Temat interpretacji

Sposób określenia nabywcy na fakturach, umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2012 r. (data wpływu 30 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu określenia nabywcy na fakturach, umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2012 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu określenia nabywcy na fakturach, umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W.... Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa jest Spółką osobową prawa handlowego powstałą z przekształcenia spółki akcyjnej, zgodnie z przepisami art. 104 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 ze zm.). Firma spółki komandytowej, jeżeli jej komplementariuszem jest osoba prawna, powinna zawierać pełne brzmienie firmy (nazwy) tej osoby prawnej z dodatkowym oznaczeniem spółka komandytowa. Przepisy dopuszczają stosowanie w obrocie skrótu sp.k..

Co do zasady Spółka stosuje pełną nazwę, tj. W. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa lub dopuszcza również stosowanie skrótu, czyli W spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp.k. Pełna nazwa Spółki zawiera zatem 64 znaki, a skrócona - 51 znaków.

Zdarza się jednak, że kontrahenci Spółki, wystawiając fakturę stosują skrót firmy (nazwy) Spółki w postaci W. Sp. z o.o. Sp k., czyli takiej, której przepisy Kodeksu spółek handlowych w ogóle nie przewidują. Zastosowanie przez kontrahentów na fakturach takiego skrótu jest spowodowane bądź ich niewiedzą w zakresie przepisów prawa, bądź ograniczonymi technicznymi możliwościami systemu komputerowego, z którego korzysta kontrahent (system akceptuje ograniczoną liczbę znaków), mniejszą niż liczy nazwa Spółki nawet przy zastosowaniu zgodnego z prawem skrótu.

Liczba otrzymywanych przez Spółkę faktur z wpisaną firmą (nazwą) Spółki w formie Sp. z o.o. Sp.k. jest bardzo duża i wystawianie not korygujących i ich wysyłanie do kontrahentów byłoby dla Spółki bardzo pracochłonne i kosztowne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z powyżej przedstawionym stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym Spółka prosi o potwierdzenie: czy pomimo zastosowania przez jej kontrahentów na fakturach skrótu firmy (nazwy) Spółki, innego niż przewidzianego przez przepisy Kodeksu spółek handlowych, Spółka ma prawo od obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z takich faktur, bez konieczności wystawienia not korygujących...

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo stosowania przez jej kontrahentów na fakturach skróconej firmy (nazwy) Spółki w formie innej, niż przewidziana przepisami Kodeksu spółek handlowych oraz pomimo niewystawienia przez Spółkę not korygujących do takich faktur, Spółka zachowuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z takich faktur.

Art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054) stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniami wskazanymi w ustawie. Żadne z zastrzeżeń jednak nie dotyczy zagadnienia stosowania na fakturze skróconej nazwy nabywcy, w formie innej niż przewidziana przepisami Kodeksu spółek handlowych. Niewątpliwie faktura ma dokumentować rzeczywisty obrót pomiędzy podmiotami wskazanymi na fakturze jako sprzedawca i odbiorca.

W przedmiotowym stanie faktycznym wątpliwości budzić może jedynie fakt, czy rzetelnie udokumentowany jest wydatek, dla którego wystawca (kontrahent Spółki) wystawił fakturę VAT, zawierającą wszystkie przewidziane przepisami prawa konieczne elementy, ale na której firma (nazwa) Spółki została skrócona w sposób, którego przepisy Kodeksu spółek handlowych nie przewidują.

W ocenie Spółki zastosowanie skrótu firmy (nazwy) Sp. z o. o. Sp.k. nie powinno mieć w ogóle znaczenia, bowiem tak skrócona nazwa jest ogólnie w obrocie stosowana. A jej zastosowanie na fakturze w takiej formie nie powoduje wątpliwości co do tego, że wydatek w rzeczywistości został poniesiony, nabycie towaru czy usługi miało miejsce oraz że to właśnie Spółka jest nabywcą. Wskazany skrót niewątpliwie umożliwia pełną identyfikację Spółki, tym bardziej, iż na fakturze wskazany jest prawidłowy NIP Spółki oraz adres jej siedziby.

Obowiązek wystawienia faktury oraz konieczne elementy, które powinna faktura zawierać zostały uregulowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia w sprawie faktur.

Zgodnie z zapisami art. 106 ust 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, mają obowiązek wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (). W myśl § 5 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia w sprawie faktur, istotnym jest, aby faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży zawierała imiona i nazwiska lub nazwy, bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy, a także numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy.

W tym miejscu warto zauważyć, że prawodawca posługuje się pojęciem nazwy skrócone, niemniej jednak nie definiuje tego pojęcia, ani nie odwołuje się do przepisów Kodeksu spółek handlowych. Zarówno w orzecznictwie, jak i w literaturze utrwalił się pogląd, że ze względu na autonomiczność prawa podatkowego w stosunku do innych gałęzi prawa niekiedy stosowanie wykładni systemowej jest niewłaściwe.

Wnioskodawca przytoczył następujący pogląd: mając na względzie autonomiczność prawa podatkowego w stosunku do innych gałęzi prawa - w tym także w stosunku do prawa cywilnego - zezwala się w zakresie kształtowania przedmiotu opodatkowania, aby nazwy przejęte przez prawo podatkowe z innych gałęzi prawa nie oznaczały tych samych pojęć, choć niewątpliwie stanowi to odejście od zasady zwartości i spójności systemu prawa. Prawo podatkowe zatem, używając nazw analogicznych, jak w prawie cywilnym, albo może im przypisywać takie same pojęcia, jak w prawie cywilnym albo też pojęcia swoiste, uzależnione od celów, jakie normodawca zamierza realizować. Za koniecznością autonomiczności prawa podatkowego przemawia także to, że prawo cywilne może być wykorzystywane do obejścia prawa podatkowego; dokonując wykładni prawa podatkowego należy zatem ciągle zważać, czy przyjęcie cywilnoprawnego punktu widzenia nie prowadzi do uchylania się danego podmiotu od opodatkowania albo też zmniejszenia jego obciążeń podatkowych. Wobec powyższego należy stosować wykładnię gramatyczną w stosunku do użytych przez prawodawcę pojęć. Zgodnie ze znaczeniem potocznym, słownikowym, wyrażenie skrót oznacza m.in. połączenie kilku liter wyrazu zastępujące cały wyraz (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2007). Należy zatem uznać, że użycie na fakturze skrótu, który będzie dla odbiorcy czytelny i jednoznaczny będzie spełniało wymogi z § 5 ust 1 rozporządzenia w sprawie faktur, który stanowi o konieczności podania na fakturze nazw bądź nazw skróconych sprzedawcy i nabywcy. Niewątpliwie użycie skrótu Sp. z o. o. Sp.k jest czytelne i nie budzi wątpliwości. Jest to forma powszechnie stosowana w obrocie i dla każdego zrozumiała.

W ocenie Spółki nie ma również potrzeby wystawiania not korygujących, gdy wystawca faktury skrócił firmę (nazwę) Spółki do postaci Sp. z o. o. Sp. k.. Przepis § 15 ust 1 rozporządzenia stanowi, że nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę lub fakturę korygującą zawierającą pomyłki, dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi, z wyjątkiem pomyłek w pozycjach faktury określonych w § 5 ust. 1 pkt 6-12, może wystawić fakturę nazwaną notą korygującą. Po pierwsze przepis ten stanowi o pomyłkach, jednak zastosowanie skrótu Sp. z o.o. Sp.k zamiast Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp.k. nie stanowi pomyłki. Jak dowodzi powyżej Spółka, mając na uwadze autonomiczność prawa podatkowego w stosunku do innych gałęzi prawa, stosowanie takiego skrótu należy uznać za dopuszczalne, a ponadto nie wprowadza nikogo w błąd. Po drugie, literalnie czytając przepis § 15 ust 1 rozporządzenia w sprawie faktur należy przyznać, że stanowi on, iż nabywca (...) może wystawić fakturę nazwaną notą korygującą. Prawodawca pozostawia zatem wystawienie noty korygującej decyzji podatnika, jej wystawienie nie jest obligatoryjne. Gdyby było inaczej prawodawca użył by wyrażenia w brzmieniu np. nabywca (...) wystawia fakturę nazwaną notą korygującą lub nabywca (...) obowiązany jest wystawić fakturę nazwaną notą korygującą. Jednak na takie brzmienie tego przepisu prawodawca się nie zdecydował, a użycie pojęcia może należy odczytywać w ten sposób, że prawodawca pozostawia swobodę podatnikowi w tym zakresie nawet, gdyby uznać, że podatnik powinien wystawić notę korygującą i poprawić dane go dotyczące. W takim stanie rzeczy Spółka uważa, że niewywiązanie się z takiej powinności, nie wpłynie na prawo do odliczenia podatku naliczonego. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wprost nie wyklucza w takiej sytuacji możliwości skorzystania przez podatnika z prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury.

Powyższe zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 czerwca 2011 r., nr ILPP2/443-401/11-4/EN, czy też w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dni1 czerwca 2011 r., nr ITPP1/443-342/11/TS. Podobny pogląd został wyrażony w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przykładowo w wyroku z dnia 27 maja 1997 r., sygn. akt SA/Łd 3262/95, w wyroku z dnia 17 listopada 1997 r., sygn. akt I SA/Wr 758/97 oraz w wyroku z dnia 7 maja 1997 r. sygn. akt SA/Lu 672/95.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki zastosowanie przez jej kontrahentów na wystawianych przez nich fakturach skrótu firmy (nazwy) Sp. z o. o. Sp.k (którego przepisy Kodeksu spółek handlowych nie przewidują) zamiast skróconej formy (nazwy) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp.k nie stoi na przeszkodzie odliczenia podatku naliczonego z takich faktur. Pomimo niewystawienia przez Spółkę not korygujących, skrót w formie Sp. z o. o. Sp.k jest powszechnie stosowany w obrocie i nie budzi wątpliwości, a ponadto w połączeniu z analizą pozostałych zawartych na fakturze danych umożliwia bezproblemową identyfikację podmiotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl natomiast art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3a ww. ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:



1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących,
2. w których kwota podatku wykazana na oryginale faktury lub faktury korygującej jest różna od kwoty wykazanej na kopii;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku,
3. wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą tę samą sprzedaż,
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:



1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności,
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. zaświadczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 5, zawiera informacje niezgodne ze stanem faktycznym.
7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Faktury VAT są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur oraz dane, które faktury powinny zawierać określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Stosownie do regulacji § 4 ust. 1 oraz § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami FAKTURA VAT. Faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy,
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11,
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako FAKTURA VAT,
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury,
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi,
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług,
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto),
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto),
9. stawki podatku,
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu,
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku,
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Zatem z treści ww. przepisów wynika jednoznacznie, iż faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać m.in. nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy.

Kwestie dotyczące wystawiania not korygujących zostały natomiast uregulowane w § 15 ww. rozporządzenia. W ust. 1 tego paragrafu stwierdzono, iż nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę lub fakturę korygującą zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi, z wyjątkiem pomyłek w pozycjach faktury określonych w § 5 ust. 1 pkt 6-12, może wystawić fakturę nazwaną notą korygującą.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 ze zm.), podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego; zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Natomiast w myśl art. 5 ust. 3 ww. ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych ().

Stosownie do art. 96 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne ().

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 5 kwietnia 2004 r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 55, poz. 539 ze zm.) w § 1 określa wzór zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia (VAT-R). W części B1 tego zgłoszenia Dane identyfikacyjne, w poz. 11 należy podać nazwę pełną, natomiast w poz. 12 nazwę skróconą podatnika.

Zaznaczyć należy, że dane dotyczące podatnika, znajdujące się na wystawianych na niego fakturach VAT, m.in. pełna lub skrócona nazwa firmy, winny być znane organom podatkowym, czyli muszą być zgodne z danymi podatnika, podanymi w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki komandytowej, w której komplementariuszem jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Z powodu długiej nazwy firmy, Wnioskodawcai współpracujący z nim kontrahenci w obrocie gospodarczym używają nazwy skróconej takiej, której przepisy Kodeksu spółek handlowych nie przewidują. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości odliczania podatku naliczonego z faktur zawierających nazwę skróconą firmy bez konieczności wystawiania do nich not korygujących.

Wobec powyższego, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy zarówno nazwa skrócona, jak i pełna została wykazana w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2, to posługiwanie się przez Wnioskodawcę nazwą skróconą jest prawidłowe. Tym samym, o ile wystawione przez dostawców faktury VAT, w których użyta zostanie nazwa skrócona Wnioskodawcy, będą miały związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług i odzwierciedlać będą rzeczywiste transakcje handlowe, stanowić będą podstawę do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z tych faktur, bez potrzeby wystawiania przez Wnioskodawcę noty korygującej. Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługiwać będzie na zasadach ogólnych określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, o ile nie występują ograniczenia wskazane w powołanych wyżej przepisach art. 88 ust. 3a ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy