Interpretacja indywidualna z dnia 13.11.2012, sygn. ILPP2/443-861/12-2/MR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Czy Wnioskodawczyni prawidłowo będzie postępować nie naliczając podatku VAT od uzyskanego przychodu z tytułu wypłaconego przez towarzystwo ubezpieczeniowe odszkodowania, które zostało nabyte w drodze umowy przelewu wierzytelności od pierwotnego poszkodowanego?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2012 r. (data wpływu 16 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wypłaconego przez towarzystwo ubezpieczeniowe odszkodowania nabytego w drodze umowy przelewu wierzytelności od pierwotnego poszkodowanego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wypłaconego przez towarzystwo ubezpieczeniowe odszkodowania nabytego w drodze umowy przelewu wierzytelności od pierwotnego poszkodowanego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, rozlicza się na zasadach ogólnych, od września 2012 r. będzie zajmować się zakupem wierzytelności. Nie będzie to jedyna działalność, którą będzie prowadziła, jednakże dominująca.

Przedmiotem zakupu będą wierzytelności przysługujące zbywcom w stosunku do zakładów ubezpieczeń z tytułu OC (odpowiedzialność cywilna) lub AC (Auto Casco). Zbywcami będą zarówno podmioty nieprowadzące działalności gospodarczej, jak i przedsiębiorcy podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT. Zasadą winno być, że zakłady ubezpieczeń likwidując szkodę, winny skompensować ją w całości zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania zawartą w art. 361 § 2 k.c., a także - stosownie do art. 363 § 2 k.c. Powyższa zasada nie jest w pełni stosowana przez zakłady ubezpieczeń. Często wysokość należnego odszkodowania jest zaniżana, tym samym ograniczany jest zakres świadczeń należnych poszkodowanemu. Sposób należnego (w ocenie zakładów ubezpieczeń) odszkodowania jest obrazowany w kalkulacjach wysokości szkody. Wnioskodawczyni, przed nabyciem wierzytelności, w oparciu o własną kalkulację, sporządzoną na jej zlecenie przez rzeczoznawców samochodowych, dokona weryfikacji prawidłowości wypłaconej z tytułu odszkodowania kwoty. W przypadku uznania, że szkoda przez zakład ubezpieczeń nie została w całości skompensowana (wystąpi różnica pomiędzy kalkulacją zakładu ubezpieczeń a Zainteresowanej) to ta niezlikwidowana wartość szkody stanowi wierzytelność. Wierzytelność tak ustaloną Wnioskodawczyni będzie nabywała na podstawie definitywnej i bezzwrotnej umowy cesji. Umowa cesji nie będzie przewidywała żadnych dodatkowych świadczeń dla zbywcy wierzytelności (cedenta). Jedynym świadczeniem z tytułu nabycia wierzytelności (będącej kwotą odpowiadającą wartości niezlikwidowanej szkody) jest zapłata ceny, zwykle na rachunek bankowy, zbywcy. Cena nabycia stanowi określoną kwotę, niższą od wstępnie ustalonej wierzytelności. Z chwilą nabycia, już w imieniu własnym i na własny rachunek, Zainteresowana będzie domagać się od zakładu ubezpieczeń zaspokojenia nabytej wierzytelności.

Ryzyko prowadzonej działalności polega na braku pewności co do wysokości należnego odszkodowania. Wstępne ustalenia wysokości wierzytelności będącej przedmiotem nabycia a następnie dochodzenia przed sądem, mają wyłącznie charakter szacunkowy, uwzględniający określoną teoretyczną wysokość odszkodowania. Jego wysokość zależy od takich czynników jak:

• faktyczny stan techniczny uszkodzonego samochodu (tj. czy nie był już przedmiotem kolizji, w jaki sposób został uprzednio naprawiony) co nie zawsze jest znane zbywcom wierzytelności, jeżeli nie są pierwszymi właścicielami samochodu;
• sposób kalkulacji wartości części zamiennych (czy zasadnym będzie zastosowanie części nowych oryginalnych czy też zamienników);
• wiedzy i doświadczenia zawodowego biegłego powołanego do wydania opinii w danej sprawie;
• czy wysokość należnego odszkodowania przekroczy wartość pojazdu przed wypadkiem, tj. czy wystąpi tzw. szkoda całkowita, skutkująca najczęściej zmniejszeniem wysokości odszkodowania;
• kierunku orzecznictwa przyjmowanego w chwili wyrokowania;
• konieczność zaangażowania własnych środków na rozpoznanie wierzytelności, jej zakup a następnie opłacenie kosztów procesu (wpis, biegli), często na okres wielu miesięcy lub lat;
• ryzyko obowiązku zwrotu kosztów postępowania zakładowi ubezpieczeń w przypadku przegrania sporu w całości, lub uzyskania tylko częściowego zwrotu kosztów w przypadku gdy orzeczenie będzie w części korzystne.

Ostateczna wysokość wierzytelności zostanie dopiero potwierdzona przez sąd, w oparciu o opinie biegłych, o których przeprowadzenie Wnioskodawczyni będzie wnioskowała. Zakłady ubezpieczeń swoje świadczenie zasądzone nakazem zapłaty bądź w następstwie wezwania do zapłaty spełniają w pieniądzu przelewem, na rachunek bankowy.

Proponowane rozwiązanie:

Powyższy gospodarczy mechanizm będzie miał odzwierciedlenie w prowadzonych przez Wnioskodawczynię księgach podatkowych. I tak:

1. kwotę zapłaconą cedentowi (zbywcy wierzytelności) z tytułu sprzedaży wierzytelności przysługującej w stosunku do zakładu ubezpieczeń z tytułu odszkodowania Wnioskodawczyni będzie księgować po stronie kosztów działalności gospodarczej,
2. otrzymaną od zakładu ubezpieczeń kwotę z tytułu odszkodowania (uzyskaną na etapie postępowania polubownego lub w wyniku wyroku sądowego) wraz ze stosownymi odsetkami (o ile zostaną przyznane) Zainteresowana będzie w całości księgowała jako przychód;
3. od otrzymanej kwoty odszkodowania Wnioskodawczyni nie będzie odprowadzać podatku VAT, z uwagi na to, że wypłata odszkodowania, podobnie jak i jego otrzymanie, co do zasady nie może być uznane za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT;
4. Zainteresowana przychód będzie księgować w podatkowej księdze, w dniu otrzymania odszkodowania, na podstawie dokumentu wewnętrznego z dnia uzyskania środków, załączając przelew bankowy;
5. zakupiona wierzytelność przysługująca z tytułu odszkodowania wobec towarzystwa ubezpieczeniowego będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni prawidłowo będzie postępować nie naliczając podatku VAT od uzyskanego przychodu z tytułu wypłaconego przez towarzystwo ubezpieczeniowe odszkodowania, które zostało nabyte w drodze umowy przelewu wierzytelności od pierwotnego poszkodowanego...

Zdaniem Wnioskodawczyni, odszkodowaniem jest wypłata określonej kwoty pieniędzy, która stanowi wynagrodzenie za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej (od której na podstawie definitywnej, bezwarunkowej umowy cesji nabędzie wierzytelność) służącą zadośćuczynieniu poniesionym stratom. Otrzymanie lub przekazanie odszkodowania nie zostało wymienione w art. 5 ustawy o VAT jako czynność podlegająca opodatkowaniu VAT.

W przepisie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zawarta została definicja pojęcia odpłatnej dostawy towarów. W myśl tego przepisu za dostawę towarów uznaje się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast definicja towaru w rozumieniu przepisów ustawy o VAT określona została w art. 2 pkt 6 ustawy. Ustawodawca w przepisie tym wskazał, że za towary uznaje się: rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu VAT, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Wypłata odszkodowania nie jest zatem dostawą towarów, albowiem pieniądze nie zostały wymienione w ustawie o VAT jako towar.

Przez odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (art. 5 ust. 1 pkt 1) należy uznać każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej oraz zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Z uwagi na to, że wypłacone odszkodowanie stanowi zadośćuczynienie za szkodę, która została wyrządzona podmiotowi, lub za utracone przez niego korzyści, czynność tego rodzaju nie może zatem być uznana za wykonanie usługi.

Przeprowadzona powyżej analiza doprowadza do wniosku, że sama wypłata odszkodowania, podobnie jak i jego otrzymanie, co do zasady, nie może być uznane za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Twierdzenie to wynika z tego, że otrzymanie odszkodowania nie zostało wymienione w ustawie jako czynność podlegająca VAT, otrzymane z tytułu odszkodowania pieniądze nie są towarem w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a zatem przekazanie prawa do rozporządzania nimi nie stanowi dostawy towarów i wreszcie otrzymane z tytułu odszkodowania pieniądze są zadośćuczynieniem za szkodę, która została wyrządzona podmiotowi, lub za utracone korzyści i czynność taka nie może być uznana za świadczenie usługi.

Kwestia opodatkowania podatkiem VAT dochodu uzyskanego w wyniku nabycia wierzytelności była przedmiotem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedzibą w Łodzi z dnia 10 maja 2011 r., I SA/Łd 351/11, oraz co istotniejsze, była przedmiotem wyroku z dnia 27 października 2011 r., sprawa C-93/l0, Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (Trzecia Izba) w sprawie F przeciwko G (publikacja LexPolonica nr 2779885, www.curia.europa.eu), z którego wyroku wynika, że artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Z powyższego wynika, że uzyskane odszkodowanie z tytułu nabycia wierzytelności, za cenę niższą niż różnica pomiędzy odszkodowaniem należnym a wypłaconym, nie podlega podatkowi VAT w przypadku, gdy nabywca uzyskuje prawo do wierzytelności w sposób definitywny i dochodzi jej na własne ryzyko, bez pewności uzyskania zakładanej wstępnie kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wynika z powyższego w obowiązującej ustawie o podatku od towarów i usług pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo uniwersalnie. Usługą jest świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy. Nie ma więc znaczenia osoba odbiorcy świadczenia. Usługami są zarówno świadczenia wykonane na rzecz konsumentów, jak i dla przedsiębiorców, a usługą będzie takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Powyższe oznacza, że świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT jest każde świadczenie odpłatne, które powoduje powstanie przysporzenia po stronie odbiorcy na skutek działania wykonawcy świadczenia.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Natomiast stosownie do treści art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, od września 2012 r. będzie zajmować się zakupem wierzytelności. Przedmiotem zakupu będą wierzytelności przysługujące zbywcom w stosunku do zakładów ubezpieczeń z tytułu OC lub AC. Zbywcami będą zarówno podmioty nieprowadzące działalności gospodarczej, jak i przedsiębiorcy podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT. Często zdarza się, że zakłady ubezpieczeniowe zaniżają wysokość należnego odszkodowania, tym samym ograniczany jest zakres świadczeń należnych poszkodowanemu. Sposób należnego (w ocenie zakładów ubezpieczeń) odszkodowania jest obrazowany w kalkulacjach wysokości szkody. Wnioskodawczyni, przed nabyciem wierzytelności, w oparciu o własną kalkulację, sporządzoną na jej zlecenie przez rzeczoznawców samochodowych, dokona weryfikacji prawidłowości wypłaconej z tytułu odszkodowania kwoty. W przypadku uznania, że szkoda przez zakład ubezpieczeń nie została w całości skompensowana (wystąpi różnica pomiędzy kalkulacją zakładu ubezpieczeń a Zainteresowanej) to ta niezlikwidowana wartość szkody stanowi wierzytelność. Wierzytelność tak ustaloną Wnioskodawczyni będzie nabywała na podstawie definitywnej i bezzwrotnej umowy cesji. Umowa cesji nie będzie przewidywała żadnych dodatkowych świadczeń dla zbywcy wierzytelności (cedenta). Jedynym świadczeniem z tytułu nabycia wierzytelności (będącej kwotą odpowiadającą wartości niezlikwidowanej szkody) jest zapłata ceny, zwykle na rachunek bankowy, zbywcy. Cena nabycia stanowi określoną kwotę, niższą od wstępnie ustalonej wierzytelności. Z chwilą nabycia, już w imieniu własnym i na własny rachunek, Zainteresowana będzie domagać się od zakładu ubezpieczeń zaspokojenia nabytej wierzytelności. Ryzyko prowadzonej działalności polega na braku pewności co do wysokości należnego odszkodowania. Wstępne ustalenia wysokości wierzytelności będącej przedmiotem nabycia a następnie dochodzenia przed sądem, mają wyłącznie charakter szacunkowy, uwzględniający określoną teoretyczną wysokość odszkodowania. Ostateczna wysokość wierzytelności zostanie dopiero potwierdzona przez sąd, w oparciu o opinie biegłych, o których przeprowadzenie Wnioskodawczyni będzie wnioskowała. Zakłady ubezpieczeń swoje świadczenie zasądzone nakazem zapłaty bądź w następstwie wezwania do zapłaty spełniają w pieniądzu przelewem, na rachunek bankowy.

Odnosząc się do pojęcia odszkodowania, należy zauważyć, iż jest to termin niezdefiniowany w ustawie o VAT. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały zawarte w cyt. ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.

I tak z postanowień art. 361 § 1 k.c. wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z § 2 tego artykułu, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź nie opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Z opisanej we wniosku sytuacji wynika, że Zainteresowana przed nabyciem wierzytelności, dokona weryfikacji prawidłowości wypłaconej z tytułu odszkodowania kwoty. W przypadku, gdy wystąpi różnica pomiędzy kalkulacją zakładu ubezpieczeń a Zainteresowanej niezlikwidowana, wartość szkody stanowi wierzytelność. Wierzytelność taką Wnioskodawczyni będzie nabywała na podstawie bezzwrotnej umowy cesji. Umowa cesji nie będzie przewidywała żadnych dodatkowych świadczeń dla zbywcy wierzytelności (cedenta). Jedynym świadczeniem z tytułu nabycia wierzytelności jest zapłata ceny, zwykle na rachunek bankowy, zbywcy. Cena nabycia stanowi określoną kwotę, niższą od wstępnie ustalonej wierzytelności. Z chwilą nabycia, już w imieniu własnym i na własny rachunek, Zainteresowana będzie domagać się od zakładu ubezpieczeń zaspokojenia nabytej wierzytelności.

W analizowanej sytuacji, otrzymana od zakładu ubezpieczeń kwota odszkodowania z tytułu nabycia wierzytelności (uzyskana na etapie postępowania polubownego lub w wyniku wyroku sądowego) będzie w istocie stanowiła zadośćuczynienie za szkodę, która została wyrządzona poszkodowanym. Wypłacone przez zakład ubezpieczeniowy odszkodowanie nie będzie miało związku z czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wnioskodawczyni, bowiem jedynym świadczeniem z tytułu nabycia przedmiotowych wierzytelności jest tylko zapłata ceny wierzytelności na rzecz zbywcy, tj. poszkodowanego. Zatem w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpi czynność, która na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego wypłacone przez towarzystwo ubezpieczeniowe odszkodowanie, które zostało nabyte w drodze umowy przelewu wierzytelności od pierwotnego poszkodowanego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 682 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu