Interpretacja indywidualna z dnia 13.04.2012, sygn. IPPP1/443-56/12-2/EK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

Opodatkowanie usług związanych z transakcjami wykonywanymi przy użyciu kart płatniczych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 09 stycznia 2012 r. (data wpływu 18 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT nabywanych usług w stanie prawnych od 01.01.2011 r. jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT nabywanych usług w stanie prawnym od 01.01.2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

B. SA (dalej także Bank) jest bankiem uniwersalnym oferującym swoje usługi zarówno klientom indywidualnym jak i instytucjonalnym. W ramach świadczonych usług finansowych Bank wydaje klientom karty płatnicze (m. in. debetowe kredytowe karty typu charge) oraz umożliwia przeprowadzanie transakcji za pośrednictwem w/w kart w bankomatach, punktach detalicznych realizację płatności bezgotówkowych z wykorzystaniem kart kredytowych, etc. W celu realizacji powyższych usług Bank, podobnie jak inne instytucje finansowe, współpracuje i korzysta z kompleksowych usług świadczonych przez wiodące systemy kart płatniczych mi. V.

V. jest międzynarodową organizacją zarządzającą systemem płatniczym zrzeszającą szereg instytucji finansowych. System płatniczy V. (dalej także System) umożliwia przeprowadzanie rozliczenia finansowego transakcji dokonywanych przy pomocy kart płatniczych pomiędzy poszczególnymi grupami uczestników,

1. wydawcami kart (głównie bankami),
2. agentami rozliczeniowymi / akceptantami którzy zawierają umowy z detalistami, przyjmującymi płatności kartą bądź rozliczają transakcje bankomatowe,
3. użytkownikami kart,
4. detalistami (wszelkimi podmiotami przyjmującymi płatności kartami).

Głównym elementem Systemu pozostaje V.NET, globalny system IT, który pełni centralną rolę w procesowaniu krajowych i międzynarodowych transakcji z użyciem kart V..Dzięki uczestnictwie w Systemie Bank, działając jako wystawca kart płatniczych oraz jako akceptant rozliczeń dokonanych przy użyciu kart wystawionych przez inne instytucje finansowe, może świadczyć usługi płatnicze o konkurencyjnym standardzie i funkcjonalności. Uczestnictwo we wspomnianym systemie V. jest w praktyce niezbędnym wymogiem dla realizacji opisanych powyżej usług obsługi płatności i kart.

W celu odpowiedniego rozliczenia finansowego transakcji wykonywanych przy użyciu karty płatniczej wystawionej lub akceptowanej przez Bank niezbędne jest wykonanie szeregu operacji. System V., umożliwia m.in.:

• automatyczne przesyłanie zapytań i akceptacji autoryzacyjnych,

• przeprowadzanie automatycznych rozliczeń pomiędzy bankami i uczestnikami systemu V. rozliczanie polega na codziennym wyliczaniu kwoty, którą Bank jest winien/jest mu należna w związku z uczestnictwem w Systemie oraz, w konsekwencji, na realizacji wynikających z tego tytułu płatności;

• podejmowanie decyzji autoryzacyjnych w imieniu wystawcy karty płatniczej na podstawie ustalonych parametrów autoryzacyjnych.

Czynności powyższe stanowią integralną część usługi świadczonej przez V. zaś z perspektywy Banku pozostają niezbędne dla efektywnego świadczenia na rzecz jego klientów usług finansowych rozliczaniu transakcji dokonanych z wykorzystaniem kart płatniczych.

Bezpośrednie przypisanie usług świadczonych przez V. (i płaconych w związku z tym na jej rzecz przez Bank opłat) do usług świadczonych przez Bank poszczególnym klientom pozostaje utrudnione. Dzieje się tak m. in. w związku z oferowaniem przez V. różnego rodzaju wsparcia dla poszczególnych uczestników procesu obsługi płatności (jest ono przykładowo odmienne w zależności od tego, czy dana instytucja jest tylko wystawcą kart tylko akceptantem kart, czy zarówno wystawcą jak i akceptantem). Tym niemniej, całość usług ze strony VISY na rzecz Banku służy i polega na umożliwieniu procesowania i rozliczania finansowego transakcji gotówkowych i bezgotówkowych, realizowanych przy użyciu kart płatniczych wydawanych lub akceptowanych przez Bank.

W ramach kompleksowej usługi V. wykonuje czynności za które pobiera opłaty. Sposób ich określenia pozostaje zasadniczo wspólny dla instytucji finansowych korzystających z jej usług (składa się z szeregu szczegółowych opłat/elementów). Są to w szczególności następujące pozycje:

1. Obsługa kart, za którą V. nalicza opłaty na podstawie wolumenu transakcji przy użyciu kart płatniczych oraz liczby wydanych kart płatniczych, w oparciu o kwartalne raporty przesyłane przez Bank do V. w tym zakresie (stawki zróżnicowane w zależności od rodzaju transakcji / typu karty płatniczej);
2. Autoryzacja transakcji / automatyczne przesyłanie zapytań autoryzacyjnych w ramach systemu V.; w tym przypadku system V. przesyła zapytanie, natomiast autoryzacja dokonywana jest przez wystawcę karty / Bank (opłaty są naliczane na podstawie wolumenu transakcji przy użyciu kart płatniczych; stawki są zróżnicowane w oparciu o miejsce transakcji i typ karty);
3. Procesowanie autoryzacji w imieniu wystawcy karty / Banku w przypadku, gdy po stronie Banku autoryzacja nie jest możliwa, tj. system Banku jest niedostępny lub z różnych powodów system Banku nie odpowiada; usługi w tym zakresie obejmują m. in. weryfikację czy dana karta płatnicza nie należy do zbioru kart zastrzeżonych zdefiniowanego przez Bank generowanie zbiorczych informacji o aprobowanych transakcjach oraz indywidualnych zawiadomień o autoryzacjach dokonanych w imieniu Banku; jak również autoryzację w oparciu o określone parametry autoryzacyjne;
4. Przeprowadzanie codziennych, wzajemnych rozliczeń pomiędzy bankami / członkami systemu V.; w szczególności pomiędzy bankami, które wystawiły daną kartę płatniczą, a bankami, przy udziale których przeprowadzono daną transakcję w bankomacie lub w punkcie handlowym (dalej: POS / ang. point of sales); rozliczenia obejmują również procesowanie reklamacji pomiędzy wystawcami kart a akceptantami;
   1. w ramach powyższych czynności, V. oferuje stały dostęp do systemu V.Net, (co wiąże się z koniecznością uiszczania zapłaty rocznej).
5. Z perspektywy użytkownika Systemu do obligatoryjnych elementów usługi świadczonej przez V. zaliczyć należy:
   1. przypisanie i udostępnienie numeru BIN, czyli Bank Identification Number (6-cyfrowego numeru przyporządkowanego do danej instytucji w systemie);
   2. dostęp on-line do serwisu związanego z przeciwdziałaniem oszustwom (Global Fraud Information Service) za pomocą serwisu przekazywane są informacje o ryzyku, możliwościach zapobiegania oszustwom wspomagając zarządzanie ryzykiem;
   3. obsługę transakcji, w odniesieniu do których Bank / członek systemu V. zaakceptował transakcję przy użyciu karty V. wystawionej poza system V.;
   4. obsługę transakcji, w tym transakcji bankomatowych, w innym kraju niż kraj, w którym wystawiono kartę płatniczą; dostęp do serwisu IARS (wsparcie w zakresie autoryzacji);
   5. dostęp do informacji o danych detalistów z którymi zakończono współpracę;
   6. dostęp do serwisu internetowego V. Resolve Online (narzędzie pomocnicze do prowadzania procesów reklamacyjnych komunikacji z tym związanej).
6. Do pozostałych elementów usługi zaliczyć należy m. in. umieszczenie karty na liście kart zastrzeżonych, arbitraż między członkami/uczestnikami Systemu, aprobaty na projekt karty płatniczej, szkolenia z zakresu różnorodnych aspektów działania Systemu V.

Standardem i wymogiem działalności w systemie V. jest nabycie licencji na znaki firmowe (takie jak np. V. Classic, V. Gold, V. Platinium, etc.) jak również licencji do korzystania z praw autorskich know how, infrastruktury systemowej oraz informatycznej. Nabycie w/w pozostaje niezbędne do przystąpienia / korzystania z Systemu i jest standardem na rynku finansowym.

Ponadto, w przypadkach, gdy z winy użytkownika systemu i Banku dojdzie do określonych zdarzeń niezgodnych z regulaminem V. (np. wprowadzenie niewłaściwego kodu przekroczenie ustalonych terminów w zakresie rozliczeń) zdarzenia te mogą wymagać dodatkowych czynności ze strony V., które są także traktowane jako integralny element usługi świadczonej przez V.. Stąd, w takich przypadkach cena usług V. może być podwyższana (dolicza się dodatkowe opłaty).

Powyższe zestawienie poszczególnych czynności wykonywanych w ramach usługi świadczonej na rzecz Banku (I przyporządkowanych im opłat) należy traktować jako katalog otwarty. V. może bowiem wprowadzać dodatkowe typy czynności lub operacji w zależności od potrzeb rynkowych oraz rozwoju technologii lub też może wykonywać w danym okresie rozliczeniowym jedynie niektóre z przedstawionych czynności.

Opłaty za poszczególne czynności, są naliczane - w zależności od typu i znaczenia danej czynności w okresach rocznych lub miesięcznych, jednorazowo lub w sposób mieszany (np. opłata jednorazowa za inicjację usługi plus opłata kwartalna).

Tym niemniej wszystkie wspomniane czynności ( i związane z nimi opłaty) dotyczą jednej kompleksowej usługi i mają za zadanie umożliwienie i wspomaganie sprawnej, efektywnej i bezpiecznej obsługi transakcji finansowych, wykonywanych przy użyciu kart płatniczych. Wyodrębnienie szeregu poszczególnych kategorii opłat referujących do określonych czynności ma jedynie znaczenie biznesowe i stanowi jedynie techniczny sposób kalkulacji wynagrodzenia z tytułu świadczenia całościowej usługi przez V..

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedmiotowym stanie faktycznym usługa nabywana przez Bank od V. korzysta ze zwolnienia z podatku VAT określonego w art. 43 ust 1 pkt 40 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54, poz. 535 ze zm.) -dalej ,ustawa o VAT albo art. 43 ust. 13 w nawiązaniu do art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT...

W ocenie Banku nabywana usługa podlega zwolnieniu z VAT na mocy art. 43 ust. I pkt 40 ustawy o VAT. Jeśli z jakiegoś powodu powyższe twierdzenie zostałoby uznane za nieprawidłowe, zdaniem Banku możliwe jest uznanie, iż usługa nabywana od V. stanowi odrębną całość, jest właściwa oraz niezbędna w celu realizacji przez Bank usług zwolnionych z VAT na rzecz klientów. Podlegałaby więc zwolnieniu na mocy art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE:

Okres od 1 stycznia 2011

Po zmianach wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2011 r. podstawę zwolnienia z VAT usług obsługi płatności za pomocą kart płatniczych stanowi art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Zgodnie z przedmiotowym artykułem zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych prowadzenia rachunków pieniężnych wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Równocześnie ustawodawca wprowadził w art. 43 ust. 13 ustawy VAT implementację stosownych zapisów 112 Dyrektywy UE dotyczących tzw. usług pomocniczych. Zgodnie powołanym artykułem zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 40, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust 1 pkt 40.

Dodatkowo, zgodnie z wymogami art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT w sytuacji nabycia przez Bank usług świadczonych przez podmioty nieposiadające siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski podatnikiem i jednostką zobowiązaną do zapłaty podatku staje się Bank.

W ocenie Banku nie ulega wątpliwości, iż usługi świadczone przez niego na rzecz klientów polegające na umożliwieniu rozliczeń bezgotówkowych z wykorzystaniem kart płatniczych mieszczą się w dyspozycji art. 43 ust. 1 pkt. 40 ustawy o VAT, a ich świadczenie korzysta z określonego tam zwolnienia. Opisane usługi stanowią jedne z podstawowych usług bankowych określonych w art. 5 Ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (Dz. U. 2002 Nr 72 poz. 665 j t ze zm.) z odpowiednim doprecyzowaniem dokonanym w Ustawie z 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. 2002 Nr 169, poz. 138S, ze zm). Powyższe pozostaje zasadne dla każdego rodzaju kart, tj. nie zależnie od tego, czy mowa o kartach debetowych, kredytowych czy też o kartach typu charge.

Odnosząc się bezpośrednio do usługi świadczonej przez V. a będącej przedmiotem zapytania, w ocenie Banku mogą pojawić się wątpliwości, czy usługi powyższe mogą bezpośrednio zostać uznane za usługi w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelakiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych. Zdaniem Banku stanowisko powyższe jest zasadne i na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Kompleksowość usługi świadczonej przez wiodące światowe systemy rozliczeń płatniczych w praktyce wypełnia definicję wszelakiego rodzaju transakcji płatniczych i pozostaje wręcz sztandarowym przykładem tej właśnie kategorii usług. Równocześnie sam fakt iż V. zasadniczo nie oferuje bezpośrednio usług klientowi końcowemu, tj. dokonującemu zakupów i rozliczeń nie powinien wpływać na zmianę klasyfikacji. Analogiczne stanowisko zawarto m.in. w orzeczeniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter a Skatteministeriet.

Niezależnie od powyższego nawet gdyby uznać, choć zdaniem Banku podejście takie jest nieprawidłowe, że z jakiś powodów klasyfikacja powyższa nie jest zasadna, usługa świadczona przez V. wypełniałaby wszystkie wymogi art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

W szczególności nabywana od V. usługa stanowi odrębną całość, która jest oferowana i powszechnie obecna na rynku usług finansowych wprowadzając obowiązujące standardy w tym zakresie w skali globalnej. W praktyce wraz z usługami konkurencji usługa V. determinuje charakter i cechy rozliczeń, w tym m.in. zakres towarzyszącej informacji niezbędnej w zarządzaniu ryzykiem, formę i charakter relacji w ramach uczestnictwa w Systemie, elementy techniczne i uwarunkowania systemowe, etc. Usługa jest także odrębna w tym sensie, iż teoretycznie możliwe jest zlecenie jej konkurencji, to jest odrębnemu podmiotowi. Jednak w praktyce, ze względu na istniejący podział rynku na konkurencyjne systemy oznaczałoby to ograniczenie funkcjonalności z perspektywy klienta końcowego.

Korzystanie z Systemu oraz z elementów usługi oferowanej przez V. jest niezbędne i właściwe w celu realizacji usług obsługi płatności i kart przez Bank na rzecz klientów w tym sensie, iż jest to usługa kompleksowa, wprowadzająca globalny standard oferowanych rozwiązań. Powyższe powoduje, iż niezasadne byłyby próby podziału usługi na elementy składowe. Podział taki niezgodny z zasadami podatku VAT utworzyłby sztuczny złożony zbiór usług.

Z drugiej strony brak zakupu kompleksowej usługi oferowanej przez V. lub analogicznych usług oferowanych przez konkurencję w praktyce uniemożliwiłby Bankowi oferowanie usług obsługi kart i płatności dla swoich klientów.

Przedstawione przez Bank stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 8 lipca 2011 sygn. IPPP1/443-602/11-2/AS, w której organ zgodził się, iż świadczenie usługi polegającej na kompleksowej obsłudze transakcji finansowych dokonywanych przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych (w tym kart płatniczych) korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 Ustawy o VAT, w jej brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146 a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy wskazano, iż zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 13 znowelizowanej ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Powyższego przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14).

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego. Zwolnienia od podatku usług finansowych oparte zostały na obiektywnych kryteriach, nie są zaś uzależnione od rodzaju podmiotu świadczącego te usługi.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

I tak zgodnie z art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego zastosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

W myśl art. 135 ust. 1 lit. b-f Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę;
2. pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę;
3. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności;
4. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną;
5. transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności bankowej, świadczy na rzecz swoich klientów usługi finansowe. W związku z prowadzoną działalnością wydaje klientom różnego rodzaju karty płatnicze oraz umożliwia przeprowadzanie transakcji za pośrednictwem ww. kart w bankomatach, punktach detalicznych, realizację płatności bezgotówkowych z wykorzystaniem kart kredytowych. W celu realizacji powyższych usług Wnioskodawca współpracuje i korzysta z kompleksowych usług świadczonych przez systemy kart płatniczych m.in. V.

W ramach kompleksowej usługi V. wykonuje czynności za które pobiera opłaty. Sposób ich określenia pozostaje wspólny dla instytucji finansowych korzystających z jej usług, składa się z szeregu szczegółowych opłat/elementów, są to w szczególności następujące pozycje:

• obsługa kart, autoryzacja transakcji/automatyczne przesyłanie zapytań autoryzacyjnych w ramach systemu V.; w tym przypadku system V. przesyła zapytanie, natomiast autoryzacja dokonywana jest przez wystawcę karty / Bank, procesowanie autoryzacji w imieniu wystawcy karty / Banku w przypadku, gdy po stronie Banku autoryzacja nie jest możliwa, tj. system Banku jest niedostępny lub z różnych powodów system Banku nie odpowiada; usługi w tym zakresie obejmują m. in. weryfikację czy dana karta płatnicza nie należy do zbioru kart zastrzeżonych zdefiniowanego przez Bank generowanie zbiorczych informacji o aprobowanych transakcjach oraz indywidualnych zawiadomień o autoryzacjach dokonanych w imieniu Banku; jak również autoryzację w oparciu o określone parametry autoryzacyjne, przeprowadzanie codziennych, wzajemnych rozliczeń pomiędzy bankami / członkami systemu V.; w szczególności pomiędzy bankami, które wystawiły daną kartę płatniczą, a bankami, przy udziale których przeprowadzono daną transakcję w bankomacie lub w punkcie handlowym (dalej: POS / ang. point of sales); rozliczenia obejmują również procesowanie reklamacji pomiędzy wystawcami kart a akceptantami. W ramach powyższych czynności, V. oferuje stały dostęp do systemu V.Net, (co wiąże się z koniecznością uiszczania zapłaty rocznej).

Ponadto, z perspektywy użytkownika Systemu do obligatoryjnych elementów usługi świadczonej przez V. zaliczyć należy:

• przypisanie i udostępnienie numeru BIN, czyli Bank Identification Number (6-cyfrowego numeru przyporządkowanego do danej instytucji w systemie);

• dostęp on-line do serwisu związanego z przeciwdziałaniem oszustwom (Global Fraud Information Service) za pomocą serwisu przekazywane są informacje o ryzyku, możliwościach zapobiegania oszustwom wspomagając zarządzanie ryzykiem;

• obsługę transakcji, w odniesieniu do których Bank / członek systemu V. zaakceptował transakcję przy użyciu karty V. wystawionej poza system V.;

• obsługę transakcji, w tym transakcji bankomatowych, w innym kraju niż kraj, w którym wystawiono kartę płatniczą;

• dostęp do serwisu IARS (wsparcie w zakresie autoryzacji);

• dostęp do informacji o danych detalistów z którymi zakończono współpracę;

• dostęp do serwisu internetowego V. Resolve Online (narzędzie pomocnicze do prowadzania procesów reklamacyjnych komunikacji z tym związanej).

Do pozostałych elementów usługi zaliczyć należy m. in. umieszczenie karty na liście kart zastrzeżonych, arbitraż między członkami/uczestnikami Systemu, aprobaty na projekt karty płatniczej, szkolenia z zakresu różnorodnych aspektów działania Systemu V..

Standardem i wymogiem działalności w systemie V. jest nabycie licencji na znaki firmowe (takie jak np. V. Classic, V. Gold V. Platinium, etc.) jak również licencji do korzystania z praw autorskich know how, infrastruktury systemowej oraz informatycznej. Nabycie w/w pozostaje niezbędne do przystąpienia / korzystania z Systemu i jest standardem na rynku finansowym. Ponadto, w przypadkach, gdy z winy użytkownika systemu i Banku dojdzie do określonych zdarzeń niezgodnych z regulaminem V. (np. wprowadzenie niewłaściwego kodu przekroczenie ustalonych terminów w zakresie rozliczeń) zdarzenia te mogą wymagać dodatkowych czynności ze strony V., które są także traktowane jako integralny element usługi świadczonej przez V.. Stąd, w takich przypadkach cena usług V. może być podwyższana (dolicza się dodatkowe opłaty). Powyższe zestawienie poszczególnych czynności wykonywanych w ramach usługi świadczonej na rzecz Banku (i przyporządkowanych im opłat) należy traktować jako katalog otwarty. V. może bowiem wprowadzać dodatkowe typy czynności lub operacji w zależności od potrzeb rynkowych oraz rozwoju technologii lub też może wykonywać w danym okresie rozliczeniowym jedynie niektóre z przedstawionych czynności. Opłaty za poszczególne czynności, są naliczane - w zależności od typu i znaczenia danej czynności w okresach rocznych lub miesięcznych, jednorazowo lub w sposób mieszany (np. opłata jednorazowa za inicjację usługi plus opłata kwartalna).

Formułując własne stanowisko Wnioskodawca podkreślił, iż nabywane od usługodawcy czynności stanowią usługę kompleksową, wprowadzającą globalny standard oferowanych rozwiązań dotyczących transakcji przy pomocy kart .W konsekwencji niezasadne byłyby próby podziału usługi na elementy składowe. Podział taki, w ocenie Wnioskodawcy, byłby niezgodny z zasadami podatku VAT, utworzyły sztuczny, złożony zbiór usług.

Wskazać należy, iż co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem VAT powinno być traktowane jak odrębne i niezależne. Z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych tylko wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Z kolei jeżeli w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonywaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy w tym zakresie. Nabywane od V. usługi nie mają charakteru usługi kompleksowej, nie spełniają one bowiem przesłanek do uznania ich za jedną całość w świetle orzecznictwa TSUE, który wypowiedział się w tym zakresie w sprawach C-349/96 CPP, C-41/04 Levob, C-111/05 Aktiebolaget NN. Na tle dotychczasowego dorobku orzeczniczego TSUE ukształtowała się definicja świadczeń złożonych, z którymi mamy do czynienia w przypadku gdy (i) świadczenie pomocnicze nie stanowi celu samego w sobie, lecz stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej, (ii) poszczególne czynności są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, (iii) kiedy nie istnieje możliwość nabywania danego świadczenia od podmiotów zewnętrznych, (iv) kiedy nie istnieje możliwość odrębnego fakturowania za daną czynność. Usługa kompleksowa zawiera zatem kilka czynności (usług) opodatkowanych różnymi stawkami podatku VAT, z tym, że jedna z nich jest usługą główną, przeważającą, nadającą danej usłudze jej główny charakter, przy czym wszystkie zmierzają do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego wskazanej w umowie. Usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez usługi pomocniczej usługi głównej.

Trudno zatem zgodzić się z twierdzeniem Banku, że nabywane od usługodawcy świadczenia stanowią z ekonomicznego punktu widzenia nierozerwalną całość skoro wynagrodzenie za poszczególne czynności może być naliczane odrębnie, na co wskazuje sposób kalkulacji należności dla kontrahenta (np. w zależności od typu i znaczenia danej transakcji).

Ponadto trudno również określić w rozpatrywanej sprawie, które usługi stanowią świadczenie główne a które pomocnicze realizowane w celu lepszego wykonania usługi podstawowej. W omawianej sytuacji wszystkie świadczone usługi mają charakter równorzędny, zaś rezygnacja z niektórych czynności pozostaje bez wpływu na prawidłowe wykonanie innych usług (jak wskazał Bank nabywane czynności należy traktować jako katalog otwarty, V. bowiem może wprowadzić dodatkowe typy czynności lub operacji lub też może wykonywać w danym okresie rozliczeniowym jedynie niektóre z przedstawionych czynności). Zatem nietrudno wyobrazić sobie wykonywanie poszczególnych czynności przez kilka różnych podmiotów.Dlatego też zasadne jest twierdzenie, iż opisane we wniosku usługi V. winny być traktowane odrębnie, gdyż nie stanowią jednej kompleksowej usługi.

Zatem w celu określenia czy poszczególne czynności wchodzące w skład nabywanych od V. usług korzystają ze zwolnienia konieczne jest jednostkowe ocenianie poszczególnych czynności pod kątem skorzystania ze zwolnienia określonego art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy i art. 43 ust. 13 ustawy.

Ustawa o VAT nie określa bliżej, co należy rozumieć pod pojęciami wymienionymi w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. W tym celu należy się odwołać do uregulowań wskazanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz. U. 2002r, Nr 72, poz. 665 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 oraz art. 6 czynnościami bankowymi są prowadzenie innych rachunków bankowych oraz przeprowadzanie bankowych rozliczeń pieniężnych.

W myśl art. 5 ust. 2 pkt 3 ustawy czynnością bankową jest również () wydawanie kart płatniczych oraz wykonywanie operacji przy ich użyciu.

Odnosząc opisane powyżej przepisy prawa podatkowego do zakresu sprawy stwierdzić należy, iż nabywane usługi V. nie spełniają żadnej z przesłanek opisanych w/w przepisach. Aby przeanalizować powyższy problem należy odnieść się do problematyki usług o charakterze finansowym uregulowanym w przepisach prawa bankowego. Zgodnie z powołanym powyżej przepisem art. 5 ustawy czynnościami bankowymi są m.in. prowadzenie rachunków bankowych, przeprowadzanie bankowych rozliczeń pieniężnych oraz wydawanie kart płatniczych i wykonywanie operacji przy ich użyciu.

Wykonywane przez V. usługi stanowią jedynie czynności faktyczne - obsługę pewnych procesów związanych ze świadczeniem usług w zakresie transakcji płatniczych, jednak same w sobie takimi usługami nie są.

Powyższe regulacje nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że do usługi w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych i wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych nie obejmują swym zakresem usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy przez usługodawcę V., nawet jeżeli pośrednio są związane z usługami finansowymi świadczonymi przez Wnioskodawcę. Usługodawca bowiem nie uczestniczy w żadnym stopniu w świadczeniu usług w zakresie transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, a jedynie udostępnia Wnioskodawcy określone rozwiązania wykorzystywane przez Bank w prowadzonej działalności.

Brak jest również podstaw do twierdzenia, iż nabywane przez Wnioskodawcę usługi V. mieszczą się w pojęciu usług pośrednictwa w świadczeniu usług art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, bowiem usługodawca nie podejmuje jakichkolwiek działań zmierzających do zawarcia przez Bank umów z innymi podmiotami. Czynności nabywane przez Bank ograniczają się do obsługi procesów związanych z wykonywaniem umów już zawartych, a nie ich zawieraniem. W żadnym przypadku usługodawca nie występuje jako przedstawiciel lub pełnomocnik Banku w relacjach z jego potencjalnymi lub istniejącymi klientami.

Zatem należy uznać, iż nabywane przez Bank usługi nie są objęte zwolnieniem od podatku VAT przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

W kontekście objęcia zwolnieniem usług nabywanych przez Wnioskodawcę z art. 43 ust. 13 ustawy należy wskazać, iż zwolnienie czynności pomocniczych wykonywanych na rzecz instytucji finansowych było przedmiotem orzecznictwa TSUE. W wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE). W orzeczeniu tym, TSUE zaznaczył, iż dla zastosowania zwolnienia istotne jest, aby usługa pomocnicza, z ogólnego punktu widzenia, stanowiła osobną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi finansowej. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej. Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową. Należy też wskazać, iż TSUE w ww. orzeczeniu dodał, że Sam fakt, że jakiś element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa którą dany element reprezentuje jest zwolniona.

Ponadto aby uznać daną usługę pomocniczą do usługi finansowej niezbędne jest przytoczenie dorobku orzeczeń TSUE, które zwróciły uwagę na inną niezbędną cechę jaką dana czynność musi spełniać tj. warunek aby dana usługa była specyficzna, lub też wypełniała specyficzne funkcje usługi finansowej (wyroki C-2/95 SDC pkt 66, ale także C- 235/00 CSC pkt 25, C-169/04 Abbey National pkt 70 i 71, C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj pkt 24).

Zgodnie z celowościową wykładnią przepisów art. 43 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, uwzględniającą orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwolnieniu od podatku nie podlegają takie usługi stanowiące element (część składową) usługi finansowej, które nie są dla danej usługi właściwe w znaczeniu: specyficzne (specyficzny - właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska).

Powyższa zasada została również powtórzona w orzeczeniu TSUE w sprawie C-350/10 z dnia 28 lipca 2011r., którego przedmiotem było zastosowanie zwolnienia z podatku VAT dla usługi elektronicznego przesyłania wiadomości na rzecz instytucji finansowych dotyczących rozliczeń międzybankowych oraz przy realizacji transgranicznych transakcji na papierach wartościowych.

Trybunał w orzeczeniu tym odpowiedział na pytanie prejudycjalne Czy art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że usługi SWIFT, opisane w części 1 niniejszego postanowienia, wykorzystywane w obrocie płatniczym i do realizacji transakcji na papierach wartościowych pomiędzy instytucjami finansowymi, są zwolnione z podatku VAT....

Trybunał odwołując się do wcześniejszych orzeczeń uznał, że przelew jest operacją polegającą na realizacji dyspozycji przekazania określonej sumy pieniędzy z jednego konta na drugie. Cechuje się ona w szczególności tym, że powoduje zmianę sytuacji prawnej i finansowej istniejącej z jednej strony, między udzielającym dyspozycji a beneficjentem, a z drugiej strony, między nimi a ich bankiem, jak również, w odpowiednim przypadku, między bankami. Ponadto czynnością powodującą tę zmianę jest sam przelew środków między kontami, niezależnie od jego kauzy. Powyższa analiza odnosząca się do czynności dotyczących przelewów lub płatności w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy ma również co do zasady zastosowanie odpowiednio do transakcji dotyczących papierów wartościowych w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 5 omawianej dyrektywy.

W dalszej części orzeczenia Trybunał stwierdził, że nic nie stoi na przeszkodzie temu, by usługi zlecane zewnętrznym operatorom spoza instytucji finansowych, niemającym tym samym bezpośredniego związku z klientami tych instytucji, były zwolnione z VAT, o ile usługi te stanowią oddzielną całość, której skutkiem jeśli ją oceniać globalnie jest spełnienie specyficznych i istotnych funkcji transakcji finansowych określonych w art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy. Aby ocenić, czy usługi spełniają powyższe kryterium, należy zbadać, po pierwsze, czy świadczenie tych usług może powodować prawne i finansowe zmiany podobne do zmian wywołanych rozliczeniami międzybankowymi lub transakcjami dotyczącymi samych papierów wartościowych, a po drugie, czy odpowiedzialność wobec jej klientów ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy omawianych operacji finansowych.

TSUE w ww. orzeczeniu zauważył, że sama tylko okoliczność, iż dany składnik jest nieodzowny do realizacji określonej transakcji objętej zwolnieniem, nie pozwala uznać, że usługa odpowiadająca temu składnikowi objęta jest zwolnieniem. () Z orzecznictwa przytoczonego w pkt 24-26 wynika również, że prawne i finansowe zmiany pozwalające na określenie danej czynności jako czynności zwolnionej z podatku VAT wynikają z samego faktu przeniesienia własności, faktycznego lub potencjalnego, w odniesieniu do środków lub papierów wartościowych, przy czym nie jest wymagane, by zrealizowana w ten sposób operacja była skuteczna wobec osób trzecich. () W związku z tym, skoro usługi są usługami elektronicznego przesyłania wiadomości, których wyłącznym przedmiotem jest przekazywanie danych, nie spełniają one jako takie żadnej z funkcji którejkolwiek z transakcji finansowych, o których mowa w art. 13 cześć B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy, tj. nie skutkują przeniesieniem środków lub papierów wartościowych i nie posiadają zatem ich cech.

W konkluzji Trybunał stwierdził, że ww. przepis należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie z podatku od wartości dodanej ustanowione w powyższym przepisie nie obejmuje usług elektronicznego przesyłania wiadomości świadczonych instytucjom finansowym, takich jak sporne usługi w postępowaniu przed sądem krajowym.

Uwzględniając powyższe należy uznać, że aby transakcje mogły zostać uznane na gruncie Dyrektywy VAT za zwolnione, muszą stanowić odróżniającą się całość, być specyficzne dla transakcji finansowych, mieć podstawowe znaczenie dla ich realizacji.

W świetle wyroków TSUE należy stwierdzić, iż sam fakt, że element składowy ma znaczenie dla zawarcia transakcji zwolnionej, nie uprawnia do wniosku, że usługa, którą ten element reprezentuje, jest zwolniona.

Zatem należy dokonać szczegółowej analizy wymienionych we wniosku czynności nabywanych od V. pod kątem spełnienia przez nie wszystkich warunków wymienionych w art. 43 ust. 13 ustawy tj. czynności te muszą stanowić element usługi finansowej, muszą mieć odrębny od tej usługi charakter, jak również muszą być niezbędne do wykonania usługi finansowej oraz dla niej właściwe, czyli specyficzne.

Zdaniem Organu nabywana od V. usługa obsługi kart, gdzie opłata naliczana jest na podstawie m.in. transakcji przy użyciu kart płatniczych, autoryzacji transakcji, procesowanie autoryzacji w imieniu wystawcy karty prowadzi do zmiany sytuacji prawnej lub finansowej stron. Z opisu sprawy wynika, że dana czynność jest wykonana poprzez uzyskanie potwierdzenia autoryzacji dla takiej transakcji w Banku lub u wystawcy karty. Należy wskazać, iż takie czynności nie są czynnościami jedynie technicznymi, gdyż mają bezpośredni wpływ na fizyczne przekazanie środków pieniężnych. Również usługi rozliczania transakcji należy uznać za czynności prowadzące do zmiany sytuacji prawnej lub finansowej stron transakcji płatniczej. Jak wskazał Wnioskodawca w ramach nabywanej usługi od V., usługodawca przeprowadza codzienne rozliczenia pomiędzy uczestnikami systemu rozliczeniowego tj. Bankiem i innymi członkami systemu V. w szczególności pomiędzy Bankami, które wystawiły daną kartę płatniczą, a bankami, przy udziale których przeprowadzono daną transakcję w bankomacie lub w punkcie handlowym. Również czynności związane z obsługą karty w zakresie transakcji, w odniesieniu do których Bank/ członek systemu V. zaakceptował transakcję przy użyciu karty V. wystawionej poza systemem V., obsługa transakcji, w tym transakcji bankomatowych, w innym kraju niż kraj, w którym wystawiono kartę płatniczą stanowią usługi które zasadniczo wpływają na sytuację prawną lub finansową stron transakcji. Nie są to czynności czysto techniczne. Wszystkie ww. usługi, które Wnioskodawca nabywa od usługodawcy (V.), w ocenie Organu, spełniają warunki upoważniające do zastosowania zwolnienia od podatku VAT wymienionego w art. 43 ust. 13 ustawy, stanowią element usługi finansowej, mają odrębny charakter od usługi finansowej ale są też niezbędne do jej wykonania oraz właściwe w znaczeniu specyficzne (właściwe wyłącznie dla usługi finansowej, nie występujące w innej dziedzinie życia).

Pozostałe wymienione we wniosku usługi nabywane od V. takie jak:

• rozliczenia obejmujące procesowanie reklamacji pomiędzy wystawcami kart a akceptantami,

• przypisanie i udostępnienie numeru BIN,

• dostęp on-line do serwisu związanego z przeciwdziałaniem oszustwom,

• dostęp do serwisu IARS,

• dostęp do informacji o danych detalistów z którymi zakończono współpracę,

• dostęp do serwisu internetowego V. Resolve Online,

• umieszczenie karty na liście kart zastrzeżonych, arbitraż między członkami/uczestnikami Sytemu, aprobaty na projekt karty płatniczej, szkolenia z zakresu różnorodnych aspektów działania Systemu V.,

• nabycie licencji za znaki firmowe, licencji do korzystania z praw autorskich know how, infrastruktury systemowej oraz informacyjnej,

• czynności dotyczące transakcji niezgodnych z regulaminem V.;

stanowią czynności czysto techniczne i nie spełniają warunków do objęcia ich zwolnieniem na podstawie art. 43 ust.13 ustawy. Trudno uznać za specyficzne dla transakcji finansowych (dokonywanie płatności przy użyciu kart) tj. właściwe tylko i wyłącznie dla tych transakcji i nie występujące w żadnej innej dziedzinie życia, czynności polegające na przeprowadzeniu procedur reklamacyjnych, przekazywanie informacji, czynności związanych z zachowaniami niezgodnymi z regulaminem i inne wymienione wyżej. Zaznaczyć należy, iż w trakcie świadczenia ww. usług, usługodawca nie ingeruje (inaczej niż w przypadku np. autoryzacji transakcji) w proces dokonywania płatności przy użyciu karty. Niewątpliwie niektóre z tych czynności są niezbędne do prawidłowego wykonania przedmiotowych transakcji jednak nie można uznać, że fakt iż dany element jest niezbędny do wykonania transakcji zwolnionej uprawnia do uznania że usługa którą dany element reprezentuje korzysta ze zwolnienia (por. wyrok TSUE C-2/95).

W tym miejscu należy podkreślić, iż w powołanym wyżej orzeczeniu Trybunału w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj, sąd uznał, że usługi polegające na umożliwieniu przekazywania w sposób chroniony odpowiednimi zabezpieczeniami przez jedną instytucję finansową drugiej takiej instytucji wiadomości dotyczących m.in. dyspozycji płatności, pomimo iż niezbędne do wypełnienia tej dyspozycji, nie spełniają żadnej z funkcji transakcji finansowej. Jednym z argumentów przesądzających taką tezę było stwierdzenie, że usługi, których zakres obejmuje czysto techniczne czynności, nie ingerują w treść przekazywanej informacji.

Końcowo należy wskazać, że powołana przez Stronę interpretacja indywidualna jest jedyną z wielu rozstrzygnięć w tym przedmiocie. Zapewnienie jednolitości stosowania prawa podatkowego wynikające z art. 14a Ordynacji podatkowej dokonuje się w odniesieniu do utrwalonej praktyki organów podatkowych mającej odniesienie od całego katalogu wydanych interpretacji w tym zakresie.

Ponadto zauważyć należy, że Minister Finansów działając na podstawie art. 14e Ordynacji z urzędu może dokonać zmiany wydanej interpretacji ogólnej lub indywidualnej, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Jednocześnie tut Organ informuje, iż przedmiotowa interpretacja rozstrzyga w zakresie pytania nr 1 wniosku, odpowiedź na pytanie nr 2 została udzielona w odrębnym roztrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Referencje

IPPP1/443-56/12-3/EK, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie