Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 28.06.2005, sygn. PPB1-4407/I/24/05, Izba Skarbowa w Katowicach

Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, po rozpoznaniu zażalenia z dnia 11 kwietnia 2005r. wniesionego przez Spółkę na postanowienie Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu z dnia 31 marca 2005r., znak: PSUS/PPOI-443/134/05/MS stanowiące interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za nielegalny pobór gazu

odmawia uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 7 marca 2005r. znak: CFR-322-010/05 Spółka, w trybie przepisów art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, zwróciła się do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za nielegalny pobór gazu.

W ww. piśmie z dnia 7 marca 2005r. znak: CFR-322-010/05 wnioskodawca stanął na stanowisku, że do nielegalnego pobierania paliw gazowych zastosowanie ma art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.), zgodnie z którym, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Postanowieniem z dnia 31 marca 2005r. Nr PSUS/PPOI - 443/134/05/MS Naczelnik Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu uznał za nieprawidłowe stanowisko Podatnika w sprawie będącej przedmiotem ww. wniosku z dnia 7 marca 2005r.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie z dnia 11 kwietnia 2005r. znak: CFR-322-016/05, w którym wnosi o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i wydanie decyzji stwierdzającej, że stanowisko Spółki zawarte we wniosku z dnia 7 marca 2005r. znak: CFR-322-010/05 jest prawidłowe.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2003r. nr 153, poz. 1504 ze zm.) w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii z sieci, sprzedawca pobiera opłaty za nielegalnie pobrane paliwo lub energię w wysokości określonej w taryfach. Opłaty, o których mowa powyżej, podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Przepisami, wydanego na podstawie art. 69 ust. 1a i 1b ww. ustawy - Prawo energetyczne, rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 sierpnia 1998r. w sprawie ustalenia zakresu i wysokości opłat za nielegalny pobór paliw gazowych (Dz. U. nr 118, poz. 761) określono zakres stosowania i sposób obliczania wysokości opłat pobieranych z tytułu nielegalnego pobierania paliw gazowych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z ust. 2 tego artykułu, czynności, o których mowa powyżej, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Przepis ten odnosi się m. in. do sytuacji, gdy dana czynność jest dozwolona, ale jej dokonanie nastąpiło z naruszeniem odrębnych przepisów. Jednakże owo naruszenie odrębnych przepisów nie wywołuje skutków nieważności czynności. Pobór energii lub paliw gazowych winien mieć miejsce w oparciu o umowę sprzedaży z przedsiębiorstwem energetycznym (czy analogicznie z przedsiębiorstwem gazowniczym). Zatem jest to czynność, która może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Konsekwentnie sam brak umowy w tym zakresie nie stanowi wypełnienia dyspozycji przepisu art. 6 pkt 2 cyt. ustawy o podatku VAT.

Jak zauważa, w przedmiotowym zażaleniu, Spółka, zgodnie z art. 6 pkt 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przepisów tej ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Za słuszne należy przyjąć stwierdzenie, że celem tego przepisu jest nieopodatkowywanie zachowań niepożądanych, sprzecznych z prawem (np. prostytucja, przemyt, łapownictwo, handel narkotykami), aby nie stwarzać pozorów ich legalizacji. W obecnym stanie prawnym wykładnia tego przepisu musi być jednak dokonywana z uwzględnieniem cech wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i orzecznictwa ETS. W przepisach VI Dyrektywy brak jest tak stanowczego wyłączenia z systemu VAT czynności, które uznawane są za nielegalne, a orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje, że dla opodatkowania tym podatkiem nie jest w zasadzie istotna nielegalność danej transakcji, lecz jak ta transakcja rzutuje na realizację zasady neutralności VAT, w aspekcie przede wszystkim na konkurencyjność.

Analiza orzeczeń ETS-u np. w sprawie C-283/95 pomiędzy Karlheinz Fischer a Finanzamt Donaueschingen (Niemcy) (zob. VI Dyrektywa VAT, pod red. K. Sachsa, C. H. Beck, Warszawa 2004, s. 46), czy też w sprawie C-3/97postępowanie karne przeciwko John Charles Goodwin i Edward Thomas (Wielka Brytania) (zob. jak wyżej, s. 47-48), pozwala wysnuć wniosek, że systemowi VAT nie podlegają jedynie takie czynności nielegalne, które nie mają wpływu na konkurencyjność w legalnym sektorze obrotu takimi samymi towarami lub usługami. Jeżeli natomiast istnieje legalny rynek obrotu danymi towarami lub usługami, nielegalny nimi obrót, który ma wpływ, z uwagi na konkurencyjność, na rynek legalny, nie może pozostawać poza obrotem komercyjnym i nie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego mającego miejsce w przedmiotowej sprawie, należy stwierdzić, że pobór gazu dokonany m. in. bez umowy zawartej ze sprzedawcą, czy też niezgodnie z warunkami określonymi w umowie, jest czynnością nielegalną, jednakże nieopodatkowanie jej prowadziłoby do naruszenia zasady równej konkurencji, z uwagi na fakt, że legalny obrót gazem jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, czynnościami wymienionymi w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, są również dostawy energii i paliw, których pobranie zostało dokonane m. in. bez umowy zawartej ze sprzedawcą, czy też niezgodnie z warunkami określonymi w umowie, za które pobiera się opłaty stanowiące formę odpłatności za pobraną w ww. sposób energię lub paliwa.

Odnosząc się do stwierdzenia Spółki, że opłata za nielegalny pobór gazu jest formą naprawienia szkody wyrządzonej Spółce przez sprawcę kradzieży, ma także charakter sankcyjny, organ odwoławczy zauważa, że de facto opłata ta, pobierana na podstawie przepisu art. 57 ww. ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne, stanowi należność za przekazany (pobrany przez nielegalnego użytkownika) towar (gaz). Pobierana opłata stanowi w tym przypadku ekwiwalent za pobrany gaz i nie może być oceniana inaczej niż zapłata za wydany towar, a więc czynność mieszczącą się w zakresie regulacji ustawy o podatku VAT. Tym bardziej, że wysokość opłaty za nielegalny pobór gazu, zgodnie z przepisem § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 sierpnia 1998r. w sprawie ustalenia zakresu i wysokości opłat za nielegalny pobór paliw gazowych, oblicza się jako iloczyn 2-krotnej stawki opłaty za pobrane paliwo, ustalonej w taryfie, według której jest lub powinien być rozliczany odbiorca w dniu stwierdzenia nielegalnego poboru i ilości paliw ustalonych według zasad określonych w ust. 2-4 tegoż paragrafu. Zaznaczyć należy, że sam ustawodawca w wyżej powołanych przepisach wynagrodzenie za nielegalny pobór energii czy też gazu określa mianem "opłaty" a nie mianem "odszkodowania".

W ocenie organu odwoławczego powołane przez Spółkę w zażaleniu orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Zatem postanowiono orzec jak w sentencji decyzji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w toku postępowania administracyjnego.

Na mocy art. 143 cyt. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, wydana została z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Na decyzję służy skarga (w dwóch egzemplarzach) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (adres do korespondencji: Izba Skarbowa w Katowicach - Ośrodek Zamiejscowy w Bielsku- Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała), w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia.