W niniejszym wniosku przez „Spółkę” rozumie się Spółkę Y spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…).

Przez „ustawę o VAT” rozumie się ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.).

Przez „ustawę o PIT” rozumie się ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.)

Przez „ustawę o CIT” rozumie się ustawę z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.)

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (…). Przed wniesieniem aportu do Spółki (omówionego szczegółowo niżej), przedmiotem działalności Wnioskodawcy była produkcja wyrobów tartacznych w postaci kantówek iglastych, tarcicy iglastej, łat, kontrłat, listew, itp. Drewno do produkcji było kupowane z Lasów Państwowych lub podmiotów handlujących drewnem z rynku (…). Zakupione drewno do tartaku dostarczane było zewnętrznymi firmami transportowymi. Następnie było poddawane na placu dalszej obróbce za pomocą sprzętu transportowego. Na maszynach tartacznych takich jak traki taśmowe czy wielopiły rozcięte drewno na placu na odpowiednie długości było szykowane pod konkretne przekroje. Po przeprowadzenie tego procesu powstawał gotowy produkt. Zdarzało się czasami tak, że klient chciał, aby go jeszcze bardziej przetworzyć i na przykład wygładzić powierzchnie (oheblować) lub zaimpregnować. Dodatkowo Wnioskodawca zajmował się handlem tarcicą iglastą. W sytuacji, gdy moce produkcyjne były zbyt małe, wówczas kupował gotowy towar od krajowych dostawców i sprzedawał innym kontrahentom doliczając sobie prowizję.

W dniu (…) r. została zarejestrowana w KRS Spółka Y spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…), której Wnioskodawca jest udziałowcem oraz Prezesem Zarządu. Na kapitał zakładowy spółki w wysokości (…) zł zostały przy jej założeniu wniesione wyłącznie wkłady gotówkowe.

W umowie Spółki określono, że jej rokiem obrotowym jest rok kalendarzowy, z tym zastrzeżeniem, że pierwszy rok obrotowy kończy się w dniu (…) roku.

W dniu (…) r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki, działając na podstawie art. 255 i 257 Kodeksu spółek handlowych postanowiło podwyższyć kapitał zakładowy Spółki o kwotę (…) zł, tj. z kwoty (…) zł do kwoty (…) zł, poprzez utworzenie nowych (…) udziałów o wartości nominalnej (…) zł każdy, o łącznej wartości nominalnej (…) zł, które to nowoutworzone udziały zostały objęte w całości przez obecnego Wnioskodawcę i pokryte wkładem niepieniężnym w postaci towarów handlowych o łącznej wartości rynkowej (…) zł, szczegółowo opisanych w załączniku numer 1 do protokołu sporządzonego w formie notarialnego (była to tarcica różnego rodzaju, deski różnego rodzaju, drewno różnego rodzaju listwy i łaty). Nadwyżka w kwocie (…) zł została przelana do kapitału zapasowego spółki. Jednocześnie dokonano wielu zmian w umowie Spółki.

W wyniku powyższej uchwały o podwyższeniu kapitału zakładowego Spółki, odrębnym aktem notarialnym Wnioskodawca oświadczył, że obejmuje (…) udziałów, o wartości nominalnej (…) zł każdy, o łącznej wartości nominalnej (…) zł, za cenę wyższą od wartości nominalnej, wynoszącą (…) zł za wszystkie udziały, w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki i pokrył je w całości wkładem niepieniężnym w postaci towarów handlowych o łącznej wartości rynkowej (…) zł, szczegółowo opisanych w załączniku numer 1 do tego aktu.

W umowie Spółki określono, że jej rokiem obrotowym jest rok kalendarzowy, z tym zastrzeżeniem, że pierwszy rok obrotowy kończy się w dniu (…) roku.

Towary handlowe stanowiące przedmiot aportu stanowiły towary handlowe nabyte przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, których zakup został ujęty w podatkowej książce przychodów i rozchodów. Wnioskodawca nie księgował w książce przychodów i rozchodów kosztów ubocznych zakupu.

Wnioskodawca miał prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT od nabycia ww. towarów handlowych.

Wnioskodawca w dniu (…) r. wystawił na Spółkę fakturę na przedmiot aportu na kwotę (…) zł brutto, w tym (…) zł podatku VAT.

Wnioskodawca nie wykazał przychodu z ww. faktury w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, ale wykaże ten przychód w zeznaniu PIT-38, złożonym do końca kwietnia roku kalendarzowego następującego po roku, w którym KRS dokona wpisu podwyższenia kapitału zakładowego Spółki. Wpis podwyższenia kapitału zakładowego Spółki w związku z wniesieniem aportu nastąpił postanowieniem Sądu Rejonowego w (…), Wydział KRS z dnia (…) r. Jako koszty uzyskania tego przychodu Wnioskodawca wpisze do PIT-38 faktyczne wydatki na nabycie ww. towarów handlowych. Jednocześnie sporządzając spis z natury na (…) r. (tzw. remanent końcowy) Wnioskodawca uwzględnił w nim zmniejszenie stanu magazynowego, które nastąpiło w związku z wniesieniem towarów aportem do Spółki.

Spółka wstrzymała się z odliczeniem podatku VAT z ww. faktury do chwili otrzymania interpretacji podatkowej. Spółka otrzymała fakturę w dniu jej wystawienia.

Spółka została zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w dniu (…) r.

Spółka stosuje stawkę 19% podatku CIT od momentu rozpoczęcia działalności.

Niniejszy wspólny wniosek dotyczy podatku VAT, natomiast Wnioskodawca złoży równolegle samodzielny wniosek dotyczący podatku PIT.

Pytania

 1. Czy wniesienie w dniu (…) r. przez Wnioskodawcę aportu do Spółki w postaci towarów handlowych podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT?

 2. W razie pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1 - czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę w dniu (…) r., którą Wnioskodawca udokumentował wniesiony aport w postaci towarów handlowych i czy Spółka może dokonać tego odliczenia poprzez korektę deklaracji podatkowej?

 3. W razie negatywnej odpowiedzi na pytanie 1 - czy Wnioskodawca powinien skorygować transakcję poprzez wystawienie faktury korygującej i czy winien wykazać tę korektę w deklaracji VAT za (…) r., czy też w miesiącu wystawienia faktury korygującej?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1)

Wnioskodawca uważa, że wniesienie przez niego w dniu (…) r. aportu do Spółki w postaci towarów handlowych podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 23%.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wyłączenie z opodatkowania zbycia majątku oparte jest na możliwości stworzonej przez art. 19 dyrektywy 2006/112/WE (tzw. 112 Dyrektywa VAT), który przewiduje, iż w przypadku gdy przedmiotem dostawy (odpłatnie lub nieodpłatnie, lub w formie aportu) jest całość lub część majątku podatnika (totality of assets or part thereof), państwa członkowskie mogą uznać, że czynność taka nie stanowi dostawy towarów i w takim przypadku nabywca będzie traktowany jak następca prawny przekazującego.

W pierwszej kolejności należy więc podkreślić, iż dyrektywa 2006/112/WE wprowadza dosyć szeroką opcję wyłączenia z opodatkowania - formuła „całość lub część majątku” pozwala w istocie rzeczy na dowolne określenie kryteriów, jakie owa „część majątku” powinna spełniać, aby jej zbycie zostało wyłączone z opodatkowania. Może się więc wydawać, iż państwa członkowskie, decydując się na zastosowanie przedmiotowej opcji, mogą względnie dowolnie dookreślić ramy tego, co będzie podlegać wyłączeniu z opodatkowania. Warto jednak zwrócić uwagę na rozstrzygnięcie TSUE w sprawie C-497/01 Zita Modes Sarl, w którym TSUE stwierdził, iż przepis art. 5 ust. 8 VI dyrektywy odnoszący się do części zbywanego majątku należy interpretować jako obejmujący wszelkie zbycie niezależnej części przedsiębiorstwa (independent part of undertaking), obejmujący elementy majątku trwałego oraz ewentualnie wartości niematerialne, które razem tworzą przedsiębiorstwo (undertaking) bądź część przedsiębiorstwa, zdolne do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Wyrokiem tym TSUE doprecyzował więc ramy art. 5 ust. 8 VI dyrektywy (i w konsekwencji art. 19 dyrektywy 2006/112/WE).

Regulacja art. 19 dyrektywy 2006/112/WE nie precyzuje, jakie warunki powinna spełniać część majątku, aby jej zbycie wyłączyć z opodatkowania, pozostawiając to w istocie rzeczy do rozstrzygnięcia państwom członkowskim. W wyroku z 11.12.2007 r. (III SA/Gl 1041/07) WSA w Gliwicach stwierdził, odnosząc się do kwestii opodatkowania zbycia części majątku podatnika, iż regulacja art. 19 dyrektywy 2006/112/WE nie może zostać zastosowana bezpośrednio, gdyż nie jest wystarczająco precyzyjna, co jest warunkiem sine qua non bezpośredniego stosowania przepisów dyrektywy 2006/112/WE. Jednak zupełnie inaczej zagadnienie to rozstrzygnął WSA w Warszawie w wyroku z 7.2.2008 r. (III SA/Wa 934/07, Legalis), w którym uznał, że regulacje art. 6 ustawy o VAT muszą być analizowane w nawiązaniu do regulacji unijnych (art. 19 dyrektywy 2006/112/WE, a uprzednio art. 5 ust. 8 VI dyrektywy) i stosownego orzecznictwa TSUE. WSA podkreślił, iż określone w art. 5 ust. 8 VI dyrektywy wyłączenie z opodatkowania dotyczy zarówno każdego przeniesienia przedsiębiorstwa, jak i każdej samodzielnej jego części, która obejmuje składniki materialne i niematerialne, i która może w samodzielny sposób prowadzić działalność gospodarczą. Innymi słowy, WSA podkreślił wagę, a wręcz decydujący charakter funkcjonalnego, a nie organizacyjnego, związku składników materialnych i niematerialnych. W konsekwencji WSA uznał, iż pojęcie „przedsiębiorstwa” w ustawie o VAT należy rozumieć jako każdy zespół składników materialnych i niematerialnych służący do realizacji określonych działań gospodarczych, bez względu na to, czy obejmuje on całość, czy jedynie część majątku danego podmiotu. Tym samym zdaniem WSA, każda transakcja obejmująca zorganizowany zespół składników majątkowych powinna pozostawać poza zasięgiem ustawy.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się przez organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Elementem kluczowym definicji „zorganizowanej części przedsiębiorstwa” jest zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązania), które w istocie rzeczy decydują o istnieniu lub braku zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zorganizowana część przedsiębiorstwa jest w pewnym sensie mikroprzedsiębiorstwem funkcjonującym w strukturach przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwem zaś jest, zgodnie z art. 551 [winno być 55¹  - przyp. Organu] kodeksu cywilnego (dalej: „KC”), zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

  1) oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwę przedsiębiorstwa);

  2) własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;

  3) prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;

  4) wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;

  5) koncesje, licencje i zezwolenia;

  6) patent i inne prawa własności przemysłowej;

  7) majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;

  8) tajemnice przedsiębiorstwa;

  9) księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Definicje - z ustawy o VAT „zorganizowanej części przedsiębiorstwa” i „przedsiębiorstwa” zawarta w kodeksie cywilnym - są w dużym stopniu analogiczne, w szczególności zważywszy na przykładowe wyliczenie składników w art. 551 [winno być 55¹  - przyp. Organu] KC. Trzeba jednak podkreślić, iż zgodnie z definicją „zorganizowanej części przedsiębiorstwa” zespół składników materialnych i niematerialnych obejmuje expressis verbis także zobowiązania. Tymczasem definicja „przedsiębiorstwa” zawarta w KC od 25.9.2003 r. nie obejmuje wprost zobowiązań jako elementu wchodzącego w skład przedsiębiorstwa. Definicja zawarta w art. 551 [winno być 55¹  - przyp. Organu] KC, po nowelizacji KC od 25.9.2003 r., wśród elementów składowych definicji „przedsiębiorstwa” nie wymienia zobowiązań, co powoduje, że w doktrynie [np. E. Gniewek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2006] przyjmuje się, że zobowiązania nie muszą stanowić elementu przedsiębiorstwa. Skoro więc w definicji zawartej w ustawach podatkowych (w tym ustawie o VAT) zobowiązania są elementem, którego istnienie decyduje o istnieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, to, jak się zdaje, powoduje to, że zakresy pojęciowe obydwu definicji różnią się na tyle istotnie, że nie można przyjąć, iż zawsze zorganizowana część przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o VAT będzie jednocześnie przedsiębiorstwem w rozumieniu KC.

Ustawodawca zakłada, że zespół składników materialnych i niematerialnych składający się na zorganizowaną część przedsiębiorstwa musi być organizacyjnie i finansowo wyodrębniony. Jednocześnie definicja nie daje żadnej dodatkowej wskazówki interpretacyjnej dotyczącej tego, na czym wyodrębnienie to miałoby polegać. Zasadne wydaje się przyjęcie, iż wyodrębnienie organizacyjne ma miejsce wówczas, gdy zespół przedmiotowych składników w istniejącym przedsiębiorstwie ma swoją formę organizacyjną w strukturze organizacyjnej podatnika. Może być nim zarówno oddział samodzielnie sporządzający bilans, jak i forma w mniejszym stopniu wyodrębniona, jak np. departament, dział, placówka handlowa itd. Podobnie rzecz się ma z wyodrębnieniem finansowym - klasycznym przykładem będzie znów oddział. Jednak, jak się zdaje, wystarczającym wyodrębnieniem finansowym będzie sytuacja, w której określone przepływy finansowe, należności i zobowiązania można, na podstawie prowadzonej przez podatnika ewidencji, alokować do przedmiotowej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z omawianą definicją ów zespół składników materialnych i niematerialnych musi być wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie i przeznaczony do realizowania określonych zadań gospodarczych. Jest to zrozumiałe, istotą zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest bowiem to, iż może ona funkcjonować w sposób samodzielny zarówno w ramach przedsiębiorstwa, jak i poza nim. Stąd ustawodawca oczekuje, iż przedmiotowy zespół składników materialnych i niematerialnych jest na tyle samodzielny, że może jako odrębne przedsiębiorstwo samodzielnie realizować zadania, do których zostało przeznaczone.

Zdaniem Wnioskodawcy aport towarów handlowych do Spółki podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT i Wnioskodawca słusznie wystawił fakturę z podatkiem VAT według stawki 23%. Przedmiotem aportu nie były żadne inne składniki majątkowe, trudno więc uznać, aby doszło do aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Spółka nie przejęła również żadnych zobowiązań Wnioskodawcy.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę w dniu (…) r., którą Wnioskodawca udokumentował wniesiony aport w postaci towarów handlowych.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Przepis ten miałby zastosowanie w sytuacji, gdyby Wnioskodawca zafakturował aport w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a więc czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT. Skoro - jak wskazano wyżej - przedmiotem aportu były wyłącznie towary handlowe i czynność tę należało opodatkować podatkiem VAT, to Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Spółka ma prawo do złożenia korekty deklaracji podatkowej za jeden z czterech miesięcy: (…) r., (…) r., (…) r. lub (…) r. Skoro w (…) r. powstał obowiązek podatku u Wnioskodawcy oraz w tym samym miesiącu Spółka otrzymała fakturę, to po zmianach wprowadzonych od (…) r. Spółka może odliczyć podatek naliczony poprzez przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (… r.) albo za jeden z trzech następnych okresów rozliczeniowych (… r.-… r.). Powyższe wynika z art. 86 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT.

Ad. 3)

W razie negatywnej odpowiedzi na pytanie 1, Wnioskodawca uważa, że powinien skorygować transakcję poprzez wystawienie faktury korygującej, a następnie powinien skorygować deklarację VAT za (…) r., składając wniosek o stwierdzenie nadpłaty.

Wnioskodawca uważa, że w sprawie nie ma zastosowania art. 29a ust. 10 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawę opodatkowania obniża się o:

1) kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;

2) wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem art. 29a ust. 11 i 12;

3) zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;

4) wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy w sprawie nie ma zastosowania również art. 29a ust. 13 i 14. Zgodnie z ustępem 13, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym podatnik wystawił fakturę korygującą, pod warunkiem że z posiadanej przez tego podatnika dokumentacji wynika, że uzgodnił on z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług określone w fakturze korygującej oraz warunki te zostały spełnione, a faktura ta jest zgodna z posiadaną dokumentacją. W przypadku gdy w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca, podatnik nie posiada dokumentacji, o której mowa w zdaniu pierwszym, obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje za okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

Zgodnie zaś z ustępem 14, przepis art. 29a ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna. Tymczasem w razie uznania przez organ podatkowy, że transakcja nie powinna podlegać opodatkowaniu, oznaczałoby, że nie występował w ogóle podatek należny.

Jeśli Wnioskodawca błędnie uznał, że wniesienie aportem towarów do Spółki powinno być opodatkowane, to błąd ten istniał od samego początku, a więc podatek VAT nie powinien być wykazany w deklaracji VAT za (…) r. poprzez złożenie jej korekty wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Skoro zaś doszło do błędu, to Wnioskodawca powinien wystawić fakturę korygującą.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Art. 2 pkt 6 ustawy:

Odnosząc się do zagadnienia odpłatnej dostawy towarów zauważyć należy, że odpłatności (wynagrodzenia) nie można utożsamiać jedynie ze świadczeniem pieniężnym. Również świadczenie o charakterze rzeczowym może stanowić wynagrodzenie. Przykładowo więc zamiana towarów, zamiana towaru na usługę i odwrotnie, wydanie towarów (świadczenie usług) w zamian za wierzytelności itp., będzie uznane odpowiednio za odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług. Mamy bowiem w tym wypadku do czynienia z konkretną korzyścią, która należna jest za dokonywane świadczenie.

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy:

Zatem, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa – czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Przy czym należy zaznaczyć, że użyte w ww. przepisie sformułowanie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”, zatem dla potrzeb przepisów podatkowych należy stosować definicję zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Zgodnie z tym przepisem:

Należy zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w ww. przepisie określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa.

W myśl art. 55² Kodeksu cywilnego:

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami umożliwiające kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

Natomiast przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa – w myśl art. 2 pkt 27e ustawy:

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem wynikającym z powyższego przepisu jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań).

Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki, czyli kadra pracownicza.

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą umożliwić Nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Przesłanki takiego wyodrębnienia są spełnione w sytuacji organizacyjnego wyodrębnienia w wewnętrznej strukturze przedsiębiorstwa oraz ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w sposób pozwalający na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z tą częścią przedsiębiorstwa.

Jednocześnie zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna, zanim dojdzie do transakcji zbycia. Zatem wydzielona jednostka jeszcze przed jej zbyciem powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych) powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że nie wystarczy zatem zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. W przeciwnym razie nie można bowiem uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Podsumowując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

1) istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,

2) zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,

3) składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,

4) zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Przy ocenie, czy składniki majątku powinny być uznane za przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy, czy też ZCP w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, uwzględnić należy następujące okoliczności:

1) zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji, oraz

2) faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.

W kontekście powyższego oceny możliwości kontynuowania dotychczasowej działalności należy dokonać na moment przeprowadzenia transakcji, stąd też w przypadku, gdy konieczne dla kontynuowania działalności gospodarczej jest angażowanie przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowanie dodatkowych działań, brak jest możliwości stwierdzenia, że w danym przypadku zespół składników majątkowych stanowi przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Dodatkowo, za okoliczność wykluczającą możliwość stwierdzenia, że przenoszony na nabywcę zespół składników umożliwia kontynuację działalności prowadzonej przez zbywcę, należy uznać sytuację, w której konieczne jest podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych (np. zawarcia umów) niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o przejęte składniki. Sytuacja taka ma miejsce w przypadku, w którym nabywca sam zawarł lub zawiera umowy leasingowe, dostawy mediów, nawet z tymi samymi podmiotami, które świadczyły ww. usługi na rzecz zbywcy. W takim przypadku bowiem nabywca podejmuje dodatkowe działania w celu kontynuowania działalności gospodarczej zbywcy.

Pana wątpliwości dotyczą ustalenia czy wniesienie w dniu (…) r. przez Pana aportu do Spółki w postaci towarów handlowych podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Aby odpowiedzieć na Pana pytanie należy w pierwszej kolejności wyjaśnić czy towary handlowe wniesienie przez Pana do Spółki będą stanowiły przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jak o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa w momencie przekazania określonych składników majątkowych (na ile stanowią w nim w tym momencie wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Przedstawiony opis sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa nie pozwala na stwierdzenie, że towary handlowe nabyte w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej będą stanowiły przedsiębiorstwo (będące przedmiotem aportu wyłącznie towary handlowe w postaci tarcicy różnego rodzaju, desek różnego rodzaju, drewna różnego rodzaju, listew i łat nie wpisują się w przywołaną wyżej definicję przedsiębiorstwa wynikającą z art. 55¹ Kodeksu Cywilnego) lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Z przedstawionego we wniosku opisu nie wynika aby przedmiotem aportu były inne składniki majątkowe Pana przedsiębiorstwa.

Tym samym uznać należy, że towary handlowe nabyte w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej nie będą stanowiły przedsiębiorstwa ani jego zorganizowanej części. Zatem do transakcji tej (aportu towarów handlowych) nie będzie miało zastosowanie wyłączenie z art. 6 pkt 1 ustawy.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego (jak to ma miejsce w omawianej sprawie) spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów.

W sytuacji, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak bowiem wyjaśniono wyżej do przedmiotu aportu nie znajduje zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci ruchomości do spółki prawa handlowego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów czy praw), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

W konsekwencji wniesienie przez Pana aportem do Spółki towarów handlowych będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu jako odpłatna dostawa towarów w myśl art. 7 ust. 1 ustawy. Jak bowiem wyjaśniono wyżej do przedmiotu aportu nie znajdzie zastosowanie art. 6 pkt 1 ustawy.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

a) towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

b) przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W analizowanej sprawie wniósł Pan wkład niepieniężny (aport) w postaci ruchomości, obejmujących towary handlowe (tarcicę różnego rodzaju, deski różnego rodzaju, drewno różnego rodzaju listwy i łaty) o łącznej wartości rynkowej (…) zł.

Wskazał Pan, że przedmiotem Pana działalności była produkcja wyrobów tartacznych, dodatkowo zajmował się Pan handlem tarcicą iglastą. Ponadto – jak wskazano w opisie sprawy – przysługiwało Panu prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT od nabycia towarów handlowych.

W konsekwencji należy wskazać, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku określone art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak bowiem wynika z opisu sprawy – towary handlowe wchodzące w skład aportu nie były wykorzystywane przez Pana wyłącznie do wykonywania czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług a ponadto przysługiwało Panu prawo do odliczenia z tytułu nabycia towarów handlowych. Zatem w odniesieniu dla dostawy w formie aportu do Spółki przedmiotowych towarów handlowych nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Ponadto ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawcze do niej nie przewidują innego zwolnienia od podatku dla dostawy ww. składników majątku, które wniesiono aportem do Spółki. W związku z powyższym, aport wskazanych we wniosku towarów handlowych (ruchomych środków trwałych), stanowił odpłatną dostawę towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, niekorzystającą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT.

Podsumowując, wniesienie w dniu (…) r. przez Pana aportu do Spółki w postaci towarów handlowych podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki właściwej dla jego przedmiotu tj. tarcicy różnego rodzaju, desek różnego rodzaju, drewna różnego rodzaju, listew i łat.

Wobec powyższego Pana stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, że wniesienie aportu do Spółki w postaci towarów handlowych podlegało opodatkowaniu, uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:

Z treści powyższego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Przedstawiona wyżej zasada, wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego podatnik może zrealizować w terminach określonych w art. 86 ust. 10-13 ustawy.

Na podstawie art. 86 ust. 10 ustawy:

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy:

Jak stanowi art. art. 86 ust. 13 ustawy:

Należy wskazać, że możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi żadnego przywileju dla podatnika, lecz jest podstawowym i fundamentalnym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od wartości dodanej. Z orzecznictwa TSUE wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego w zasadzie nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani pod względem zakresu przedmiotowego. Trybunał zwraca uwagę, że właśnie zasada odliczenia podatku naliczonego zapewnia uzyskanie neutralności podatku. System odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej.

Każde zatem nabycie towarów i usług, przeznaczonych do przyszłego wykorzystania ich do czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, bez względu na to, jakie faktycznie będą efekty tej działalności, należy uznać w momencie jego dokonania za związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Istotna jest intencja nabycia, jeśli dany towar/usługa ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych, wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy (art. 88 cyt. ustawy) lub aktów wykonawczych.

W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne było wykonywanie czynności opodatkowanych. Z ogólnie przyjętej definicji pojęcia „zamiar” wynika, że jest to projekt, plan czy intencja zrealizowania czegoś. Istotą zamiaru są intencje, jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności. Zatem, jeśli towary i usługi, przy nabyciu których naliczono podatek, są (mają być) wykorzystywane do czynności opodatkowanych, wówczas podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku.

Aport towarów handlowych do Spółki spełniał definicję dostawy towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i Spółka miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Pana w dniu (…) r. dokumentującej wniesiony aport w postaci towarów handlowych pod warunkiem, że spełniony jest podstawowy warunek określony w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, tj. istnienie związku pomiędzy nabytym (wniesionym) aportem towarów handlowych a wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi i jednocześnie nie zaistnienia przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, jeżeli wniesione do Spółki (Zainteresowanego niebędącego stroną) towary handlowe będą (były) wykorzystywane do czynności opodatkowanych, to w konsekwencji Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, wówczas Spółka będzie miała prawo do dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, albo za jeden z trzech następnych okresów rozliczeniowych, po okresie rozliczeniowym, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego - nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Tym samym oceniając stanowisko, w myśl którego, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej w dniu (…) r., którą udokumentowano wniesiony aport w postaci towarów handlowych oraz do złożenia korekty deklaracji podatkowej za jeden z czterech miesięcy: (…), (…) r., (…) r. lub (…) r. – należało ocenić je jako prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informujemy, że niniejsze rozstrzygnięcie dotyczy wyłącznie Państwa wątpliwości w zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerami 1 i 2.

W interpretacji nie odniesiono się do kwestii czy Wnioskodawca powinien skorygować transakcję poprzez wystawienie faktury korygującej i czy winien wykazać tę korektę w deklaracji VAT za (…) r., czy też w miesiącu wystawienia faktury korygującej albowiem pytanie nr 3 w tym zakresie było zadane warunkowo, tj. oczekiwali Państwo odpowiedzi w przypadku uznania, że odpowiedź na pytanie 1 będzie negatywna.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Wnioskodawcy i wskazanych przepisów do interpretacji. Inne kwestie nieobjęte pytaniem (w tym wysokość stawki podatku VAT, której podlega opodatkowanie dostawy opisanych towarów handlowych) nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Jednocześnie informuję, że przedmiotem interpretacji indywidualnej nie może być kwestia wysokości stawki podatku VAT. Stawka podatku może być określona wyłacznie w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy w związku z art. 42b ust. 4 ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze stanem faktycznym opisanym przez Państwa w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Zainteresowany będący stroną postępowania ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm. dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).