Temat interpretacji

Zastosowanie właściwej stawki podatku dla usług najmu lokali użytkowych, pomieszczeń gospodarczych i garaży oraz dla obciążeń z tytułu dostarczania mediów w ramach umowy najmu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2011 r. (data wpływu 14 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla usług najmu lokali użytkowych, pomieszczeń gospodarczych i garaży oraz dla obciążeń z tytułu dostarczania mediów w ramach umowy najmu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla usług najmu lokali użytkowych, pomieszczeń gospodarczych i garaży oraz obciążeń z tytułu dostarczania mediów w ramach umowy najmu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną Gminy, tj. samorządowym zakładem budżetowym, nie mającym osobowości prawnej, utworzonym w dniu 1 stycznia 2005 r. i od tej daty będącym czynnym podatnikiem VAT.

Zadaniem Wnioskodawcy jest administrowanie zasobem lokalowym i nieruchomościami Gminy wraz z przyległymi terenami, tj. administruje lokalami mieszkalnymi, pomieszczeniami gospodarczymi, garażami i gminnymi lokalami użytkowymi. Gminne lokale mieszkalne i użytkowe położone są w budynkach będących w 100% własnością Gminy oraz w budynkach wspólnot, w których Gmina jest jednym ze współwłaścicieli. Ze wszystkimi najemcami gminnych lokali zawarte są umowy najmu pomiędzy Gminą reprezentowaną przez Burmistrza Gminy, w imieniu którego działa na podstawie pełnomocnictwa Kierownik ZGM, zwany wynajmującym. W umowach o najem lokali Wynajmujący określa w osobnej pozycji kwotę czynszu oraz w osobnych pozycjach kwoty opłat-zaliczek za poszczególne media, tj. wodę i ścieki, wywóz nieczystości, centralne ogrzewanie itp., które są następnie rozliczane. Na dostawę mediów i innych usług w budynkach gminnych są zawarte umowy pomiędzy dostawcą a Wnioskodawcą. Najemcy poszczególnych lokali w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych w przedmiocie dostawy mediów nie mają umów zawartych bezpośrednio z ich dostawcami. Umowy na dostawę mediów i innych usług są zawierane przez dostawców ze Wspólnotami Mieszkaniowymi. Od dnia 1 stycznia 2011 r. wszystkie Wspólnoty Mieszkaniowe, w których Gmina ma swój udział nie są podatnikami podatku od towarów i usług, w związku z czym wystawiają na rzecz Wnioskodawcy jako pełniącego we Wspólnotach w imieniu Gminy obowiązki właściciela - rachunki tytułem zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną i dostawy mediów w części dotyczącej gminnych lokali mieszkalnych i użytkowych.

Wynajmujący odlicza podatek VAT naliczony z faktur dotyczących nabycia mediów na potrzeby najemców lokali mieszkalnych i użytkowych w budynkach stanowiących własność Gminy, natomiast otrzymując rachunki ze wspólnot zwolnionych od podatku VAT, nie ma możliwości odliczenia VAT-u.

W przypadku lokali mieszkalnych Wnioskodawca dokonuje obciążeń najemców kwotą czynszu oraz kwotami dodatkowymi związanymi z zaliczkami na poczet dostawy mediów. Za najem lokali mieszkalnych nie są wystawiane faktury VAT na każdego najemcę. Ustalana stawka zaliczki na media w danym roku jest wysyłana do najemcy lokalu mieszkalnego w momencie zmiany opłat w formie zawiadomienia. Natomiast w przypadku lokali użytkowych czynsz najmu oraz zaliczki na dostawę mediów dokumentowane są fakturami VAT. Wynajmujący otrzymane zaliczki na dostawę mediów dostarczanych do gminnych lokali w budynkach 100% gminnych jak i w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych wykazuje jako obrót w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i opodatkowuje przedmiotowym podatkiem od towarów i usług według stawek właściwych dla dostawy poszczególnych mediów, tj. według stawki 8% lub 23%. Obrót z tytułu najmu lokali użytkowych podatnik wykazuje jako obrót opodatkowany stawką 23%. Obrót z tytułu najmu pomieszczeń gospodarczych (np. komórek na opał, składzików różnego rodzaju, itp.) oraz garaży podatnik wykazuje jako obrót opodatkowany stawką 23%. W przypadku najmu lokali mieszkalnych czynsz wykazywany jest jako obrót zwolniony z podatku VAT.

Wśród najemców lokali użytkowych z sektora finansów publicznych są:

1. Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury (samorządowa instytucja kultury),
2. Komenda Wojewódzka Policji (organ administracji rządowej),
3. Urząd Miejski (jednostka budżetowa Gminy powołana do wykonywania zadań publicznych o znaczeniu lokalnym przypisanych przepisami prawa do zakresu działania Burmistrza).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy dostawa mediów na rzecz najemców gminnych lokali mieszkalnych i użytkowych w budynkach 100% gminnych i budynkach Wspólnot Mieszkaniowych stanowi świadczenie pomocnicze do usługi najmu, a tym samym powinna stanowić wraz z najmem jedną podstawę opodatkowania, tj. wobec najemców lokali mieszkalnych zw, a wobec najemców lokali użytkowych opodatkowane stawką 23% w 2011 r. i dalszych latach...
2. Czy usługa najmu pomieszczeń gospodarczych i garaży przynależnych do lokalu mieszkalnego, a wynajmowanych przez najemców mieszkań gminnych powinna stanowić obrót zwolniony z podatku VAT w 2011 r. i dalszych latach...
3. Czy usługa najmu pomieszczeń gospodarczych i garaży wynajmowanych poprzednio przez najemców lokali gminnych a po wykupieniu lokalu mieszkalnego przez właścicieli mieszkań (bo zdarza się tak, iż pomieszczenia gospodarcze, z których korzysta najemca są posadowione na innej działce niż mieszkanie i najemca nie ma możliwości wykupienia tego pomieszczenia gospodarczego czy garażu ) powinna stanowić obrót zwolniony z podatku VAT w 2011 r. i dalszych latach...
4. Czy usługi najmu z najemcami lokali użytkowych z sektora finansów publicznych, ale nie będących jednostkami budżetowymi i samorządowymi powinny stanowić obrót zwolniony z podatku VAT w 2011 r. i dalszych latach...

Ad. 1 Zdaniem Wnioskodawcy, chociaż opłaty za media są związane z usługą najmu, to powinny być refakturowane niezależnie od czynszu najmu, z zastosowaniem właściwej dla mediów stawki VAT (tak jak na fakturze pierwotnej). Wynajmujący "przerzuca" tylko koszty mediów na najemcę na podstawie dokumentów pierwotnych bez doliczania jakiejkolwiek marży. Ponadto w art. 30 ust. 3 ustawy o VAT określono, że w przypadku gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej bierze udział w świadczeniu usług podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Choć w przepisie tym nie określono tego wprost, to zasadne jest twierdzenie, że odnosi się on do refakturowania.

Ponadto możliwość refakturowania przewidują także przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej gdzie art. 28 zawiera sformułowanie: w przypadku gdy podatnik działając we własnym imieniu ale na rzecz osoby trzeciej bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Ad. 2 Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ umowy najmu (chociaż związane z najmem lokalu mieszkalnego) nie dotyczą lokali mieszkalnych, lecz składzików, komórek, garaży, powinny być opodatkowane stawką 23%.

Ad. 3 Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ umowy najmu nie dotyczą lokali mieszkalnych, lecz składzików, komórek, garaży, powinny być opodatkowane stawką 23%.

Ad. 4 Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów (Dz. U. Nr 73, poz. 392) z dnia 4 kwietnia 2011 r., rozdział 6 § 13.1 ust. 6 zwolnieniu z VAT podlegają usługi świadczone pomiędzy samorządowymi zakładami budżetowymi a jednostkami budżetowymi, a wymienieni w pytaniu 4 (w poz. 69) najemcy lokali użytkowych zgodnie z ustawą o finansach publicznych z dnia 27 sierpnia 2009 r. - rozdział 3, art. 9 pkt 3 i 4 nie powinni podlegać zwolnieniu z VAT z tytułu najmu lokali.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie o art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 2a ustawy, obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. wynika, że podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146 f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej, tj. 23%.

Zagadnienie zwolnień od podatku uregulowane zostało w art. 43 ustawy. Należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2011 r. uchylony został przepis art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, który wskazywał usługi zwolnione od podatku, odsyłając do załącznika nr 4 do ustawy. W załączniku tym wymienione były usługi zwolnione od podatku VAT, identyfikowane na podstawie klasyfikacji statystycznej (PKWiU), w tym pod poz. 4 - usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe (ex 70.20.11).

Natomiast w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z kolei stosownie do art. 106 cyt. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi najmu lokali mieszkalnych i użytkowych. Zgodnie z umowami najmu, obok czynszu najemca jest obowiązany do ponoszenia opłat związanych z korzystaniem z wynajmowanego lokalu tj. opłaty za dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii związanej z zastosowaniem właściwych stawek dla nabywanych przez wynajmującego mediów, których koszty następnie są przenoszone na najemcę, użytkującego lokal.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi, będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media, ubezpieczenie, ochronę, itp.), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (zużyta energia, woda, odprowadzenie ścieków, itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, zużytej energii, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu najmu nieruchomości. Usługa pomocnicza taka jak zapewnienie dostępu do wody, odprowadzania ścieków itp. nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia. Zatem w sytuacji kiedy wynajmujący zawiera umowę na dostawę wody, odprowadzanie ścieków z nieruchomości użytkowej, będącej przedmiotem najmu, nie można kosztów tych mediów przenieść bezpośrednio na najemcę.

Należy uznać, iż usługa najmu lokalu jest usługą złożoną, tzn. taką, która łączy w sobie usługę sensu stricte najmu obiektu i przyporządkowane do niej usługi związane z zapewnieniem możliwości pełnowartościowego użytkowania najmowanego obiektu, jak np. dostawa wody, które są nierozerwalnie ze sobą związane. Wobec powyższego przedmiotem opodatkowania jest kompleksowa usługa, nie zaś zbiór wyodrębnionych w jej ramach usług.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje się na konieczność traktowania dla celów podatkowych złożonego działania podatnika jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz danego klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia dla celów podatku od towarów usług stanowią jedną całość lub jedną usługę (m.in. wyrok TSUE z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96).

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy stwierdzić należy, że jeżeli umowy na dostawę tzw. mediów nie są zawierane bezpośrednio przez najemcę z dostawcą, wówczas kwoty należne z tych świadczeń pozostają w bezpośrednim związku z umowami najmu, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej. Świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są bowiem ściśle związane z usługą najmu i mają w stosunku do nich charakter poboczny (uzupełniający). Świadczenie z tytułu wymienionych we wniosku dostaw wody, odprowadzania ścieków nie stanowią odrębnej usługi, ale są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie usługę najmu.

W konsekwencji ww. koszty ponoszone przez Wynajmującego łącznie stanowią obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług najmu i są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu, tj.: w przypadku lokali użytkowych - stawka podatku w wysokości 23%, w przypadku lokali mieszkalnych - zwolnienie od podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Jednocześnie wskazać należy, podzielając w tej części stanowisko Wnioskodawcy, iż usługa wynajmu wyodrębnionych lokali użytkowych w postaci pomieszczeń gospodarczych i garaży jest opodatkowana podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%, gdyż jak wskazano we wniosku nie dotyczą lokali mieszkalnych.

Odnosząc się natomiast do kwestii opodatkowania usług najmu z najemcami lokali użytkowych z sektora finansów publicznych wskazać należy, iż zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 13 obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 5 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649 ze zm.), zwalnia się od podatku usługi świadczone pomiędzy:

1. jednostkami budżetowymi,
2. samorządowymi zakładami budżetowymi,
3. jednostkami budżetowymi i samorządowymi zakładami budżetowymi,

• z wyjątkiem usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej.

Od dnia 6 kwietnia 2011 r. odpowiednikiem powołanego § 13 ust. 1 pkt 13 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r., jest § 13 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392).

Wskazuje się, iż ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do niej nie definiują terminów: jednostka budżetowa, samorządowy zakład budżetowy, wobec czego należy posiłkować się definicjami legalnymi zawartymi w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.).

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 9 ustawy o finansach publicznych, sektor finansów publicznych tworzą:

1. organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
2. jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
3. jednostki budżetowe;
4. samorządowe zakłady budżetowe;
5. agencje wykonawcze;
6. instytucje gospodarki budżetowej;
7. państwowe fundusze celowe;
8. Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
9. Narodowy Fundusz Zdrowia;
10. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
11. uczelnie publiczne;
12. Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
13. państwowe i samorządowe instytucje kultury oraz państwowe instytucje filmowe;
14. inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, jednostek badawczo-rozwojowych, banków i spółek prawa handlowego.

Jednostkami budżetowymi stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Mając na uwadze powołane przepisy i stan faktyczny sprawy, w przypadku świadczenia usług najmu lokali użytkowych na rzecz jednostki budżetowej lub samorządowego zakładu budżetowego należy zastosować zwolnienie od podatku, zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 13 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, gdyż Wnioskodawca jest jak wskazano we wniosku - samorządowym zakładem budżetowym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy