Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239, art. 14a § 4, art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 90 ust.1, ust.2, ust.3, ust.4, ust.6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.535 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 23.10.2006r. wniesionego przez P. X, na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/2/05/GW, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

odmówić zmiany postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 04.02.2005r. Strona wystąpiła o udzielenie pisemnej informacji, potwierdzającej stanowisko, że:

- zgodnie z przepisami prawa podatkowego- art. 8 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.535 z późn. zm.), czynność sprzedaży własnej wierzytelności jest czynnością objętą zakresem przedmiotowym VAT, ale na mocy art. 43 ust.1 pkt 1 w/w ustawy jako usługa pośrednictwa finansowego jest czynnością zwolnioną z VAT;

- zgodnie z art. 90 ust.6 ustawy o VAT sprzedaż przez Nią wierzytelności może być uznana za czynność sporadyczną, która powoduje, iż obrót osiągnięty z tytułu sprzedaży takiej wierzytelności nie jest brany pod uwagę przy obliczaniu współczynnika, służącego do odliczenia podatku naliczonego.

Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie pismem nr 1471/NUR1/443-87/05/GW z dnia 24.03.2005r. wezwał Stronę na podstawie art. 169 § 1 i 2 w związku z art. 14a § 5 oraz art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej do usunięcia w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania braków w w/w piśmie z dnia 04.02.2005r., tj. o uzupełnienie stanu faktycznego poprzez przedstawienie klasyfikacji, dokonanej przez Urząd Statystyczny w Łodzi, dotyczącej usług, o których mowa w przedmiotowym wniosku Strony.

Jednocześnie Strona została pouczona, iż nieusunięcie braków w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na w/w wezwanie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie Strona, pismem z dnia 30.03.2005r. poinformowała, iż w złożonym wniosku nie powoływała się na opinię statystyczną, dokonaną przez Urząd Statystyczny w Łodzi, a zatem nie może dokonać uzupełnienia stanu faktycznego zgodnie z w/w wezwaniem. Dodatkowo Strona podkreśliła, że Jej wniosek jest pełny, kompletny, spełnia wymogi określone w art. 14 § 2 Ordynacji podatkowej, a stan faktyczny został przedstawiony wyczerpująco.

W związku z powyższym Strona wskazała, iż żądanie uzupełnienia wniosku z dnia 04.02.2005r. uważa za nieuprawnione.

Postanowieniem z dnia 06.05.2005r., nr 1471/NUR1/443-87/05/GW Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie pozostawił wniosek Strony z dnia 04.02.2005r. bez rozpatrzenia z uwagi na fakt, iż Strona nie usunęła braków w wyznaczonym terminie.

Ponadto Strona została poinformowana, że brak w/w klasyfikacji i stwierdzenia czy opisane we wniosku usługi można zaliczyć do usług pośrednictwa finansowego, uniemożliwia organowi podatkowemu zajęcie jednoznacznego stanowiska w przedmiotowej sprawie.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W zażaleniu Strona zarzuciła zaskarżonemu postanowieniu rażące naruszenie zarówno przepisów procesowych, jak i materialno-prawnych, tj.:

- niewłaściwą interpretację art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, że nie został przedstawiony wyczerpujący opis stanu faktycznego w sprawie;

- art. 121 § 1 w/w ustawy poprzez zignorowanie zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych.

Strona w zażaleniu podkreśliła, że Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem nr 1471/DC/436/13/05/MK z dnia 10.05.2005r. uznał, iż sprzedaż wierzytelności własnych jest objęta zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jako sprzedaż prawa majątkowego według stawki 1%. W postanowieniu tym organ pierwszej instancji stwierdził, że sprzedaż wierzytelności własnych nie jest ani odpłatną dostawą towarów, ani odpłatnym świadczeniem usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie ma zastosowania norma kolizyjna wynikająca z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Strona w zażaleniu, powołując się na pisma Ministra Finansów: nr SP/8010-5/2240/04/EZ; nr SP1/76/8010-4/170/05/AA, wskazała, że stan faktyczny, zaprezentowany we wniosku z dnia 04.02.2005r. był oparty na faktach, rzeczywisty, mający miejsce, spójny, logiczny.

Ponadto Strona zauważyła, iż w w/w wniosku nie powoływała się na opinię statystyczną, ale na obowiązujące przepisy prawa podatkowego, tj. zarówno ustawę o podatku od towarów i usług, jak i treść przepisów VI Dyrektywy oraz wydanych na jej podstawie orzeczeń ETS.

Jednocześnie Strona w zażaleniu podkreśliła, że we wniosku z dnia 04.02.2005r. wystąpiła o łączne rozpatrzenie trzech kwestii, tzn. potwierdzenie, czy:

- zgodnie z przepisami prawa podatkowego- art. 8 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, czynność sprzedaży własnej wierzytelności jest czynnością objętą zakresem przedmiotowym VAT, ale na mocy art. 43 ust.1 pkt 1 w/w ustawy jako usługa pośrednictwa finansowego jest czynnością zwolnioną z VAT;

- zgodnie z art. 90 ust.6 ustawy o VAT sprzedaż przez Nią wierzytelności może być uznana za czynność sporadyczną, która powoduje, iż obrót osiągnięty z tytułu sprzedaży takiej wierzytelności nie jest brany pod uwagę przy obliczaniu współczynnika, służącego do odliczenia przez Nią podatku naliczonego;

- w związku z powyższym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 86, poz.956 z późn. zm.) czynność przelewu wierzytelności jest zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Strony tylko łączne rozpatrzenie w/w kwestii daje gwarancję właściwej interpretacji przepisów podatkowych je regulujących.

Strona w zażaleniu, powołując się na postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie: nr 1471/NUR1/443-87/05/GW z dnia 06.05.2005r.; nr 1471/DC/436/13/05/MK z dnia 10.05.2005r. wskazała, iż jest to wyraz niekonsekwencji w działaniu organu podatkowego oraz dowód na naruszenie zasady pogłębiania zaufania do tego organu, a także naruszenie art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej.

W zażaleniu Strona stała na stanowisku, że czynność przelewu własnych wierzytelności na gruncie obu ustaw, tj. ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, muszą być interpretowane w ten sam sposób ze względu na treść normy kolizyjnej, wyrażonej w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ponadto Strona w zażaleniu wskazała, iż pozostawienie Jej wniosku bez rozpatrzenia w sytuacji, gdy przedstawiła Ona w sposób wyczerpujący stan faktyczny i była gotowa do współpracy w celu wyjaśnienia wszelkich wątpliwości związanych ze zrozumieniem tego stanu, jest ewidentnym naruszeniem zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych oraz wyrazem daleko idącej pasywności organu podatkowego.

Dodatkowo Strona podkreśliła, że w tym samym stanie faktycznym, organ pierwszej instancji udzielił interpretacji w kwestii objęcia czynności sprzedaży wierzytelności własnych podatkiem od czynności cywilnoprawnych, uznając tym samym, że stan faktyczny był opisany w sposób wyczerpujący.

Mając powyższe na uwadze, Strona wniosła o:

- łączne rozpatrzenie przedmiotowego zażalenia z zażaleniem wniesionym na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nr 1471/DC/436/13/05/MK z dnia 10.05.2005r.;

- zmianę postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nr 1471/NUR1/443-87/05/GW z dnia 06.05.2005r. na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Następnie Strona po zapoznaniu się z aktami sprawy, do pisma z dnia 21.06.2005r. dołączyła artykuł z gazety Rzeczpospolita z dnia 09.06.2005r. pt. Jak opodatkowany jest obrót wierzytelnościami autorstwa P. Karola Różewicza, zwracając się jednocześnie z prośbą o wzięcie pod uwagę przy rozpatrywaniu sprawy, zawartych tam argumentów.

Dodatkowo Strona w w/w piśmie wskazała, że w/w autor zwraca uwagę na fakt, że nabycie wierzytelności w drodze cesji jest traktowane jako świadczenie usług, które korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, a w Jej przypadku, zbycie wierzytelności własnych także następuje w drodze cesji na rzecz podmiotu profesjonalnie zajmującego się obrotem wierzytelności.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu w/w zażalenia postanowieniem nr 1401/HTI/4407/14-43/05/EN z dnia 24.11.2005r. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.

Na powyższe postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 maja 2006r., sygn. akt III SA/Wa 241/06 uchylił zarówno postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr 1401/HTI/4407/14-43/05/EN z dnia 24.11.2005r., jak i postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 06.05.2005r., nr 1471/NUR1/443-87/05/GW.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu w/w wyroku stwierdził między innymi, że:

Jeżeli organ uznał, że urzędowa klasyfikacja statystyczna wykonywanych przez podatnika czynności jest konieczna do załatwienia sprawy, to obowiązany był sam o nią wystąpić.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie pismem nr 1471/NUR1/443-87/05/GW z dnia 26.07.2006r. wystąpił do Urzędu Statystycznego w Łodzi z prośbą o ustalenie dla przedmiotowej czynności sprzedaży własnej wierzytelności właściwego grupowania według PKWiU.

Główny Urząd Statystyczny Departament Koordynacji I Organizacji Badań w piśmie z dnia 25.08.2006r., nr OB-02-9-5672/KU-461/2006/4031 uznał, że sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w rozumieniu zasad metodycznych PKWiU.

Mając powyższe na uwadze, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW uznał stanowisko Strony, dotyczące prawidłowości stwierdzenia, że czynność sprzedaży własnej wierzytelności jest czynnością objętą zakresem przedmiotowym ustawy o VAT, ale na mocy art. 43 ust.1 pkt 1 w/w ustawy jako usługa pośrednictwa finansowego jest czynnością zwolnioną z VAT za nieprawidłowe.

Natomiast organ pierwszej instancji postanowieniem z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/2/05/GW uznał stanowisko Strony w kwestii prawidłowości stwierdzenia, że zgodnie z art. 90 ust.6 ustawy o VAT sprzedaż własnych wierzytelności może być uznana za czynność sporadyczną, która powoduje, iż obrót osiągnięty z tytułu sprzedaży takiej wierzytelności nie jest brany pod uwagę przy obliczaniu współczynnika, służącego do odliczenia podatku naliczonego także za nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W zażaleniu Strona zarzuca zaskarżonemu postanowieniu rażące naruszenie przepisów zarówno procesowych, jak i materialno-prawnych, tj.:

- art. 121 w związku z art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez brak uzasadnienia poglądu, że sprzedaż wierzytelności nie podlega ustawie o VAT i na tej podstawie wywodzenie w stosunku do Niej negatywnych skutków podatkowych;

- art. 121 w związku z art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez brak uzasadnienia dla definiowania pojęcia czynności wymienionego w art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług w sposób odmienny niż to pojęcie zostało określone w art. 5 ust.1 w związku z art. 5 ust.2 ustawy o VAT;

- art. 90 ust.6 ustawy o VAT poprzez jego błędną interpretację, tj. uznanie, iż w przypadku sprzedaży wierzytelności własnych nie jest to czynność objęta tym przepisem.

Strona w zażaleniu udowadnia, że uzasadnienie zaskarżonego postanowienia jest lakoniczne i w żadnej mierze nie informuje w jaki sposób i dlaczego organ pierwszej instancji uznał, iż sprzedaż własnych wierzytelności nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie Strona wskazuje, iż z treści uzasadnienia w/w postanowienia wynika, że Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie rozumie pojęcie czynności bardzo szeroko jako czynności faktyczne, obejmujące cały szereg zachowań podatników, w tym także te, które nie podlegają regulacjom VAT. Ponadto organ pierwszej instancji nie wyjaśnia dlaczego posługuje się tak rozumianym pojęciem czynności. W opinii Strony takie rozumienie normy prawnej zawartej w art. 90 ust.3 ustawy o VAT stoi w jaskrawej sprzeczności z istotą podatku od towarów i usług, tj. z zasadą neutralności.

Ponadto Strona stoi na stanowisku, że usługi sprzedaży wierzytelności są prowadzone w sposób sporadyczny, a zatem nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu współczynnika, o którym mowa w art. 90 ust.3 ustawy o VAT. Zdaniem Strony powyższe stwierdzenie potwierdza fakt, iż sprzedaż wierzytelności nie jest bezpośrednim i koniecznym uzupełnieniem działalności, ponieważ jest to działalność wtórna do podstawowej działalności, tj. świadczenia usług telekomunikacyjnych. Strona zarazem wskazuje, że sprzedaż wierzytelności nie kreuje dodatkowych nowych przychodów, pozwala jedynie na racjonalizację zarządzania długiem poprzez ograniczanie strat spowodowanych brakiem płatności za usługi stanowiące Jej działalność podstawową (tzn. gdyby Strona nie prowadziła działalności podstawowej, nie posiadałaby w ogóle wierzytelności, które sprzedaje). Jednocześnie Strona podkreśla, iż nie jest to także konieczne uzupełnienie działalności podstawowej, albowiem jest w stanie zrezygnować ze sprzedaży wierzytelności bez wpływu na wykonywanie podstawowej działalności, czyli świadczenia usług telekomunikacyjnych.

Mając powyższe na uwadze, Strona wnosi o zmianę postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/2/05/GW na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej oraz o łączne rozpatrzenie sprawy, będącej przedmiotem zażalenia na postanowienie w/w organu pierwszej instancji z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW, ponieważ sprawy te pozostają ze sobą w ścisłym związku.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału oraz po rozpatrzeniu zażalenia zważył, co następuje:

Z przedstawionego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego wynika, że Strona świadczy usługi telekomunikacyjne w zakresie telefonii komórkowej jako operator sieci Y. Sprzedaż tych usług jest dokumentowana fakturami VAT. Niektórzy odbiorcy faktur nie regulują należności w terminie powiększając w ten sposób u Spółki wolumen złego długu. W związku z powyższym podejmowane są działania windykacyjne polegające na telefonicznych i pisemnych wezwaniach, windykacji bezpośredniej przez Jej pracowników, windykacji zewnętrznej (wynajęcie agencji inkasa). W sytuacji, gdy przy zastosowaniu całej procedury windykacyjnej nie uda się uzyskać zapłaty, Strona dokonuje przelewu własnej wierzytelności w rozumieniu art. 509 Kodeksu Cywilnego. Za zapłaconą cenę na nabywcę przechodzą wszelkie roszczenia do dłużnika. Jest to transakcja definitywna, nie przewiduje się zwrotów wierzytelności. Natomiast nowy wierzyciel dochodzi roszczenia na własny koszt i ryzyko. W wyniku działania Strony następuje przeniesienie prawa własności wierzytelności poniżej ich wartości nominalnej, przez co Strona tylko częściowo odzyskuje należność główną.

W tym miejscu organ odwoławczy zauważa, że zgodnie z art. 90 ust.1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Stosownie zaś do art. 90 ust.2 w/w ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części w/w kwot, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust.10.

Ponadto zgodnie z art. 90 ust.3 ustawy o podatku od towarów i usług, powyższą proporcję ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. W/w proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust.4 w/w ustawy).

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż w myśl art. 90 ust.6 ustawy o podatku od towarów i usług, do obrotu, o którym mowa w ust.3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji, dotyczących nieruchomości lub usług, wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy w poz. 3, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

W tym miejscu organ drugiej instancji podkreśla, że jak wynika z decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr 1401/PH-I/4407/14-169/06/EN z dnia 26.04.2007r. przedmiotowa czynność przelewu dotyczy własnych wierzytelności Strony i nie może być zaklasyfikowana jako usługa pośrednictwa finansowego (wymieniona w załączniku nr 4, poz. 3), zwolniona od VAT na podstawie art. 43 ust.1 pkt 1 ustawy o VAT, ponieważ czynność ta nie będzie objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc powyższe pod uwagę organ odwoławczy, podzielając stanowisko Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zaprezentowane w postanowieniu nr 1471/NUR1/443-87/2/05/GW z dnia 10.10.2006r. stwierdza, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie ma zastosowania art. 90 ust.6 ustawy o podatku od towarów i usług, a obrót z tytułu sprzedaży własnych wierzytelności jest obrotem z tytułu wykonywania czynności w stosunku do których podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Ustosunkowując się do zarzutów Strony, podniesionych w zażaleniu, że:

- zaskarżone postanowienie narusza art. 121 w związku z art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez brak uzasadnienia poglądu, że sprzedaż wierzytelności nie podlega ustawie o VAT i na tej podstawie wywodzenie w stosunku do Niej negatywnych skutków podatkowych;

- uzasadnienie w/w postanowienia jest lakoniczne i w żadnej mierze nie informuje w jaki sposób i dlaczego organ pierwszej instancji uznał, iż sprzedaż własnych wierzytelności nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług,

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wyjaśnia, iż o liczbie wydawanych postanowień powinna decydować liczba przedstawionych we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego problemów wymagających rozstrzygnięcia. A zatem w przypadku wniosków zawierających kilka zagadnień do rozstrzygnięcia, pełna interpretacja może składać się z kilku postanowień. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

W tym miejscu organ drugiej instancji wskazuje, że Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w postanowieniu z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW przedstawił swoje stanowisko w kwestii opodatkowania sprzedaży własnych wierzytelności, w związku z czym zagadnienie to nie było powtórnie omawiane w zaskarżonym postanowieniu.

Odnośnie zaś zarzutu Strony, iż postanowienie organu pierwszej instancji nr 1471/NUR1/443-87/2/05/GW z dnia 10.10.2006r. narusza art. 121 w związku z art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez brak uzasadnienia dla definiowania pojęcia czynności wymienionego w art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług w sposób odmienny niż to pojęcie zostało określone w art. 5 ust.1 w związku z art. 5 ust.2 ustawy o VAT organ odwoławczy stoi na stanowisku, że jest on niezasadny. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w art. 5 ust.1 i ust.2 ustawy o VAT ustawodawca nie przedstawił ustawowej definicji pojęcia czynności. Ponadto należy także podkreślić, iż art. 90 w/w ustawy nie zawiera w swojej treści odesłania do art. 5 ust.1 i ust.2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto w opinii organu odwoławczego organ pierwszej instancji, wydając przedmiotowe postanowienie postępował zgodnie z przepisami prawa, dotyczącymi podatku od towarów i usług oraz z zasadami postępowania podatkowego.

Ustosunkowując się natomiast do wniosku Strony o łączne rozpatrzenie przedmiotowego zażalenia na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nr 1471/NUR1/443-87/2/05/GW z dnia 10.10.2006r. z zażaleniem wniesionym na postanowienie w/w organu pierwszej instancji nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW z dnia 10.10.2006r., organ drugiej instancji wskazuje, że zażalenie na postanowienie nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW zostało rozpatrzone w odrębnej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr 1401/PH-I/4407/14-169/06/EN z dnia 26.04.2007r., natomiast kwestia, że sprawy te pozostają ze sobą w ścisłym związku nie ma wpływu na merytoryczne rozpatrzenie w/w sprawy.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanawia jak w sentencji decyzji.