Temat interpretacji
Niepodlegająca opodatkowaniu sprzedaż w trybie egzekucji komorniczej nieruchomości niezabudowanej.
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t. j. z 2005 roku Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2011 r. (data wpływu 28 listopada 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży w trybie egzekucji komorniczej nieruchomości niezabudowanej jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 28 listopada 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży w trybie egzekucji komorniczej nieruchomości niezabudowanej.
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Dłużnik jest właścicielem nieruchomości gruntowej niezabudowanej. Są to grunty orne o powierzchni 1,1459 ha, nabyte na podstawie umowy sprzedaży w dniu 16 czerwca 2005 r., co zostało potwierdzone aktem notarialnym. Dłużnik nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej, w związku z którą mógłby zostać czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług). Przedmiotowa nieruchomość nie była i nie jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej. Grunt pokryty jest dziko rosnącą roślinnością trawiastą z miejscowymi skupiskami drzew samosiejek. Od 2005 r., do dnia złożenia wniosku, nie dokonano podziału ani uzbrojenia tego gruntu. Dłużnik (oprócz nieruchomości będącej przedmiotem egzekucji komorniczej) nie posiada innych nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość stanowi jedną działkę niezabudowaną. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, obiekt wyceny znajduje się na terenie o symbolu MR-zabudowa mieszana miejscowości rolniczych. Z informacji zawartej w skierowanym do Komornika piśmie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 21 kwietnia 2011 r. wynika, iż dłużnik nie figuruje (nigdy nie figurował) w tamtejszym Urzędzie jako podatnik podatku od towarów i usług.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy sprzedaż nieruchomości zajętej przez komornika sądowego w drodze publicznej licytacji, podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług...
Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ww. nieruchomości, stanowiącej własność dłużnika, w drodze publicznej licytacji komorniczej, nie podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).
Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
Pojęcia podatnik i działalność gospodarcza, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Stosownie do art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, str. 1 ze zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej Dyrektywy, państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. art. 9 ust. 1, w szczególności () dostawy działek budowlanych. Przez działkę budowlaną rozumie się każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną, uznaną za budowlaną przez państwa członkowskie.
Ze wskazanych uregulowań wynika, że dostawa gruntów, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle definicji zawartych w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.
Aby dostawę towarów (np. gruntów) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że osoba fizyczna nieprowadząca regularnej, czy zorganizowanej działalności gospodarczej, dokonująca jednorazowej lub okazjonalnych transakcji, nie występuje w charakterze podatnika od towarów i usług. Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego (np. działki gruntu), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, sprzedaż ta nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że dłużnik jest właścicielem nieruchomości gruntowej niezabudowanej. Jest to grunt orny o powierzchni 1,1459 ha, nabyty na podstawie umowy sprzedaży w dniu 16 czerwca 2005 r. Pokryty jest dziko rosnącą roślinnością trawiastą z miejscowymi skupiskami drzew. Od 2005 r., do dnia złożenia wniosku, nie dokonano podziału ani uzbrojenia tego gruntu. Przedmiotowa nieruchomość stanowi jedną działkę niezabudowaną. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, znajduje się na terenie o symbolu MR-zabudowa mieszana miejscowości rolniczych. Przedmiotowa nieruchomość nie była i nie jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej. Dłużnik nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej, w związku z którą mógłby zostać czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Oprócz nieruchomości będącej przedmiotem egzekucji komorniczej, nie posiada innych nieruchomości.
Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że mimo, iż grunty spełniają definicję towarów, zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, z okoliczności niniejszej sprawy nie wynika, aby w związku ze sprzedażą ww. działki gruntu, można było traktować dłużnika jako handlowca. Nie można bowiem stwierdzić, że nabył ten grunt w celu dalszej odsprzedaży, czy w celach zarobkowych. Ponadto z wniosku wynika, iż nieruchomość nie była wykorzystywana do celów działalności gospodarczej. W konsekwencji, czynność sprzedaży przedmiotowej nieruchomości niezabudowanej, stanowiącej majątek własny dłużnika, oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.
Reasumując należy uznać - mając również na uwadze aktualne orzecznictwo sądowe
Końcowo zaznacza się, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej został (zostanie) określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.
Wniosek ORD-IN
Treść w pliku PDF 2 MB
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy