Temat interpretacji

Brak obowiązku ustalenia prewspółczynnika w oparciu o art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2015 r. (data wpływu 22 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku ustalenia prewspółczynnika w oparciu o art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ustalenia prewspółczynnika w oparciu o art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 1 stycznia 2016 r. wejdzie w życie szereg zmian do ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2014 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, wynikających z ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Prawo zamówień publicznych. Zmiany te mają na celu przede wszystkim dostosowanie przepisów ustawy o VAT do prawa unijnego, wynikającego z wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W świetle art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, obowiązującego od 1 stycznia 2016 r, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu obliczyć się będzie zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów określenia proporcji (tzw. prewspółczynnik)

Wnioskodawca (O.) jest samorządową instytucją kultury, której organizatorem jest Województwo. O. jest wpisana do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora i posiada osobowość prawną.

Zgodnie ze statutem, celem działalności O. jest w szczególności przygotowanie i wystawienie dzieł operowych, baletowych, muzycznych, upowszechnianie dorobku polskiej i światowej twórczości operowej, operetkowej, baletowej, musicalowej oraz innych form działalności kulturalnej, przy udziale zespołów i artystów własnych, jak też przy pomocy krajowych i zagranicznych zespołów i artystów zapraszanych (§ 3 Statutu). O. może ponadto prowadzić dodatkową działalność gospodarczą w szczególności wykonywać usługi w zakresie: produkcji, naprawy i konserwacji środków inscenizacji, wyposażenia i sprzętu technicznego, wyposażenia, najmu, dzierżawy i innych form użytkowania posiadanego majątku, reklamy transportu, handlu.

Dochód z tej działalności w całości przeznaczony jest na podstawową działalność statutową O. (§ 6 Statutu). Działalność O. finansowana jest z: dotacji pochodzącej w Województwa, przychodów z prowadzonej działalności (przychody ze sprzedaży biletów, programów na spektakle, wypożyczeni kostiumów sprzedaż opodatkowana), przychodów z najmu, dzierżawy składników majątku (sprzedaż opodatkowana), dotacji z budżetów innych jednostek (w tym z budżetu państwa), środków otrzymanych od osób fizycznych i prawnych (sponsoring opodatkowana sprzedaż usług reklamowych).

Ww. działalność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (sprzedaż biletów na spektakle, najem powierzchni), incydentalnie występuje sprzedaż usługi artystycznej, która jest zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT. Działalność, którą O. wykonuje podlega ustawie o VAT. O. podkreśla, że nie wykonuje działalności niepodlegającej ustawie o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z tym, że większa część działalności statutowej O. jest finansowana dotacją podmiotową, czy O. od 1 stycznia 2016 r. jest zobowiązana przy ustalaniu wysokości podatku naliczonego, do stosowania tzw. prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zdarzenie przyszłe, które zostało opisane wyżej, czyli konieczność wyliczenia podatku naliczonego przy stosowaniu prewspółczynnika nie obowiązuje O.

Ustawodawca uzależnia stosowanie prewspółczynnika od zdefiniowania rodzaju prowadzonej działalności (czy jest opodatkowana lub zwolniona, ale na podstawie ustawy o VAT), a nie od rodzaju uzyskiwanych przychodów, które tą działalność finansują. Działalność O. jest opodatkowana, a działalność zwolniona jest realizowana incydentalnie. Podkreślenia wymaga fakt, że O. nie wykonuje działalności niepodlegającej ustawie o VAT. W związku z powyższym, zdaniem O., przy nabywaniu towarów i usług wykorzystywanych do celów wykonywanej przez O. działalności statutowej, która w świetle ustawy o VAT jest opodatkowana lub zwolniona, przy wyliczeniu podatku naliczonego podlegającego odliczeniu, O. nie jest zobowiązana od 1 stycznia 2016 r. do wyliczenia prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Z uwagi na fakt, że wniosek dotyczy stanu prawnego, który będzie obowiązywał od 1 stycznia 2016 r., oceny prawnej stanowiska dokonuje się na podstawie przepisów, w brzmieniu obowiązującym 1 stycznia 2016 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej sposobem określenia proporcji. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Dalsze przepisy, tj. art. 86 ust. 2b 2h ww. ustawy regulują zasady sposobu określania proporcji, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast art. art. 90b i 90c ustawy reguluje obowiązki dotyczące dokonywania ewentualnej korekty podatku odliczonego wg art. 86 ust. 2a-2h.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy, określa zakres odliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 oraz art. 8 ust. 5 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. Mieszczą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy, czy nieodpłatną działalność statutową), a także cele prywatne, które z założenia nie mają nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika, przy czym we wskazanych w art. 86 ust. 2a ustawy przypadkach, wykorzystanie towarów i usług do celów osobistych nie skutkuje zastosowaniem art. 86 ust. 2a ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi opodatkowane podatkiem VAT oraz zwolnione od podatku. Jednocześnie podkreślono, że Wnioskodawca nie wykonuje żadnej działalności niepodlegającej ustawie o podatku od towarów i usług.

W omawianej sprawie, skoro jak wynika z wniosku O. nie wykonuje czynności niepodlegających ustawie o podatku od towarów i usług, a prowadzona działalność gospodarcza jest opodatkowana lub ewentualnie zwolniona od podatku, przy założeniu, że wszystkie zakupy służą wyłącznie prowadzonej działalności gospodarczej, to nie będzie miał zastosowania art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do stosowania prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ww. ustawy, w związku z wykorzystaniem nabywanych towarów i usług wyłącznie do działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, w związku z wprowadzeniem od 1 stycznia 2016 r. art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca nie będzie zobligowany do wyliczania prewspółczynnika w oparciu o art. 86 ust. 2a ww. ustawy, jest prawidłowe.

Tut. organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy dotyczącej obowiązku określenia kwot podatku naliczonego, z zastosowaniem proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy. Natomiast nie rozstrzyga kwestii prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony na podstawie art. 86 ust. 1 w związku z art. 90 ustawy, gdyż przepisu tego nie wskazano we wniosku jako przepisu będącego przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy