Podatek od towarów i usług od sprzedaży działek. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 17.11.2020, sygn. 0112-KDIL1-1.4012.350.2020.3.MB, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług od sprzedaży działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2020 r. (data wpływu 20 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 października 2020 r. (data wpływu 29 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału we współwłasności działki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału we współwłasności działki. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 października 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zarządzania wdrażaniem produktów z branży oświetleniowej, od etapu koncepcji aż do uruchomienia ich produkcji (PKD 70.22.Z. pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania) oraz w zakresie organizacji kursów edukacyjnych dla dzieci i młodzieży (PKD 85.59.B, pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane).

Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Jest także wspólnikiem spółki cywilnej prowadzącej działalność w zakresie kursów edukacyjnych dla dzieci i młodzieży. Nie dokonywał dotąd zakupu nieruchomości z zamiarem sprzedaży, nie prowadził/nie prowadzi działalności deweloperskiej.

W roku 2016 wraz z bratem (...) nabył w drodze spadku po matce (...), wraz z innymi spadkobiercami, udziały w spadku, w skład którego wchodziło szereg nieruchomości, w tym udział w prawie własności działki nr 1.

Udział w prawie własności działki 1 został nabyty przez spadkodawczynię () w dniu 18 listopada 1997 r. w drodze darowizny dokonanej na rzecz () i (...) ze strony ich ojca ().

W czerwcu 2017 r. miał miejsce dział spadku i nieodpłatne zniesienie współwłasności bez spłat i dopłat, w ramach którego Wnioskodawca nabył udział wynoszący 1/4 w prawie własności działki nr 1, a w ramach tego samego działu spadku i nieodpłatnego zniesienia współwłasności bez spłat i dopłat brat Wnioskodawcy, (), nabył również udział wynoszący 1/4 w prawie własności działki nr 1. Wartość udziału Wnioskodawcy w spadku nabytym w 2016 r. była równa wartości udziału wynoszącego 1/4 w prawie własności działki nr 1 jaki Zainteresowany nabył w czerwcu 2017 r. w wyniku działu spadku i nieodpłatnego zniesienia współwłasności bez spłat i dopłat. Tak więc w wyniku działu spadku z czerwca 2017 r. Wnioskodawca nie nabył majątku o wartości wyższej niż wartość przypadającego mi udziału w spadku po (...).

Wartość udziału brata Wnioskodawcy (), w spadku nabytym w 2016 r., była równa wartości udziału wynoszącego 1/4 w prawie własności działki nr 1 jaki () nabył w czerwcu 2017 r. w wyniku działu spadku i nieodpłatnego zniesienia współwłasności bez spłat i dopłat. Tak więc w wyniku działu spadku z czerwca 2017 r. () nie nabył majątku o wartości wyższej niż wartość przypadającego mu udziału w spadku po (...).

W tym miejscu, ze względu na dalszą część wniosku Zainteresowany opisuje status brata, to jest ().

() prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług informatycznych (PKD 62.02.Z, działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki), jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W zakresie przedmiotu prowadzonej przez () działalności od 2019 r. wpisane jest także PKD 68.20.Z., wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi. Wpisanie tego rodzaju działalności wynikało wyłącznie z tego, że w ramach działalności gospodarczej wynajmuje osobom trzecim jedno mieszkanie na cele mieszkaniowe. Mieszkanie to nabył jako osoba fizyczna i weszło ono do majątku wspólnego małżonków. (...) pozostaję w związku małżeńskim, w którym panuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. (...) nie dokonywał zakupu nieruchomości z zamiarem sprzedaży, nie prowadzi działalności deweloperskiej.

W dacie nabycia przez Wnioskodawcę w drodze spadkobrania udziału w prawie własności działki nr 1 nie obowiązywał dla tej działki miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a w ewidencji gruntów działka nr 1 widniała jako rolna.

W czerwcu 2017 r. przeprowadzono dział spadku wraz ze zniesieniem współwłasności bez spłat i dopłat, w następstwie którego jedynymi współwłaścicielami działki nr 1 został Wnioskodawca (udział 1/4) oraz (...) (udział 1/4) i () (udział 1/4).

Przed styczniem 2019 r. Zainteresowany wystąpił wraz z bratem (...)o wydanie warunków przyłączenia dla gazu, wody i prądu (co było niezbędne, aby można było złożyć wniosek o warunki zabudowy) dla działki nr 1.

W styczniu 2019 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie warunków zabudowy dla działki nr 1 ze wskazaniem budowy na tej działce dwóch hal biurowo-magazynowych oraz dwóch zjazdów do drogi publicznej.

W marcu 2019 r. została wydana dla Wnioskodawcy oraz dla () i dla (...) decyzja o warunkach zabudowy w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla budowy dwóch hal biurowo-magazynowych wraz z dwoma zjazdami na terenie działki nr 1.

W grudniu 2019 r. wydana została dla Zainteresowanego, dla (...) i dla () decyzja zatwierdzająca podział działki nr 1 na dwie działki o nr 2 oraz 3 dla realizacji warunków zabudowy ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy z marca 2019 r.

Podział ten został dokonany w ten sposób, że w jego wyniku Wnioskodawca uzyskał wynoszący 1/4 udział w prawie własności działki nr 2 o wartości równej wartości udziału Wnioskodawcy w 1/4 w prawie własności działki nr 1 przed jej podziałem.

Oznacza to, że na działce nr 2 może być wybudowany jeden budynek biurowo-magazynowy ze zjazdem do drogi publicznej, a na działce nr 3 może być wybudowany drugi budynek biurowo-magazynowy ze zjazdem do drogi publicznej.

Działki nr 2 i nr 3 były na ten moment niezabudowane i miały bezpośredni dostęp do drogi publicznej.

Tym samym każda z działek o numerach 2 i 3 była terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług.

W marcu 2020 r. (), (...) i Wnioskodawca zawarli notarialnie umowę o:

zniesienie współwłasności działek nr 2 i 3 bez spłat i dopłat w ten sposób, że:
- działka nr 2 przypadła na współwłasność () i Wnioskodawcy (każdemu w 1/4), do majątków osobistych każdego z ww. wymienionych,
- działka 3 przypadła na wyłączną własność () do jej majątku osobistego.

Podział ten został dokonany w ten sposób, że w jego wyniku Wnioskodawca uzyskał wynoszący 1/4 udział w prawie własności działki nr 2 o wartości równej wartości udziału Zainteresowanego 1/4 w prawie własności działki nr 1przed jej podziałem. Tym samym Wnioskodawca nabył udział w wysokości 1/4 w prawie własności działki nr 2, a wartość tego udziału była równa wartości udziału nabytego przez Zainteresowanego w drodze spadku po (...).

W czerwcu 2020 r. Wnioskodawca przystąpił wraz z bratem (...) do aktu notarialnego sprzedaży działki nr 2 i sprzedano działkę nr 2.

W akcie notarialnym Wnioskodawca wraz z bratem oświadczyli, że sprzedają działkę nr 2 działając każdy z osobna jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług.

Ustaloną cenę sprzedaży działki nr 2, w części przypadającej na Wnioskodawcę, Zainteresowany opodatkował podatkiem od towarów i usług według stawki 23%. Tak samo postąpił brat Wnioskodawcy, w zakresie części ceny sprzedaży przypadającej na niego. Zarówno Wnioskodawca, jak i odrębnie brat Wnioskodawcy wystawili na nabywcę działki nr 2 fakturę VAT (Wnioskodawca i brat w zakresie siebie dotyczącym).

Celem Wnioskodawcy i (), jako współwłaścicieli działki nr 2 było zbycie majątku prywatnego dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych (to jest w celu pozyskania środków na budowę domu na innej działce oraz w celu spłaty kredytu) lub przeznaczenie tych środków na inne cele życiowe.

Działka nr 2 była w dacie sprzedaży działką nieuzbrojoną (brak na tej działce przyłącza gazu, wody, sieci kanalizacyjnej, energii elektrycznej), natomiast na etapie poprzedzającym złożenie w styczniu 2019 r. wniosku o warunki zabudowy Wnioskodawca i (...) wystąpili o wydanie warunków przyłączenia dla gazu, wody i prądu (co było to niezbędne aby można było złożyć wniosek o warunki zabudowy). Warunki przyłączenia dla gazu, wody i prądu dla działki nr 2 zostały wydane.

Samo natomiast przyłączenie w zakresie przyłącza gazu, wody, sieci kanalizacyjnej energii elektrycznej nie zostało wykonane. Media (gaz, woda, sieć kanalizacyjna, sieć energii elektrycznej) znajdowały się na dzień sprzedaży w drodze publicznej, do której przylega działka nr 2. Na działce nr 2 nie było na dzień sprzedaży żadnych przyłączy z zakresu tych mediów.

Poza złożeniem wspomnianego wyżej wniosku o wydanie warunków przyłączenia dla gazu, wody i prądu, Zainteresowany i (...) nie podejmowali przed sprzedażą działań mających na celu doprowadzenie mediów do działki nr 2. Wnioskodawca i (...) nie ponosili innych nakładów finansowych związanych z przygotowaniem działki nr 2 do sprzedaży. Zainteresowany, ani brat nie prowadzili działań marketingowych celem zwiększenia atrakcyjności działki nr 2.

Ponadto pismem z dnia 27 października 2020 r. Zainteresowany, poinformował, że:

Działka nr 2 będąca przedmiotem zbycia nie była do czasu sprzedaży wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej ani rolniczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) o podatku od towarów i usług.
Działka nr 2 nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w jakikolwiek sposób: ani w działalności gospodarczej ani też w prywatnym użytkowaniu. Działka nr 2 nie była użytkowana od dnia nabycia do momentu sprzedaży.
Działka nr 2 nie była nigdy udostępniania osobom trzecim. Nie były zawierane żadne umowy najmu, dzierżawy czy użyczenia. Dotyczy to całego okresu od dnia nabycia do dnia sprzedaży.
W styczniu 2019 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie warunków zabudowy dla działki nr 1ze wskazaniem budowy na tej działce dwóch hal biurowo-magazynowych oraz dwóch zjazdów do drogi publicznej. W marcu 2019 r. została wydana dla Wnioskodawcy oraz dla () i dla (...) decyzja o warunkach zabudowy w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla budowy dwóch hal biurowo-magazynowych wraz z dwoma zjazdami na terenie działki nr 1.
Zgodnie z art. 94 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w przypadku braku planu miejscowego, jeżeli nieruchomość jest położona na obszarze nieobjętym obowiązkiem sporządzenia takiego planu, podziału nieruchomości można dokonać jeżeli jest zgodny z warunkami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Działka nr 1 znajdowała się właśnie na terenie, na którym nie było planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego.
Wniosek o podział działki nr 1 został rozpatrzony przez organ w oparciu o wcześniejszą decyzję tego organu o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu działki nr 1. Wniosek o podział działki nr 1 był z kolei konieczny, by spadkobiercy, to jest Wnioskodawca, (...) i () mogli się podzielić nabytym w drodze spadku prawem własności nieruchomości w sposób zgodny z przypadającą każdej z tych osób wielkości udziału procentowego. Powyższe wynika wprost z przepisu art. 94 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Bez złożenia wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie mogłaby zatem zostać wydana decyzja o podziale działki nr 1na dwie działki o nr 2 i 3. Decyzja o podziale działki nr 1na działki 2 i 3 była zgodna z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Przy nabyciu działki nr 2 (powstałej w wyniku podziału działki nr 1 na dwie działki 2 i 3 nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego.
Działka nr 2 nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej w żaden sposób: ani w działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług ani wyłącznie na cele działalności zwolnionej z tego podatku.
Wnioskodawca nie ponosił do dnia sprzedaży kosztów związanych z ogrodzeniem działki nr 2. Nieruchomość stanowiąca wówczas działkę nr 1 została ogrodzona jeszcze przez poprzedniego właściciela przez nabyciem udziału w niej w drodze spadku przez Wnioskodawcę a celem tego ogrodzenia działki nr 1 przez jej poprzedniego właściciela było uniemożliwienie wstępu na działkę nr 1osobom nieupoważnionym.
Działka nr 1 (z której podziału powstała działka nr 2) jeszcze przed nabyciem udziału w niej przez Wnioskodawcę w drodze spadkobrania graniczyła z utwardzoną gminną drogą dojazdową. Nie były wytyczane nowe drogi ani podjazdy, a Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów z tego tytułu.
Decyzja o warunkach zabudowy działki nr 1 z marca 2019 r. przewiduje dwa zjazdy z nieruchomości na drogi publiczne, przy czym określenie w tej decyzji zjazdów na drogi publiczne wynika z przepisów powszechnie obowiązujących nakładających obowiązek dostępu działki przeznaczonej pod zabudowę do drogi publicznej. Po wydaniu decyzji o warunkach zabudowy działki nr 1, została wydana decyzja o podziale działki nr 1 na dwie działki nr 2 i 3. Na podstawie z kolei decyzji o podziale został dokonany podział geodezyjny działki nr 1na dwie działki o nr 2 i 3. Podział geodezyjny wynikał z tego, że Wnioskodawca, (...) i () zamierzali podzielić się prawem własności wydzielonych działek w sposób odpowiadający udziałowi każdej z wymienionych osób w prawie własności działki nr 1 przed jej podziałem.
Wnioskodawca nie podejmował przed sprzedażą żadnych innych działań zwiększających atrakcyjność działki nr 2.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko, że sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału wynoszącego 1/2 w prawie własności działki nr 2 była sprzedażą dokonaną przez Wnioskodawcę jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług, a tym samym prawidłowe było wystawienie przez Wnioskodawcę faktury na przypadającą na Niego część ceny sprzedaży i opodatkowanie tej części ceny według stawki 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 w prawie własności działki nr 2 była sprzedażą dokonaną przez Wnioskodawcę jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług działającego w takim charakterze, a tym samym prawidłowe było wystawienie przez Zainteresowanego faktury na przypadającą na Wnioskodawcę część ceny sprzedaży i opodatkowanie tej części ceny według stawki 23%.

Działka nr 2 w dacie sprzedaży była terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca był w dacie sprzedaży zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przy sprzedaży swojego udziału wynoszącego 1/2 w prawie własności działki nr 2 występował w charakterze czynnego podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści powołanego przepisu wynika więc, że stwierdzenie czy dana osoba fizyczna, sprzedając działki gruntu działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularne zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Dla prawidłowej wykładni art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług istotne są tezy wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 (EU:C:2011:589). W wyroku tym Trybunał stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych nie ma charakteru decydującego. Natomiast, jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE, to należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Takie aktywne działania mogą polegać przykładowo na uzbrojeniu terenu, nabyciu terenu przeznaczonego pod zabudowę, wydzieleniu dróg wewnętrznych, działaniach marketingowych podjętych w celu sprzedaży działek wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (pkt 37 uzasadnienia wyroku Trybunału Sprawiedliwości). Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego (pkt 38 uzasadnienia wyroku).

Jak widać sama liczba i zakres transakcji nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, a stanowiącymi działalność gospodarczą. O działalności gospodarczej nie świadczy także samo tylko wyodrębnienie z jednej nieruchomości działek gruntu powiązane z koniecznością uzyskania stosownych decyzji administracyjnych o zatwierdzenie podziału geodezyjnego. Także poszukiwanie nabywcy za pośrednictwem Internetu, w realiach XXI wieku nie stanowi, że czynności takie wykraczają poza normalny zarząd własnymi sprawami majątkowymi. W orzecznictwie NSA po wydaniu wspomnianego wyżej wyroku Trybunału Sprawiedliwości przyjmuje się, że przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości, należy uwzględnić wszystkie etapy tej aktywności. Ocena podejmowanych działań powinna uwzględniać działania na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie, a nie wyłącznie osobno. Należy przede wszystkim uwzględnić te elementy aktywności, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. Nie mają też znaczenia zamiar, czy motywy, jakimi kieruje się podmiot rozpoczynając działalność gospodarczą, ani jakie potrzeby zaspokaja z uzyskanych środków pieniężnych. Istotne znaczenie mają obiektywne, a nie subiektywne przesłanki pozwalające odróżnić działania noszące cechy profesjonalności, od tych, które mieszczą się w granicach dysponowania majątkiem prywatnym. Dla oceny, czy dany podmiot sprzedając grunty działa w charakterze podatnika nie ma też znaczenia, w jakich celach grunt ten został nabyty.

Uwzględniając powyższe Wnioskodawca uważa, że ze względu na to, że:

przed styczniem 2019 r. złożył wraz z (...) wniosek o wydanie warunków w przyłączenia dla gazu, wody i prądu (co było to niezbędne aby można było złożyć wniosek o warunki zabudowy) a warunki przyłączenia dla gazu, wody i prądu dla działki nr 1zostały wydane;
w styczniu 2019 r. złożył wniosek o wydanie warunków zabudowy dla działki nr 1 ze wskazaniem budowy na tej działce dwóch hal biurowo-magazynowych oraz dwóch zjazdów do drogi publicznej oraz, że w wyniku tego w marcu 2019 r. została wydana dla Wnioskodawcy oraz dla () i dla (...) decyzja o warunkach zabudowy w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla budowy dwóch hal biurowo-magazynowych wraz z dwoma zjazdami na terenie działki nr 1;
to działania w tym zakresie należało uznać za aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, podobne do działań wykonywanych przez handlowców i usługodawców, w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE a zatem prawidłowe jest uznanie Wnioskodawcy za podmiot prowadzący przy sprzedaży udziału w prawie własności w działce nr 2 działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a więc za podmiot działający przy tej sprzedaży w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W rezultacie Wnioskodawca uważa, że prawidłowe było Jego działanie polegające na wystawieniu na przypadającą na Niego część ceny sprzedaży działki nr 2 faktury VAT i zastosowanie stawki 23% podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 196 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej.

Stosownie do art. 198 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

W myśl art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż pięć lat. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze pięć lat; przedłużenie można ponowić.

Z regulacji art. 211 tej ustawy wynika, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, aby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Za podatnika należy zatem uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Jednocześnie ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia zamiar. Zgodnie z definicją zawartą we Współczesnym słowniku języka polskiego (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.) zamiar oznacza intencję zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć. Wobec powyższego istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom oraz cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych, co wynika m.in. z orzeczenia TSUE z dnia 29 lutego 1996 r. C-10/94 w sprawie Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO).

Innymi orzeczeniami TSUE potwierdzającymi powyższe stanowisko jest wyrok z dnia 1 marca 2012 r. w sprawie C-280/10 Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawetyn, jak również w wyrok z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-400/98 Breitshol, z których wynika, że poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

W związku z powyższym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., w sprawie C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W konsekwencji dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w powołanym wyżej orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zarządzania wdrażaniem produktów z branży oświetleniowej, od etapu koncepcji aż do uruchomienia ich produkcji oraz w zakresie organizacji kursów edukacyjnych dla dzieci i młodzieży. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Jest także wspólnikiem spółki cywilnej prowadzącej działalność w zakresie kursów edukacyjnych dla dzieci i młodzieży. Nie dokonywał dotąd zakupu nieruchomości z zamiarem sprzedaży, nie prowadził/nie prowadzi działalności deweloperskiej.

W roku 2016 wraz z bratem nabył w drodze spadku po matce, wraz z innymi spadkobiercami, udziały w spadku, w skład którego wchodziło szereg nieruchomości, w tym udział w prawie własności działki nr 1.

W czerwcu 2017 r. miał miejsce dział spadku i nieodpłatne zniesienie współwłasności bez spłat i dopłat, w ramach którego Wnioskodawca nabył udział wynoszący 1/4 w prawie własności działki nr 1, a w ramach tego samego działu spadku i nieodpłatnego zniesienia współwłasności bez spłat i dopłat brat Wnioskodawcy nabył również udział wynoszący 1/4 w prawie własności działki nr 1. Wartość udziału Wnioskodawcy w spadku nabytym w roku 2016 była równa wartości udziału wynoszącego 1/4 w prawie własności działki nr 1. W dacie nabycia przez Wnioskodawcę w drodze spadkobrania udziału w prawie własności działki nr 1nie obowiązywał dla tej działki miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a w ewidencji gruntów działka nr 1widniała jako rolna.

Przed styczniem 2019 r. Zainteresowany wystąpił wraz z bratem o wydanie warunków przyłączenia dla gazu, wody i prądu (co było niezbędne, aby można było złożyć wniosek o warunki zabudowy) dla działki nr 1.

W marcu 2019 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla budowy dwóch hal biurowo-magazynowych wraz z dwoma zjazdami na terenie działki nr 1.

W grudniu 2019 r. wydana została decyzja zatwierdzająca podział działki nr 1 na dwie działki o nr 2 oraz 3 dla realizacji warunków zabudowy ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy z marca 2019 r.

Działki nr 2 i nr 3 były na ten moment niezabudowane i miały bezpośredni dostęp do drogi publicznej.

Tym samym każda z działek o numerach 2 i 3 była terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług.

W marcu 2020 r. (), (...) i Wnioskodawca zawarli notarialnie umowę o zniesienie współwłasności działek nr 2 i 3 bez spłat i dopłat. Podział ten został dokonany w ten sposób, że w jego wyniku Wnioskodawca uzyskał wynoszący 1/4 udział w prawie własności działki nr 2 o wartości równej wartości udziału Zainteresowanego 1/4 w prawie własności działki nr 1przed jej podziałem. Tym samym Wnioskodawca nabył udział w wysokości 1/4 w prawie własności działki nr 2, a wartość tego udziału była równa wartości udziału nabytego przez Zainteresowanego w drodze spadku.

W czerwcu 2020 r. Wnioskodawca przystąpił wraz z bratem do aktu notarialnego sprzedaży działki nr 2 i sprzedano działkę nr 2. W akcie notarialnym Wnioskodawca wraz z bratem oświadczył, że sprzedają działkę nr 2działając każdy z osobna jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług. Działka nr 2 była w dacie sprzedaży działką nieuzbrojoną (brak na tej działce przyłącza gazu, wody, sieci kanalizacyjnej, energii elektrycznej), natomiast na etapie poprzedzającym złożenie w styczniu 2019 r. wniosku o warunki zabudowy Wnioskodawca i (...) wystąpili o wydanie warunków przyłączenia dla gazu, wody i prądu (co było to niezbędne aby można było złożyć wniosek o warunki zabudowy). Warunki przyłączenia dla gazu, wody i prądu dla działki nr 2 zostały wydane. Samo natomiast przyłączenie w zakresie przyłącza gazu, wody, sieci kanalizacyjnej energii elektrycznej nie zostało wykonane. Media (gaz, woda, sieć kanalizacyjna, sieć energii elektrycznej) znajdowały się na dzień sprzedaży w drodze publicznej, do której przylega działka nr 2. Na działce nr 2 nie było na dzień sprzedaży żadnych przyłączy z zakresu tych mediów.

Poza złożeniem wspomnianego wyżej wniosku o wydanie warunków przyłączenia dla gazu, wody i prądu, Zainteresowany i (...) nie podejmowali przed sprzedażą działań mających na celu doprowadzenie mediów do działki nr 2. Wnioskodawca i (...) nie ponosili innych nakładów finansowych związanych z przygotowaniem działki nr 2 do sprzedaży. Zainteresowany, ani brat nie prowadził działań marketingowych celem zwiększenia atrakcyjności działki nr 2.

Działka nr 2 będąca przedmiotem zbycia nie była do czasu sprzedaży wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej ani rolniczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) o podatku od towarów i usług. Działka nr 2nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w jakikolwiek sposób: ani w działalności gospodarczej ani też w prywatnym użytkowaniu. Działka nr 2 nie była użytkowana od dnia nabycia do momentu sprzedaży. Działka nr 2 nie była nigdy udostępniania osobom trzecim. Nie były zawierane żadne umowy najmu, dzierżawy czy użyczenia. Dotyczy to całego okresu od dnia nabycia do dnia sprzedaży. W styczniu 2019 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie warunków zabudowy dla działki nr 1 ze wskazaniem budowy na tej działce dwóch hal biurowo-magazynowych oraz dwóch zjazdów do drogi publicznej. W marcu 2019 r. została wydana dla Wnioskodawcy oraz dla () i dla (...) decyzja o warunkach zabudowy w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla budowy dwóch hal biurowo-magazynowych wraz z dwoma zjazdami na terenie działki nr 1. Działka nr 1znajdowała się właśnie na terenie, na którym nie było planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego. Wniosek o podział działki nr 1 został rozpatrzony przez organ w oparciu o wcześniejszą decyzję tego organu o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu działki nr 1. Wniosek o podział działki nr 1 był z kolei konieczny, by spadkobiercy, to jest Wnioskodawca, (...) i () mogli się podzielić nabytym w drodze spadku prawem własności nieruchomości w sposób zgodny z przypadającą każdej z tych osób wielkości udziału procentowego. Powyższe wynika wprost z przepisu art. 94 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Bez złożenia wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie mogłaby zatem zostać wydana decyzja o podziale działki nr 1na dwie działki o nr 2 i 3. Decyzja o podziale działki nr 1 na działki 2 i 3 była zgodna z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Przy nabyciu działki nr 2 (powstałej w wyniku podziału działki nr 1na dwie działki 2 i 3 nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Działka nr 2 nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej w żaden sposób: ani w działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług ani wyłącznie na cele działalności zwolnionej z tego podatku. Wnioskodawca nie ponosił do dnia sprzedaży kosztów związanych z ogrodzeniem działki nr 2. Nieruchomość stanowiąca wówczas działkę nr 1 została ogrodzona jeszcze przez poprzedniego właściciela przez nabyciem udziału w niej w drodze spadku przez Wnioskodawcę a celem tego ogrodzenia działki nr 1 przez jej poprzedniego właściciela było uniemożliwienie wstępu na działkę nr 1osobom nieupoważnionym. Działka nr 1 (z której podziału powstała działka nr 2) jeszcze przed nabyciem udziału w niej przez Wnioskodawcę w drodze spadkobrania graniczyła z utwardzoną gminną drogą dojazdową. Nie były wytyczane nowe drogi ani podjazdy a Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów z tego tytułu. Decyzja o warunkach zabudowy działki nr 1 z marca 2019 r. przewiduje dwa zjazdy z nieruchomości na drogi publiczne, przy czym określenie w tej decyzji zjazdów na drogi publiczne wynika z przepisów powszechnie obowiązujących nakładających obowiązek dostępu działki przeznaczonej pod zabudowę do drogi publicznej. Po wydaniu decyzji o warunkach zabudowy działki nr 1, została wydana decyzja o podziale działki nr 1na dwie działki nr 2 i 3. Na podstawie z kolei decyzji o podziale został dokonany podział geodezyjny działki nr 1na dwie działki o nr 2 i 3. Podział geodezyjny wynikał z tego, że Wnioskodawca, (...) i () zamierzali podzielić się prawem własności wydzielonych działek w sposób odpowiadający udziałowi każdej z wymienionych osób w prawie własności działki nr 1przed jej podziałem. Wnioskodawca nie podejmował przed sprzedażą żadnych innych działań zwiększających atrakcyjność działki nr 2.

Wątpliwości Zainteresowanego w rozpatrywanej sprawie dotyczą wskazania, czy sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 w prawie własności działki nr 2 była sprzedażą dokonaną przez Wnioskodawcę jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług, a tym samym prawidłowe było wystawienie przez Wnioskodawcę faktury na przypadającą na Niego część ceny sprzedaży i opodatkowanie tej części ceny według stawki 23%.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży nieruchomości, Zainteresowany działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań, istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

W związku z powyższym należy wskazać, że elementami przesądzającymi o uznaniu transakcji sprzedaży Nieruchomości za prowadzenie działalności gospodarczej jest cel nabycia oraz całokształt działań, jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do tejże Nieruchomości przez cały okres jej posiadania.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że aby nieruchomość stanowiła majątek prywatny, to podatnik musi w całym okresie jej posiadania wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.

Analiza przedstawionego we wniosku opisu sprawy, powołanych regulacji oraz aktualnego orzecznictwa, prowadzi do wniosku, że Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży Nieruchomości. Przesłanki prowadzące do tej konkluzji są następujące.

Jak wskazał Wnioskodawca, w opisie sprawy, w styczniu 2019 r. złożono wniosek o wydanie warunków zabudowy dla działki nr 1ze wskazaniem budowy na tej działce dwóch hal biurowo-magazynowych oraz dwóch zjazdów do drogi publicznej. W marcu 2019 r. została wydana dla Wnioskodawcy oraz dla () i dla (...) decyzja o warunkach zabudowy w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla budowy dwóch hal biurowo-magazynowych wraz z dwoma zjazdami na terenie działki nr 1. Natomiast na etapie poprzedzającym złożenie w styczniu 2019 r. wniosku o warunki zabudowy Wnioskodawca i (...) wystąpili o wydanie warunków przyłączenia dla gazu, wody i prądu (co było to niezbędne aby można było złożyć wniosek o warunki zabudowy). Warunki przyłączenia dla gazu, wody i prądu dla działki nr 2zostały wydane. W grudniu 2019 r. wydana została dla Zainteresowanego, dla (...) i dla () decyzja zatwierdzająca podział działki nr 1 na dwie działki o nr 2 oraz 3 dla realizacji warunków zabudowy ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy z marca 2019 r. W marcu 2019 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla budowy dwóch hal biurowo-magazynowych wraz z dwoma zjazdami na terenie działki nr 1. Oznacza to, że na działce 2 może być wybudowany jeden budynek hala biurowo-magazynowa ze zjazdem do drogi publicznej.

Uwzględniając zatem powołane przepisy oraz elementy stanu sprawy stwierdzić należy, że Zainteresowany wykonał szereg czynności w celu zwiększenia wartości działki (uatrakcyjnienia jej). Wnioskodawca dokonał podziału działki, wystąpił o warunki przyłączenia gazu, wody i prądu oraz warunki zabudowy dla działki nr 2. Ponadto zaznaczyć należy, że nie bez znaczenia pozostaje tutaj kwestia wystąpienia o warunki zabudowy dla budowy dwóch hal biurowo-magazynowych co jednoznacznie wyklucza zamiar wykorzystywania ww. nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych (w ramach dysponowania majątkiem prywatnym). Zatem sam zamiar wykorzystania gruntu dla celów zarobkowych istniał już w momencie wystąpienia z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla budowy dwóch hal biurowo-magazynowych, dla działki nr 1. Mimo, że fizycznie nie wykorzystywano przedmiotowej działki w celach związanych z działalnością gospodarczą, należy stwierdzić, że zamiar wybudowania na nieruchomości dwóch hal biurowo-magazynowych wraz z dwoma zjazdami wskazuje, że rozporządzono majątkiem w celu osiągnięcia zysku, co wyklucza uznanie, że nieruchomość służyła przez cały okres jej posiadania wyłącznie do celów prywatnych.

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 w prawie współwłasności działki nr 2stanowiła zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, dostawę dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca, dokonując opisanych we wniosku czynności, podjął działania podobne do tych, jakie wykonują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa w orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10, tj. wykazał aktywność w przedmiocie zbycia działki porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Ponadto zakres dokonywanych przez Wnioskodawcę w odniesieniu do sprzedawanej działki czynności wyklucza wykorzystywanie tej nieruchomości przez cały okres jej posiadania wyłącznie w ramach dysponowania majątkiem prywatnym.

W związku z powyższym, skoro w przedmiotowej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność dostawy nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy jednakże zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przedmiotowe zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

Przez tereny budowlane stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Ponadto, stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

W związku z powyższym, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy Nieruchomość, która była przedmiotem sprzedaży, jest terenem budowlanym w rozumieniu powołanego wyżej art. 2 pkt 33 ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy, działka nr 1 znajdowała się na terenie, dla którego nie było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla sprzedanej działki nr 2, wydzielonej z działki nr 1 została wydana decyzja o warunkach zabudowy, zgodnie z którą () na działce nr 2 może być wybudowany jeden budynek biurowo-magazynowy ze zjazdem z drogi publicznej ().

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika zatem, że w chwili sprzedaży przedmiotowej nieruchomości (udziału wynoszącego 1/2 w prawie własności działki nr 2) była ona przeznaczona pod zabudowę. Oznacza to, że w momencie dostawy działka stanowiąca przedmiot transakcji sprzedaży, była terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. W konsekwencji, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku, to przepisy dopuszczają również możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, przy spełnieniu łącznie obu warunków, o których mowa w tym przepisie.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

NSA w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał.

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku, do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży w wyniku, której nabył on wcześniej ten towar nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że nabył udział w spadku po matce, w prawie własności działki nr 1. Ponadto działka nr 2 (wydzielona z działki nr 1) nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej w żaden sposób: ani w działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług ani wyłącznie na cele działalności zwolnionej od tego podatku.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że sprzedaż nieruchomości nie korzystała także ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że nie zostały spełnione warunki, o których mowa w tym przepisie. Zatem sprzedaż ta była opodatkowana przy zastosowaniu stawki podatku w wysokości 23%.

Podsumowując, dokonana sprzedaż nieruchomości zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy była czynnością opodatkowaną podstawową stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%, dla tej dostawy nie znalazło bowiem zastosowania zwolnienie od podatku VAT na mocy przepisów przewidzianych w ustawie o podatku od towarów i usług.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów co do zasady podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Jednakże nie ma przeszkód, aby w powyższych sytuacjach podatnik wystawiał fakturę.

Jak rozstrzygnięto powyżej, Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT a planowana sprzedaż będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów opodatkowana podatkiem VAT. Zatem w konsekwencji sprzedaż taka powinna zostać udokumentowana poprzez wystawienie faktury z tego tytułu na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy.

Podsumowując, w przedstawionym stanie sprawy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż w czerwcu 2020 r. udziału wynoszącego 1/2 w prawie własności działki nr 2 była sprzedażą dokonaną przez Wnioskodawcę jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług, a tym samym prawidłowe było wystawienie przez Wnioskodawcę faktury na przypadającą na Niego część ceny sprzedaży i opodatkowanie tej części ceny według właściwej stawki 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania odnoszącego się do podatku od towarów i usług należało uznać za prawidłowe.

Tutejszy Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału we współwłasności działki (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Z kolei, w kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. Wydając niniejsza interpretację oparto się w szczególności na informacji, że działka nr 2jest niezabudowana. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego () za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie