Interpretacja indywidualna z dnia 09.01.2015, sygn. ITPP2/443-1391/14/RS, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Temat interpretacji

Czy wprowadzenie obowiązku parkowania osobowego samochodu służbowego w miejscu zamieszkania będzie okolicznością powodującą niespełnienie warunku określonego w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z póżn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania samochodu służbowego wykorzystywanego m. in. do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania samochodu służbowego wykorzystywanego m. in. do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka dysponuje oświadczeniem pracownika dla celów stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Pracownik mieszka w miejscowości L, (województwo ). Siedziba Spółki a zarazem miejsce wykonywania pracy pracownika znajduje się w miejscowości O. (województwo ).

Na podstawie umowy zawartej ze Spółką, pracownik ma do dyspozycji w celach służbowych samochód osobowy będący jej własnością.

Wprowadzając całkowity zakaz używania samochodu osobowego dla celów prywatnych do umowy pomiędzy Spółką a pracownikiem oraz stosując system comiesięcznych rozliczeń pracownika z wykazem każdego przejazdu samochodem służbowym, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez Spółkę ewidencją przebiegu pojazdu, w pełni realizuje postanowienia art. 86a ust. 3 pkt 1a w powiązaniu z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka zamierza dokonać zmiany miejsca wykonywania pracy pracownika w zawartej z nim umowie na województwa: ..., ..., ..., ... i .... . Zamierza również w zawartej z pracownikiem umowie dotyczącej używania samochodu osobowego do celów służbowych wprowadzić zapis zobowiązujący pracownika do parkowania samochodu po godzinach pracy w jego miejscu zamieszkania. Spółka będzie ponosiła koszty związane z technicznym i eksploatacyjnym utrzymaniem samochodu. Nie będzie wypłacała dodatku za rozłąkę.

Zamierzone zmiany w umowach z pracownikiem związane są nierozerwalnie z charakterem pracy pracownika i koniecznością zabezpieczenia interesów Spółki. Charakter pracy pracownika wymaga bowiem wykonywania obowiązków służbowych poza jej siedzibą, bezzwłocznego przemieszczania się w celu wykonywania zadań służbowych w różnych miejscach, a także pozostawania w stałej dyspozycji Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wprowadzenie obowiązku parkowania osobowego samochodu służbowego w miejscu zamieszkania będzie okolicznością powodującą niespełnienie warunku określonego w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika nie spowoduje niespełnienia warunku określonego w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Według art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W ocenie Spółki, wyznaczenie przez nią miejsca parkowania samochodu służbowego poza jej siedzibą nie będzie oznaczać automatycznie, że samochód ten nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Jeśli bowiem, ze względu na charakter pracy pracownika i w celu zabezpieczenia interesu Spółki, zobowiąże pracownika do parkowania samochodu w miejscu zamieszkania, wówczas należy tę okoliczność rozpatrywać jako realizację obowiązku służbowego pracownika i nie zmieni to przeznaczenia samochodu, czyli samochód ten będzie nadal wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Realizacja obowiązku służbowego przez pracownika, który działa w celu zabezpieczenia interesu Spółki, nie może być postrzegana w kontekście użytku prywatnego, ponieważ to Spółka nakłada obowiązek właściwego zabezpieczenia mienia oraz korzystania z niego na ściśle określonych warunkach wykluczających jakiekolwiek korzyści prywatne. W związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu w miejscu zamieszkania pracownika również wszystkie przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem będą stanowiły przejazdy służbowe, ponieważ obiektywnie patrząc są one podyktowane koniecznością wywiązania się z nałożonego przez pracodawcę obowiązku pracownika. Skoro zatem pracownik wykorzystuje powierzony mu samochód osobowy tylko i wyłącznie w celach służbowych, co oświadcza na piśmie, a realizacja celów służbowych wiąże się nierozerwalnie z działalnością gospodarczą, to w ocenie Spółki, samochód ten bezsprzecznie winien być uznany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Dodatkowo, jeśli przekazanie samochodu nastąpiło wyłącznie do celów służbowych oraz pracownik na koniec każdego miesiąca rozlicza się z pracodawcą z każdego przejazdu służbowego wykazując datę, opis trasy, cel wyjazdu służbowego oraz liczbę kilometrów i stan licznika w samochodzie służbowym, a te informacje pracodawca potwierdza, to nie ma podstaw do uznania, że samochód nie służy wyłącznie działalności gospodarczej. Biorąc natomiast pod uwagę istotę stosunku pracy, czyli świadczenie pracy przez pracownika w warunkach podporządkowania pracodawcy oraz sankcje wynikające z kodeksu pracy za niestosowanie się do jego poleceń, wprowadzenie zakazu używania samochodu osobowego do celów prywatnych oraz zobowiązanie pracownika do rozliczenia z każdego przejazdu samochodem z miejsca jego parkowania do miejsca wykonywania pracy, zdaniem Spółki, są wystarczającymi środkami zabezpieczającymi przed używaniem samochodu w jakikolwiek inny sposób niż przez niego nakazany. Stosowanie powyższego wyklucza jednoznacznie użycie samochodu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. artykułu, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:


1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;


3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Stosownie do zapisu ust. 2 tegoż artykułu, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 i 2 występują jednakże wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:


1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;,/li>
   
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W myśl ust. 4 powołanego artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Z treści przepisów art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla celów odliczania pełnej kwoty podatku naliczonego fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku muszą zostać spełnione warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Z treści przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że specyfika działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę powoduje, że pracownik będzie wyjeżdżać do różnych miejscowości, w celu wykonywania obowiązków służbowych korzystając z samochodu służbowego w taki sposób, że samochód będzie parkowany w miejscu zamieszkania użytkownika (pracownika).

Z uwagi na powyższe, Spółka w zawartej z pracownikiem umowie wprowadziła całkowity zakaz używania samochodu służbowego dla celów prywatnych oraz stosuje system comiesięcznych rozliczeń pracownika z wykazem każdego przejazdu samochodem służbowym, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez Spółkę ewidencją przebiegu pojazdu.

W tak przedstawionych okolicznościach sprawy należy stwierdzić, że opisane przez Spółkę procedury, nie wykluczają jednak użycia samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki. W analizowanej sprawie bowiem, gdy pracodawca udostępnia pracownikowi samochód służbowy, z przeznaczeniem na dojazdy z pracy do miejsca zamieszkania, to tym samym zaspakaja w pierwszym rzędzie potrzeby prywatne pracownika, gdyż to pracownik, bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób dostanie się na ustalone przez pracodawcę miejsce i godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu z pracy i do pracy. Jeżeli jednak dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, niewątpliwie mamy wówczas do czynienia ze świadczeniem na rzecz pracownika. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy nie należy do sfery zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to przekazanie samochodu na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika.

W ocenie tut. organu udostępnienie samochodu służbowego w celu dojazdu do/z pracy przede wszystkim jest udogodnieniem dla pracownika, który nie musi we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do/z pracy.

Należy zatem stwierdzić, że dojazd z pracy do miejsca zamieszkania pracownika nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś gospodarczy pracodawcy.

W konsekwencji, z uwagi na powołane wyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy stwierdzić, że sytuację, gdy Spółka dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca pracy do miejsca zamieszkania poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, trzeba uznać za wykorzystywanie tego pojazdu samochodowego do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z uwagi na powyższe spostrzeżenia nie można się zgodzić ze stanowiskiem Spółki co do tego, że samochody opisane we wniosku będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej. Bez znaczenia jest, że Spółka w zawartej z pracownikiem umowie wprowadziła całkowity zakaz używania samochodu służbowego dla celów prywatnych oraz stosuje system comiesięcznych rozliczeń pracownika z wykazem każdego przejazdu samochodem służbowym, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez nią ewidencją przebiegu pojazdu, ponieważ już z samej procedury sposobu użytkowania tych pojazdów wynika użytek mieszany.

Zatem w przedmiotowej sprawie, z uwagi na przedstawiony sposób wykorzystywania samochodu osobowego, wykluczonym jest przyjęcie, że samochód ten wykorzystywany jest wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy