Interpretacja indywidualna z dnia 22.11.2013, sygn. IBPP1/443-766/13/ES, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

dostawa działek niezabudowanych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 sierpnia 2013 r. (data wpływu 22 sierpnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Parafia Rzymskokatolicka nie jest przedsiębiorcą i nie jest też podatnikiem VAT.

Działalność Parafii to działalność religijna, ale także praca dla społeczności lokalnej poprzez prowadzenie różnych grup ewangelizacyjnych dla dzieci, młodzieży i dorosłych oraz inne dzieła wymagające odpowiedniego zaplecza i gromadzące wiernych. Kościół i parafia zostały wybudowane w latach 80. XX wieku. Wtedy wierni przychodzili do kościoła głównie piechotą, a wokół budynków kościoła było więcej niezabudowanego miejsca, więc nawet jeśli ktoś przyjechał samochodem, miał gdzie zaparkować.

Obecnie Parafia boryka się z dużym problemem logistycznym, bowiem nie posiada właściwie żadnych miejsc parkingowych.

Chcąc kontynuować pracę duszpasterską Parafia musi zapewnić wiernym parking. W tym celu parafia porozumiała się właścicielami sąsiednich nieruchomości w ten sposób, że odkupi od nich teren i udostępni go jako miejsca parkingowe dla wiernych.

Zrodziła się więc konieczność wykorzystania części majątku parafii aby zabezpieczyć pieniądze na realizację tych zamierzeń.

Parafia posiada grunty, których sposób wykorzystania na podstawie KW to grunty orne, łąki trwałe; wg wypisu (czerwiec 2013) z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z UM działki oznaczone są symbolem 82 MN-tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Parafia chce sprzedać trzy z pięciu posiadanych działek wpisanych pod jedną KW. Działki, które zamierza Parafia sprzedać, stanowią jej majątek i są w jej użytkowaniu od lat 80. XX w. Zostały nabyte w wyniku spadku po zmarłej parafiance i przekazane na rzecz parafii postanowieniem Sądu o dział spadku, z dnia 22 marca 1990 r. Nie zostały nabyte w celu ich odsprzedaży, a przez wiele lat wykorzystywane były przez Parafię na cele rolnicze.

Działki przeznaczone do sprzedaży są nieruchomościami niezabudowanymi i Parafia nie poniosła żadnych nakładów w celu ich uatrakcyjnienia. Według planu zagospodarowania przestrzennego gminy - działki te przeznaczone są pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną.

Dla Parafii są to obecnie nieużytki, o które jednak trzeba dbać, ale nie są one niezbędne dla celów związanych z kultem religijnym, a mogą posłużyć jako środek do zgromadzenia finansów na potrzebne dzieło tj. zakup innych działek pod parking dla samochodów.

Parafia nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Nieruchomości te są objęte księgą wieczystą nr ().

Na nieruchomości mającej być przedmiotem dostawy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Nieruchomości będące w posiadaniu Parafii od chwili nabycia do czasu sprzedaży użytkowane były wyłącznie rolniczo. Przedmiotowa nieruchomość przez kilka lat była przedmiotem dzierżawy.

Przedmiotowe nieruchomości wykorzystywane były na cele rolnicze (uprawa zbóż, ziemniaków, traw), a wyprodukowane produkty wykorzystywane były wyłącznie przez dzierżawcę na jego potrzeby.

Parafia nie posiada innych nieruchomości, które przeznaczone byłyby do sprzedaży. Parafia nie dokonywała wcześniej żadnych sprzedaży gruntów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działek stanowiących majątek Parafii (która nie jest podatnikiem VAT), nie nabyty w celu jego odsprzedaży, można zakwalifikować jako czynność niepodlegającą VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca czyli Parafia nie jest przedsiębiorcą, czyli handlowcem, producentem, czy też usługodawcą, a co za tym idzie także podatnikiem VAT. Sprzedaż części majątku - niewykorzystywanego w działalności gospodarczej nie powinna podlegać VAT. Majątek ten nie został nabyty w celu odsprzedaży, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, nie może zostać uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania Wnioskodawcy jako podatnika VAT. Dlatego Wnioskodawca uważa, iż sprzedaż części majątku Parafii nie podlega VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 tej ustawy, zatem ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy, definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać należy, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca (Parafia) nie jest przedsiębiorcą i nie jest też podatnikiem VAT, a chcąc kontynuować pracę duszpasterską musi zapewnić wiernym parking. Zrodziła się więc konieczność wykorzystania części majątku parafii aby zabezpieczyć pieniądze na realizację tych zamierzeń.

Parafia posiada grunty, które wg wypisu (czerwiec 2013) z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oznaczone są symbolem 82 MN-tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Parafia zamierza sprzedać trzy z pięciu posiadanych działek wpisanych pod jedną KW. Działki przeznaczone do sprzedaży stanowią majątek Parafii i są w jej użytkowaniu od lat 80. XX w., a zostały nabyte w spadku po zmarłej parafiance postanowieniem Sądu o dział spadku z dnia 22 marca 1990 r.

Działki przeznaczone do sprzedaży są nieruchomościami niezabudowanymi i Parafia nie poniosła żadnych nakładów w celu ich uatrakcyjnienia. Dla Parafii są to obecnie nieużytki, o które jednak trzeba dbać, ale nie są one niezbędne dla celów związanych z kultem religijnym, a mogą posłużyć jako środek do zgromadzenia finansów na potrzebne dzieło tj. zakup innych działek pod parking dla samochodów. Nieruchomości od chwili nabycia do czasu sprzedaży użytkowane były wyłącznie rolniczo (uprawa zbóż, ziemniaków, traw), a wyprodukowane produkty wykorzystywane były wyłącznie przez dzierżawcę na jego potrzeby - działki przez kilka lat były przedmiotem dzierżawy. Parafia nie posiada innych nieruchomości, które przeznaczone byłyby do sprzedaży. Parafia nie dokonywała wcześniej żadnych sprzedaży gruntów.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy sprzedaż działek stanowiących majątek Parafii (która nie jest podatnikiem VAT), nie nabytych w celu ich odsprzedaży, można zakwalifikować jako czynność niepodlegającą VAT.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków na czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz - art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Stosownie do treści powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, i polega na oddaniu rzeczy do używania przez wydzierżawiającego, zaś świadczenie dzierżawcy polega na płaceniu umówionego czynszu. Tak więc, oddanie w ramach umowy dzierżawy innym podmiotom gruntów, skutkowało uzyskiwaniem korzyści majątkowych po stronie Wnioskodawcy.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia działalność gospodarcza, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, iż na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przedmiotowe działki, które były dzierżawione przez Wnioskodawcę dzierżawcy, de facto wykorzystywane były przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Biorąc zatem pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty opis sprawy stwierdzić należy, iż Wnioskodawca sprzedając ww. działki, będzie dokonywać zbycia majątku wykorzystywanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem dokonując sprzedaży ww. działek, wydzierżawianych w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych z tego tytułu, wypełnił przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki.

I tak, jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powołanych w niniejszej interpretacji przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika zatem, iż generalnie opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę korzystają ze zwolnieniu od podatku VAT.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest sprzedaż działek przeznaczonych zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, które wykorzystywane były przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej (były odpłatnie dzierżawione).

Skutkiem powyższego, sprzedaż opisanych działek nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Ponadto, w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy o VAT, podatnicy dokonujący dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę nie mogą skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę trzech niezabudowanych działek, wykorzystywanych przez niego w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, Wnioskodawca w związku z ich sprzedażą wypełni przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT i wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, z tytułu dokonanej sprzedaży przedmiotowych działek, Wnioskodawca zobowiązany będzie do naliczenia podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż przedmiotowych działek nie podlega VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach