Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie, po rozpoznaniu Pana wniosku z dnia 02.01.2007 r. o stwierdzenie nieważności ostatecznego postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków Nowa Huta z dnia 05.10.2006 r., nr PP/443-63/06/SR/135604 w sprawie interpretacji dotyczącej zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, działając na podstawie art. 248 § 3 w związku z art. 219 oraz w związku z art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm.) odmawia stwierdzenia nieważności w/w postanowienia.

UZASADNIENIE

Działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wnioskiem z dnia 06.09.2006 r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego o wyjaśnienie czy świadczenie w ramach działalności gospodarczej przez pracowników firmy usług polegających na sprawowaniu opieki nad osobami w podeszłym wieku jest zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowane według 7% stawki podatku zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT czy według stawki 22%.

Z opisu stanu faktycznego sprawy wynika, iż prowadzi Pan działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług polegających na sprawowaniu opieki na osobami w podeszłym wieku, najczęściej niedołężnymi oraz o ograniczonej zdolności psychofizycznej. Usługi te wykonywane są przez zatrudnionych przez Pana pracowników, odpłatnie, na podstawie zleceń otrzymywanych przez Pana firmę. Według otrzymanej opinii statystycznej świadczone przez Pana usługi mieszczą się w grupowaniu 74.50.22-00.10 PKWiU usługi pozyskiwania pomocy domowych"

Pana zdaniem właściwym jest stosowanie do w/w usług, świadczonych w ramach działalności gospodarczej, zwolnienia od podatku VAT lub obniżonej do 7% stawki podatku.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 05.10.2006 r. nie potwierdził Pana stanowiska. Stwierdził bowiem, iż zgodnie z opinią statystyczną świadczone przez Pana usługi mieszczą się w grupowaniu PKWiU 74.50, a zatem podlegają opodatkowaniu według 22% stawki podatku VAT.

Na powyższe postanowienie nie wniósł Pan zażalenia i tym samym uzyskało ono walor ostateczności. Jednakże pismem z dnia 02.01.2007 r. zwrócił się Pan do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z wnioskiem o stwierdzenie nieważności w/w postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 05.10.2006 r. jako wydanego z rażącym naruszeniem: - art. 120, art. 121 i art. 122 ustawy Ordynacja podatkowa w związku z art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,
- art. 12 pkt 3 oraz art. 13 pkt A.1(g) VI Dyrektywy,
- art. 41 ust. 2 i art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT poprzez odmowę ich bezpośredniego zastosowania i naruszenie zasady jednakowego traktowania podmiotów gospodarczych, a przez to naruszenie art. 2, 7, 32, 64 w związku z art. 84 oraz art. 87, 90 i 91 Konstytucji RP.

Nie zgadza sie Pan z poglądem Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż nie jest on organem upoważnionym do dokonywania samoistnej oceny zgodności prawa krajowego z normami prawa wspólnotowego. Uważa Pan, iż organ podatkowy ma obowiązek uwzględniania prawa wspólnotowego na każdym etapie postępowania administracyjnego, na co wskazują orzeczenia ETS z dnia 19.09.2006 r C-392/04 i C-422/04 oraz z dnia 31.05.2006 r., C-453/00. Wynikający z art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa obowiązek organów podatkowych działania na podstawie przepisów prawa oznacza Pana zdaniem, że prawo to po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej obejmuje również prawo wspólnotowe, co potwierdza wyrok WSA w Warszawie z dnia 10.11.2006 r. sygn. akt III SA/Wa 1222/06. Zarzuca Pan Naczelnikowi Urzędu Skarbowego, iż uznał opinię statystyczną za dowód rozstrzygający, a nie rozważył innych aspektów i okoliczności sprawy i przez to naruszył przepisy art. 121 i 122 ustawy Ordynacja podatkowa. Ponadto Pana zdaniem zaskarżone postanowienie narusza art. 12 pkt 3 i art. 13 pkt A.1(g) VI Dyrektywy, art. 41 ust. 2, art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT oraz art. 2, 7, 32, 64 Konstytucji RP w związku z jej art. 84, 87, 90 i 91, gdyż potwierdza nierówne traktowanie podmiotów świadczących te same usługi.

Po rozpoznaniu złożonego wniosku oraz akt sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie stwierdza:

Z postanowień art. 247 § 1 pkt 3 w związku z art. 219 ustawy Ordynacja podatkowa wynika, iż organ podatkowy stwierdza nieważność postanowienia ostatecznego, które zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa.

W odniesieniu do udzielanych przez organy podatkowe w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacji podatkowych za rażące naruszenie przepisów prawa należy uznać przypadki, gdy dokonana przez organ podatkowy ocena prawna pozostaje w wyraźnej sprzeczności z zapisami regulacji podatkowych i zasadami opodatkowania.

Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie po zapoznaniu się z interpretacją podatkową udzieloną przez Naczelnika Urzędu Skarbowego postanowieniem z dnia 05.10.2006 r. nie stwierdził rażącego naruszenia przepisów wskazanych przez Pana we wniosku o stwierdzenie nieważności z dnia 02.01.2007 r.

W przedstawionym stanie faktycznym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy Pan usługi polegające na sprawowaniu opieki nad osobami w podeszłym wieku, sklasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. do grupowania 74.50.22 -00.10.

Z postanowień art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) wynika, iż dla celów podatku VAT usługi są identyfikowane za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Skoro zatem świadczone przez Pana usługi mieszczą się w grupowaniu PKWiU 74.50.22, to podlegają opodatkowaniu według 22% stawki podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. Natomiast zastosowanie przez Pana do w/w usług zwolnienia od podatku VAT lub obniżonej stawki podatku bezpośrednio w oparciu o normy wspólnotowe byłoby dopuszczalne gdyby krajowe przepisy podatkowe wprowadzały w tym zakresie rozwiązania sprzeczne z normami unijnymi. W tym jednak przypadku powołane przez Pana przepisy art. 12(3)(a) oraz art. 13(A)(1)(g) VI Dyrektywy potwierdzają jedynie prawidłowość interpretacji udzielonej przez organ podatkowy w oparciu o przepisy rodzimej ustawy o VAT. Na podstawie bowiem w/w przepisów VI Dyrektywy objęto zwolnieniem od podatku od wartości dodanej świadczenie usług i dostawę towarów bezpośrednio związanych z opieką społeczną oraz pracą w zakresie ochrony społecznej przez organy prawa publicznego oraz inne organizacje uznawane przez Państwa Członkowskie za organizacje charytatywne. W przypadku natomiast gdy Państwa Członkowskie pozwalają korzystać z w/w zwolnienia podmiotom spoza sektora publicznego, to wprowadzają wobec nich dodatkowe wymagania. Interpretacją definicji podmiotów upoważnionych do skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 13(A)(1)(g) Europejski Trybunał Sprawiedliwości zajął się na kanwie sprawy C-453/93 między WBulthuis-Griffioen a Inspector der Omzetbelasting (Holandia), w której orzekł, iż ze zwolnienia przewidzianego w artykule 13(A)(1)(g) nie może skorzystać przedsiębiorca będący osobą fizyczną Zatem przepisy polskiej ustawy o VAT w omawianym zakresie nie odbiegają od uregulowań wspólnotowych, wskazują jedynie, iż Polska nie skorzystała z przysługującego Państwom Członkowskim uprawnienia do rozszerzenia zakresu zwolnienia przysługującego organizacjom charytatywnym na prywatnych przedsiębiorców, których działalność w zakresie opieki społecznej jest nastawiona na osiąganie zysków. Dlatego w ocenie Dyrektora tut. Izby Skarbowej Pana zarzut, iż uznając za właściwą dla świadczonych przez Pana usług stawkę podatku VAT 22%,organ podatkowy naruszył postanowienia art. 12 pkt 3 i art. 13 pkt A.1(g) VI Dyrektywy, art. 41 ust. 2, art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT oraz art. 2, 7, 32, 64 Konstytucji RP w związku z jej art. 84,87,90 i 91 - jest nieuzasadniony. Tym bardziej, iż z postanowień art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską wynika, iż Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. To oznacza, iż przepisy Dyrektywy nie obowiązują wprost Państw Członkowskich, ale wymagają implementacji do systemu prawa krajowego. Dlatego nie można mówić o wejściu w życie Dyrektywy w takim znaczeniu jak wchodzą w życie przepisy prawa krajowego.

Nietrafny jest również zarzut naruszenia przez organ podatkowy I instancji postanowień art. art. 121 i 122 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez uznanie opinii statystycznej za dowód decydujący o podjętym rozstrzygnięcie z pominięciem innych okoliczności sprawy. Należy bowiem zauważyć, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego udzielając interpretacji z zakresu prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa nie przeprowadza postępowania dowodowego w zakresie objętym wnioskiem. Interpretacja bowiem zgodnie z art. 14a § 3 ustawy Ordynacja podatkowa zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Zatem organ podatkowy poprzestaje na analizie stanu faktycznego sprawy w kształcie przedstawionym przez podatnika we wniosku. W tym konkretnie przypadku Naczelnik Urzędu Skarbowego prawidłowo uwzględnił w swojej ocenie opinię statystyczną jako podstawową przesłankę dla udzielonej interpretacji, gdyż wysokość stawki podatku VAT zależy od statystycznej identyfikacji usługi.

Ze względu zatem na niestwierdzenie przesłanki określonej z art. 247 § 1 pkt 3 ustawy Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie orzekł jak w sentencji.

Na mniejszą postanowienie służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.