Interpretacja indywidualna z dnia 06.07.2015, sygn. ILPP1/4512-1-290/15-4/JSK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2015 r. (data wpływu 20 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 maja 2015 r. (data wpływu 11 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej. Wniosek uzupełniono w dniu 11 maja 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina (dalej: Wnioskodawca, Zainteresowany), będąca właścicielem nieruchomości gruntowej, postanowiła w drodze przetargu nieograniczonego przeznaczyć ją do sprzedaży. Dla tej nieruchomości sporządzono operat szacunkowy z określenia wartości rynkowej, w którym zawarto informację, że nieruchomość położona jest na terenie zabudowy mieszkaniowej i zagrodowej, a teren uzbrojony jest w sieć energetyczną i wodociągową.

Sposób i założenia wyceny sporządzone były przyjmując przeznaczenie tej nieruchomości jako teren pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Z ewidencji gruntów i budynków wynika, że nieruchomość stanowią grunty orne oraz grunty rolne zabudowane. W poprzednim planie zagospodarowania przestrzennego, który przestał obowiązywać, teren nieruchomości opisany był jako teren pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Gmina dla terenu tej nieruchomości nie ma obecnie uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego ani wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, natomiast posiada studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym teren nieruchomości opisany jest jako tereny o wiodącej funkcji mieszkaniowej jednorodzinnej oraz zabudowy zagrodowej.

Po przeprowadzonym przetargu na sprzedaż nieruchomości niezabudowanej i wpłaceniu przez nabywcę ceny nieruchomości, wystawiono fakturę VAT dla nabywcy, w której do ceny nieruchomości dodano podatek VAT ze stawką 23%. Następnie w kancelarii notarialnej spotkał się Wójt Gminy z Nabywcą nieruchomości celem spisania aktu notarialnego umowy sprzedaży nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 maja 2015 r. Zainteresowany wskazał, że:

1. Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego podczas nabycia nieruchomości, o której mowa we wniosku.
2. Przedmiotowa nieruchomość wykorzystywana była wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług, ponieważ Gmina wydzierżawiała ją jako grunt orny na cele rolnicze uprawa roślin.
3. Opisywana nieruchomość jest niezabudowana, a zapis w ewidencji gruntów i budynków grunty orne i grunty rolne zabudowane wynika z użytkowania części działki w przeszłości oraz jej kształtu. Praktycznie cała działka znajduje się z tyłu za zabudowaniami mieszkalnymi nieruchomości sąsiednich, a jedynie jej mała część (ok. 1800 m2) znajduje się pomiędzy ciągiem istniejących zabudowań. Na tej części w przeszłości prawdopodobnie znajdowały się zabudowania, co skutkowało zapisem w ewidencji grunty rolne zabudowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina zbywająca w drodze przetargu nieruchomość opisaną w konkretnym stanie faktycznym była zobowiązana do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina sprzedała w drodze przetargu nieograniczonego nieruchomość niezabudowaną stosując 23% stawkę podatku VAT, ponieważ:

• przeznaczenie zbywanej nieruchomości zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego określone zostało jako teren o wiodącej funkcji mieszkaniowej jednorodzinnej oraz zabudowy zagrodowej,
• stan nieruchomości zgodnie z wypisem i wyrysem z operatu ewidencyjnego określony został jako grunty orne oraz grunty rolne zabudowane,
• w operacie szacunkowym jest zapis, że nieruchomość położona jest na terenie zabudowy mieszkaniowej i zagrodowej, położona przy drodze powiatowej o nawierzchni utwardzonej, która posiada bezpośredni wjazd i częściowo jest ogrodzona, najbliższe sąsiedztwo nieruchomości stanowią tereny rolne i zabudowane, nieruchomość jest uzbrojona w sieć energetyczną i wodociągową,
• Gmina uznała, że nie może sprzedać nieruchomości niezabudowanej stosując zwolnienie od podatku od towarów i usług, jeśli w ewidencji gruntów nieruchomość widnieje jako grunty orne i grunty rolne zabudowane oraz przeznaczenie nieruchomości w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego określone zostało jako teren o wiodącej funkcji mieszkaniowej jednorodzinnej oraz zabudowy zagrodowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.), dalej: Dyrektywa 2006/112/WE Rady zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

1. dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
2. odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Gmina wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT. Zatem wykonując czynności na podstawie umów cywilnoprawnych Gmina dokonuje czynności dostawy towarów i świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zbywając nieruchomość na podstawie cywilnoprawnej umowy sprzedaży Gmina nie realizuje bowiem ani zadań własnych, ani zleconych, w tym przypadku dokonuje przeniesienia prawa własności towaru na rzecz kupującego. Wykonuje zatem czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy i występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do dostawy (na podstawie umowy cywilnoprawnej) opisanej we wniosku nieruchomości Gmina wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a powyższa czynność w świetle ustawy stanowi odpłatną dostawę towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Gmina, będąca właścicielem nieruchomości gruntowej, postanowiła w drodze przetargu nieograniczonego przeznaczyć ją do sprzedaży. Dla tej nieruchomości sporządzono operat szacunkowy z określenia wartości rynkowej, w którym zawarto informację, że nieruchomość położona jest na terenie zabudowy mieszkaniowej i zagrodowej, a teren uzbrojony jest w sieć energetyczną i wodociągową. Sposób i założenia wyceny sporządzone były przyjmując przeznaczenie tej nieruchomości jako teren pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Z ewidencji gruntów i budynków wynika, że nieruchomość stanowią grunty orne oraz grunty rolne zabudowane. W poprzednim planie zagospodarowania przestrzennego, który przestał obowiązywać, teren nieruchomości opisany był jako teren pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Gmina dla terenu tej nieruchomości nie ma obecnie uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego ani wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, natomiast posiada studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym teren nieruchomości opisany jest jako tereny o wiodącej funkcji mieszkaniowej jednorodzinnej oraz zabudowy zagrodowej. Po przeprowadzonym przetargu na sprzedaż nieruchomości niezabudowanej i wpłaceniu przez nabywcę ceny nieruchomości, wystawiono fakturę VAT dla nabywcy, w której do ceny nieruchomości dodano podatek VAT ze stawką 23%. Następnie w kancelarii notarialnej spotkał się Wójt Gminy z Nabywcą nieruchomości celem spisania aktu notarialnego umowy sprzedaży nieruchomości. Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego podczas nabycia nieruchomości, o której mowa we wniosku. Przedmiotowa nieruchomość wykorzystywana była wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług, ponieważ Gmina wydzierżawiała ją jako grunt orny na cele rolnicze uprawa roślin. Opisywana nieruchomość jest niezabudowana, a zapis w ewidencji gruntów i budynków grunty orne i grunty rolne zabudowane wynika z użytkowania części działki w przeszłości oraz jej kształtu. Praktycznie cała działka znajduje się z tyłu za zabudowaniami mieszkalnymi nieruchomości sąsiednich, a jedynie jej mała część (ok. 1800 m²) znajduje się pomiędzy ciągiem istniejących zabudowań. Na tej części w przeszłości prawdopodobnie znajdowały się zabudowania, co skutkowało zapisem w ewidencji grunty rolne zabudowane.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące kwestii zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dla czynności zbycia w drodze przetargu nieruchomości opisanej powyżej.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Z kolei, zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r., poz. 199), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

I tak, w myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu niezabudowanego wyłącznie w oparciu o miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Należy podkreślić, że zwolnione od podatku od towarów i usług w oparciu o powołany wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy są dostawy nieruchomości spełniające łącznie 2 warunki, tj.:

1. przedmiotem dostawy musi być teren niezabudowany;
2. teren ten nie może spełniać definicji terenu budowlanego, zawartej w art. 2 pkt 33 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku od towarów i usług, to w przypadku nieruchomości gruntowych może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy wprowadzono zmianę mającą na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, umożliwiającego zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zmiana ta wiąże się również z odejściem od dotychczasowego warunku, że tylko w stosunku do towarów używanych przez podatnika, gdy okres ich używania wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku VAT (art. 43 ust. 2 ustawy, obowiązujący do dnia 31 grudnia 2013 r.).

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wynika z opisu sprawy Zainteresowany sprzedał w drodze przetargu ustnego nieograniczonego prawo własności nieruchomości gruntowej (niezabudowanej). Działka położona jest na terenie, dla którego nie ma obecnie uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy ani wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zatem grunt ten nie stanowi terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku w odniesieniu do dokonanej sprzedaży nieruchomości gruntowej (niezabudowanej) zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, bowiem tereny te nie stanowią terenów budowlanych.

W konsekwencji, Gmina zbywająca w drodze przetargu nieruchomość niezabudowaną, dla której nie ma obecnie uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, była zobowiązana do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Stosownie bowiem do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając niniejszą interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, a w szczególności na informacji, że opisywana nieruchomość jest niezabudowana.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tutejszy Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii zwolnienia od podatku czynności wydzierżawienia przez Wnioskodawcę gruntu na cele rolnicze.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu