Interpretacja indywidualna z dnia 20.10.2020, sygn. 0112-KDIL3.4012.506.2020.2.WB, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Opodatkowanie i dokumentowanie za pomocą faktury czynności udzielania pomocy prawnej z urzędu oraz obowiązku prowadzeniu rejestru VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2020 r. (data wpływu 20 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 23 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania za pomocą faktury czynności udzielania pomocy prawnej z urzędu oraz obowiązku prowadzeniu rejestru VAT jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania za pomocą faktury czynności udzielania pomocy prawnej z urzędu oraz obowiązku prowadzeniu rejestru VAT. Wniosek uzupełniono w dniu 23 września 2020 r. o przeformułowanie pytania, wskazanie skutków prawno-podatkowych w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2, przedstawienie własnego stanowiska w zakresie pytania nr 2 oraz dodatkową opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest radcą prawnym i wykonuje zawód na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w ramach umowy cywilnoprawnej (zlecenie) zawartej z innym radcą prawnym, prowadzącym działalność gospodarczą w formie kancelarii radcowskiej. Ponadto Wnioskodawca wykonuje również pracę na podstawie stosunku pracy oraz jest członkiem rady nadzorczej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca, z uwagi na nieprowadzenie działalności gospodarczej, nie prowadzi podatkowej księgi przychodów i rozchodów ani rejestru sprzedaży VAT. Zeznanie roczne składa na formularzu PIT-37 na podstawie informacji podatkowych uzyskanych od pracodawcy i zleceniodawcy. Radcowie prawni, bez względu na formę wykonywania zawodu, są zobowiązani do prowadzenia spraw z urzędu, po wyznaczeniu ich przez organ samorządu zawodowego, w następstwie ustanowienia przez Sąd radcy prawnego dla strony lub uczestnika postępowania. Tym samym Wnioskodawca jest zobligowany do prowadzenia spraw z urzędu, które w jego przypadku mają charakter incydentalny. Wnioskodawca nie jest w stanie określić ilości spraw w skali roku, które rzeczywiście mogą być mu przyznane, ale liczba ta mieści się w pojęciu kilku spraw i szacuje że nie będzie przekraczać średnio sześciu spraw w ciągu roku, z zaznaczeniem, że żaden przepis prawa nie limituje jednak tej ilości a jest ona uzależniona od zapotrzebowania wynikającego z ilości pozytywnie rozpatrzonych wniosków o ustanowienie takiego pełnomocnika. Tytułem przykładu Wnioskodawca wskazuje jednak, że mimo iż Wnioskodawca może wykonywać zawód radcy prawnego od dnia złożenia ślubowania (tj. 28 czerwca 2019 roku), to dopiero w dniu 13 lipca 2020 r. (po ponad 12 miesiącach) został wyznaczony do prowadzenia pierwszej sprawy jako pełnomocnik z urzędu (data odbioru pisma 17 lipca 2020 r.). Wnioskodawca posiada wiedzę, że radca prawny, który jest jego zleceniodawcą w tym samym czasie otrzymał do prowadzenia 3 sprawy z urzędu. W wysokość hipotetycznego wynagrodzenie przyznawanego radcy prawnemu za prowadzenie spraw z urzędu zależy od ich rodzaju lub wartości i może wynosić od 60 złotych netto do 10.800 złotych netto, co wynika wprost z ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości.

Pismem z dnia 21 września 2020 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że skutki prawno-podatkowe w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie nr 2) wyrażają się chęcią uzyskania odpowiedzi na pytanie, czy Wnioskodawca jest obowiązany do prowadzenia rejestru sprzedaży. O ile taki obowiązek obciąża Wnioskodawcę, a rejestr nie byłby prowadzony, mogłoby się okazać, że Wnioskodawca poniesie negatywne skutki wynikające z własnych zaniechań.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

w zakresie podatku od towarów i usług:

1. Czy Wnioskodawca w stanie faktycznym jak opisany powyżej Wnioskodawca zobligowany zarejestrować się jako czynny podatnik VAT i wystawiać faktury z tytułu przyznanej mu opłaty stanowiącej część kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, czy też incydentalność prowadzonych spraw z urzędu powoduje, że wnioskodawca nie ma takiego obowiązku?
2. Czy Wnioskodawca jest obowiązany, w sytuacji takiej jak opisana we wniosku, prowadzić rejestr sprzedaży VAT? (pytanie ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 21 września 2020 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1. Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej również ustawą o VAT), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, opłatę stanowiącą część kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ponoszonej przez Skarb Państwa podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wykonując zawód w ramach umowy cywilnoprawnej jako zleceniobiorca w Kancelarii Radcy Prawnego nie prowadzi działalności gospodarczej podlegającej wpisowi do CEIDG, ale również działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Nie może zmienić tego charakteru wykonywanie przez niego obowiązków zawodowych polegających na przyjmowaniu do prowadzenia spraw z urzędu, których liczba jest na tyle mała, że trudno jest uznać te czynności za działalność usługową realizowaną w sposób ciągły. Skoro ustawodawca wprost dopuszcza w art. 8 ust. 1 ustawy o radcach prawnych wykonywanie zawodu w formie umowy cywilnoprawnej, zaś obowiązek prowadzenia spraw z urzędu ma charakter generalny, tj. każdy z radców niezależnie od formy wykonywania zawodu jemu podlega, to nielogicznym byłoby rozstrzygnięcie, że prowadzenie spraw z urzędu zawsze powinno prowadzić do założenia takiej działalności, nawet wyłącznie dla celów podatkowych. Sens regulacji określonej w ustawie o radcach prawnych zostałby w ten sposób podważony a wszyscy radcowie prawni zostaliby zmuszeni do podejmowania czynności związanych z prowadzeniem księgi przychodów i rozchodów oraz rejestrów sprzedaży, co zmierzałoby do uznania ich działalności za zorganizowaną działalność gospodarczą, mimo braku woli do jej podjęcia. Istotnie ograniczałoby to wolność wyboru formy wykonywania zawodu.

Ad 2. Tym samym, wyrażając stanowisko co do pytania numer 2, Wnioskodawca uważa, że nie ma on obowiązku prowadzenia rejestru sprzedaży dla celów VAT. Według Wnioskodawcy okoliczność, iż nie istnieje obowiązek zarejestrowania się przez niego jako podatnik podatku VAT powoduje, że nie dotyczy go obowiązek prowadzenia rejestru sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zatem, oceniając skutki podatkowe na płaszczyźnie podatku od towarów i usług warunkiem uznania, że czynności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest kumulatywne spełnienie warunków art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 75, z późn. zm.) radcowie prawni i aplikanci radcowscy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych.

Radcowie prawni podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej również za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w art. 22⁷ ust. 1, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 22⁸ (art. 64 ust. 1a ustawy o radcach prawnych).

Z powyższego wynika, że radca prawny odpowiada sam za wykonywane przez siebie czynności, niezależnie od tego, kto go zobowiązał do ich podejmowania, a na wypadek ewentualnych roszczeń odszkodowawczych szkoda pokrywana jest z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy świadczeniu pomocy prawnej, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych czy występowaniu przed sądami i urzędami.

Natomiast sądy sprawując wymiar sprawiedliwości dążą również do zapewnienia stronom procesu ich praw, tj. m. in. prawa do obrony, z uwagi na to, że każdy ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego procesu. W tym układzie rolą radcy prawnego jest rzetelna obrona klienta, zgodnie z zasadami etyki wykonywanego zawodu. Obowiązkowi podatkowemu podlegają usługi wykonywane pod nadzorem, a także na ryzyko i odpowiedzialność zleceniodawcy, świadczone w ramach szczególnej podległości osoby, która je wykonywała.

W sytuacji ustanowienia obrońcy z urzędu lub pełnomocnika brak jest tak daleko idącej ingerencji sądu, by można mówić o przyjęciu przez niego odpowiedzialności za działania obrońcy. Wnioskować z powyższego można, że również warunki wykonywania czynności w ramach świadczenia pomocy prawnej z urzędu określone są w ustawie, bowiem zdeterminowane są funkcją pełnioną przez radców prawnych.

W tym miejscu stwierdzić należy ponadto, że na podstawie art. 8 ust. 1 ww. ustawy o radcach prawnych, radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce:

1. cywilnej lub jawnej, w której wspólnikami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1874);
2. partnerskiej, w której partnerami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej;
3. komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, w której komplementariuszami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 22³ ust. 1 i ust. 2 ustawy o radcach prawnych, koszty pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ponosi Skarb Państwa albo jednostka samorządu terytorialnego, jeżeli przepis szczególny tak stanowi. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Radców Prawnych, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady ponoszenia kosztów, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem sposobu ustalania tych kosztów, wydatków stanowiących podstawę ich ustalania oraz maksymalnej wysokości opłat za udzieloną pomoc.

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 68), rozporządzenie to określa szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu przepis § 1.

Z powyższych przepisów wynika, że ich zakres podmiotowy odnosi się do wykonującego zawód radcy prawnego bez względu na sposób wykonywania zawodu. W przypadku zastępstwa procesowego z urzędu nie ma zatem znaczenia fakt, czy radca prawny wykonuje zawód w kancelarii radcowskiej, zespole radcowskim czy jest wspólnikiem np.: spółki cywilnej, jawnej, czy komandytowej czy też będąc zatrudnionym w oparciu o umowę o pracę, gdyż to on osobiście świadczy pomoc prawną z urzędu.

Zatem z analizy przytoczonych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, iż pomocy prawnej z urzędu, na zlecenie sądu, udziela osobiście radca prawny.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest radcą prawnym i wykonuje zawód na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w ramach umowy cywilnoprawnej (zlecenie) zawartej z innym radcą prawnym, prowadzącym działalność gospodarczą w formie kancelarii radcowskiej. Ponadto Wnioskodawca wykonuje również pracę na podstawie stosunku pracy oraz jest członkiem rady nadzorczej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca, z uwagi na nieprowadzenie działalności gospodarczej, nie prowadzi podatkowej księgi przychodów i rozchodów ani rejestru sprzedaży VAT. Radcowie prawni, bez względu na formę wykonywania zawodu, są zobowiązani do prowadzenia spraw z urzędu, po wyznaczeniu ich przez organ samorządu zawodowego, w następstwie ustanowienia przez Sąd radcy prawnego dla strony lub uczestnika postępowania. Tym samym Wnioskodawca jest zobligowany do prowadzenia spraw z urzędu, które w jego przypadku mają charakter incydentalny. Wnioskodawca nie jest w stanie określić ilości spraw w skali roku, które rzeczywiście mogą być mu przyznane, ale liczba ta mieści się w pojęciu kilku spraw i szacuje że nie będzie przekraczać średnio sześciu spraw w ciągu roku. W wysokość hipotetycznego wynagrodzenie przyznawanego radcy prawnemu za prowadzenie spraw z urzędu zależy od ich rodzaju lub wartości i może wynosić od 60 złotych netto do 10.800 złotych netto, co wynika wprost z ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania i dokumentowania za pomocą faktury czynności udzielania pomocy prawnej z urzędu oraz obowiązku prowadzeniu rejestru VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa tut. organ stwierdza, że usługi radcy prawnego, polegające na zastępstwie procesowym z urzędu, wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 ustawy zatem stanowią samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów podatku od towarów i usług bowiem nie jest możliwe przy reprezentowaniu podmiotu przed sądem przeniesienie odpowiedzialności na zleceniodawcę. Świadczenie przez radcę prawnego usług przypisanych temu zawodowi wpisuje się zatem w działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i jako takie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

W myśl art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi prawnicze.

Ponieważ Wnioskodawca świadczy usługi prawnicze polegające na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu, zwolnienie, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Kwestia zgłoszenia rejestracyjnego została uregulowana w Dziale X Rozdziale 1 Rejestracja.

Na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Stosownie do art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako podatnika VAT czynnego, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 jako podatnika VAT zwolnionego, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Natomiast kwestię ewidencji (rejestrów) reguluje art. 109 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Ustawodawca przepisem art. 109 ust. 3 ustawy, nakłada na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji zawierającej dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, obejmującej m.in. dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania oraz wysokości podatku należnego.

Ewidencja jest odzwierciedleniem stanu rzeczywistego, powinna zatem obejmować wszystkie dokonane przez podatnika czynności podlegające opodatkowaniu jak i dane dotyczące podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Dane, które podatnik wpisuje do deklaracji podatkowej składanej w urzędzie skarbowym stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupów VAT.

W świetle art. 109 ust. 3 ustawy, podatnik jest zobowiązany prowadzić ewidencję dotyczącą podatku od towarów i usług w taki sposób, aby ewidencja ta zawierała wszystkie dane niezbędne do poprawnego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że świadczenie pomocy prawnej z urzędu przez Wnioskodawcę, stanowi działalność wykonywaną osobiście i jest on z tytułu wykonywania tej działalności podatnikiem podatku od towarów i usług w myśl wyżej powołanego art. 15 ustawy. Tym samym radca prawny ma obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy oraz wystawienia faktury VAT oraz zapłaty podatku z tytułu zasądzonych na jego rzecz przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego z urzędu oraz prowadzenia rejestru sprzedaży VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań w części dotyczących podatku od towarów i usług należało ocenić jako nieprawidłowe.

W tym miejscu wskazać należy, że w niniejszej interpretacji rozstrzygnięto wniosek w zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej