Stanowisko Wnioskodawcy:

Odnośnie pytania 1.

Dostawy łodzi do portu na terytorium innego niż Polska kraju członkowskiego UE, realizowane na warunkach opisanych we wniosku stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Dostawa łodzi realizowana przez Spółkę na opisanych warunkach spełnia wszystkie przesłanki wynikające z art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, tj.:

• Spółka przenosi na rzecz kontrahenta z Francji prawo do rozporządzenia łodzią jak właściciel,

• w wyniku tej dostawy łódź jest transportowana z Polski do innego państwa członkowskiego UE,

• spełnione są kryteria podmiotowe dotyczące statusu podatkowego stron transakcji (Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym jako podatnik VAT-UE, natomiast Nabywca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, zarejestrowanym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium innego państwa członkowskiego UE).

Zdaniem Spółki, dostawa łodzi na rzecz Nabywcy nie spełnia przy tym ustawowej definicji eksportu towarów - aby bowiem uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki (art. 2 pkt 8 ustawy o VAT):

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium UE przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),

• wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Powyższa regulacja pozwala na sformułowanie 3 warunków, które muszą być spełnione, aby daną transakcję uznać za eksport w rozumieniu ustawy o VAT:

1. Towar powinien zostać przemieszczony z Polski poza terytorium UE, przy czym przemieszczenie to musi nastąpić w wyniku dostawy towarów.
   Jeżeli zatem transport skutkujący wywozem towarów do kraju trzeciego rozpocznie się na terytorium innego kraju Unii, to eksport nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce, ale w kraju, w którym rozpoczął się transport towarów.
2. Wywóz towaru powinien zostać dokonany przez dostawcę lub na jego rzecz, bądź przez nabywcę posiadającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz tzn. powinien leżeć w gestii dostawcy albo w gestii nabywcy.
3. Wywóz towarów musi zostać potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach.

Jednocześnie nie ma obowiązku, aby towary zostały objęte procedurą wywozu w innym kraju UE. Ważne jest jednak, aby transport towarów rozpoczął się w kraju i ich eksport został potwierdzony przez organ celny, którego właściwość została określona w przepisach celnych.

Natomiast w opisanym powyżej schemacie dostaw mamy do czynienia z dwoma transportami: zleconym przez Spółkę transportem drogowym do portu w UE (na warunkach CIP lub CIF), który powinien być przypisany dostawie wewnątrzwspólnotowej na linii Spółka - Nabywca z Francji oraz transportem morskim zleconym przez Nabywcę z Francji na odcinku port UE - port w państwie trzecim, który jest przypisany eksportowi dokonanemu przez Nabywcę (transakcja Nabywca - dealer w państwie trzecim). Dostawie realizowanej przez Spółkę na warunkach CIP, CIF port UE, można zatem przypisać wyłącznie transport z Polski do innego kraju członkowskiego UE, co wypełnia definicję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Fakt późniejszego wywozu łodzi przez Nabywcę poza terytorium UE nie wpływa na sposób opodatkowania na gruncie VAT dostawy łodzi przez Spółkę do Nabywcy.

Potwierdzeniem stanowiska jest interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 lutego 2019 roku nr 0113-KDIPT1-2.4012.837.2018.3.SM, która została wydana w sprawie o analogicznym przebiegu i dotyczyła podmiotu powiązanego z Spółką.

Reasumując - okoliczność, że łodzie będące przedmiotem dostawy do innego państwa członkowskiego UE są przeznaczone na eksport, nie ma wpływu na sposób jej rozliczenia na gruncie VAT. Na uzasadnienie takiego podejścia przemawiają następujące argumenty:

• do wywozu łodzi z Polski poza terytorium UE, do ostatecznego nabywcy w kraju trzecim, nie dochodzi w wyniku dostawy dokonywanej przez pierwszego sprzedawcę, lecz w efekcie dostawy realizowanej na kolejnym etapie przez pierwszego nabywcę, z terytorium innego państwa członkowskiego UE,
• należałoby zatem uznać, że dostawa na linii pierwszy sprzedawca - pierwszy nabywca oraz dostawa na linii pierwszy nabywca - ostateczny odbiorca stanowią odrębne czynności, z których pierwsza spełnia przesłanki kwalifikacji jako transakcji wewnątrzwspólnotowej.

W związku z tym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dostawy do portu na terytorium innego niż Polska kraju członkowskiego UE, realizowane na warunkach opisanych we wniosku stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a Spółka jest uprawniona do zastosowania do tych dostaw 0% stawki podatku od towarów i usług, pod warunkiem otrzymania potwierdzenia dostarczenia towarów do innego państwa członkowskiego na rzecz kontrahenta z Francji, przed dniem złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dostawy (przy spełnieniu pozostałych warunków, wynikających z art. 42 ustawy o VAT). W przypadku natomiast późniejszego otrzymania potwierdzenia, zastosowanie stawki 0% będzie możliwe na zasadach i w terminach wynikających z art. 42 ust. 12 i 12a ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnośnie pytania 2.

Skoro, zgodnie z uzasadnieniem stanowiska w zakresie pytania 1, dostawa na linii pierwszy sprzedawca - pierwszy nabywca oraz dostawa na linii pierwszy nabywca - ostateczny odbiorca stanowią odrębne czynności (co potwierdził Dyrektor KIS w powołanej wyżej interpretacji), to w przypadku dostarczenia łodzi do portu na terytorium Polski, nie będą spełnione wszystkie przesłanki art. 13 ust.1 i 2 ustawy o VAT tzn. w wyniku tej dostawy łódź nie będzie transportowana z Polski do innego państwa UE. W tym przypadku można tej transakcji przypisać wyłącznie dostawę na terytorium Polski, co przesądza o jej krajowym charakterze (niezależnie od jej późniejszego wywozu z Polski) i naliczyć 23% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Przy czym w myśl art. 13 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Natomiast, zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy, przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika.

W przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 4, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów art. 13 ust. 5 ustawy.

Ponadto na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

W myśl art. 13 ust. 7 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje również wówczas, gdy dokonującymi dostawy towarów są inne niż wymienione w ust. 6 podmioty, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Zgodnie z art. 2 pkt 10 lit. b ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o nowych środkach transportu rozumie się przez to przeznaczone do transportu osób lub towarów: jednostki pływające o długości większej niż 7,5 metra, jeżeli były używane nie dłużej niż 100 godzin roboczych na wodzie lub od momentu ich dopuszczenia do użytku upłynęło nie więcej niż 3 miesiące, z wyjątkiem statków morskich, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1; za moment dopuszczenia do użytku jednostki pływającej uznaje się dzień, w którym została ona wydana przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym została po raz pierwszy użyta dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Art. 13 ust. 8 ustawy stanowi, że za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów nie uznaje się dostawy towarów, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1, 3, 6, 10 i 18, oraz towarów opodatkowanych według zasad określonych w art. 120 ust. 4 i 5.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),

• wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych miejsce dostawy (a tym samym opodatkowania) wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie w myśl art. 41 ust. 3 ustawy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony)

z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednocześnie w myśl art. 42 ust. 11 ustawy w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zgodne z art. 42 ust. 12 ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za:

1. okres kwartalny podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za następny okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2;
2. okres miesięczny podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatnik za ten kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2.

Stosownie do art. 42 ust. 12a ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 12, otrzymanie dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, upoważnia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1.

Zatem potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest możliwe gdy są spełnione dwa podstawowe warunki. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Ten ostatni warunek, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru z terytorium kraju oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu C-409/04 w sprawie Teleos plc i inni zawarł tezę, gdzie wskazuje na główne cechy dostaw wewnątrzwspólnotowych. Jak podaje, uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.

Zatem należy uznać, że dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Unii Europejskiej, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich.

Ponadto, jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku C-587/10 (VSTR) przeciwko Finanzamt Plauen, o ile numer identyfikacji dla celów podatku VAT stanowi dowód statusu podatkowego podatnika oraz ułatwia kontrolę czynności wewnątrzwspólnotowych, to jednak jest to wymóg formalny, który w żadnym wypadku nie może podważać zwolnienia z podatku VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania i opodatkowania dokonywanej transakcji sprzedaży łodzi na rzecz Nabywcy mającego siedzibę we Francji w przypadku gdy łódź dostarczana jest do portu w jednym z krajów członkowskich Unii Europejskiej innym niż Polska jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy. Kontrahent z siedzibą we Francji, będący nabywcą łodzi, jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terenie Francji i na terenie Polski. Wywóz towarów (łodzi) z terytorium kraju na terytorium innego kraju członkowskiego UE następuje w wyniku dokonania ich dostawy. Wobec powyższego, spełnione są warunki dla uznania dokonywanej przez Wnioskodawcę dostawy towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy. Następuje wywóz towaru z Polski do innego kraju członkowskiego UE. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca otrzymuje dokumenty potwierdzające dostarczenie łodzi do portu w innym niż Polska kraju członkowskim UE. Dokumentem potwierdzającym wywóz łodzi do portu w innym niż Polska kraju członkowskim UE jest CMR i co do zasady Spółka dysponuje takim potwierdzeniem przed złożeniem deklaracji podatkowej za okres w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dostawy. Sporadycznie może zdarzyć się, że dowód przemieszczenia łodzi z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Spółka otrzyma już po złożeniu deklaracji podatkowej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dostawy.

Zatem, mając na uwadze, iż Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające, że łodzie dla kontrahenta z Francji zostały wywiezione z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska i dostarczone do nabywcy, stwierdzić należy, że Wnioskodawca spełnia przesłanki do zastosowania stawki 0% na podstawie art. 41 ust. 3 w zw. z art. 42 ust. 1 ustawy. W sytuacji późniejszego otrzymania potwierdzenia dostarczenia towarów do innego państwa członkowskiego niż Polska na rzecz kontrahenta z Francji, przed dniem złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym powstał obowiązek podatkowy zastosowanie stawki 0% VAT będzie możliwe na zasadach i w terminach przewidzianych w art. 42 ust. 12 w zw. z art. 42 ust. 12a ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, że z okoliczności sprawy nie wynika, że przedmiotowa dostawa stanowi eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit b ustawy, a także wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy również opodatkowania jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokonywanej transakcji sprzedaży łodzi na rzecz Nabywcy mającego siedzibę we Francji w przypadku gdy łódź dostarczana jest do portu na terytorium Polski.

Odnosząc się do niniejszego przypadku należy stwierdzić, że w sytuacji gdy łodzie będące przedmiotem dostawy na rzecz kontrahenta z Francji w wyniku dokonania transakcji nie są transportowane z Polski do innego państwa członkowskie UE lecz do portu na terytorium Polski wówczas nie są spełnione przesłanki określone w art. 13 ust. 1 ustawy, tj. nie ma miejsca wywóz towaru z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem w przypadku gdy w ramach transakcji na rzecz Nabywcy mającego siedzibę we Francji łódź dostarczana jest do portu na terytorium Polski nie ma miejsca wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy. W konsekwencji w przedmiotowym przypadku nie ma zastosowania stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej