Temat interpretacji

W zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 lub art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy w odniesieniu do planowanej transakcji sprzedaży działki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2019 r. (data wpływu 30 października 2019 r.) uzupełnionym w dniu 4 grudnia 2019 r. (data wpływu 10 grudnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 22 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 lub art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy w odniesieniu do planowanej transakcji sprzedaży działki jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 lub art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy w odniesieniu do planowanej transakcji sprzedaży działki. Wniosek został uzupełniony w dniu 4 grudnia 2019 r. (data wpływu 10 grudnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 22 listopada 2019 r., skutecznie doręczone w dniu 28 listopada 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W 2000 roku Wnioskodawca otrzymał w drodze spadku działkę o pow. 496 m². Pomimo położenia na obszarze mającym status budowlany nie jest możliwe uzyskanie pozwolenia na budowę i zabudowanie tej konkretnej działki ponieważ w całości położona jest w pasie obsługi trasy X. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu samochodami, działka ta nigdy nie była używana do celów działalności gospodarczej. Przez 2 lata była wynajmowana jako majątek prywatny, jednak z uwagi na to że, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, opłacał podatek VAT również od przychodów z prywatnego najmu tej działki. W chwili obecnej Wnioskodawca planuje sprzedaż tej działki. Sprzedaż ta będzie mieć charakter jednostkowy, incydentalny.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca wskazał, że obecnie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT - prowadzi działalność w zakresie kupna-sprzedaży samochodów osobowych i nie korzysta ze zwolnienia z art. 113 ustawy o VAT.

Działka mająca być przedmiotem sprzedaży, od momentu nabycia w drodze spadku, w ogóle nie była wykorzystywana, nie była nigdy powiązana w żaden sposób z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, stanowi majątek prywatny. Wnioskodawca nie podejmował też żadnych działań marketingowych w zakresie sprzedaży. W chwili obecnej działka jest wynajmowana, od którego to najmu Wnioskodawca odprowadza podatek VAT i to najemca złożył propozycję zakupu tejże działki.

Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował żadnych działań zmierzających do podniesienia wartości działki. Działka jest gruntem niezabudowanym w rozumieniu prawa budowlanego. Działka nie jest objęta ustaleniami żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, (załącznik do pisma - zaświadczenie Prezydenta Miasta). W chwili obecnej nie ma decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego dla tej działki i do momentu sprzedaży Wnioskodawca nie będzie występował o taką decyzję.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca może zastosować zwolnienie w podatku od towarów i usług z art. 113 ust. 1 lub z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT do sprzedaży tej działki?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy z uwagi na fakt że, działka ta nie jest majątkiem związanym z działalnością gospodarczą i nie była używana do tej działalności, może zostać sprzedana jako zwolniona z VAT.

Zwolnienie można zastosować zarówno podmiotowo z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT - sprzedaż za ok 60-70 tyś. zł. mieści się w limicie rocznym sprzedaży z w/w artykułu tj. 200 000 zł jak i z art. 43 ust. 1 pkt 2 - przy nabyciu w drodze spadku nie przysługiwało Wnioskodawcy odliczenie VAT (nabycie bez VAT). Podobne stanowisko zaprezentowano w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 26 kwietnia 2019 r. nr 0114-KDIP1-1.4012.123.2019.RR z orzeczenia TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika że, czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżniania między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy VAT, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy.

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem podatnika te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest czy podmiot dokonujący sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Wskazany problem był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydanego w dniu 15 września 2011 r. w sprawach połączonych sygn. akt C-180/10 i C-181/10. Z powyższego wyroku wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest rolnikiem ryczałtowym. Ponadto podejmowanie przez dany podmiot zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki czy uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, podjęcie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Zatem kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem zbycie działki nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie kupna-sprzedaży samochodów osobowych, jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i nie korzysta ze zwolnienia z art. 113 ustawy o VAT. W 2000 roku Wnioskodawca otrzymał w drodze spadku działkę o pow. 496 m². Działka ta nigdy nie była używana do celów prowadzonej działalności gospodarczej. W chwili obecnej działka jest wynajmowana, od którego to najmu Wnioskodawca odprowadza podatek VAT. Wnioskodawca planuje sprzedaż tej działki najemcy który złożył propozycję zakupu. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych w zakresie sprzedaży. Ponadto, Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował żadnych działań zmierzających do podniesienia wartości działki. Działka jest gruntem niezabudowanym w rozumieniu prawa budowlanego. Działka nie jest objęta ustaleniami żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W chwili obecnej nie ma decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego dla tej działki i do momentu sprzedaży Wnioskodawca nie będzie występował o taką decyzję. Sprzedaż będzie mieć charakter jednostkowy, incydentalny.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy do sprzedaży działki może zastosować zwolnienie wynikające z art. 113 ust. 1 lub z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy przede wszystkim wskazać należy, że umowa najmu jest umową cywilnoprawną nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami prawa obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne, należne za używanie rzeczy przez jego najemcę. Charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. Wobec powyższego odpłatne udostępnianie nieruchomości innemu podmiotowi skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wynajmującego, a tym samym stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z innym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. Podobnie w wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą, w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Należy podkreślić, że co prawda pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika ono z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, dokonanej przez TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht). Przedmiotowe orzeczenie dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych. Powyższe w analizowanej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca nie wykorzystywał posiadanej działki do potrzeb osobistych, lecz (mimo, że nigdy nie używał jej do celów prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie kupna-sprzedaży samochodów osobowych) przekazał ją w odpłatny najem, a zatem wykorzystywał działkę w celach zarobkowych. Jak wskazano, oddanie nieruchomości w najem wpisuje się w definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, jest bowiem wykorzystywaniem towaru (działki) do celów zarobkowych, a tym samym podmiot dokonujący tej czynności staje się podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Sam Wnioskodawca w opisie sprawy wskazuje, że od najmu odprowadza podatek od towarów i usług.

Zatem biorąc pod uwagę treść obowiązujących przepisów prawa, powołane orzecznictwo oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że planowana sprzedaż działki będzie, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, dostawą dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca oddał nieruchomość w najem, co oznacza, że przedmiotem planowanej dostawy nie będzie składnik majątku osobistego, lecz składnik majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej, którego sprzedaż wykraczać będzie poza sferę zarządu majątkiem osobistym.

W konsekwencji, planowana sprzedaż niezabudowanej działki gruntu o pow. 496 m² będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca dla tej czynności wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym Wnioskodawca winien opodatkować sprzedaż przedmiotowej działki według właściwych zasad.

Jednocześnie należy zauważyć, że w analizowanym przypadku nie znajdzie zastosowania zwolnienie wynikające z art. 113 ustawy.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności przed dniem wykonania tej czynności.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c) i d) ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw:

• budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

• terenów budowlanych.

Jak wynika z powołanych przepisów prawa podatnik może korzystać ze zwolnienia od podatku na mocy art. 113 ust. 1 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży dokonywanej przez tego podatnika, nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Przy czym powołany przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy wyklucza możliwość korzystania ze zwolnienia podmiotowego przez podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT (prowadzi działalność w zakresie kupna-sprzedaży samochodów osobowych) i nie korzysta ze zwolnienia z art. 113 ustawy.

Wskazać należy, że posiadanie statusu zarejestrowanego podatnika VAT czynnego powoduje brak prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy w odniesieniu do całej sprzedaży opodatkowanej dokonywanej przez podatnika. Zarejestrowany podatnik VAT czynny nie ma możliwości zastosowania w odniesieniu do niektórych czynności (dostaw towarów bądź świadczenia usług) opodatkowania ich według właściwej stawki, a do niektórych zwolnienia od podatku wynikającego z art. 113 ust. 1 ustawy. Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy wskazać, że Wnioskodawca będący obecnie zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie korzystającym ze zwolnienia z art. 113 ustawy, dokonując sprzedaży działki nie może skorzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Nie można bowiem uznać, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy, tzn. pewne czynności wskazane w ustawie jako podlegające opodatkowaniu realizowane przez podatnika są opodatkowane, a inne nie.

W związku z powyższym, w rozpatrywanej sprawie do transakcji sprzedaży przedmiotowej działki nie będzie mieć zastosowania zwolnienie o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Ponadto w analizowanym przypadku nie znajdzie zastosowania zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Zatem dla zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów,

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Przy czym w przypadkach, w których przy nabyciu towaru podatek od towarów i usług w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca otrzymał działkę w drodze spadku w 2000 roku. Jednocześnie działka przez 2 lata była wynajmowana i z uwagi na to że, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, Wnioskodawca opłacał podatek VAT z najmu działki. Zatem w analizowanym przypadku nie są spełnione warunki uprawniające do zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Skoro Wnioskodawca otrzymał działkę w drodze spadku a zatem przy nabyciu działki podatek od towarów i usług w ogóle nie wystąpił nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT. Ponadto działka nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku bowiem przez 2 lata była wynajmowana i z uwagi na to że, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT Wnioskodawca opłacał podatek VAT z najmu działki.

W związku z powyższym, w rozpatrywanej sprawie do transakcji sprzedaży przedmiotowej działki nie będzie mieć zastosowania zwolnienie o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji w analizowanym przypadku sprzedaż działki przez Wnioskodawcę będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według właściwych zasad. Przy tym do sprzedaży przedmiotowej działki nie będzie mieć zastosowania zwolnienie o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 lub art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy w odniesieniu do planowanej transakcji sprzedaży działki należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że zgodnie z żądaniem Wnioskodawcy przedmiotowa interpretacja rozstrzyga tylko i wyłącznie w zakresie zastosowania, w odniesieniu do planowanej transakcji sprzedaży działki, zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 lub art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Natomiast przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga możliwości zastosowania, w odniesieniu do planowanej transakcji sprzedaży działki, zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż Wnioskodawca nie sformułował pytania ani własnego stanowiska w niniejszym zakresie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej