Interpretacja indywidualna z dnia 14.04.2020, sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.126.2020.1.OS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Brak opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2020 r. (data wpływu 17 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prawną, która posiada osobowość prawną w związku z zapisem art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U z 2018 poz. 380 ze zm.), której organem jest jej proboszcz.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca jest właścicielem niezabudowanej nieruchomości gruntowej, położonej w , obręb , powiat Miasto , województwo .., składającej się z działki o numerze geodezyjnym nr 1 o powierzchni całej nieruchomości 0,5000 ha (pięć tysięcy metrów kwadratowych) dla której Sąd Rejonowy w , VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer .

Wnioskodawca jest również właścicielem innej nieruchomości gruntowej, położonej w , obręb , powiat Miasto , województwo , składającej się z działek o numerach geodezyjnych odpowiednio 2; 3, 4, 5, 6, 7 o łącznej powierzchni 10,0215 ha (dziesięć hektarów i dwieście piętnaście metrów kwadratowych), dla której Sąd Rejonowy w , VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer ...

Powyższe zwane dalej są Nieruchomością. Parafia nie czyniła na Nieruchomości żadnych nakładów w celu uatrakcyjnienia.

Nieruchomość jest objęta obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego, uchwalonym uchwałą nr .. Rady Miasta .. z dnia 4 lipca 2019 r., zgodnie z którym, Nieruchomość położona jest na terenach oznaczonych symbolem 3PU i 4PU - przeznaczenie podstawowe tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów, tereny usług: hotele i budynki zakwaterowania turystycznego, budynki biurowe, budynki handlowo usługowe, budynki szkół i instytucji badawczych, przychodnie, poradnie, żłobki.

Na nieruchomości prowadzona jednak jest wyłącznie działalność rolnicza przez podmiot trzeci, któremu użyczono nieruchomość, oraz umiejscowiona jest przydrożna reklama, z której wszelako Wnioskodawca nie czerpie korzyści.

Wnioskodawca zamierza sprzedać całą Nieruchomość w ramach jednej transakcji na rzecz osoby trzeciej. Nieruchomość, będącą przedmiotem transakcji, Wnioskodawca otrzymał decyzją Wojewody na podstawie art. 70 a ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 29 października 2004 r. i nie były nabyte celem ich dalszej odsprzedaży z zyskiem.

Parafia otrzymała je jako własne mienie i nie było zatem pierwotnym zamiarem Parafii zbycie wspominanych Nieruchomości. Decyzja taka została podjęta dopiero później, w momencie analizy możliwości finansowych Parafii.

Parafia, dokonując dostawy gruntu nie chce z nich czynić działań zorganizowanych i powtarzalnych (kontynuowania takiej działalności) i nie zmierza do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, a grunt otrzymany pierwotnie nie był przeznaczony w celu jego zbycia.

Dochód z transakcji Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na działalność duszpasterską i polepszenie majątku, w tym Kościoła, w którym wykonywane są czynności religijne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie Nieruchomości, o której mowa w stanie faktycznym, której przeznaczeniem zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego są tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów, tereny usług: hotele i budynki zakwaterowania turystycznego, budynki biurowe, budynki handlowo usługowe, budynki szkół i instytucji badawczych, przychodnie, poradnie, żłobki, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej dla całej Nieruchomości, niezależnie od okoliczności, że podmiot Sprzedający nie prowadzi działalności gospodarczej i jest osobą prawną Kościoła Rzymskokatolickiego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie nieruchomości, o której mowa w stanie faktycznym, której przeznaczeniem zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego są tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów, tereny usług: hotele i budynki zakwaterowania turystycznego, budynki biurowe, budynki handlowo usługowe, budynki szkół i instytucji badawczych, przychodnie, poradnie, żłobki, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w ogóle bowiem Wnioskodawca nie spełnia statusu podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem nie prowadzi działalności gospodarczej i jest osobą prawną Kościoła Rzymskokatolickiego.

Co prawda grunty, przeznaczone do sprzedaży, spełniają definicję towaru określoną art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, i co do zasady może być przedmiotem opodatkowania VATem, w związku z jego dostawą, to przypomnieć trzeba, iż jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami tego podatku są: osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei działalnością gospodarczą w rozumieniu tejże ustawy, stosownie do dyspozycji art. 15 ust. 2, jest wszelka działalność producentów, handlowców lub innych usługodawców, w tym również podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, jak również działalność osób wykonujących wolne zawody, także wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Zdaniem Wnioskodawcy, odsprzedając, jako osoba prawna, całą 15 hektarową nieruchomość, którą nabyła nieodpłatnie w ramach przepisów ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, Wnioskodawca działa jednorazowo, co powoduje, że czynność ta wykonywana jest przez Parafię okazjonalnie, i nie zmierza - ani nie będzie zmierzała - do nadania jej stałego charakteru - innych gruntów tego rodzaju po prostu nie posiada.

Bezspornie zatem i po pierwsze: Parafia Rzymskokatolicka nie prowadzi działalności gospodarczej jako podmiot prawa w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jak również czynność ta nie może być potraktowana jako sprzedaż w ramach takiej działalności zorganizowanej w sposób ciągły czy zarobkowy w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Skoro sprzedaż nie jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej, to nie podlega podatkowi VAT.

Co istotne, działalność gospodarcza Wnioskodawcy nie wynika przecież też z jakichkolwiek innych okoliczności przedstawionych w ramach stanu faktycznego.

Po pierwsze, jako odpłatne świadczenie usług, które polegałoby opodatkowaniem podatkiem VAT wskazującym również na opodatkowanie transakcji zbycia tym podatkiem, nie może być potraktowane użyczenie opisanej Nieruchomości na cele rolne, bowiem zgodnie z treścią art. 710 kodeksu cywilnego, użyczenie - jako umowa nazwana i stypizowana w kodeksie cywilnym - ma charakter nieodpłatny.

Za przyjęciem prowadzenia świadczenia przez Wnioskodawcę usług nie może zostać również potraktowane umiejscowienie na 15 ha Nieruchomości przydrożnego znaku reklamowego, bowiem po pierwsze: nie znajduje się on na całej Nieruchomości, po drugie zaś nie jest czerpany czynsz z tytułu umiejscowienia reklamy przez Parafię, po trzecie zestawienie powierzchni znaku reklamy do powierzchni działki zamierzonej do sprzedaży, powoduje, że podatek nie winien być pobierany.

W tym stanie rzeczy Wnioskodawca wnosi jak we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na mocy art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym działki gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba prawna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy podmiot w celu dokonania sprzedaży działek, podjął/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje/będzie skutkowało koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a wiec za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu własnym majątkiem poza działalnością gospodarczą. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działki, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Należy zauważyć, że problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku własnego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą był przedmiotem orzeczenia TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 z dnia 15 września 2011 r.

Z powyższego orzeczenia wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności poza działalnością gospodarczą nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia miedzy czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania własnym majątkiem poza działalnością gospodarczą.

Inaczej jest natomiast wyjaśnił Trybunał w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powyższych rozważań wynika, że kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży działek gruntu przez podmioty do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę nieruchomości należy uznać za objętą podatkiem, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności poza działalnością gospodarczą. W przypadku kiedy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu własnym majątkiem poza działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest właścicielem niezabudowanej nieruchomości gruntowej. Wnioskodawca jest również właścicielem innej nieruchomości gruntowej. Parafia nie czyniła na Nieruchomości żadnych nakładów w celu uatrakcyjnienia. Na nieruchomości prowadzona jednak jest wyłącznie działalność rolnicza przez podmiot trzeci, któremu użyczono nieruchomość, oraz umiejscowiona jest przydrożna reklama, z której wszelako Wnioskodawca nie czerpie korzyści. Wnioskodawca zamierza sprzedać całą Nieruchomość w ramach jednej transakcji na rzecz osoby trzeciej. Nieruchomość, będącą przedmiotem transakcji, Wnioskodawca otrzymał decyzją Wojewody na podstawie art. 70 a ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 29 października 2004 r. i nie były nabyte celem ich dalszej odsprzedaży z zyskiem. Parafia otrzymała je jako własne mienie i nie było pierwotnym zamiarem Parafii zbycie wspominanych Nieruchomości. Decyzja taka została podjęta dopiero później, w momencie analizy możliwości finansowych Parafii. Parafia, dokonując dostawy gruntu nie chce z nich czynić działań zorganizowanych i powtarzalnych (kontynuowania takiej działalności) i nie zmierza do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, a grunt otrzymany pierwotnie nie był przeznaczony w celu jego zbycia. Dochód z transakcji Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na działalność duszpasterską i polepszenie majątku, w tym Kościoła, w którym wykonywane są czynności religijne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tymi transakcjami uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku.

Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży działek objętych zakresem pytań Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Z opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności poza działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie podjął bowiem ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak: nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działek, działania marketingowe w celu znalezienia nabywców działek).

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym, Wnioskodawca w zakresie planowanej sprzedaży działek nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, a jedynie będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem poza działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym sprzedaż ww. działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznań za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej