczególności następujące składniki:

• prawo własności budynków hodowlanych (kurników) oraz innych budynków gospodarczych wraz z wyposażeniem,
• prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym stoją ww. budynki hodowlane (kurniki),
• prawa i obowiązki wynikające z umów o pracę z pracownikami Wnioskodawcy wykonującymi pracę na fermie drobiu,
• prawa i obowiązki wynikające z umów leasingu związanych z prowadzeniem fermy drobiu, na mocy których Wnioskodawca jest leasingobiorcą linii technologicznej, samochodu ciężarowego oraz mieszalni pasz,
• prawa i obowiązki wynikające z pozwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji do chowu lub hodowli drobiu,
• prawa i obowiązki wynikające z decyzji wydanej przez Powiatowego Lekarza Weterynarii na prowadzenie instalacji do chowu lub hodowli drobiu,
• prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez Wnioskodawcę z jego kontrahentami, a związanych z prowadzeniem fermy drobiu.

Wnioskodawca zaciągnął również kredyt bankowy dla potrzeb związanych z działalnością fermy drobiu, z tytułu którego posiada określone zobowiązania wobec banku kredytującego.

Obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać prowadzone przez siebie gospodarstwo rolne (fermę drobiu) na rzecz osoby trzeciej. Sprzedaż nastąpiłaby w drodze jednej umowy i objęte zostałyby nią ww. składniki wchodzące w skład fermy. Na moment zbycia fermy w jej skład nie wchodziłyby zapasy materiałów i wyrobów ani wierzytelności, w związku z czym nie byłyby one przedmiotem sprzedaży.

Umowa sprzedaży fermy będzie skonstruowana w taki sposób, że część ceny z tytułu tej sprzedaży zostanie przekazana na specjalny rachunek techniczny z przeznaczeniem na spłatę kredytu bankowego zaciągniętego przez Wnioskodawcę dla potrzeb fermy. Wskutek powyższego, zobowiązania z tytułu przedmiotowego kredytu wygasną (zostaną one zaspokojone w całości) i tym samym nie przejdą one na nabywcę fermy.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. w świetle jego własnego (subiektywnego) stanowiska, opisana przez niego sprzedaż będzie sprzedażą gospodarstwa rolnego w rozumieniu art. 55³ Kodeksu cywilnego, a tym samym będzie ona stanowiła również sprzedaż przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego (w ocenie Wnioskodawcy gospodarstwo rolne jest rodzajem przedsiębiorstwa rolnika uznał tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 30 kwietnia 2012 r., sygn. akt I ACa 730/11 oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 1 sierpnia 2014 r., IPTPP4/443-327/14-4/OS). Wnioskodawca oczekuje zarazem, że tut. Organ ustosunkuje się do powyższego stanowiska Wnioskodawcy i wypowie się co do tego, czy jest ono prawidłowe albo nieprawidłowe;
2. wyłączone ze sprzedaży zobowiązania z tytułu kredytu bankowego będą jedynymi składnikami gospodarstwa rolnego, które nie będą przedmiotem zbycia na rzecz osoby trzeciej. Wskutek powyższego po wspomnianym zbyciu Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał żadnych składników wchodzących wcześniej w skład jego gospodarstwa rolnego. Tym samym, przed sprzedażą nie dojdzie do wyodrębnienia sprzedawanych składników gospodarstwa rolnego (skoro sprzedawana będzie całość składników gospodarstwa rolnego poza zobowiązaniami z tytułu kredytu bankowego, to nie ma od czego jej wyodrębnić).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę opisanych wyżej składników wchodzących w skład prowadzonego przez niego gospodarstwa rolnego (fermy drobiu) będzie podlegała wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, do opisanej powyżej sprzedaży nie będzie stosowało się przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (dalej także jako ustawa). Tym samym, czynność ta nie będzie opodatkowana przedmiotowym podatkiem.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie jednak z art. 6 ustawy, jej przepisów nie stosuje się do:

1. transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa;
2. czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Przepisy ustaw podatkowych nie zawierają autonomicznej definicji przedsiębiorstwa, w związku z czym zastosowanie znajdzie tu definicja zamieszczona w Kodeksie cywilnym.

W świetle art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych (art. 55² Kodeksu cywilnego).

Szczególnym rodzajem przedsiębiorstwa jest gospodarstwo rolne, o którym mowa w art. 55³ Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. W ocenie Sądu Najwyższego, wymienione w art. 55³ Kodeksu cywilnego przedmioty (grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem) wraz z prawami i obowiązkami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego, są gospodarstwem rolnym nie tylko wtedy, gdy stanowią zorganizowaną całość gospodarczą, ale również wówczas, gdy potencjalnie mogą ją stanowić. Najistotniejszym składnikiem gospodarstwa rolnego w sensie przedmiotowym jest grunt rolny. Bez niego nie może istnieć gospodarstwo rolne. Występowanie pozostałych składników tego gospodarstwa, wymienionych w art. 55³ Kodeksu cywilnego, nie jest konieczne dla bytu samego gospodarstwa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997 r., sygn. akt II CKN 137/97).

Wprawdzie gospodarstwo rolne zostało zdefiniowane odrębnie od przedsiębiorstwa, jednak można przyjąć że spełnia ono określone w Kodeksie cywilnym wymogi właściwe dla przedsiębiorstwa (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 1 sierpnia 2014 r., IPTPP4/443-327/14-4/OS). Gospodarstwo rolne jest rodzajem przedsiębiorstwa rolnika (uznał tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 30 kwietnia 2012 r., sygn. akt I ACa 730/11).

W tym kontekście należy stwierdzić, że art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wyłącza stosowanie przepisów tej ustawy również w odniesieniu do transakcji zbycia gospodarstwa rolnego jako szczególnego rodzaju przedsiębiorstwa.

Z powyższego płynie wniosek, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę składników tworzących prowadzone przez n iego gospodarstwo rolne (fermę drobiu) nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotem tej sprzedaży nie będzie bowiem przypadkowy zbiór rzeczy i innych praw, lecz zespół zorganizowanych składników pozwalających na prowadzenie określonej działalności gospodarczej w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej.

Warto jednocześnie podkreślić, że z transakcją zbycia przedsiębiorstwa/gospodarstwa rolnego mamy do czynienia nie tylko wtedy, gdy zbywane są wszystkie jego dotychczasowe składniki. Stosownie do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1765/10), strony mają swobodę co do tego, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, jednak zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwo. Wynika z tego, że o transakcji zbycia przedsiębiorstwa można mówić wtedy, gdy zespół składników wchodzących w jego skład musi stanowić niezbędne minimum, bez którego dane przedsiębiorstwo nie mogłoby realizować swoich zadań gospodarczych, co oznacza, że nie wszystkie elementy wskazane w art. 55¹ Kodeksu cywilnego muszą wystąpić łącznie, aby uznać je za przedsiębiorstwo. W innym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż wyłączenie ze składników majątkowych stanowiących dotychczasowe przedsiębiorstwo zobowiązań związanych z tym przedsiębiorstwem nie wyłącza możliwości traktowania tych składników w dalszym ciągu jako przedsiębiorstwo (wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 936/10).

W świetle powyższych wyroków należy zaznaczyć, że brak przejęcia przez nabywcę gospodarstwa rolnego (fermy drobiu) zobowiązań kredytowych Wnioskodawcy związanych z jego prowadzeniem (wskutek ich spłaty ze środków pochodzących z ceny sprzedaży) nie wyklucza uznania, iż przedmiotem sprzedaży będzie zorganizowana całość gospodarcza stanowiąca przedsiębiorstwo.

W zaistniałej sytuacji sprzedaż przez Wnioskodawcę składników tworzących jego fermę drobiu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przez towary na mocy art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Jednocześnie przepis art. 6 ustawy wskazuje na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Zgodnie z treścią art. 6 pkt 1 ustawy przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie transakcji zbycia, należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu dostawy towarów, w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. zbycie obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu). Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Przepisy ustawy nie definiują terminu przedsiębiorstwo. Z tej przyczyny, dla celów określenia zakresu pojęcia przedsiębiorstwo wykorzystuje się regulację zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) zwanej dalej Kodeksem cywilnym który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie natomiast z art. 55² Kodeksu cywilnego czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba, że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 55³ Kodeksu cywilnego za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Wprawdzie w przepisach Kodeksu cywilnego gospodarstwo rolne zostało zdefiniowane odrębnie od przedsiębiorstwa, to jednak można przyjąć, że spełnia ono określone w tej ustawie wymogi właściwe dla przedsiębiorstwa. Zatem należy przyjąć, że gospodarstwo rolne (pomimo jego odrębnego zdefiniowania zarówno w ustawie, jak i w Kodeksie cywilnym), stanowi podobną do przedsiębiorstwa jednostkę organizacyjną, w ramach której prowadzona jest działalność gospodarcza.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

W zakresie transakcji zbycia przedsiębiorstwa jako wyłączonej z opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, TSUE w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie C-497/01 Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność rolniczą w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej (ferma drobiu) i jest on zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W skład gospodarstwa rolnego (fermy drobiu) Wnioskodawcy wchodzą w szczególności następujące składniki: prawo własności budynków hodowlanych (kurników) oraz innych budynków gospodarczych wraz z wyposażeniem; prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym stoją ww. budynki hodowlane (kurniki); prawa i obowiązki wynikające z umów o pracę z pracownikami Wnioskodawcy wykonującymi pracę na fermie drobiu; prawa i obowiązki wynikające z umów leasingu związanych z prowadzeniem fermy drobiu, na mocy których Wnioskodawca jest leasingobiorcą linii technologicznej, samochodu ciężarowego oraz mieszalni pasz; prawa i obowiązki wynikające z pozwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji do chowu lub hodowli drobiu; prawa i obowiązki wynikające z decyzji wydanej przez Powiatowego Lekarza Weterynarii na prowadzenie instalacji do chowu lub hodowli drobiu; prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez Wnioskodawcę z jego kontrahentami, a związanych z prowadzeniem fermy drobiu.

Wnioskodawca zaciągnął również kredyt bankowy dla potrzeb związanych z działalnością fermy drobiu, z tytułu którego posiada określone zobowiązania wobec banku kredytującego.

Obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać prowadzone przez siebie gospodarstwo rolne (fermę drobiu) na rzecz osoby trzeciej. Sprzedaż nastąpiłaby w drodze jednej umowy i objęte zostałyby nią ww. składniki wchodzące w skład fermy.

Umowa sprzedaży fermy będzie skonstruowana w taki sposób, że część ceny z tytułu tej sprzedaży zostanie przekazana na specjalny rachunek techniczny z przeznaczeniem na spłatę kredytu bankowego zaciągniętego przez Wnioskodawcę dla potrzeb fermy. Wskutek powyższego, zobowiązania z tytułu przedmiotowego kredytu wygasną (zostaną one zaspokojone w całości) i tym samym nie przejdą one na nabywcę fermy. Wyłączone ze sprzedaży zobowiązania z tytułu kredytu bankowego będą jedynymi składnikami gospodarstwa rolnego, które nie będą przedmiotem zbycia na rzecz osoby trzeciej. Wskutek powyższego po wspomnianym zbyciu Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał żadnych składników wchodzących wcześniej w skład jego gospodarstwa rolnego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz tezy płynące z powołanego orzecznictwa TSUE należy stwierdzić, że pomimo wyłączenia ze sprzedaży zobowiązań z tytułu kredytu bankowego dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż opisanych składników wchodzących w skład prowadzonego gospodarstwa rolnego fermy drobiu (spełniająca warunki określone w art. 55¹ i 55³ Kodeksu cywilnego) będzie stanowiła zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, a związku z tym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę opisanych składników wchodzących w skład prowadzonego przez niego gospodarstwa rolnego (fermy drobiu) będzie podlegała wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu