Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, w przytoczonym stanie faktycznym Właściciele Nieruchomości nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży nieruchomości. Ponadto, Właściciele nie podejmowali żadnych aktywnych działań angażujących środki podobne do tych wykorzystywanych przez producentów, usługodawców i handlowców, które byłyby porównywalne do działań tych podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Podział działki na mniejsze oraz geodezyjne wydzielenie drogi wewnętrznej miały na celu jedynie zgodne zniesienie współwłasności nieruchomości. Przyłączenie działki do instalacji wodociągowej odbywało się w ramach gminnej inwestycji, bez uprzednich działań i starań Właścicieli. Cała aktywność Właścicieli Nieruchomości w zakresie sprzedaży działek wyraziła się w zgodzie na działania pośrednika, który ma doprowadzić do zbycia poszczególnych działek składających się na Nieruchomość. Udział pośrednika również należy uznać za przejaw braku doświadczenia Właścicieli, charakterystycznego dla podmiotów zajmujących się obrotem nieruchomości zawodowo.

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż transakcje nie będą miały charakteru działalności stałej. Oceny tej nie może zmieniać fakt, że transakcji sprzedaży będzie kilka. Właściciele zamierzają okazjonalnie skorzystać z możliwości zbycia zgromadzonego wcześniej majątku prywatnego, niewykorzystywanego wcześniej do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej, a uzyskane ze sprzedaży środki finansowe planują wykorzystać na potrzeby rodzinne, a więc na cele prywatne. W zakresie zarządzania majątkiem prywatnym mieści się też aktywność polegająca na podziale działki gruntowej na mniejsze. Oczywiste jest bowiem, że mniejsze działki gruntowe łatwiej jest sprzedać i uzyskać z nich wyższą cenę. Rozsądne zarządzanie majątkiem prywatnym nie wyklucza podejmowania takich kroków, aby w razie zbywania tego majątku uzyskać jak najlepszą cenę.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż działania podejmowane przez Właścicieli Nieruchomości nie stanowią działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a sprzedaż nie powinna zostać opodatkowana podatkiem VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) zwanej dalej ustawą:

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).

W myśl art. 195 Kodeksu cywilnego:

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 198 Kodeksu cywilnego:

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE orzekł w tych sprawach, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE Rady”, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką oraz kuzynką dokonał zakupu nieruchomości gruntowej. Nieruchomość stanowi majątek osobisty właścicieli. Nieruchomość w 2010 r. składała się z dwóch działek nr 1 i nr 2. Nieruchomość jest niezabudowana, nie została również ogrodzona. Nieruchomość już przed nabyciem przez Właścicieli, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, była przeznaczona pod zabudowę. Nieruchomość nadal nie została wyłączona z produkcji rolnej i leśnej. W grudniu 2014 r. w ramach inwestycji gminnej do granicy Nieruchomości podłączono instalację wodociągową. Nieruchomość nie posiada połączenia z innymi instalacjami. Właściciele pierwotnie zamierzali wybudować na przedmiotowej Nieruchomości wspólny dom letniskowy, z którego korzystać miały ich rodziny. Z uwagi na brak wspólnej wizji i zgody Właścicieli co do dalszych planów wobec Nieruchomości, w 2022 r. Właściciele dokonali podziału działki nr 1 na 6 równych działek oraz wydzielili geodezyjnie w ramach niej drogę wewnętrzną. Żadna ze wskazanych we wniosku działek nie była przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Nie były również udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie planuje również podejmowania takich działań w przyszłości. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości (poza objętym przedmiotowym wnioskiem), które planuje sprzedać. W przeszłości Wnioskodawca dokonał jedynie jednej sprzedaży nieruchomości, która była niezabudowaną (nieużytek rolny, bez prawa do zabudowy). Przedmiotowa Nieruchomość została zakupiona przez Wnioskodawcę wraz z jego małżonką w 2007 r. Celem nabycia nieruchomości była akumulacja oszczędności. Nieruchomość nie była wykorzystywana w żaden sposób. Wnioskodawca nie dokonywał żadnych zmian dotyczących jej przeznaczenia. Nie prowadził też działań w zakresie doprowadzenia mediów. Nieruchomość nie była również przedmiotem dzierżawy, najmu ani innych umów dotyczących odpłatnego oddania w użytkowanie osobom trzecim. Sprzedaż nieruchomości została dokonana w 2009 r. z uwagi na brak możliwości jej zabudowy. Wnioskodawca, w związku ze sprzedażą ww. nieruchomości nie był zobowiązany do rejestracji jako czynny podatnik VAT. Nie był zobowiązany również do wykazania podatku należnego VAT od tej sprzedaży.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Okoliczności niniejszej sprawy wskazują, że w stosunku do sprzedaży działek niezabudowanych powstałych w wyniku podziału dwóch działek nr 1 i nr 2 brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Jak wynika bowiem z wniosku, Wnioskodawca wraz z małżonką oraz kuzynką dokonał zakupu Nieruchomości gruntowej niezabudowanej, na której zamierzali wybudować wspólny dom letniskowy, z którego korzystać miały ich rodziny. Przez cały okres posiadania Właściciele dbali o Nieruchomość dokonując na nich zwyczajowych prac porządkowych. Do momentu sprzedaży ww. działek Wnioskodawca nie podejmował i nie planuje podejmować żadnych działań, które umożliwiałyby podłączenie mediów lub inne zwiększenie wartości nieruchomości. Wnioskodawca nie składał żadnych wniosków o wydanie warunków technicznych na przyłącze mediów (w tym sieć wodociągowa, kanalizacyjna, gazowa, elektryczna) ani wniosków o zapewnienie dostaw mediów do żadnej z wymienionych działek. Żadna ze wskazanych we wniosku działek nie była przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Nie były również udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie ma również zamiaru podać informacji o ewentualnej sprzedaży do publicznej wiadomości. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości (poza objętym przedmiotowym wnioskiem), które planuje sprzedać. W przeszłości Wnioskodawca dokonał jedynie jednej sprzedaży nieruchomości, która była niezabudowaną (nieużytek rolny, bez prawa do zabudowy). Przedmiotowa Nieruchomość została zakupiona przez Wnioskodawcę wraz z jego małżonką w 2007 r. Celem nabycia nieruchomości była akumulacja oszczędności. Nieruchomość nie była wykorzystywana w żaden sposób. Sprzedaż nieruchomości została dokonana w 2009 r. z uwagi na brak możliwości jej zabudowy. Ponadto z wniosku wynika, że Właściciele nieruchomości są zatrudnieni w ramach umowy o pracę w branżach niezwiązanych z obrotem nieruchomościami. Tak więc w działaniach Wnioskodawcy nie wystapił ciąg zdarzeń, który przesądzałyby o uznaniu planowanej sprzedaży za prowadzenie działalności gospodarczej. 

Powyższe potwierdza, że sprzedaż działek niezabudowanych powstałych w wyniku podziału dwóch działek nr 1 i nr 2 stanowić będzie w przypadku Wnioskodawcy zwykłe wykonywanie prawa własności, gdyż w opisanej sytuacji, zbycie działek będzie stanowiło działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania.

Brak jest zatem przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy. Całokształt okoliczności, ich zakres, stopień zaangażowania wskazuje, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Tym samym sprzedaż działek niezabudowanych powstałych w wyniku podziału dwóch działek nr 1 i nr 2 nie będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy i w zakresie takiej sprzedaży Wnioskodawca nie będzie podatnikiem zobowiązanym do opodatkowania tej transakcji podatkiem VAT.

Tym samym Pana stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych współwłaścicieli, którzy chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinni wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).