Zdaniem Banku zakodowanie faktury VAT w formie pliku elektronicznego i przesłanie takiego pliku kontrahentowi za pośrednictwem poczty elektronicznej jest zgodne z przepisami ustawy o VAT oraz innymi przepisami regulującymi zasady wystawiania faktur. Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Szczegółowe zasady wystawiania faktur reguluje natomiast Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337, z późn. zm.); (dalej jako: Rozporządzenie w sprawie wystawiania faktur). Rozporządzenie to szczegółowo wskazuje jakie dane powinna zawierać faktura, termin w jakim faktura powinna zostać wystawiona itp. Rozporządzenie w sprawie wystawiania faktur w § 19 ust. 1 wskazuje także, że faktury są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, oryginał faktury powinien otrzymać nabywca, a kopię faktury zatrzymuje sprzedawca. Nabywca towarów lub usług powinien zatem otrzymać oryginał faktury, przy czym przepisy Rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur, jak również przepisy ustawy o VAT nie precyzują w jaki sposób nabywca powinien otrzymać taką fakturę. W szczególności, żaden przepis ustawy o VAT oraz Rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur nie wskazuje, że faktura powinna być wydrukowana przez podatnika i przesłana kontrahentowi za pośrednictwem poczty lub w inny podobny sposób.

W związku z tym należy uznać, że sposób dostarczenia kontrahentowi faktury VAT jest dowolny i zależy od ustaleń dokonanych przez podatnika z kontrahentem. Za dopuszczalne należy zatem uznać wystawienie faktury w informatycznym systemie księgowym, zakodowanie faktury w formie pliku elektronicznego i przesłanie kontrahentowi takiego pliku za pośrednictwem poczty elektronicznej w celu wydrukowania tej faktury przez kontrahenta i załączenia przez niego do prowadzonej dokumentacji.

Pomiędzy fakturą przesłaną za pomocą poczty elektronicznej, którą później kontrahent wydrukuje samodzielnie a fakturą wydrukowaną przez podatnika i przesłaną kontrahentowi za pośrednictwem poczty tradycyjnej lub w inny podobny sposób nie ma różnicy. Faktury te będą zawierały takie same dane, będą dokumentowały transakcję zawartą pomiędzy podatnikiem i jego kontrahentem. Jedyną różnicą będzie sposób dostarczenia takiej faktury przez podatnika kontrahentowi. Sposób dostarczenia faktury kontrahentowi jest natomiast nieistotny z punktu widzenia podatku VAT i w żaden sposób nie powinien wpływać na rozliczenia podatkowe podatnika oraz jego kontrahenta.

Należy przy tym podkreślić, że plik elektroniczny w którym jest zakodowany obraz faktury, który to plik jest przesyłany za pośrednictwem poczty elektronicznej nie jest fakturą VAT. Fakturą VAT jest wydrukowany przez kontrahenta z tego pliku egzemplarz faktury załączony do prowadzonej dokumentacji i zaewidencjonowany w ewidencji VAT. Zakodowanie faktury w formie pliku elektronicznego umożliwia jedynie przesłanie tej faktury do kontrahenta za pomocą poczty elektronicznej. Nie zmienia to faktu, że faktura przesłana za pomocą poczty elektronicznej jest fakturą papierową i podatnik ma obowiązek wydrukować taką fakturę, załączyć do prowadzonej dokumentacji oraz przedstawić na żądanie organów podatkowych taką fakturę w formie papierowej.

Faktura przesłana za pomocą poczty elektronicznej nie jest zatem fakturą wystawianą w formie elektronicznej, o której mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z 14.07.2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (dalej jako: rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych).

Fakturami wystawianymi w formie elektronicznej, o których mowa w tym rozporządzeniu są bowiem faktury, które mają wyłącznie elektroniczną postać tzn. są wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej. Fakturami wystawianymi w formie elektronicznej są więc faktury, które nie mają formy papierowej. W konsekwencji oznacza to, że podatnik nie jest zobowiązany do posiadania papierowego egzemplarza faktury wystawionej w formie elektronicznej, lecz zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych jest zobowiązany do zapewnienia na żądanie organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej natychmiastowego, pełnego i ciągłego dostępu drogą elektroniczną do takich faktur.

W związku z powyższym do faktur przesyłanych za pośrednictwem poczty elektronicznej, które muszą być wydrukowane przez odbiorcę nie znajdują zastosowania wymogi określone w Rozporządzeniu w sprawie faktur elektronicznych. Faktury te nie są bowiem fakturami wystawianymi w formie elektronicznej, lecz fakturami papierowymi, elektroniczny jest jedynie sposób komunikacji między podatnikiem a kontrahentem. Podsumowując, faktura przesłana za pośrednictwem poczty elektronicznej, która musi zostać wydrukowana i załączona przez kontrahenta do prowadzonej dokumentacji nie jest fakturą wystawianą w formie elektronicznej o której mowa w Rozporządzeniu w sprawie faktur elektronicznych. Do takich faktur nie znajdują więc zastosowania wymogi określone w tym Rozporządzeniu, faktura taka jest bowiem tradycyjną fakturą papierową jedynie sposób jej przesłania do kontrahenta jest elektroniczny.

Przepisy ustawy o VAT oraz przepisy rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur nie regulują natomiast sposobów dostarczenia faktur papierowych kontrahentowi, w tym nie wykluczają możliwości przesłania faktury za pośrednictwem poczty elektronicznej. W związku z tym, za zgodne z tymi przepisami należy uznać przesłanie faktury kontrahentowi za pośrednictwem poczty elektronicznej po jej zakodowaniu w postaci pliku elektronicznego. Należy podkreślić, że podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w niedawnym wyroku z 21 maja 2010 r. (sygn. I FSK 1444/09), w którym Sąd uznał za zgodne z odpowiednimi przepisami przesyłanie faktur papierowych za pośrednictwem poczty elektronicznej. W ustnym uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych dotyczy jedynie faktur sporządzanych, przesyłanych i przechowywanych w formie elektronicznej i nie dotyczy faktur jedynie przesyłanych drogą elektroniczną, jeżeli faktury te będą następnie wydrukowane i przechowywane w formie papierowej. W związku z tym zdaniem Sądu przesłanie faktury drogą elektroniczną, jeżeli faktura ta będzie następnie wydrukowana i przechowywana w formie papierowej nie wymaga kwalifikowanego podpisu elektronicznego.

Zdaniem Banku, przesłanie faktury za pośrednictwem poczty elektronicznej po jej uprzednim zakodowaniu w pliku elektronicznym jest zgodne z przepisami ustawy o VAT oraz z przepisami rozporządzeń wykonawczych regulujących zasady wystawiania faktur. W związku z tym, jeżeli Bank otrzyma od kontrahenta fakturę za pośrednictwem poczty elektronicznej następnie wydrukuje taką fakturę, załączy do prowadzonej dokumentacji oraz zaewidencjonuje w ewidencji VAT, Bank będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego określonego na takiej fakturze na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika.

Z kolei zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę.

Powyższe przepisy nie uzależniają prawa do odliczenia podatku naliczonego od formy w jakiej podatnik otrzymał fakturę. Podatnik ma więc prawo do odliczenia podatku naliczonego, niezależnie od tego w jakiej formie otrzymał fakturę od kontrahenta. O ile zatem wydatek taki jest związany z czynnościami, co do których Bankowi przysługuje prawo do odliczenia podatku, wówczas Bank ma prawo do odliczyć podatek naliczony określony na fakturze otrzymanej za pośrednictwem poczty elektronicznej. Jak bowiem wyżej wskazano nie ma różnicy między fakturą przesłaną za pośrednictwem poczty elektronicznej a fakturą przesłaną za pomocą poczty tradycyjnej lub w inny podobny sposób. Jedyną różnicą jest sposób komunikacji między podatnikiem a kontrahentem. Sposób komunikacji między podatnikiem a kontrahentem jest natomiast obojętny z punku widzenia podatku VAT i w żaden sposób nie powinien ograniczać prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Podsumowując, przesłanie faktury za pośrednictwem poczty elektronicznej jest zgodne z odpowiednimi przepisami ustawy o VAT oraz rozporządzeń regulujących zasady wystawiania faktur. Faktura przesłana za pośrednictwem poczty elektronicznej, wydrukowana przez podatnika i załączona do prowadzonej dokumentacji jest zwykłą fakturą

papierową nieróżniącą się od faktury przesłanej za pośrednictwem poczty tradycyjnej lub w inny sposób. Bank ma zatem prawo do odliczenia podatku naliczony określonego na fakturze otrzymanej za pośrednictwem poczty elektronicznej. W celu odliczenia podatku naliczonego Bank powinien jednak wydrukować fakturę otrzymaną za pośrednictwem poczty elektronicznej załączyć do prowadzonej dokumentacji oraz zaewidencjonować w ewidencji VAT.

Należy podkreślić że podobne stanowisko zajął także Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanym wyroku z 21 maja 2010 r. W wyroku tym Sąd potwierdził prawo podatnika do odliczenia kwoty podatku naliczonego określonej na fakturze otrzymanej za pośrednictwem poczty elektronicznej po wydrukowaniu tej faktury przez podatnika i jej załączeniu do prowadzonej dokumentacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 6. Ponadto w art. 106 ust. 8 ustawodawca zawarł delegację dla Ministra Finansów do określenia zasad wystawiania i przechowywania faktur. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych przewidują dwie formy faktur, tzw.: papierową i elektroniczną.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.). Zasady te dotyczą zarówno faktur wystawianych w formie papierowej jak i elektronicznej, przy czym ta druga forma wymaga wypełnienia dodatkowych warunków, o których mowa będzie w dalszej części. Przepisy § 19 - 21 powyższego rozporządzenia regulują techniczne aspekty związane z wystawianiem i przechowywaniem faktur. Zgodnie z § 19 ust. 1 w/w rozporządzenia, faktury i faktury korygujące wystawiane są co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Oryginał faktury powinien zawierać wyraz ORYGINAŁ, a kopia faktury - wyraz KOPIA (§ 19 ust. 2). Gdy oryginał zaginie lub ulegnie zniszczeniu, na wniosek nabywcy sprzedawca może wystawić duplikat faktury (§ 20 w/w rozporządzenia).

Zgodnie zaś z § 21 ust. 1 w/w rozporządzenia, podatnicy VAT mają obowiązek przechowywać oryginały i kopie faktur, faktur korygujących i duplikatów tych dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Ponadto, zgodnie z § 21 ust. 2 rozporządzenia, oryginały faktur oraz faktur korygujących jak również duplikaty przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

Analiza powołanych powyżej przepisów § 19 i 21 rozporządzenia Ministra Finansów nakazuje stwierdzić, iż jedyną dopuszczalną formą dokumentowania transakcji kupna sprzedaży, poza formą elektroniczną, która będzie przedmiotem późniejszej analizy, jest wystawianie faktur VAT w formie papierowej. Użyte przez ustawodawcę sformułowania: wystawiane są w co najmniej dwóch egzemplarzach" (§ 19 ust. 1 rozporządzenia), czy dokumenty (...) przechowuje się w oryginalnej postaci" (§ 21 ust. 2 rozporządzenia) niewątpliwie odnoszą się bowiem do dokumentów w formie zmaterializowanej papierowej.

Udostępnienie nabywcy faktury poprzez pocztę elektroniczną, choć można uznać za formę wystawienia faktury, to nie można tego jednak uznać za wystawienie faktury w formie papierowej. Udostępniając fakturę poprzez pocztę elektroniczną Strona niewątpliwie dokonuje elektronicznego przekazu treści tego dokumentu zapisanej w języku informatycznym.

W związku z tym faktury takie muszą spełniać wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119), ponieważ zgodnie z § 1 pkt 1, rozporządzenie to określa m.in. sposoby i warunki wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej.

Z uwagi na specyfikę tego rodzaju faktur ustawodawca nakazał w przypadku ich wystawiania dochowanie szeregu wymogów, nie przewidzianych regulacjami dotyczącymi faktur papierowych.

Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków.

Zatem w świetle obowiązujących przepisów dopuszczalne jest doręczenie faktury kontrahentowi z wykorzystaniem drogi elektronicznej, jednak z zachowaniem wymogów określonych w rozporządzeniu z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej. Jeden z tych warunków określony jest w § 4 tego rozporządzenia i zgodnie z nim faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane:

1. bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18.09.2001r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.), weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub
2. poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność danych.

W myśl zaś § 6 ust. 1 w/w rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych faktury wystawione lub otrzymane w formie elektronicznej przechowuje się na terytorium kraju w sposób umożliwiający, na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, natychmiastowy, pełny i ciągły dostęp drogą elektroniczną tym organom do tych faktur, w szczególności zapewnienie możliwości udokumentowanego poboru i wykorzystania tych faktur przez te organy, w tym ich wydruku, jak również zapewnienie czytelności tych faktur, z zastrzeżeniem ust. 2.

Jak wynika z powyżej powołanych przepisów ustawodawca postanowił, że wystawiane, przesyłane i odbierane oraz przechowywane w formie elektronicznej faktury muszą posiadać co najmniej gwarancję niekwestionowanej autentyczności pochodzenia tych dokumentów od podmiotu, który ten dokument wystawił oraz gwarancję integralności (nienaruszalności) zawartości ich treści. Z powyższego wynika przewidziany w § 4 pkt 1 omawianego rozporządzenia obowiązek opatrywania wystawionych faktur bezpiecznym podpisem elektronicznym, weryfikowanym za pomocą specjalnego certyfikatu.

Jak bowiem wskazano powyżej, w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z papierowym przekazem faktury, tylko z przekazem elektronicznym, zatem należy spełnić wszelkie wymogi dla takiego przekazu określone cytowanym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005r.

Na gruncie regulacji obu rozporządzeń, o których mowa powyżej, można więc przyjąć, że pierwsze z omówionych rozporządzeń ma zastosowanie zarówno do faktur wystawianych w formie papierowej, jak i elektronicznej. Natomiast drugi akt wykonawczy ma zastosowanie jedynie do faktur wystawianych w formie elektronicznej, zawierając w swych regulacjach szereg specyficznych dla tej formy faktury wymogów.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka rozważa wprowadzenie poczty elektronicznej (email), jako formy komunikacji pomiędzy Wnioskodawcą, a kontrahentami w zakresie przesyłania faktur VAT. Faktury dokumentujące sprzedaż będą wystawiane przez Bank w informatycznym systemie księgowym Banku. Do tego systemu wpisywane są dane, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powinny znaleźć się na fakturze. Po wpisaniu wszystkich danych system księgowy generuje obraz faktury w postaci pliku elektronicznego, zabezpieczonego przed edycją. Plik przedstawiający obraz faktury Bank będzie przesyłał za pośrednictwem poczty elektronicznej do kontrahenta. Po odebraniu takiego pliku kontrahent będzie mógł wydrukować zawartość tego pliku i wydrukowaną fakturę załączyć do prowadzonej dokumentacji.

W zakresie faktur otrzymywanych przez Bank, Bank zamierza uzgodnić z kontrahentami, że będą oni przesyłali Bankowi faktury za pośrednictwem poczty elektronicznej po zabezpieczeniu obrazu faktury przed edycją w formie pliku elektronicznego. Bank będzie drukował taki obraz faktury z otrzymanego pliku elektronicznego i będzie załączał wydrukowane faktury do prowadzonej dokumentacji. Wydrukowana i załączona do dokumentacji faktura VAT będzie ujmowana w ewidencji VAT. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż faktury przesyłane poprzez pocztę elektroniczną nie są fakturami elektronicznymi w rozumieniu rozporządzenia Ministra Finansów z 14 lipca 2005 roku.

Jednakże, z przywołanych wcześniej przepisów wynika, iż ustawodawca w sposób jednoznaczny stwierdził kiedy faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie innej niż papierowa. Ustawodawca w żadnym przepisie wyżej cytowanego rozporządzenia jak też w żadnym innym akcie prawnym nie dopuścił możliwości przesyłania faktur pocztą elektroniczna (email).

Ustawodawca świadomie wprowadził obostrzenia dla funkcjonowania faktur w formie elektronicznej, które to obostrzenia nie dotyczą przekazu dokonywanego pocztą, kurierem, czy osobiście. Jeżeli zatem strony transakcji chcą skorzystać z przekazu faktur w formie elektronicznej, a nie papierowej, muszą zastosować się do postanowień rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej. Podkreślić również należy, że przesyłanie faktury faksem lub w formie pliku PDF, niespełniającej warunków do uznania ich za przekaz elektroniczny, nie stanowi przekazania kontrahentowi oryginału faktury, który winien otrzymać zgodnie z § 19 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur. Tylko bowiem wówczas dojdzie do wprowadzenia faktury do obrotu prawnego, co ma istotne konsekwencje prawne, w szczególności w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego u odbiorcy takiej faktury. Oczywiście istnieje możliwość przekazywania faktur przez Stronę w formie przez nią opisanej, jednakże na gruncie przepisów prawa faktury te nie rodzą żadnych skutków prawnych. W takim przypadku mamy do czynienia wyłącznie z przekazaniem, do wiadomości odbiorcy, treści faktury a nie wystawieniem i doręczeniem oryginału dokumentu, o którym mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

Nie można jednak zapominać, że przepisy dotyczące faktur oraz pewien formalizm, który jest wymagany na gruncie podatku od towarów i usług służyć ma zapewnieniu pewności i bezpieczeństwa obrotu. W przypadku zachwiania owego bezpieczeństwa dobro, w imieniu którego dokonywana byłaby liberalizacja przepisów czyli ułatwienie obrotu, również mogłoby ucierpieć.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

W uzasadnieniu swego stanowiska Spółka powołuje wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 maja 2010 r. sygn. akt I FSK 1444/09. Odnosząc się do powyższego, wyjaśnić należy, iż wskazany wyrok jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie o indywidualnym charakterze i tylko do niej się zawęża, jednakże jakkolwiek orzeczenia sądowe wiążą organ podatkowy tylko w tej sprawie w której zapadły, to przytoczony przez Spółkę wyrok został potraktowany jako element prawnej argumentacji Strony. Zwrócić jednakże należy uwagę, że Sąd I instancji w wyroku z dnia 17 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 97/09, orzekł, iż nie jest możliwe, przyjęcie dualizmu - wystawianie dla kontrahenta faktury i pobieranie jej przez zainteresowanego poprzez system elektroniczny, a następnie drukowanie jej przez obie strony na materiałach piśmiennych i traktowanie jej jako dokumentu na piśmie. Sprzeciwiają się takiej koncepcji przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. i ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym, jak też prawa unijnego. Sąd I instancji uznał w konsekwencji, że wystawienie kontrahentowi faktury poprzez systemy elektroniczne, bez stosowania przepisów regulujących tę materię, powoduje, że wystawione faktury nie są dokumentem wprowadzonym do obrotu prawnego. Skoro zaś nie zostały tak wprowadzone, nie mogą korzystać z ochrony prawnej, a ujawnione w nich podmioty nie są upoważnione do stosowania prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, co przewiduje art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe stanowisko zaprezentował również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 19 października 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 1341/07. Nie można zatem stwierdzić, iż w analizowanej sprawie ukształtowana jest jednolita linia orzecznicza. Podkreślić bowiem należy, że kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Tym samym, należy stwierdzić, iż powołane w treści złożonego wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Reasumując, otrzymanie faktury poprzez systemy elektroniczne, bez stosowania przepisów regulujących tę materię, powoduje, że wystawione faktury nie są uznane na gruncie ustawy o VAT za dokumenty wprowadzone do obrotu prawnego. Skoro zaś nie zostały wprowadzone, nie mogą korzystać z ochrony prawnej, a Wnioskodawca nie jest upoważniony do stosowania prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z przedmiotowych faktur, przewidzianego w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie